Als je wandelt, heeft de wereld heden noch toekomst: niets anders dan de cyclus van ochtenden en avonden. Altijd hetzelfde om de hele dag te doen: wandelen. Maar de wandelaar die zich verwondert tijdens het lopen (de blauwe tint aan de rotsen in het avondlicht in juli, in het middaguur – het zilvergroen van olijfbladeren, de ochtendheuvels gehuld in het paars) heeft geen verleden, geen plannen, geen ervaring. Hij heeft het eeuwige kind in zich. Tijdens het wandelen ben ik slechts een simpele blik.
– Frédéric Gros – Een filosofie van het wandelen.
*
De afgelopen tien jaar ben ik mij steeds meer bewust geworden van de sterfgevallen onder mijn tijdgenoten. Mijn generatie is aan het weggaan, en elke dood heb ik gevoeld als een plotselinge scheiding, als een losscheuring van een deel van mezelf. Er zal niemand zijn zoals wij als wij er niet meer zijn, maar dan is er niemand zoals iemand anders. Als mensen sterven, kunnen ze niet worden vervangen. Ze laten gaten achter die niet kunnen worden opgevuld, want het is het lot – het genetische en neurale lot – van ieder mens om een uniek individu te zijn, om eigen pad te vinden, eigen leven te leiden, om eigen dood te sterven.
Ik kan niet doen alsof ik zonder angst ben. Maar mijn voornaamste gevoel is er een van dankbaarheid. Ik heb liefgehad en ben geliefd; Ik heb veel gekregen en ik heb er ook iets voor teruggegeven; ik heb gelezen en gereisd, gedacht en geschreven. Ik heb een liefdesrelatie met de wereld gehad, een bijzondere relatie van schrijvers en lezers.
– Oliver Sacks
*
Wij hebben een kat die een half uur lang rustig naar ons kan zitten staren. Een eenvoudige, rechtstreekse blik die je doet afvragen waarom en wat hij zou kunnen denken. Misschien zit er geen motief, geen gedachte achter dit gedrag. Misschien kan hij daar gewoon zitten en onze energie en aanwezigheid opslurpen, zonder enige ideële “coating” of vernisje. Mensen die de ‘Eeuw van de Rede’ voorbij zijn, kunnen dat normaal gesproken niet doen, tenzij ze een zogenaamde ‘stille mind’ cultiveren. En wie doet dat nog in deze wereld?
Mediteerders, dichters, kinderen en kunstenaars van welke aard dan ook zijn de enige mensen die behoefte hebben aan een simpele blik. Alle anderen hebben het te druk met de complexiteit van het doorkomen van de dag. Zodra we iets zien, gaan we erover nadenken. We kennen het waarden, herinneringen en oordelen toe. De kat ziet zijn realiteit waarschijnlijk duidelijker dan wij, omdat hij gewoon zijn energetische signatuur voelt en dienovereenkomstig reageert. Wij daarentegen hebben de neiging om levende verbindingen te laten dempen onder taal en mentale beelden.
Het is zeldzaam dat een volwassene zo’n eenvoudige blik zou hebben. We stellen ons voor dat de creatieve geest eindeloos inventief is en altijd nieuwe ideeën en theorieën genereert, maar het is onmisbaar om een stille ontvankelijkheid in het moment voor de realiteit te hebben, zonder inmenging. Dat is wat de simpele blik is. Dat is waar poëzie in de eerste plaats vandaan komt. Daarna komt het vormgeven en opnieuw kneden ervan tot een ontwerp, die je meer voldoening brengt. Er wordt veel gekozen, afgewezen en vormgegeven om de oorspronkelijke visie die je zag in een moment van eenvoudige waarneming te behouden.
Uit “Riflessioni”
Het is voor ons mensen niet gemakkelijk om in het heden te leven. De meesten van ons projecteren zichzelf voortdurend in het verleden of in de toekomst. We hebben een discipline nodig die ons in het huidige moment houdt, zoals kunst maken of meditatie. Ons vermogen om onze focus te verbreden en te verkleinen, om in te kleuren en gereedschappen en materialen te hanteren, geeft ons enorme creatieve kracht. De simpele blik helpt ons echter in contact te blijven met de essentiële realiteit. Als we dat verliezen, wordt onze uitvinders-geest gevaarlijk. We kunnen enorme en overweldigende systemen creëren die het leven vernietigen, omdat we de poëtische blik zijn kwijtgeraakt.
De blik van de kat, zo geduldig en kalm, zo standvastig en vol aandacht, kan ons misschien iets leren.
