Het hart van de mens

(door David Price)

In de Ojibwa- en Cree-cultuur was de betekenis van leiderschap niet macht, het was zorgzaamheid.

– Tanya Talaga

*

Telkens wanneer de energie van woede naar boven komt, willen we deze vaak uiten om de persoon te straffen van wie we denken dat hij de bron van ons lijden is. Dit is de gewoonte-energie in ons. Als we lijden, geven we altijd de ander de schuld omdat hij ons heeft laten lijden. We realiseren ons niet dat woede in de eerste plaats onze zaak is. Wij zijn in de eerste plaats verantwoordelijk voor onze woede, maar we geloven heel naïef dat als we iets kunnen zeggen of doen om de ander te straffen, we minder zullen lijden. Dit soort overtuigingen moeten worden ontworteld, want wat je ook doet of zegt in een staat van woede, zal alleen maar meer schade aanrichten in de relatie. In plaats daarvan moeten we proberen niets te doen of te zeggen als we boos zijn.

Vrede is een beoefening en geen hoop.

~ Thich Nhat Hanh, “Woede: wijsheid om de vlammen te koelen”

*

Het spijt me, vergeef me alsjeblieft, ik hou van je, dank je wel.

– Ho’oponopono Mantra

*

Het leven van een mens valt niet in één keer uiteen; het zijn de kleine compromissen, kleine liefdesverdriet, kleine fouten die de weg vrijmaken voor achteruitgang en overweldigende wanhoop.

Een land valt ook niet in één keer uiteen. Het is niet één ding, maar veel dingen die ons langzaam naar een punt brengen waarop we om ons heen kijken en zeggen: “Oh mijn God, wat is er met dit land gebeurd?”

Maar de woorden van Albert Camus gelden zowel voor een land als voor een individu: “Midden in de winter heb ik ontdekt dat er in mij een onoverwinnelijke zomer heerste.”

Het is het elfde uur, maar het is nog geen middernacht… er is nog tijd als we de tijd goed gebruiken.

– Marianne Williamson

*

We zijn allen één. Alleen ego’s, overtuigingen en angsten scheiden ons van elkaar af.

– Nikola Tesla

*

Ik betwijfel of we ons realiseren hoeveel van onze overtuigingen en reacties worden gedicteerd door de cultuur waarin we opgroeien en hoe beperkt we daardoor worden. Wat normaal is in onze cultuur is feitelijk een bedreiging voor de vrede op een fundamenteel niveau. Het is normaal om anderen de schuld te geven voor ons lijden. Wraak willen is ‘normaal’ als we voelen dat ons onrecht ia aangedaan. Oorlog is normaal, straf wordt als gerechtvaardigd beschouwd, dus natuurlijk moet goed gedrag voortkomen uit angst voor pijn. In dit systeem dragen we vrijwel ons hele leven ongeadresseerde wonden met ons mee.

Sommige inheemse culturen hebben manieren ontwikkeld om innerlijke blokkades op te schonen die onze behoefte aan innerlijke en uiterlijke vrede compliceren en frustreren. Een mensheid die verscheurd wordt door innerlijke onrust creëert individuen die gehinderd worden door onopgeloste conflicten. Deze conflicten zijn kleine persoonlijke branden die soms uitgroeien tot onbeheersbare branden. Iedereen die er niet in is geslaagd een solide innerlijke vrede tot stand te brengen, wat zeldzaam is, moet er gezegd worden, mag niet in machtsposities verkeren of in het bezit zijn van dodelijke wapens.

Maar dat is niet de wereld waarin we leven. We zijn geboren uit een ras dat een lange geschiedenis van onrecht en wonden probeert te negeren, te onderdrukken en gewoon doorgaat met ‘normaal’ leven. We zijn tevreden als we er normaal uit kunnen zien voor anderen, maar we struikelen steeds over iets onverwachts. Dat is een onzichtbaar deel van ons dat niet kan worden opgelost omdat we weigeren het te herkennen. Onze oplossing is om de daders de schuld te geven en te straffen, want die moeten een lesje worden geleerd.

Zolang we dit proces accepteren zonder het te bevragen, zitten we gevangen in een wereld die zal blijven exploderen en onschuldige mensen doden “zoals gepland”. Onze hoop om vreedzaam te kunnen vertoeven op deze planeet zal ongetwijfeld worden gefrustreerd. Onze trauma’s zijn geërfd van zowel verre als recente gebeurtenissen uit het verleden die niet zijn vergeven of begrepen. Ze uit het zicht duwen is een mislukte strategie, maar om de een of andere reden hebben we dat nog niet gemerkt.

Lala Ladedalounge

Een grote wereldbevolking met zo’n primitief bewustzijn zal geen duurzame vrede creëren. Vrede ontstaat niet door oorlog, wraak of wreedheid. Dat is waar – onvermijdelijk – tragedie en ellende worden geboren. Als het menselijk bewustzijn op dit niveau vastzit, kunnen we er zeker van zijn dat oorlogsinstrumenten verder zullen worden ontwikkeld en gebruikt. Deze arsenalen zijn zeer verleidelijk voor een psychologie die is door macht gefascineerd.

Een vreedzame, zorgzame geest is zo zeldzaam in het bestuur en in het zakenleven, daarmee ziet onze toekomst er niet erg geruststellend uit. Aan de andere kant kunnen de weinigen die erin zijn geslaagd vrede en empathie in zichzelf te vestigen en te behouden de storm tegenhouden totdat er genoeg gelijkgestemde anderen komen opdagen die hun handen aan het roer leggen. We navigeren nu door de wildwaterbaan. Het heldere bewustzijn dat we nodig hebben is mogelijk, maar niet vanzelfsprekend, dus het is kantje boord. Daarom moeten we allemaal onze blindheid aanpakken.

Lala Ladedalounge


Deel drie van mijn serie Meditations on Living is nu gepubliceerd op Amazon. Als je het leest, laat dan een recensie achter.

https://www.amazon.com/dp/B0CFDB16NR?binding=kindle_edition&searchxofy=true&ref_=dbs_s_aps_series_rwt_tkin&qid=1695336051&sr=8-9


Bron: https://davidprice-26453.medium.com/the-human-heart-faf8e186479c

Cover image: Lala Ladedalounge


The Human Heart

(by David Price)

Art: Lala Ladedalounge

In Ojibwa and Cree culture, leadership didn’t mean power, it meant caring.

— Tanya Talaga

*

Whenever the energy of anger comes up, we often want to express it to punish the person whom we believe to be the source of our suffering. This is the habit energy in us. When we suffer, we always blame the other person for having made us suffer. We do not realize that anger is, first of all, our business. We are primarily responsible for our anger, but we believe very naively that if we can say something or do something to punish the other person, we will suffer less. This kind of belief should be uprooted because whatever you do or say in a state of anger will only cause more damage in the relationship. Instead, we should try not to do anything or say anything when we are angry.

Peace is a practice and not a hope.

