Het hart van de mens

(door David Price)

In de Ojibwa- en Cree-cultuur was de betekenis van leiderschap niet macht, het was zorgzaamheid.

– Tanya Talaga

Telkens wanneer de energie van woede naar boven komt, willen we deze vaak uiten om de persoon te straffen van wie we denken dat hij de bron van ons lijden is. Dit is de gewoonte-energie in ons. Als we lijden, geven we altijd de ander de schuld omdat hij ons heeft laten lijden. We realiseren ons niet dat woede in de eerste plaats onze zaak is. Wij zijn in de eerste plaats verantwoordelijk voor onze woede, maar we geloven heel naïef dat als we iets kunnen zeggen of doen om de ander te straffen, we minder zullen lijden. Dit soort overtuigingen moeten worden ontworteld, want wat je ook doet of zegt in een staat van woede, zal alleen maar meer schade aanrichten in de relatie. In plaats daarvan moeten we proberen niets te doen of te zeggen als we boos zijn.

Vrede is een beoefening en geen hoop.

~ Thich Nhat Hanh, “Woede: wijsheid om de vlammen te koelen”

Het spijt me, vergeef me alsjeblieft, ik hou van je, dank je wel.

– Ho’oponopono Mantra

Het leven van een mens valt niet in één keer uiteen; het zijn de kleine compromissen, kleine liefdesverdriet, kleine fouten die de weg vrijmaken voor achteruitgang en overweldigende wanhoop.

Een land valt ook niet in één keer uiteen. Het is niet één ding, maar veel dingen die ons langzaam naar een punt brengen waarop we om ons heen kijken en zeggen: “Oh mijn God, wat is er met dit land gebeurd?”

Maar de woorden van Albert Camus gelden zowel voor een land als voor een individu: “Midden in de winter heb ik ontdekt dat er in mij een onoverwinnelijke zomer heerste.”

Het is het elfde uur, maar het is nog geen middernacht… er is nog tijd als we de tijd goed gebruiken.

– Marianne Williamson

We zijn allen één. Alleen ego’s, overtuigingen en angsten scheiden ons van elkaar af.

– Nikola Tesla

Ik betwijfel of we ons realiseren hoeveel van onze overtuigingen en reacties worden gedicteerd door de cultuur waarin we opgroeien en hoe beperkt we daardoor worden. Wat normaal is in onze cultuur is feitelijk een bedreiging voor de vrede op een fundamenteel niveau. Het is normaal om anderen de schuld te geven voor ons lijden. Wraak willen is ‘normaal’ als we voelen dat ons onrecht ia aangedaan. Oorlog is normaal, straf wordt als gerechtvaardigd beschouwd, dus natuurlijk moet goed gedrag voortkomen uit angst voor pijn. In dit systeem dragen we vrijwel ons hele leven ongeadresseerde wonden met ons mee.

Sommige inheemse culturen hebben manieren ontwikkeld om innerlijke blokkades op te schonen die onze behoefte aan innerlijke en uiterlijke vrede compliceren en frustreren. Een mensheid die verscheurd wordt door innerlijke onrust creëert individuen die gehinderd worden door onopgeloste conflicten. Deze conflicten zijn kleine persoonlijke branden die soms uitgroeien tot onbeheersbare branden. Iedereen die er niet in is geslaagd een solide innerlijke vrede tot stand te brengen, wat zeldzaam is, moet er gezegd worden, mag niet in machtsposities verkeren of in het bezit zijn van dodelijke wapens.

Maar dat is niet de wereld waarin we leven. We zijn geboren uit een ras dat een lange geschiedenis van onrecht en wonden probeert te negeren, te onderdrukken en gewoon doorgaat met ‘normaal’ leven. We zijn tevreden als we er normaal uit kunnen zien voor anderen, maar we struikelen steeds over iets onverwachts. Dat is een onzichtbaar deel van ons dat niet kan worden opgelost omdat we weigeren het te herkennen. Onze oplossing is om de daders de schuld te geven en te straffen, want die moeten een lesje worden geleerd.

Zolang we dit proces accepteren zonder het te bevragen, zitten we gevangen in een wereld die zal blijven exploderen en onschuldige mensen doden “zoals gepland”. Onze hoop om vreedzaam te kunnen vertoeven op deze planeet zal ongetwijfeld worden gefrustreerd. Onze trauma’s zijn geërfd van zowel verre als recente gebeurtenissen uit het verleden die niet zijn vergeven of begrepen. Ze uit het zicht duwen is een mislukte strategie, maar om de een of andere reden hebben we dat nog niet gemerkt.

Lala Ladedalounge

Een grote wereldbevolking met zo’n primitief bewustzijn zal geen duurzame vrede creëren. Vrede ontstaat niet door oorlog, wraak of wreedheid. Dat is waar – onvermijdelijk – tragedie en ellende worden geboren. Als het menselijk bewustzijn op dit niveau vastzit, kunnen we er zeker van zijn dat oorlogsinstrumenten verder zullen worden ontwikkeld en gebruikt. Deze arsenalen zijn zeer verleidelijk voor een psychologie die is door macht gefascineerd.