De afgelopen paar eeuwen zijn mensen die meer dan dertig jaar geleefd hebben ineens of geleidelijk gaan beseffen dat ze vreemdelingen zijn in een veranderde, onbegrijpelijke wereld: landen van ballingschap voor vluchtelingen, steden van ruïnes voor degenen wier natie aan oorlog lijdt, een labyrint van geavanceerde technologie waarin de ongetrainde geest verbijsterd ronddwaalt, een wereld van enorme rijkdom waar de armen naar staren door het ondoordringbare glas van een etalage of een televisietoestel. . . . Vanaf het begin van de negentiende eeuw werden de stabiele, losstaande werelden van pre-industriële samenlevingen afgebroken en meegesleurd in een multiversum van voortdurend toenemende verscheidenheid en verandering.
– Ursula K. Le Guin
*
Dit is een vreemde wereld, die je alle seks kan geven die je wilt, maar waarin liefde taboe is. Het lichaam kan een compromis accepteren en de geest kan het verleiden. Alleen het hart komt in opstand. Het hart: pure koolstof in een wereld van silicone.
— Jeanette Winterson, uit PowerBook
*
Emotionele verwaarlozing in de kindertijd is wat er tijdens je opvoeding niet is gebeurd. Het is wanneer een kind in het dagelijks leven niet genoeg emotionele aandacht, erkenning, validatie of reactie van zijn ouders krijgt. Het is onzichtbaar en niet geprent in geheugen, en daarom wordt het zelden geïdentificeerd.
… Zoveel volwassenen begrijpen niet de enorme impact van het buitengesloten worden van de wereld van emoties voor een lange tijd.
– Jonice Webb, Phd
*
Als kinderen zijn we verbijsterd door wat er ontbreekt. We blijven zoeken naar de erkenning van onze realiteit en naar tekenen dat deze gewaardeerd wordt. Het is verwarrend om onzichtbaar te zijn voor onze eigen vrienden en familie. We koesteren heimelijk de vraag of we in wezen waardeloos zijn of dat mensen gewoon blind zijn. We worden gevangengenomen door een zoektocht naar zichtbaarheid en validatie.
Deze situatie is een belediging voor de ziel van een kind dat zelden wordt genezen, waardoor er in hun verdere leven geen einde komt aan onheil. Onze levens zijn zo georganiseerd rond oppervlakkige kwesties en worden zo in beslag genomen door overleven dat we niet toegerust zijn om lief te hebben of zelfs maar te zien de behoefte van het kind om echt te worden. We zijn op deze wereld gekomen om een heel bijzondere realiteit te manifesteren en we hebben daarbij eigenlijk hulp nodig.
Ouders die ons niet kunnen of willen zien, zijn een grote klap voor ons vertrouwen om uit te groeien tot ons essentiële zelf. En dan traint de samenleving waarin we leven ons natuurlijk voor haar eigen doeleinden. We leren onszelf te beschouwen als instrumenten in de culturele gereedschapskist die (min of meer) nuttig zijn voor het systeem.
Het is eigenlijk bevrijdend om te beseffen dat je niet heel nuttig bent voor het systeem zoals het nu is en dat als je überhaupt “nuttig” bent, is het voor de creatievelingen en sensitieven die op zoek zijn naar een dieper leven.
Sommige mensen vergeten nooit het gevoel uit hun kindertijd dat er ‘iets ontbreekt’, het gevoel van “is-dit-al-wat-er-is?” aspect van het dagelijks leven. Omdat iets essentieels daadwerkelijk ontbreekt. Sommige mensen gaan op levenslange zoektocht. Sommige van die mensen komen met gemakkelijke antwoorden, andere niet. Degenen die dat niet doen, blijven kijken en leren, die kunnen behulpzaam zijn.
‘Ghost Cat’ door Sam Wolfe
En we hebben inderdaad hulp nodig. We begrijpen zo weinig, zien zo weinig van de werkelijkheid dat het de blinden zijn die de blinden leiden in de grotere cultuur. Waarden zijn scheefgetrokken en ideeën zijn oppervlakkig omdat ze gericht zijn op succes in een corrupt en verward systeem.
Onze cultuur is een intense competitie van energieën die over elkaar heen tuimelen in een strijd om te overleven, en daarvoor is energie nodig die alleen wij kunnen geven, door middel van aandacht, geld en geloof. Wanneer we beseffen dat het een truc van een vampier is om ons levensbloed af te nemen, beginnen we de basis terug te winnen die we als kinderen verloren.
Het is onze taak om te herstellen van het feit dat we niet erkend en geliefd worden in onze kern, ons bezielde zelf. Die oorspronkelijke wond is onze achilleshiel.
For the last couple of centuries, people who live more than thirty years or so have been likely to realize, suddenly or gradually, that they are strangers in a changed, incomprehensible world: lands of exile for refugees, cities of ruin for those whose nation suffers war, a labyrinth of high technology in which the untrained mind strays bewildered, a world of huge wealth which the poor stare at through the impenetrable glass of a shop window or a TV set . . . . From the early nineteenth century on, the stable, single worlds of pre-industrial societies were broken down and drawn into a multiverse of constantly increasing variety and change.