~ Thich Nhat Hanh, “Anger: Wisdom for Cooling the Flames”

*

I’m sorry, Please forgive me, I love you, Thank you.

— Ho’oponopono Mantra

*

A person’s life doesn’t fall apart all at once; it’s the little compromises, little heartbreaks, little mistakes, that pave the way to decline and overwhelming despair.

A country doesn’t fall apart all at once, either. It’s not one thing, but a lot of things that take us slowly to a point where we look around and say “Oh my God, what happened to this country?”

But Albert Camus’ words apply to a country as well as to an individual: “In the midst of winter, I have found there was, within me, an invincible summer.”

It’s the 11th hour, but it isn’t midnight yet…there’s still time if we will use time well.

— Marianne Williamson

*

We are all one. Only egos, beliefs, and fears separate us.

— Nikola Tesla

*

I doubt if we realize how much of our beliefs and reactions are dictated by the culture we grow up in and how limited we are by them. What is normal in our culture is actually a threat to peace on a basic level. It’s normal to blame others for our suffering. To want revenge is “normal “ if we feel wronged. War is normal, punishment is considered justified so of course good behavior must come from fear of pain. In this system we carry unaddressed wounds practically all our lives.

Some native cultures have developed ways of clearing inner logjams that complicate and frustrate our need for inner and outer peace. A humanity riven by inner turmoil creates individuals hampered by unresolved conflicts. These conflicts are little personal fires that sometimes grow into conflagrations that can’t be contained. Anyone who has not managed to establish a solid inner peace, which is rare it must be said, should not be in positions of power or in possession of lethal weapons.

But that’s not the world we live in. We are born of a race that tries to ignore and suppress a long history of injustices and wounds and just get on with living “normally.” We’re satisfied if we can look normal to others but we keep getting tripped up by something unexpected. That’s an invisible part of us that can’t be resolved because we refuse to recognize it. Our solution is to blame and punish the perpetrators, who should be taught a lesson.

As long as we accept this process without question we are trapped in a world that will keep exploding and killing innocent people right on schedule. Our hopes for a peaceful sojourn on this planet are bound to be frustrated. Our traumas are inherited from both distant and recent past events that weren’t forgiven or understood. Pushing them out of sight is a failed strategy, but for some reason we haven’t yet noticed that.

Lala Ladedalounge

A large human population with such a primitive consciousness is not going to create lasting peace. Peace is not created by war or revenge or cruelty. That’s where tragedy and misery is born, inevitably. With human consciousness stuck at this level we can be sure instruments of war will continue to be developed and used. Those arsenals are very tempting to a psychology mesmerized by power.

With a peaceful, caring spirit so rare in governance and business our future doesn’t look very reassuring. On the other hand, the few who have succeeded in establishing and maintaining peace and empathy in themselves can hold back the storm until enough like minded others show up and put their hands to the rudder. We are navigating the rapids now. The clear consciousness we need is possible but not assured, so it’s touch and go. That’s why we each have to address our blindness.

Lala Ladedalounge

*

Volume three of my series Meditations on Living is now published on Amazon. If you read it, please leave a review.

https://www.amazon.com/dp/B0CFDB16NR?binding=kindle_edition&searchxofy=true&ref_=dbs_s_aps_series_rwt_tkin&qid=1695336051&sr=8-9

Source: https://davidprice-26453.medium.com/the-human-heart-faf8e186479c


Doorheen de kaders – tekeningen door Elaina

(door Elaina)

Openen van de talloze mogelijkheden die er Zijn

Doorheen de kaders…

Het stappen uit vastgelegde scripts die niet jou Zelf dienen

Kunst: door Elaina Ishtarah

Cover: tekening van Elaina: Natuurwezen, spelend door het scheppingsveld

Afmeting 50  / 60 cm Acrylverf, glitter pen, collage materiaal van eigen fabrikaat. Zeer dik qua structuur relief

PS  : Elaina Ishtarah heeft geen site maar is wel  ” actief”  via facebook https://www.facebook.com/profile.php?id=100011208858852 . 


Rouwen om schoonheid

(door David Price)

Sport traint het lichaam en ontwikkelt uithoudingsvermogen en conditie. Maar de geest van concurrentie en macht die het overheerst is niet goed; het weerspiegelt een verwrongen visie op het leven.

Er is geen fundament, of beginsel van (oosterse) vechtsporten.

– Taisen Deshimaru

…deze verklaring aan mij van Deshimaru adviseert om respect en evenwicht tussen geest en lichaam te behouden bij het bestuderen en beoefenen van de vechtsporten, om zo het juiste pad te behouden en niet alleen maar geregeerd te worden door de competitieve mind…

— Bushinden Tasmanië Budo Dojo

*

Eurydice

Eurydice ging naar de hel.
Wat moeilijk was
was de reis, die
Bij aankomst wordt vergeten.
Overgang
is moeilijk.
En bewegen tussen twee werelden
Nog moelijker;
de spanning is erg groot.
Een doorgang
vervuld van spijt, van verlangen
waartoe we in de wereld
slechts weinig toegang toe of geheugen van hebben.
Slechts voor een moment
wanneer het donker van de onderwereld
weer om haar heen neerdaalde
(zachtaardig, respectvol),
slechts voor een moment, kon
een beeld van de schoonheid van de aarde
haar weer bereiken, de schoonheid
waar ze om rouwde.
Maar om te leven met menselijke onstandvastigheid,
Dat is een andere zaak.

— Louise Gluck

*

Dit is de grootste
Uitdaging van het leven:
Om getuige te zijn van het onrecht
van de wereld
en het niet toelaten
om ons licht te verbruiken.

Uit “Ossenherdboy”

*

Er is maar één manier om de Schaduw te herkennen: door in bewustzijn te verblijven. Op dat moment en alleen dan zal het volledig Licht worden…

– Eldo Stellucci

*

Kinderen zijn altijd van ons, stuk voor stuk, over de hele wereld; en ik begin te vermoeden dat wie niet in staat is dit te onderkennen, wellicht ook niet in staat is tot moraliteit.”

~James Baldwin

*

Worden we niet geregeerd door de ‘competitieve mind’? We leven midden in een waanzinnige strijd om te verkrijgen, uit te geven en op zijn minst te overleven. Wat belangrijk is bij deze inspanningen is dat het onze aandacht afleidt van wat er echt toe doet, namelijk de betekenis en schoonheid van het bestaan en de bloei ervan. In onze angst om te concurreren voor wat wij als schaarse grondstoffen beschouwen, vertrappen we de ‘wereldziel’. Onze oogkleppen verhinderen ons dan het lijden op te merken dat we veroorzaken.

We leven in een tijdperk waarin mensen eindelijk ál het leven op aarde kunnen uitroeien, dus de vraag wordt of ze dat ook zullen doen. De reden dat we die vraag niet kunnen beantwoorden, is omdat we een beetje geschiedenis kennen. Het geeft je niet veel vertrouwen in de mensheid.