Een vreedzame, zorgzame geest is zo zeldzaam in het bestuur en in het zakenleven, daarmee ziet onze toekomst er niet erg geruststellend uit. Aan de andere kant kunnen de weinigen die erin zijn geslaagd vrede en empathie in zichzelf te vestigen en te behouden de storm tegenhouden totdat er genoeg gelijkgestemde anderen komen opdagen die hun handen aan het roer leggen. We navigeren nu door de wildwaterbaan. Het heldere bewustzijn dat we nodig hebben is mogelijk, maar niet vanzelfsprekend, dus het is kantje boord. Daarom moeten we allemaal onze blindheid aanpakken.

Lala Ladedalounge

Deel drie van mijn serie Meditations on Living is nu gepubliceerd op Amazon. Als je het leest, laat dan een recensie achter.

https://www.amazon.com/dp/B0CFDB16NR?binding=kindle_edition&searchxofy=true&ref_=dbs_s_aps_series_rwt_tkin&qid=1695336051&sr=8-9

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/the-human-heart-faf8e186479c

Cover image: Lala Ladedalounge

The Human Heart

(by David Price)

In Ojibwa and Cree culture, leadership didn’t mean power, it meant caring.

— Tanya Talaga

Whenever the energy of anger comes up, we often want to express it to punish the person whom we believe to be the source of our suffering. This is the habit energy in us. When we suffer, we always blame the other person for having made us suffer. We do not realize that anger is, first of all, our business. We are primarily responsible for our anger, but we believe very naively that if we can say something or do something to punish the other person, we will suffer less. This kind of belief should be uprooted because whatever you do or say in a state of anger will only cause more damage in the relationship. Instead, we should try not to do anything or say anything when we are angry.

Peace is a practice and not a hope.

~ Thich Nhat Hanh, “Anger: Wisdom for Cooling the Flames”

I’m sorry, Please forgive me, I love you, Thank you.

— Ho’oponopono Mantra

A person’s life doesn’t fall apart all at once; it’s the little compromises, little heartbreaks, little mistakes, that pave the way to decline and overwhelming despair.

A country doesn’t fall apart all at once, either. It’s not one thing, but a lot of things that take us slowly to a point where we look around and say “Oh my God, what happened to this country?”

But Albert Camus’ words apply to a country as well as to an individual: “In the midst of winter, I have found there was, within me, an invincible summer.”

It’s the 11th hour, but it isn’t midnight yet…there’s still time if we will use time well.

— Marianne Williamson

We are all one. Only egos, beliefs, and fears separate us.

— Nikola Tesla

I doubt if we realize how much of our beliefs and reactions are dictated by the culture we grow up in and how limited we are by them. What is normal in our culture is actually a threat to peace on a basic level. It’s normal to blame others for our suffering. To want revenge is “normal “ if we feel wronged. War is normal, punishment is considered justified so of course good behavior must come from fear of pain. In this system we carry unaddressed wounds practically all our lives.

Some native cultures have developed ways of clearing inner logjams that complicate and frustrate our need for inner and outer peace. A humanity riven by inner turmoil creates individuals hampered by unresolved conflicts. These conflicts are little personal fires that sometimes grow into conflagrations that can’t be contained. Anyone who has not managed to establish a solid inner peace, which is rare it must be said, should not be in positions of power or in possession of lethal weapons.

But that’s not the world we live in. We are born of a race that tries to ignore and suppress a long history of injustices and wounds and just get on with living “normally.” We’re satisfied if we can look normal to others but we keep getting tripped up by something unexpected. That’s an invisible part of us that can’t be resolved because we refuse to recognize it. Our solution is to blame and punish the perpetrators, who should be taught a lesson.

As long as we accept this process without question we are trapped in a world that will keep exploding and killing innocent people right on schedule. Our hopes for a peaceful sojourn on this planet are bound to be frustrated. Our traumas are inherited from both distant and recent past events that weren’t forgiven or understood. Pushing them out of sight is a failed strategy, but for some reason we haven’t yet noticed that.

Lala Ladedalounge

A large human population with such a primitive consciousness is not going to create lasting peace. Peace is not created by war or revenge or cruelty. That’s where tragedy and misery is born, inevitably. With human consciousness stuck at this level we can be sure instruments of war will continue to be developed and used. Those arsenals are very tempting to a psychology mesmerized by power.

With a peaceful, caring spirit so rare in governance and business our future doesn’t look very reassuring. On the other hand, the few who have succeeded in establishing and maintaining peace and empathy in themselves can hold back the storm until enough like minded others show up and put their hands to the rudder. We are navigating the rapids now. The clear consciousness we need is possible but not assured, so it’s touch and go. That’s why we each have to address our blindness.