— Ursula K. Le Guin
*
Strange world this is, which can give you all the sex you want but in which love is taboo. The body can accept compromise and the mind can seduce it. Only the heart rebels. The heart: pure carbon in a world of silicon.
— Jeanette Winterson, from PowerBook
*
Childhood emotional neglect is what didn’t happen throughout your upbringing. It’s when a child doesn’t receive enough emotional attention, acknowledgment, validation, or response from their parents in their day-to-day lives. It’s invisible and unmemorable, and that’s why it’s rarely identified.
…So many adults do not understand the colossal impact of being excluded from the world of emotions for so long.
— Jonice Webb, Phd
*
We are bewildered as children by what’s missing. We keep looking for the recognition of our reality and for signs that it is valued. It’s confusing to be invisible to our own friends and family. We secretly harbor the question of whether we’re essentially worthless or if people are just blind. We find ourselves captured by a search for visibility and validation.
This situation is an insult to the soul of a child that rarely gets healed, creating no end of mischief in their eventual lives. Our lives are so organized around surface issues and are so preoccupied by survival that we aren’t equipped to love or to even see the child’s need to become real. We come into this world to manifest a very particular reality and we actually need help to do that.
Parents who can’t or won’t see us are a major blow to our confidence to grow into our essential selves. And then, of course, the society we live in trains us for its own purposes. We learn to think of ourselves as tools in the cultural toolbox of greater or lesser use to the system.
It’s actually freeing to realize you’re not much use to the system as it exists, that if you’re any use at all it’s going to be to the creatives and sensitives who are looking for a deeper life.
Some people never forget that childhood feeling of “something missing,” of is-this-all-there-is quality to daily life. Because something essential is, in fact, missing. Some people are set on a lifelong path of searching. Some of those people come up with facile answers and some don’t. Those who don’t, who keep looking and learning, can be helpful.
‘Ghost Cat’ by Sam Wolfe
And we do need help. We understand so little, see so little of reality that it’s the blind leading the blind in the larger culture. Values are skewed and ideas are shallow because they’re centered around success in a corrupt and confused system.
Our culture is an intense competition of energies tumbling over each other in a struggle to survive, and for that it needs energy only we can give, through attention, money and belief. When we realize it’s a vampire’s trick to take our life’s blood we’re starting to regain the footing we lost as children.
Our task is to recover from not being recognized and loved in our essential, soulful self. That original wound is our Achilles’ heel.
Dit is je lichaam, je grootste geschenk, zwanger van wijsheid die je niet hoort, verdriet waarvan je dacht dat het vergeten was, en vreugde die je nooit hebt gekend.
– Marion Houtman
*
Maar ik zal je vertellen wat kluizenaars beseffen. Als je naar een heel ver bos gaat en heel stil wordt, zul je gaan begrijpen dat je met alles verbonden bent.
– Alan Watts
*
Mensen leven met gesloten ogen te midden van magische kliffen.
— Le Paysan de Paris », 1925 door Louis Aragon
*
Je kunt niet van een vrouw of een man houden zonder ze eerst te hebben uitgevonden, je kunt niet van iemand anders houden zonder ze te hebben uitgevonden, ze zich te hebben voorgesteld…
— La Nuit Sera Calme de Romain Gary.
*
Het enige wat we nodig hebben is de wil. De komende decennia bieden een laatste kans om een stabiel huis voor onszelf te bouwen en de rijke, gezonde en prachtige wereld te herstellen die we van onze verre voorouders hebben geërfd. Onze toekomst op deze planeet, voor zover wij weten de enige plek waar leven van welke aard dan ook bestaat, staat op het spel.
– Sir David Attenborough
*
We stellen ons de wereld voor zonder hart, beroofd van familierelaties, in stukken gebroken. Waarom doen we dat? Zou het kunnen zijn omdat wij zelf gebroken en verbannen zijn? Als dat zo is, waarom? Hoe zijn wij wezen geworden die aan de storm werden overgelaten?
Het lijkt verdacht veel alsof we ons deze wereld hebben voorgesteld en gevangen zitten in onze eigen uitvinding, zonder te vermoeden dat we een keuze hebben. Er is een groot verschil tussen jezelf voorstellen dat je met alles verbonden bent, en dat je met niets verbonden bent. Een cultuur die zichzelf in een staat van isolatie waant, is heel anders dan een cultuur die overal familie ziet. Zijn aannames over het leven zijn vol eenzaamheid en dreiging. De kinderen leren hun leven te plannen op basis van overleving in plaats van creativiteit of simpele vreugde.