We rouwen misschien niet bewust om de schoonheid die we hebben verloren en elke dag verliezen, maar iets in ons weet ervan en voelt het verlies, dat vertekend beeld. Wij zijn tenslotte de vingers en tenen van een zeer creatieve god. Als we genoeg ontspannen om op te merken dat deze ondoorgrondelijke god (of goden) in staat is tot een constante stroom van wonderen, kunnen we niet anders dan overal de gevolgen van onze blindheid zien.

Barbara Rezenkruis

En dan is er nog een probleem, een heet hangijzer, van de psychopaten die de boel runnen. Ze hebben genoeg controle gekregen over regeringen, geld en wapens om de meerderheid te intimideren en ze menen het. Het is moeilijk om dezelfde passie voor macht als die van hen te evenaren, maar we negeren deze situatie op eigen risico. Onverschilligheid tegenover de wereld van de politiek en de financiële wereld zet ons in het nadeel. Dit zijn precies het soort krachten die de term ‘uit de hand lopen’ kunnen illustreren.

De competitieve mind is een belangrijk kenmerk van de westerse beschaving, maar komt in ieder leven in een of andere vorm voor. Fysiek overleven is essentieel, maar onze cultuur heeft dit op een gevaarlijke manier centraal gesteld in ons leven. Het is onze reden van leven geworden. We denken dat we iets hebben bereikt als we een race winnen of promotie krijgen, maar we merken niet hoe bekrompen onze visie wordt als we die definitie van het leven accepteren.

Degenen onder ons die vasthouden aan de grootsheid en magie van een onderling verbonden matrix van Wezens hebben de uitdagende taak gekregen om een bredere visie te ontwikkelen en daarnaar te leven. En erover te praten.

P. Diogo Cravid

*

Volume three of my series Meditations on Living is now published on Amazon. If you read it, please leave a review.

https://www.amazon.com/dp/B0CFDB16NR?binding=kindle_edition&searchxofy=true&ref_=dbs_s_aps_series_rwt_tkin&qid=1695336051&sr=8-9

Source: https://davidprice-26453.medium.com/grieving-for-the-beauty-1556df544461

Cover image: Carole Bressan


Verlossing

(door David Price)

‘In de tien jaar dat ik niet in de ring had gestaan, werd ik predikant. Soms had mijn auto een booster nodig en kwam er iemand langs om me te helpen. Ik vroeg hoeveel ik hem schuldig was. Hij zei: ‘Ga weg, grote jongen.’ Hij wist niet eens dat ik ooit wereldkampioen zwaargewicht was geweest, maar hij was zo aardig voor me. Iedereen was zo aardig voor me en ik dacht altijd: ‘Ik wou dat ik weer kampioen kon worden, want ik had aardiger tegen mensen moeten zijn.’ Toen ik terugkwam, bouwde ik mijn profiel weer op en betaalde ik alle mensen terug teren wie ik onaardig was geweest. De comeback was mijn manier om sorry te zeggen dat ik de eerste keer zo onaardig was. Dat was de beste tijd uit mijn hele bokscarrière, toen ik terugkwam omdat ik iets teruggaf. Toen ik in Reno, Nevada was, kon ik geen handtekeningen uitdelen of mensen de hand schudden omdat ik mijn hand had verstuikt, dus ging ik gewoon bij een post zitten en liet iedereen langskomen om te praten of een foto te maken. Dat deden ze. Ik was daar drie uur en het was de mooiste tijd van mijn leven als bokser. Niets vergeleken met dat moment – zelfs niet het verslaan van Frazier, of het samenzijn met Ali in Zaïre.’

-George Foreman

*

Proberen belangrijk te zijn en aardig te zijn, doet verschillende soorten mensen ontstaan. Iedereen die enkele tientallen jaren heeft geleefd, kan niet anders dan zich momenten van ongeduldige onvriendelijkheid herinneren. We hebben scholen nodig die leren hoe we onze menselijkheid kunnen laten groeien, maar in plaats daarvan vullen we ons hoofd met kennis en denken we dat we ‘onderlegd’ zijn. Onze religie heeft geen enkele invloed op onze onvriendelijkheid. In sommige gevallen vergroot het het.

Wat is tenslotte een succesvol mens? Speelt vriendelijkheid een rol? Hoe vertaalt zich dit in succes? Kun je een goed leven leiden als je alleen maar gefocust bent op je vooruitgang in de ogen van de wereld? Is filantropie gewoon een andere manier om indrukwekkend over te komen?

Ik denk dat we verlossing nodig hebben van de waarden die onze cultuur ons heeft gegeven, dat we moeten inzien hoe ons is geleerd om onaardig te zijn tegen onze eigen natuur, dat we ons plotseling kunnen realiseren dat we dingen doen en gedachten denken die beschamend zijn. Waar komt dat gedrag vandaan? Wordt het veroorzaakt door de maatschappij of zijn we gewoon slechte mensen?

Verlossing is reëel, het is nodig en wordt ogenschijnlijk aangeboden door religie, maar een echte verandering van hart is zeldzaam. We zijn eraan gewend dat er tegen ons wordt gepredikt en dat we overtuigende redenen en een ijzersterk moralisme krijgen, maar vreemd genoeg veranderen harten door de magie van vriendelijkheid. En soms moet je gewoon besluiten dat de richting die je opgaat je niet bevalt en weigeren daarheen te gaan.

Misschien besluiten we om onszelf duidelijker te zien door de noodsituaties die we voor onszelf creëren, en misschien besluiten we gewoon een leven te leiden dat de innerlijke monsters uitdrijft. Onze samenleving helpt ons niet reëler of vriendelijker te worden; zij daagt ons uit om meer menselijker te worden ondanks al die druk.

Artem Rogowoi

Jezelf vergeven voor je onvriendelijkheid is onmisbaar voor de verlossing, en het is moeilijk om te doen. Onaardig zijn tegen jezelf wordt ten onrechte aangezien voor goed, oprecht en rechtvaardig. Onvriendelijkheid is echter onvriendelijkheid, thuis of in het buitenland. Als we geluk hebben, hebben we genoeg tijd op aarde om de beste versie van onszelf te worden. Maar omdat we vooral gedrag leren imiteren, denken we eerst na over hoe we eruitzien in plaats van over wie we zijn in welke situatie dan ook.

Verlossing vindt plaats op het niveau van wie we zijn. Hoe het gebeurt is soms mysterieus. Het kan zijn dat we beu worden van wie we zijn en dat we het niet meer kunnen rechtvaardigen. Misschien ontdekken we een innerlijke opslagplaats van angst en woede waarvan we ons niet eens bewust waren. Het is onmogelijk om enige fundamentele verandering in onszelf te ondergaan als we de wortels van de angst niet herkennen en er geen aandacht aan besteden. Het is moeilijk om als mens te functioneren als er boosheid of woede in ons huizen. We moeten deze delen van onszelf benaderen met een verlangen om te begrijpen, met andere woorden, vriendelijk.