Zoals de zaken er nu voorstaan, stellen we ons een wereld voor die beperkt wordt door bekrompen eigenbelang, waarbij elke levensvorm met elke andere levensvorm concurreert om zijn fundamentele voortbestaan. Dit is de wereld die we ons voorstellen, uitvinden en onderhouden. En toch bestaat het eigenlijk niet buiten menselijke constructies. Het kan zijn dat we de term ‘levensweb’ horen zonder de implicaties ervan volledig te begrijpen. Het potentieel van het menselijk bewustzijn om over de hele planeet een wederzijds en vrij bloeiende tuin van Eden te creëren, wordt onderdrukt door angst voor aanvallen.
We merken dat te veel of te weinig middelen de creativiteit belemmeren. Het voldoen aan de basisbehoeften die nodig zijn om te leven zonder angst voor ziekte of honger, lijkt voldoende te zijn om de creatieve instincten van de meeste mensen vrij te maken. Gek genoeg is te veel net zo slecht als te weinig, zo blijkt uit de onderzoeken. In de VS is het voor de hand liggende probleem dat van weinig tot geen basisveiligheid, zodat de meeste mensen een leven niet kunnen voorstellen waar ze kunnen spelen en nieuwe dingen te verzinnen. We zijn gedwongen ons te concentreren op overleven.
Rosso Emerald Crimson, “In The Flow”
De wereld wacht erop dat wij ons bewust worden van wat zij werkelijk is, en dat is niet wat wij ons voorstellen dat het is. Als we de schoonheid en de wonderbaarlijke en speelse vreugde ervan willen opmerken, zullen we moeten zien hoe we een spiegelbeeld blijven bedenken van onze zelfgecreëerde isolatie en hoe dat ons belemmert. Onze relaties worden geplaagd door de manier hoe we anderen in onze mind opnieuw uitvinden, maar nog belangrijker is dat we de wereld waarin we leven op dezelfde manier steeds heruitvinden.
We leven toevallig op een planeet die we nauwelijks kennen, omdat we onszelf nauwelijks kennen. We hebben een fictieve wereld uitgevonden die het heilige web van Leven in de hele plant vernietigt, omdat we de realiteit, de echtheid ervan niet kunnen zien. De kern van deze situatie is hoe we kijken en fantaseren. We hebben een gevaar bedacht dat hoeft niet te bestaan. Onze verzinsels dagen ons uit om er doorheen te kijken en ons weer bij de familie van wezens aan te sluiten.
… De waarheid is dat ik concurrentie niet begrijp of er niet om geef, ik kan niet eens begrijpen waar Hemingway en zijn tegenhanger Mailer naar verwijzen als ze praten over het opnemen tegen een ander talent in de ring. Voor zover ik weet is er nooit een kunstwerk zich naar een ander kunstwerk verplaatste; de levenden concurreren niet met de doden, noch met de levenden.
— Joyce Carol Oates
*
Leven in tevredenheid met kleine middelen. Om elegantie te zoeken in plaats van luxe, en verfijning in plaats van mode. Om waardig te zijn, niet respectabel, en welvarend, niet rijk. Luisteren naar sterren en vogels en baby’s en wijzen met een open hart. Hard studeren, nadenken in stilte, openhartig handelen, teder praten, gelegenheden afwachten. Nooit haasten. Kortom, laten het spirituele, het ongedwongene en het onbewuste door het gewoonlijke heen op te komen. Dit is mijn symfonie.
— William Henry Channing, My symphony
*
Mijn werk gaat over de kwetsbaarheid van het leven en de moeilijkheid om lief te hebben en bemind te worden… Het onbewuste wordt door kunst tot bewustzijn gebracht. Mijn kunst is een manier om demonen uit te drijven die me sinds mijn jeugd achtervolgen… De enige echte kunst die ik mijn hele leven heb beoefend, is de kunst van het vechten tegen depressie, emotionele verslaving… Het overwinnen van angst is waar ik in geïnteresseerd ben…
– Louise Bourgeois, uit Father Destruction
*
Heb je je ooit afgevraagd wat koffie is? Koffie is een excuus. Een excuus om een vriend te vertellen dat je van hem houdt.
— Luciano De Crescenzo
*
Creativiteit gebaseerd op concurrentie lijkt een contradictio in terminis, iets wat zichzelf tegenspreekt. We stellen ons voor dat creatieve mensen gemotiveerd worden door alles behalve competitie en het is een beetje teleurstellend om te horen dat ze vaak een oogje hebben op het succesniveau van hun tijdgenoten. De middelen zijn tenslotte schaars en verhongerende kunstenaars bestaan echt. Het is gemakkelijk om je concentratie op waarheid en schoonheid te verliezen en je zorgen te maken over de huur. Je zou je moeten afvragen of dingen met opzet zo geregeld zijn.