Artem Rogowoi

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/redemption-84107d26c472

Cover art: Jun Akutsu


Redemption

(by David Price)

‘In the 10 years out of the ring I became a minister. Sometimes my car would need a booster, and a stranger would stop by to help me out. I asked how much I owed him. He said, ‘Get out of here, big ‘un.’ He didn’t even realise I was once heavyweight champion of the world but he was so kind to me. Everyone was so kind to me and I used to think, ‘I wish I could be champion again because I should have been nicer to people.’ When I came back I built my profile up again and I repaid all the people I had been unkind to. The comeback was my way of saying sorry for being so unkind the first time round. That was the best time of my whole boxing career, when I came back because I gave back. When I was in Reno, Nevada I couldn’t sign autographs or shake people’s hand because I had sprained my hand, so I just sat by a post and let anyone come over and talk, or take a picture. They did. I was there for three hours, and it was the nicest time of my life as a boxer. Nothing compared to that moment — not even beating Frazier, or being with Ali in Zaire.’

George Foreman

*

Trying to be important and being kind make different kinds of people. Anyone who can remember decades of living can’t help but recall moments of impatient unkindness. We need schools that teach how to grow our humanity, but instead we fill our heads with knowledge and think we’re “educated.” Our religion doesn’t affect our unkindness in the least. In some cases it magnifies it.

What is a successful human being, after all? Does kindness play a part? How does it figure into success? Can you have a good life just focused on your advancement in the eyes of the world? Is philanthropy just another way to look impressive?

I think we need redemption from the values we are given by our culture, that we need to see how we are taught to be unkind in spite of ourselves, that we may suddenly realize we are doing things and thinking thoughts that shame us. Where does that behavior come from? Is it induced by society or are we just bad people?

Redemption is real, it’s needed, and it’s ostensibly offered by religion, but a real change of heart is rare. We’re used to being preached to and given convincing reasons and rock solid moralisms, but hearts change by the magic of kindness, strangely enough. And sometimes you just have to decide you don’t like the direction you’re going and refuse to go there.

Maybe we decide to see ourselves more clearly through the emergencies we create for ourselves and maybe we just decide to make a life that exorcizes the inner monsters. Our society doesn’t help us become more real or more kind, it challenges us to become more humane in spite of its pressures.

Artem Rogowoi

Forgiving yourself for your unkindness is indispensable for redemption, and it’s hard to do. Being unkind to yourself is mistaken for being good, being upright and righteous. Unkindness is unkindness, though, at home or abroad. If we’re lucky we’ll have enough time on earth to become the best version of ourselves. But since we mostly learn to imitate behaviors we think first about how we look instead of who we are in any situation.

Redemption is at the level of who we are. How it happens is mysterious sometimes. We may just get sick of who we are and become unable to justify it anymore. We may discover an inner store of fear and rage we weren’t even aware of. It’s impossible to undergo any fundamental change in ourselves if we don’t recognize and attend to the roots of fear. It’s hard to function as a human being if we harbor rage or fury. We need to approach these parts of ourselves with a desire to understand, in other words, kindness.

Artem Rogowoi

Source: https://davidprice-26453.medium.com/redemption-84107d26c472


and it runs

(door Moniek van Pelt, Earth-Matters.nl)

Piano | Quinten Spakman

Gedicht | Moniek van Pelt

Video | Arjan Bos

en als al het werelds op zijn kop draait
en dat draait
dan zal mijn mond open vallen
mijn hand en mijn verstand
als geen steen meer op de ander blijft
dan zal ik snappen van de kracht van rots

en als ik omgewend ga zien
en dat ziet
dan zal de hemel nergens boven zijn
en de aarde nergens onder
als persoonlijke voorbestemming valt
dan zal ik begrijpen van het echte groots … –>

https://www.youtube.com/watch?v=rzKlq0qzIm0 (12:09)

Translation into English

and when everything worldly turns upside down
and it’s running
then my jaw will drop open
my hand and my mind
when no stone is left unturned
then I will understand the power of rock

and when I turn around I see
and see that
then heaven will be nowhere above
and the earth is nowhere beneath it
as personal predestination
then I will understand the real greatness … –>

Bron: https://earth-matters.nl/en/moniek-van-pelt/and-it-runs/


Eenvoudige blik

(door David Price)

Als je wandelt, heeft de wereld heden noch toekomst: niets anders dan de cyclus van ochtenden en avonden. Altijd hetzelfde om de hele dag te doen: wandelen. Maar de wandelaar die zich verwondert tijdens het lopen (de blauwe tint aan de rotsen in het avondlicht in juli, in het middaguur – het zilvergroen van olijfbladeren, de ochtendheuvels gehuld in het paars) heeft geen verleden, geen plannen, geen ervaring. Hij heeft het eeuwige kind in zich. Tijdens het wandelen ben ik slechts een simpele blik.

– Frédéric Gros – Een filosofie van het wandelen.

*

De afgelopen tien jaar ben ik mij steeds meer bewust geworden van de sterfgevallen onder mijn tijdgenoten. Mijn generatie is aan het weggaan, en elke dood heb ik gevoeld als een plotselinge scheiding, als een losscheuring van een deel van mezelf. Er zal niemand zijn zoals wij als wij er niet meer zijn, maar dan is er niemand zoals iemand anders. Als mensen sterven, kunnen ze niet worden vervangen. Ze laten gaten achter die niet kunnen worden opgevuld, want het is het lot – het genetische en neurale lot – van ieder mens om een uniek individu te zijn, om eigen pad te vinden, eigen leven te leiden, om eigen dood te sterven.

Ik kan niet doen alsof ik zonder angst ben. Maar mijn voornaamste gevoel is er een van dankbaarheid. Ik heb liefgehad en ben geliefd; Ik heb veel gekregen en ik heb er ook iets voor teruggegeven; ik heb gelezen en gereisd, gedacht en geschreven. Ik heb een liefdesrelatie met de wereld gehad, een bijzondere relatie van schrijvers en lezers.

– Oliver Sacks

*

Wij hebben een kat die een half uur lang rustig naar ons kan zitten staren. Een eenvoudige, rechtstreekse blik die je doet afvragen waarom en wat hij zou kunnen denken. Misschien zit er geen motief, geen gedachte achter dit gedrag. Misschien kan hij daar gewoon zitten en onze energie en aanwezigheid opslurpen, zonder enige ideële “coating” of vernisje. Mensen die de ‘Eeuw van de Rede’ voorbij zijn, kunnen dat normaal gesproken niet doen, tenzij ze een zogenaamde ‘stille mind’ cultiveren. En wie doet dat nog in deze wereld?

Mediteerders, dichters, kinderen en kunstenaars van welke aard dan ook zijn de enige mensen die behoefte hebben aan een simpele blik. Alle anderen hebben het te druk met de complexiteit van het doorkomen van de dag. Zodra we iets zien, gaan we erover nadenken. We kennen het waarden, herinneringen en oordelen toe. De kat ziet zijn realiteit waarschijnlijk duidelijker dan wij, omdat hij gewoon zijn energetische signatuur voelt en dienovereenkomstig reageert. Wij daarentegen hebben de neiging om levende verbindingen te laten dempen onder taal en mentale beelden.