Er is enige standvastigheid voor nodig om na te streven wat je inspireert in een samenleving die bijna uitsluitend gericht is op de mechanismen van winst en verlies. De langzaam bewegende ziel gaat verloren in een cultuur die gedreven is door snelheid. Veel gaat verloren in de enorme snelheid van hoe we leven. Je krijgt niet de kans om op te merken hoe de natuur groeit en sterft, wat ze wil en hoe ze daadwerkelijk lijdt onder ons bewind. De levenloze wereld die we in onze geest toveren, bestaat niet echt. We hebben het verzonnen.
Onze veronderstellingen van een levenloze wereld zeggen iets meer over ons dan over de wereld. Het bestaan op deze manier zien is een vorm van minachting. De natuurlijke wereld heeft het moeilijk om normaal te functioneren in het aangezicht van een mensheid die eenvoudige liefde heeft verloren, die deze heeft vervangen door concurrentie.
We vertrouwen op onze dichters en kunstenaars om de race om te slagen volgens de regels van de samenleving te doorzien, maar ook zij kunnen in het spel worden gezogen. Je vraagt je af of eenvoudige liefde echt kan bestaan in het hedendaagse menselijke hart, omdat het zo wordt lastiggevallen door de maatstaven van de samenleving. We zijn geconditioneerd om ons onzeker en gedestabiliseerd te voelen door de stenen en pijlen van familie, kerk en onderwijs. Relaties zijn zelden eenvoudig vanwege ons verborgen innerlijke leven en zijn angsten, verlangens en conditioneringen.
Cardwell S. Higgins (1902-1983)
Er zijn mensen die eropuit trekken om te zien en te begrijpen wat er gebeurt op diepten die gewoonlijk aan het zicht onttrokken zijn. Dichters, kunstenaars, schrijvers, filosofen en psychologen proberen vragen te beantwoorden over relaties tussen energieën en hoe ze op elkaar inwerken. Het is onmogelijk ingewikkeld. De meeste mensen vertrouwen liever op een paar zwart-wit axioma’s en stoppen met zich afvragen en vragen stellen. Het is te verontrustend.
En dan zijn er mensen die niet kunnen stoppen met zich verwonderen en vragen stellen. In plaats van een gevoel van nutteloosheid zijn ze irrationeel optimistisch over een beetje dieper kijken, misschien een schoonheid ontdekken die ze nog niet hadden gezien. Het lijkt erop dat sommige mensen vroeg in hun leven stoppen met vragen stellen en anderen niet. Degenen die dat niet doen, zullen vroeg of laat afscheid moeten nemen van conventioneel denken, maar er komt iets creatiefs vrij in het proces.
…The truth is I don’t understand or care about competition, I can’t even understand what Hemingway and his counterpart Mailer are referring to when they talk about facing another talent in the ring. As far as I know, no work of art has ever moved to another work of art; the living do not compete with the dead, nor the living.
— Joyce Carol Oates
*
To live content with small means. To seek elegance rather than luxury, and refinement rather than fashion. To be worthy not respectable, and wealthy not rich. To listen to stars and birds and babes and sages with an open heart. To study hard, think quietly, act frankly, talk gently, await occasions. Never hurry. In a word, to let the spiritual, the unbidden and the unconscious rise up through the common. This is my symphony.
— William Henry Channing, My Symphony
*
My work is about the fragility of living and the difficulty of loving and being loved… The unconscious is brought to consciousness through art. My art is a way to exorcise demons that haunt me since childhood… The only real art that I’ve practiced all my life has been the art of battling depression, emotional addiction… Conquering fear is what am interested in…
— Louise Bourgeois, from Father Destruction
*
Ever wondered what coffee is? Coffee is an excuse. An excuse to tell a friend that you love them.
— Luciano De Crescenzo
*
Creativity based on competition seems like a contradiction in terms. We imagine creative people are motivated by anything but competition and it’s a little disappointing to learn that they often have an eye cocked at their contemporaries’ level of success. Resources are sparse, after all, and starving artists do exist. It’s easy to lose your concentration on truth and beauty and start to worry about the rent. You have to wonder if things are arranged like that on purpose.
It takes some fortitude to pursue what inspires you in a society that’s focused almost exclusively on the mechanics of profit and loss. The slow moving soul is lost in a culture built on speed. A lot gets lost in the sheer velocity of how we live. You don’t get the opportunity to notice how nature grows and dies, what it wants and how it actually suffers under our reign. The inanimate world we conjure in our mind doesn’t actually exist. We made it up.
Our assumptions of a lifeless world says more about us than it does the world. Seeing existence this way is a form of contempt. The natural world is having a hard time functioning normally in the face of a humanity that has lost simple love, that has replaced it with competition.