Het is zeldzaam dat een volwassene zo’n eenvoudige blik zou hebben. We stellen ons voor dat de creatieve geest eindeloos inventief is en altijd nieuwe ideeën en theorieën genereert, maar het is onmisbaar om een stille ontvankelijkheid in het moment voor de realiteit te hebben, zonder inmenging. Dat is wat de simpele blik is. Dat is waar poëzie in de eerste plaats vandaan komt. Daarna komt het vormgeven en opnieuw kneden ervan tot een ontwerp, die je meer voldoening brengt. Er wordt veel gekozen, afgewezen en vormgegeven om de oorspronkelijke visie die je zag in een moment van eenvoudige waarneming te behouden.

Uit “Riflessioni”

Het is voor ons mensen niet gemakkelijk om in het heden te leven. De meesten van ons projecteren zichzelf voortdurend in het verleden of in de toekomst. We hebben een discipline nodig die ons in het huidige moment houdt, zoals kunst maken of meditatie. Ons vermogen om onze focus te verbreden en te verkleinen, om in te kleuren en gereedschappen en materialen te hanteren, geeft ons enorme creatieve kracht. De simpele blik helpt ons echter in contact te blijven met de essentiële realiteit. Als we dat verliezen, wordt onze uitvinders-geest gevaarlijk. We kunnen enorme en overweldigende systemen creëren die het leven vernietigen, omdat we de poëtische blik zijn kwijtgeraakt.

De blik van de kat, zo geduldig en kalm, zo standvastig en vol aandacht, kan ons misschien iets leren.

Daniella Willet-Rabin

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/the-simple-gaze-494149b31737

Cover art: Mia Tavonatti


DAT GING HEEL DIEP……

(door Emma Krebs)

We hadden heerlijk gegeten met vrienden veel gepraat en nu op weg naar station Muiderpoort, hier splitsten onze wegen, wij gingen op weg naar Den Haag, overstappen in Amsterdam.

Op dat kleine stukje zeer gezellig gepraat met een jonge vrouw uit Azerbeidzjan, we stapten uit en wensten elkaar goede reis toe. Deze keer had ik 2 tassen mee, handtas en schoudertas en ben eigenlijk altijd wel alert, deze keer niet.

“He, ik miste mijn schoudertas gewoon weg met alles erop en in ik vloog terug de trein in alle mensen wegduwend maar niets, niets, weg, dit alles in enkele seconden. In 1ste instantie kreeg ik een doodsschrik, alles zat erin, verschillende betaalpasjes, paspoort, cash geld, camera, ook de pasjes van mijn broer, allerlei persoonlijke gegevens en bril.

Ik herstelde me heel snel…actie…terug naar Muiderpoort, misschien stond de tas daar nog onder een bankje (haha, wens), de vriendin vloog mee ze was met mij mee gereisd op mijn voordeelurenkaart.  Dus ook geen vervoersbewijzen meer…helemaal niets meer wat belangrijk is in deze maatschappij.

Er begon zich iets wonderlijks te voltrekken: ik begon het grappig te vinden had niets meer wat mijn bestaan hier op aarde kon vertellen dat ik Emma was. De vriendin begon zich op te winden, hoe kan je nu zo rustig zijn? Ik kwam los van dat alles.

Bij de Muiderpoort was natuurlijk geen tas onder een bankje of zo. Terug naar restaurant waar we gezeten hadden ,nee niets gevonden wel veel medeleven.

Er bleef ons niets anders over daar naar de politie te gaan aangifte doe. Om 22.30 uur op het politie buro waar een jonge agent dienst had.

Nu gaat het echt dol worden “Nee, mevrouw, kunt geen aangifte doen want U weet niet of het gestolen of verloren is.

Nu zei ik “zo U wilt verloren, daarna bleek gestolen. Omdat we waren gaan zoeken, heette het verloren.

En…….. nu komt het: ik moest bewijzen wie ik was, wat de vriendin ook zei “ja, dat is echt Emma, ik ken haar al jaren.” Ze kon wel van alles zeggen zei de agent. Ik moest bewijzen tonen…het werd steeds grappiger en vriendin die ook haar mond niet hield, de hele inhoud van de tas maakte me eigenlijk niets meer uit en bewijzen had ik niet. Wat nu?

Ik moest vaststellen dat ik niemand was, ik had geen identiteit meer, ik alleen wist dat ik echt Emma was en vrienden die mij kenden. Bankpasjes laten blokkeren, nee, zei de agent en nog eens nee, wat een gedoe, eindelijk. Dan ja, mocht ik de banken bellen, 3 stuks (ik was mentor van mijn broer via de rechtbank aangesteld, hij had agressieve alzheimer, vandaar zijn pasjes).

ING bank ging vlot, ABN Amro had storing die tot de volgende dag duurde – blokkeren onmogelijk… Meisje van de Rabobank vertikte het, nu dus 2 rekeningen niet geblokkeerd. Ik vroeg de agent om een ondertekend schrijven dat mijn tas met inhoud gestolen was zodat we zonder vervoersbewijs met de trein konden reizen. De agent sputterde nog tegen maar… uiteindelijk schreef hij het dan op een vodje papier.

De agent ging door met zijn werk bekeek ons niet meer. Ik begon het zat te worden, leunde over zijn verhoging waar hij achter zat en zei: “Ik lijk Rene Visser wel”. Meer niet. Zijn reaktie was prachtig: heel langzaam draaide hij zijn hoofd weg van zijn papier mijn richting uit. Onze ogen ontmoeten elkaar…ik grijnsde heel onschuldig en had echt leedvermaak. Zei: “…nu ben ik ook zonder alles, alleen ongewild maar verder wel hetzelfde.” (Rene Visser had in die tijd al zijn pasjes doorgeknipt. Rene had gezegd dat dat zeker invloed had op jou als mens).

Heel bijzonder, wat een schat aan ervaringen kreeg ik. De agent stopte zijn aantekeningen in een la en ik kreeg het vodje papier met alleen telefoonnummer van ‘gevonden voorwerpen’ Amsterdam.

We gingen op weg naar het station, ik voelde me wonderlijk…ik was niemand, ik grijnsde. Ik wist wel beter, ik was mijn ware zelf en ontdekte hoe en wat voor invloed dat soort pasjes hebben. Dat vond ik verbijsterend daar ik er nooit veel mee had gehad alleen maar omdat het niet meer anders kon, systeem! Nu kwam ik tot de ontdekking dat het altijd invloed heeft, daar je in het systeem zit. De ervaring was anders.

Echt niemand zijn, alleen je ware Zelf, ik voelde me vrij, zonder ballast, geweldig. Ineens hoorde ik keihard een stem die riep: “HET komt terecht”. Ik keek om me heen, niemand te zien en vroeg de vriendin “hoorde jij dat ook?” Vragend werd ik aangekeken “wat” die keiharde stem. Ik was in de veronderstelling dat iedereen dat kon horen. Alleen ik had het gehoord. De reis naar huis verliep voorspoedig, alleen de vriendin wondt zich weer op, nu over mij “hoe kan je zo rustig zijn, je straalt.”

Het weer was heerlijk heel warm, heerlijk thuis geslapen, volgende dag kriebelde het en ik miste mijn bril erg. De zon scheen en het lokte me naar dezelfde plek terug te gaan, stel, dat ze mijn bril vonden en hem afgaven bij de politie, die moesten toch weten wie zie moesten bellen……o, nee dat kon niet want ik kon niet bewijzen wie ik was dat ik was wie ik was voor de maatschappij. Voor de maatschappij.! Ik vond nog wat kleingeld voor een drankje en ging op weg met alleen mezelf.

Genietend van de treinreis kwam ik aan op station Muiderpoort, het was puffend heet, ik besloot alle bossages in de buurt van het station door te werken. Het aparte is dat ik dit deed zonder gene, gewoonlijk zou ik denken: wat zullen de mensen wel denken ….nu niet. Ik had een rede.

Een man hielp nog een tijdje mee zoeken, daarna alleen, niemand keek en vroeg: wat doet U daar, of rare blikken. Ik was vrij, ik was mijn ware zelf.

Al genietend hoe raar dat ook klinkt, ontdekte ik een hele verborgen wereld tussen de struiken…matrassen, hutjes en van allerlei bezittingen, de mijne niet en ook mijn bril niet. Ik kroop onder en door de bossages, wat veel groter was dan ik dacht. Nog eens naar het restaurant waar we heerlijk gegeten hadden. De straten zagen er anders uit: het zonlicht gaf een helderheid met veel ruimte lichtend overal, de brede wandelweg met grasranden leken wel marmer, en daar liep ik – iemand die niemand was.

Daardoor was ik juist meer aanwezig dan ooit. Een zacht briesje waaide zachtjes door mijn haren, het streelde mijn huid, wat een rijk gevoel hier zo op deze manier aanwezig te zijn! In het restaurant vond ik ook weer geen tas, kocht van de laatste euro’s een broodje, wat verrukkelijk smaakte, wat een genot in deze wonderlijke wereld om mij heen. Raakte verzeild in het verhaal van het Turkse jongetje. Driehoog op een piepklein balkonnetje aan het spelen met een ballon, een briesje liet de ballon naar beneden zweven, danste tussen de auto’s door. Het jongetje rende naar beneden en mama gilde op het balkon, het was ook levensgevaarlijk. Een kleine knal maakte een einde aan de gevaarlijke situatie – ballon was niet meer. Een klein jongetje in mijn armen snikkend van verdriet, totdat de moeder buiten adem de deur uit kwam rennen en het kind een hele retirade moest aanhoren…

Mijn omzwervingen brachten mij na een poosje bij een terrasje, pff, wat was het warm, had nog 2 euro en besloot mezelf op een biertje te trakteren … loom zat ik erbij, relaxed en fijn los van alles, de kelner vond de 2 euro goed, daar het zo warm was. Op weg naar het politieburo even door het Oosterpark. Daar werd een verjaardag gevierd, een groep zigeuners speelde de sterren van de hemel, ze nodigden me uit en ik ging er gezellig bij zitten. Ja, en dan eindelijk het buro, ik stapte naar binnen, vertelde het verhaal. Nee, er was niets afgegeven, ook geen bril, nee, ik kon geen aangifte doen. Ik bleef niemand. Wonderlijk, hoe dat afhankelijk is van een stel kaartjes.

Zo nog wat gaan dwalen daar houd ik van, de tijd vorderde en ging naar het station terug, stapte over in Amsterdam Centraal, was al op het goede perron en … deed mij op mijn schreden terugkeren naar de gevonden voorwerpen, dat ik daar niet aandacht had. Het was een ingeving.

Een medewerker kwam naar mij toe, ik vroeg hem of ze een hele oude zwarte handtas binnengekregen hadden, een tas die er niet uitzag. Zijn ogen begonnen te glinsteren, het gaf mij hoop en, ja, daar was hij weer en aan z’n vinger bungelde mijn oude tas. Ik joelde: ”Ja, daar is ze, Emma is er weer.” Maar moest nog even geduld hebben voordat ik Emma kon verwelkomen. De man vroeg wat erin zat, ik somde steeds wat op, alles was er: paspoort, bankpasjes fotocamera behalve mijn cashgeld, had daarvoor net gepind 300 euro, weg. Ach, jammer, maar het mocht de pret niet drukken. De man vroeg nog eens naar mijn naam, vergeleek het met de inhoud, het klopte en hij reikte mij de tas.

Ik sloot Emma in mijn armen, kuste haar overal, de tas dus, uitroepend: Emma, je bent er weer! (Natuurlijk, maakte ik toneel, maar het voelde wel zo.) De man herkende wat ik deed, hij was een vluchteling, even gepraat, statenloos zijn, hoe wonderlijk.

Lang ben ik blijven voelen, dat mijn tas met z’n totale inhoud mijn persoon was. Ik bleef een tijd dit duidelijk voelen, niemand zijn, los van alles. Ik was in een ander energieveld terecht gekomen, wat ik zelf diep ervaren heb, verbonden met mijn afkomst en wandelde door een wonderlijke wereld waar ik later weer in terug duikelde af en toe nog even weer dat, wat ik Ben… maar de persoonlijkheid kwam weer terug en ik was weer Emma als aardemens.

Toch sijpelt het andere er steeds weer doorheen, het is in mij, bij mij.

Art cover: Maxfield Parrish: Princess Parizade Bringing Home the Singing Tree


Verloren schoonheid

(door David Price)

De afgelopen paar eeuwen zijn mensen die meer dan dertig jaar geleefd hebben ineens of geleidelijk gaan beseffen dat ze vreemdelingen zijn in een veranderde, onbegrijpelijke wereld: landen van ballingschap voor vluchtelingen, steden van ruïnes voor degenen wier natie aan oorlog lijdt, een labyrint van geavanceerde technologie waarin de ongetrainde geest verbijsterd ronddwaalt, een wereld van enorme rijkdom waar de armen naar staren door het ondoordringbare glas van een etalage of een televisietoestel. . . . Vanaf het begin van de negentiende eeuw werden de stabiele, losstaande werelden van pre-industriële samenlevingen afgebroken en meegesleurd in een multiversum van voortdurend toenemende verscheidenheid en verandering.

– Ursula K. Le Guin

*

Dit is een vreemde wereld, die je alle seks kan geven die je wilt, maar waarin liefde taboe is. Het lichaam kan een compromis accepteren en de geest kan het verleiden. Alleen het hart komt in opstand. Het hart: pure koolstof in een wereld van silicone.