We rely on our poets and artists to see through the race to succeed by society’s rules, but they too can be sucked into the game. You wonder if simple love can actually exist in the contemporary human heart because it’s so harassed by society’s metrics. We’re conditioned to feel insecure and destabilized by the slings and arrows of family, church and education. Relationships are rarely simple because of our hidden inner life and its fears, desires and conditioning.
Cardwell S. Higgins (1902–1983)
There are people who set out to see and understand what is happening at depths usually hidden from view. Poets, artists, writers, philosophers and psychologists are trying to answer questions about relationships between energies and how they act on each other. It’s impossibly complex. Most people prefer to rely on a few black-and-white axioms and stop wondering and questioning. It’s too unsettling.
And then there are those who can’t stop wondering and questioning. Rather than a feeling of futility they’re irrationally optimistic about seeing a little more deeply, maybe discovering a beauty they hadn’t yet seen. It seems like some people give up questioning early in life and some don’t. Those who don’t will have to part ways with conventional thinking sooner or later, but something creative gets released in the process.
Het liquideren van volkeren begint door hen het geheugen te ontnemen. Vernietig je boeken, je cultuur, je geschiedenis. Iemand schrijft andere boeken, geeft ze een andere cultuur, verzint een ander verhaal; dan beginnen mensen langzaam te vergeten wat ze zijn en wat ze waren.— Milaan Kundera
*
Het verleden wordt zo snel herschreven dat je niet weet wat er gisteren zal gebeuren.- Sovjet-grap
*
Moeder lag tijdens haar zwangerschap op de aarde. Ze zei dat het een oude Lakota-traditie was, en andere stammen, om de kennis en energie van de aarde naar de kinderen van de Lakota te laten stromen… Ik herinner me dat ze naar de zeer donkere aarde ging om de mineralen te proeven. Ze vertelde het aan niemand, want dat was taboe in de wasicu-wereld die zei dat het kind doodgeboren zou worden.Het bewustzijn van de aarde is waar de wasicu je van probeert af te leiden, zodat je jouw energie zelf niet gebruikt, maar voor hun systeem dat je voedt.
Wij, als kinderen, renden altijd rond zonder schoenen, zelfs in de tijd dat ze ons wasicu-schoenen lieten dragen met hakken en hard leer gemaakt met spijkers, plastic, hout en koeienleer.
Tegenwoordig “bewijst” de westerse wetenschap wat al bekend is bij de inheemse volkeren.— Tiokasin Spookpaard
*
Iedereen wordt geboren met het vermogen om wonderen te zien; je moet ervoor kiezen om het niet te doen.We hebben alle kansen om onszelf te vernietigen.— Cormac McCarthy
*
Want onder die menselijke dans, is er niettemin heilige muziek.— Igor Vasilevitsky
*
Ons is verteld dat er heilige muziek is, maar omdat we die niet horen, voelen we ons niet verstoken van iets belangrijks of moois. We verbazen ons niet over onze doofheid; in feite kiezen we ervoor om geen wonderen te zien. We leiden onszelf liever af met spelletjes en vluchtige genoegens. We dansen op de deuntjes van onze samenleving, die binnen het bereik van persoonlijk voordeel worden gehouden. We hebben niet eens een vermoeden dat we met opzet van het wonder worden weggedreven door mensen die het nodig hebben dat we ons focussen op wat hun inkomsten dik zal spekken.
Het is niet gemakkelijk in onze cultuur om je menselijke wortels te kennen en hoe ze gescheiden zijn van de heilige aarde, maar als we opletten kunnen we merken dat we voelen dat er iets ontbreekt. Niet vermoedend dat het pal onder onze voeten ligt, zoeken we onze genezing overal behalve waar het is. Farmaceutica, psychotherapie, romantiek, reizen, zelfs religie en spiritualiteit proberen de leegte op te vullen die is achtergelaten door het ontbreken van een relatie met de energieën van de aarde.
Als we ons het bestaan van goddelijke muziek voorstellen, zijn we er vrij zeker van dat het ergens ‘daarboven’ vandaan komt. Onze beschaving is gebaseerd op het idee dat goddelijkheid zich op de een of andere manier in de hemel bevindt en de duivel daarbeneden in de diepte. Een spiritualiteit die kracht en vernieuwing vindt in de aarde komt ons heel vreemd voor. Welke invloed heeft het op ons om van de aarde afgesneden te zijn? Komt daar onze rusteloosheid vandaan? Zorgt onze geïsoleerde staat ervoor dat we er minder om geven dat de wereld van natuur pijn lijdt? Is dit hoe we getraind zijn om onverschillig te blijven voor het lijden van de bewoners van de aarde? Worden we zo gerekruteerd voor het leger van vandalen dat de oceanen en bossen vernietigt?