— Jeanette Winterson, uit PowerBook

*

Emotionele verwaarlozing in de kindertijd is wat er tijdens je opvoeding niet is gebeurd. Het is wanneer een kind in het dagelijks leven niet genoeg emotionele aandacht, erkenning, validatie of reactie van zijn ouders krijgt. Het is onzichtbaar en niet geprent in geheugen, en daarom wordt het zelden geïdentificeerd.

… Zoveel volwassenen begrijpen niet de enorme impact van het buitengesloten worden van de wereld van emoties voor een lange tijd.

– Jonice Webb, Phd

*

Als kinderen zijn we verbijsterd door wat er ontbreekt. We blijven zoeken naar de erkenning van onze realiteit en naar tekenen dat deze gewaardeerd wordt. Het is verwarrend om onzichtbaar te zijn voor onze eigen vrienden en familie. We koesteren heimelijk de vraag of we in wezen waardeloos zijn of dat mensen gewoon blind zijn. We worden gevangengenomen door een zoektocht naar zichtbaarheid en validatie.


Deze situatie is een belediging voor de ziel van een kind dat zelden wordt genezen, waardoor er in hun verdere leven geen einde komt aan onheil. Onze levens zijn zo georganiseerd rond oppervlakkige kwesties en worden zo in beslag genomen door overleven dat we niet toegerust zijn om lief te hebben of zelfs maar te zien de behoefte van het kind om echt te worden. We zijn op deze wereld gekomen om een heel bijzondere realiteit te manifesteren en we hebben daarbij eigenlijk hulp nodig.

Ouders die ons niet kunnen of willen zien, zijn een grote klap voor ons vertrouwen om uit te groeien tot ons essentiële zelf. En dan traint de samenleving waarin we leven ons natuurlijk voor haar eigen doeleinden. We leren onszelf te beschouwen als instrumenten in de culturele gereedschapskist die (min of meer) nuttig zijn voor het systeem.


Het is eigenlijk bevrijdend om te beseffen dat je niet heel nuttig bent voor het systeem zoals het nu is en dat als je überhaupt “nuttig” bent, is het voor de creatievelingen en sensitieven die op zoek zijn naar een dieper leven.


Sommige mensen vergeten nooit het gevoel uit hun kindertijd dat er ‘iets ontbreekt’, het gevoel van “is-dit-al-wat-er-is?” aspect van het dagelijks leven. Omdat iets essentieels daadwerkelijk ontbreekt. Sommige mensen gaan op levenslange zoektocht. Sommige van die mensen komen met gemakkelijke antwoorden, andere niet. Degenen die dat niet doen, blijven kijken en leren, die kunnen behulpzaam zijn.

‘Ghost Cat’ door Sam Wolfe



En we hebben inderdaad hulp nodig. We begrijpen zo weinig, zien zo weinig van de werkelijkheid dat het de blinden zijn die de blinden leiden in de grotere cultuur. Waarden zijn scheefgetrokken en ideeën zijn oppervlakkig omdat ze gericht zijn op succes in een corrupt en verward systeem.

Onze cultuur is een intense competitie van energieën die over elkaar heen tuimelen in een strijd om te overleven, en daarvoor is energie nodig die alleen wij kunnen geven, door middel van aandacht, geld en geloof. Wanneer we beseffen dat het een truc van een vampier is om ons levensbloed af te nemen, beginnen we de basis terug te winnen die we als kinderen verloren.

Het is onze taak om te herstellen van het feit dat we niet erkend en geliefd worden in onze kern, ons bezielde zelf. Die oorspronkelijke wond is onze achilleshiel.

Als je echt bent, ben je het meest nuttig.


Andrei Remnev



Bron: https://davidprice-26453.medium.com/the-lost-beauty-ca81fdc035c2
Cover image: Niphisi ( Dirk Fleischmann)


The Lost Beauty

(by David Price)

Niphisi ( Dirk Fleischmann)

For the last couple of centuries, people who live more than thirty years or so have been likely to realize, suddenly or gradually, that they are strangers in a changed, incomprehensible world: lands of exile for refugees, cities of ruin for those whose nation suffers war, a labyrinth of high technology in which the untrained mind strays bewildered, a world of huge wealth which the poor stare at through the impenetrable glass of a shop window or a TV set . . . . From the early nineteenth century on, the stable, single worlds of pre-industrial societies were broken down and drawn into a multiverse of constantly increasing variety and change.

— Ursula K. Le Guin

*

Strange world this is, which can give you all the sex you want but in which love is taboo. The body can accept compromise and the mind can seduce it. Only the heart rebels. The heart: pure carbon in a world of silicon.

— Jeanette Winterson, from PowerBook

*

Childhood emotional neglect is what didn’t happen throughout your upbringing. It’s when a child doesn’t receive enough emotional attention, acknowledgment, validation, or response from their parents in their day-to-day lives. It’s invisible and unmemorable, and that’s why it’s rarely identified.

…So many adults do not understand the colossal impact of being excluded from the world of emotions for so long.

— Jonice Webb, Phd

*



We are bewildered as children by what’s missing. We keep looking for the recognition of our reality and for signs that it is valued. It’s confusing to be invisible to our own friends and family. We secretly harbor the question of whether we’re essentially worthless or if people are just blind. We find ourselves captured by a search for visibility and validation.

This situation is an insult to the soul of a child that rarely gets healed, creating no end of mischief in their eventual lives. Our lives are so organized around surface issues and are so preoccupied by survival that we aren’t equipped to love or to even see the child’s need to become real. We come into this world to manifest a very particular reality and we actually need help to do that.

Parents who can’t or won’t see us are a major blow to our confidence to grow into our essential selves. And then, of course, the society we live in trains us for its own purposes. We learn to think of ourselves as tools in the cultural toolbox of greater or lesser use to the system.

It’s actually freeing to realize you’re not much use to the system as it exists, that if you’re any use at all it’s going to be to the creatives and sensitives who are looking for a deeper life.

Some people never forget that childhood feeling of “something missing,” of is-this-all-there-is quality to daily life. Because something essential is, in fact, missing. Some people are set on a lifelong path of searching. Some of those people come up with facile answers and some don’t. Those who don’t, who keep looking and learning, can be helpful.

‘Ghost Cat’ by Sam Wolfe



And we do need help. We understand so little, see so little of reality that it’s the blind leading the blind in the larger culture. Values are skewed and ideas are shallow because they’re centered around success in a corrupt and confused system.

Our culture is an intense competition of energies tumbling over each other in a struggle to survive, and for that it needs energy only we can give, through attention, money and belief. When we realize it’s a vampire’s trick to take our life’s blood we’re starting to regain the footing we lost as children.

Our task is to recover from not being recognized and loved in our essential, soulful self. That original wound is our Achilles’ heel.

Being real is the best usefulness.

Andrei Remnev


Source: https://davidprice-26453.medium.com/the-lost-beauty-ca81fdc035c2



Het Lichaam van de Wereld

(door David Price)

Dit is je lichaam, je grootste geschenk, zwanger van wijsheid die je niet hoort, verdriet waarvan je dacht dat het vergeten was, en vreugde die je nooit hebt gekend.

– Marion Houtman

 *  

Maar ik zal je vertellen wat kluizenaars beseffen. Als je naar een heel ver bos gaat en heel stil wordt, zul je gaan begrijpen dat je met alles verbonden bent.

– Alan Watts  

*  

Mensen leven met gesloten ogen te midden van magische kliffen.

— Le Paysan de Paris », 1925 door Louis Aragon

*

Je kunt niet van een vrouw of een man houden zonder ze eerst te hebben uitgevonden, je kunt niet van iemand anders houden zonder ze te hebben uitgevonden, ze zich te hebben voorgesteld…

— La Nuit Sera Calme de Romain Gary.

*

Het enige wat we nodig hebben is de wil. De komende decennia bieden een laatste kans om een stabiel huis voor onszelf te bouwen en de rijke, gezonde en prachtige wereld te herstellen die we van onze verre voorouders hebben geërfd. Onze toekomst op deze planeet, voor zover wij weten de enige plek waar leven van welke aard dan ook bestaat, staat op het spel.

– Sir David Attenborough

*

We stellen ons de wereld voor zonder hart, beroofd van familierelaties, in stukken gebroken. Waarom doen we dat? Zou het kunnen zijn omdat wij zelf gebroken en verbannen zijn? Als dat zo is, waarom? Hoe zijn wij wezen geworden die aan de storm werden overgelaten?

Het lijkt verdacht veel alsof we ons deze wereld hebben voorgesteld en gevangen zitten in onze eigen uitvinding, zonder te vermoeden dat we een keuze hebben. Er is een groot verschil tussen jezelf voorstellen dat je met alles verbonden bent, en dat je met niets verbonden bent. Een cultuur die zichzelf in een staat van isolatie waant, is heel anders dan een cultuur die overal familie ziet. Zijn aannames over het leven zijn vol eenzaamheid en dreiging. De kinderen leren hun leven te plannen op basis van overleving in plaats van creativiteit of simpele vreugde.

Zoals de zaken er nu voorstaan, stellen we ons een wereld voor die beperkt wordt door bekrompen eigenbelang, waarbij elke levensvorm met elke andere levensvorm concurreert om zijn fundamentele voortbestaan. Dit is de wereld die we ons voorstellen, uitvinden en onderhouden. En toch bestaat het eigenlijk niet buiten menselijke constructies. Het kan zijn dat we de term ‘levensweb’ horen zonder de implicaties ervan volledig te begrijpen. Het potentieel van het menselijk bewustzijn om over de hele planeet een wederzijds en vrij bloeiende tuin van Eden te creëren, wordt onderdrukt door angst voor aanvallen.

We merken dat te veel of te weinig middelen de creativiteit belemmeren. Het voldoen aan de basisbehoeften die nodig zijn om te leven zonder angst voor ziekte of honger, lijkt voldoende te zijn om de creatieve instincten van de meeste mensen vrij te maken. Gek genoeg is te veel net zo slecht als te weinig, zo blijkt uit de onderzoeken. In de VS is het voor de hand liggende probleem dat van weinig tot geen basisveiligheid, zodat de meeste mensen een leven niet kunnen voorstellen waar ze kunnen spelen en nieuwe dingen te verzinnen. We zijn gedwongen ons te concentreren op overleven.  

Rosso Emerald Crimson, “In The Flow”

De wereld wacht erop dat wij ons bewust worden van wat zij werkelijk is, en dat is niet wat wij ons voorstellen dat het is. Als we de schoonheid en de wonderbaarlijke en speelse vreugde ervan willen opmerken, zullen we moeten zien hoe we een spiegelbeeld blijven bedenken van onze zelfgecreëerde isolatie en hoe dat ons belemmert. Onze relaties worden geplaagd door de manier hoe we anderen in onze mind opnieuw uitvinden, maar nog belangrijker is dat we de wereld waarin we leven op dezelfde manier steeds heruitvinden.

We leven toevallig op een planeet die we nauwelijks kennen, omdat we onszelf nauwelijks kennen. We hebben een fictieve wereld uitgevonden die het heilige web van Leven in de hele plant vernietigt, omdat we de realiteit, de echtheid ervan niet kunnen zien. De kern van deze situatie is hoe we kijken en fantaseren. We hebben een gevaar bedacht dat hoeft niet te bestaan. Onze verzinsels dagen ons uit om er doorheen te kijken en ons weer bij de familie van wezens aan te sluiten.

Julia Whitney Barnes

Bron: https://medium.com/@davidprice-26453/body-of-the-world-527546606cf0

Cover art: Phyllis Shafer, “Her Little Parasol to Lift”

*

Volume two of David’s series Meditations on Living is now published. If you read it, please leave a review. https://www.amazon.com/dp/B0CFD8KQ1Q


één Hartslag

(door Yinthe Joy)

Ik weet mij Zelf en voel mij Zelf diep en innig verbonden
Met de inheemse beschavingen en volkeren
De natuur mensen en volkeren
De Ouderen * De Elders

Dit Is een Samenspraak
Vanuit de Kracht van één
Vanuit de Kracht van NU

VOEL achter de woorden

Wij Zijn één Mens familie
Verbonden met AL het Leven in deze wereld
Verbonden met AL het Leven in de Kosmos

Wees Samen één Hartslag

Kom tot het besef van je Ware Zelf
En hoe jou Ware Zelf verbonden Is
Met AL het Leven

Leg je hand op je HART
En Her~ IN ~ ner
Weet
Ben

Sla vanuit de verbinding met je Zelf de handen in elkaar
Adem Samen ritmisch
The Cosmic breath

Ga voorbij alle geschillen en verschillen
NU

STOP met strijden
Tegen je Zelf
Tegen elkaar
Tegen de aarde
Tegen de dieren
Tegen het Leven

Er is genoeg genomen
Er is genoeg geleden
Er is genoeg gestreden

STOP

Kom tot je ZELF
NU

Wees Samen als schoon Water
Helder
Wees Samen als de Lucht
Overzicht
Wees Samen als het Vuur
Warmte
Wees Samen verbonden met de aarde  * Terra Gaia *

Vriendschap

Vanmorgen liep ik door een prachtig  bos
Ik liep in de ruimte van mijn Hart Samen met véle
Ik liep door ruimere dimensies heen dan die mijn ogen konden zien
Mijn levensadem verbonden met de levensadem van de natuur

* Terra Gaia *

Ik zong liederen
Een Samen zang die klonk door alle velden van Leven heen op deze aarde
De liederen waren klanken
Een Samen bundeling van frequenties
Gezongen door alle beschavingen en volkeren Samen
Waar ik deel van Ben
WIJ die Samen * Terra Gaia * Lief hebben

Kom tot je ware schone Zelf
En wees Samen
één hartslag

Yinthe *

Bron: natuurlijkmenszijn.nl