Tatiana Melendez et Simon J Plant, Studios Rachel Neville
Als we zelfs maar een paar noten van de heilige muziek zouden kunnen horen, zouden we dan doorgaan met wat het “normale leven” wordt genoemd? Natuurlijk niet. Dat is wat het horen van die muziek zo gevaarlijk maakt specifiek voor onze beschaving. De pijlers waarop onze samenleving is gebouwd zouden instorten. In feite lijkt dat nu al te gebeuren, omdat de natuurlijke wereld geen straf meer kan verdragen. Temperaturen doden mensen, wat het moeilijk maakt om door te gaan met “business as usual”, de gewone gang van zaken.
Misschien veranderen we als we niet langer snel winst kunnen maken over de ruggen van wanhopige mensen. Als we zelf niet kunnen eten of ademen, zullen we misschien instemmen om onze aanpak te veranderen, maar ik vraag me af wat voor verandering er kan komen uit een mensheid die niet van de natuurlijke wereld houdt. Zolang we alleen maar kunnen denken in termen van winst en verlies lopen we uit de pas met de natuur. De kern van de gemanifesteerde wereld is die heilige muziek die we niet horen. Als we weer in staat zijn om het te horen, zijn we allemaal veilig, maar tot die tijd niet.
Als we al onze projecties tot in de laatste sporen zouden kunnen doorzien, zou onze persoonlijkheid zich uitbreiden tot kosmische dimensies.
—Marie Louise von Franz
*
Vaak kunnen we door één verhaal, één boek of één persoon een andere keuze maken, een keuze voor de mensheid, voor het leven.
—Elie Wiesel
*
Bij hem zijn toen hij stierf was iets dat ik nooit zal vergeten. Zijn moed. Zijn geluk. Zijn acceptatie. Het was een kolossale ervaring voor mij. Heeft mijn leven compleet veranderd op een manier die ik niet had verwacht. Ik had verwacht dat ik me verdrietig en verloren zou voelen. Maar ik voelde het tegenovergestelde. Gewoon, zoals: ‘Jongen, dit is het. Dit is alles wat we hebben. Hier. Je kunt dus maar beter opletten.
~ Laurie Anderson
*
In deze innerlijke reis naar JA wordt je ondersteund door de wezens van de Aarde, in al hun vliegen, zwemmen, huppelen, rennen, springen, diep duiken, diep geworteld, blad fladderende regenboog kleurrijke glinstering – allemaal biddend dat jij en ik wakker zullen worden tot de onvervangbare kostbare schoonheid van het leven.
— Francis
*
Er brak brand uit achter de schermen van een theater. De clown kwam naar buiten om het nieuws aan het publiek te vertellen. Maar ze dachten dat het een grap was en applaudisseerden. De clown herhaalde het nieuws en het publiek applaudisseerde nog meer. Dus ik denk dat de wereld zal vergaan, onder het algemene gejuich van blije hoofden die zullen denken dat het een grap is.
— Søren Kierkegaard
*
De heer Kierkegaard stond niet bekend om zijn vrolijke optimisme, maar hij heeft hier een punt. Ons bewustzijn zal worden uitgebreid of anders zal er een enorme ineenstorting plaatsvinden. Degenen die diep en ver kijken, zijn de brandweerbrigade die ons te hulp schiet. We kunnen onze schouders ophalen en ze afwijzen als we dat willen, maar dat zal schokkende gevolgen opleveren. Niet opletten brengt ons allemaal in gevaar.
Aandacht schenken is het werk van het opbouwen en opnieuw opbouwen van een relatiecultuur op het gebied van betekenis. Een ding dat je onwillekeurig opvalt, is hoe schoonheid in de wereld is verweven en hoe we het te druk hebben om het te zien en ons erover te verwonderen. De onbeantwoorde vraag is waarom. Ik denk dat het de moeite waard is om die vraag te stellen, zodat we verantwoordelijke kosmische burgers kunnen worden die echt om de schepping geven in plaats van ze te gebruiken om alleen maar winst mee te maken.
Ik ben opgegroeid met mensen die gewoon gelijk wilden hebben. Tot een conclusie komen was belangrijker dan waarheid of duidelijkheid. Als je jouw zoektocht wil beëindigen zodat je geen twijfel ervaart, is dat laf, vanuit mijn perspectief. Ik denk dat twijfel creatief is, dat het deuren kan openen en inzichten kan opleveren. Niet weten vind ik belangrijker dan weten. Ik geef de voorkeur aan ‘voorlopig weten’, maar dat vergt nederigheid en de moed om te blijven zoeken.
“Stars before Dawn”, by Fukita Fumiaki
Kunstenaars en filosofen en al degenen die in het veld van bewustzijn werken, zijn bezig met het quixotische streven naar een groter en dieper leven. De knoppen en hefbomen van werelds succes verbleken bij verwondering over de wonderbaarlijke grootsheid van het bestaan. Het levend houden van die gemoedstoestand ondersteunt de ziels. Voor sommige mensen is het absoluut noodzakelijk, en godzijdank, want anders waren we allang neergestort en verbrand.
De bewuste en onbewuste creatieve krachten werken al duizenden jaren langs elkaar heen en lijken in onze tijd heel dicht bij een beslissend hoogtepunt te komen. Planeet Aarde is het toneel geweest van een groot aantal catastrofes, maar het lijkt dat we klaar zijn voor een hele grote, misschien wel de laatste. Alleen het plotselinge opkomen van de wijsheid van het hart, iets wat slechts een minderheid van ons bezit, zal de uitkomst veranderen. Misschien komt er een plotselinge verschuiving en komen we tot bezinning. Wonderen gebeuren, maar we dragen nog steeds een persoonlijke verantwoordelijkheid om wakker te worden en genoeg van de wereld te houden om haar te redden. De actie van aandacht schenken door het oog van het hart is in dit opzicht effectiever dan analyse. De wereld wordt gered of verloren door liefde, meer dan door geloof en mening. Dat is waar de echte kracht van transformatie is.
The world will only survive and thrive through love and connection. A real civilization can’t be built without a clear perception of the magic and miracle of existence. If we’re astonished and moved at the fact that anything exists and that beauty is exploding everywhere we’ve become partners to the spirit that creates everything.~~ De wereld zal alleen overleven en gedijen door liefde en verbinding. Een echte beschaving kan niet worden opgebouwd zonder een duidelijke perceptie van de magie en het wonder van het bestaan. Als we verbaasd en ontroerd zijn over het feit dat alles bestaat en dat schoonheid overal explodeert, zijn we partners geworden van de geest die alles creëert.
Veel van onze verwondingen vinden plaats voorafgaand aan het verwerven van taal en kunnen niet worden genezen door denkpatronen in twijfel te trekken en te reorganiseren. Met andere woorden, we kunnen onze weg niet vinden uit trauma, gehechtheid en narcistische verwonding…
Aanmoediging om “er gewoon overheen te komen, het is gewoon je ego, laat het gewoon zijn, het is niet wie je werkelijk bent” wordt door een ontstoken zenuwstelsel ervaren als de actie van empathisch falen, agressie en psychisch geweld.
Wanneer de verloren wees-kinderen van psyche en soma komen om vastgehouden te worden, zijn ze niet zo geïnteresseerd in onze kristalheldere analyse, afstandelijke getuigenissen en fantasieën over ‘meesterschap’ of krachtige spirituele inzichten.
Ze verlangen naar iets anders… naar jou, naar je hart, naar je vasthoudendheid. Om te weten dat je dichtbij hen zult blijven, dat je ze niet in de steek zult laten of te schande zult maken, dat je je best zult doen om ze een toevluchtsoord en veilige doorgang te bieden om naar Huis te komen, om uit die bevroren, gekristalliseerde staat geholpen te worden en weer te leven .
— Matt Licata
*
We worden hongerig voor spiegels als we geen ouders hadden die ons als het Goddelijke Kind zagen en ons aanbaden.
Onze geest, lichaam, innerlijk kind wordt chronisch hongerig naar de ervaring de “oogappel” te zijn – dat gat in de ziel, in de psyche verandert in een permanent plakboard in het zelfbeeld van onze psyche … totdat we, onwillig of uit eigen wil, het proces van inwijding aangaan, het proces van psychologische transformatie.
Overleven als een outcast vereist dat je sterk genoeg bent om alleen te staan, vertrouwend op de eigen individuele waarheid.
—Marion Woodman
*
Kinderen hebben de bevestiging nodig dat ze inderdaad een goddelijk kind zijn, en ze voelen zich om iets minder beledigd. Aanvoelen, zoals alleen kinderen dat kunnen, dat je ouders dat aanzien niet hebben, dat visioen van je verschijning in de wereld, is een wond die zowel twijfel als woede oproept. We gaan dan verder om hetzelfde verhaal te creëren in de volgende generatie, en niet alleen dat, we creëren een gevoel van verlatenheid in de natuur en in de buiten – wereld. Onze waarde aan de wereld moeten bewijzen is zo gewoon dat we denken dat het een basisinstinct is.
Maar is het dat? En is het normaal om de natuur te zien als een machine die we voor ons persoonlijk voordeel kunnen gebruiken in plaats van als een magische gebeurtenis waarvan we het voorrecht hebben om getuige te zijn van en waaraan we kunnen deelnemen? Om als kind gewaardeerd te zijn voor iemand te zijn in de wereldg is niet het compliment dat we denken dat het is. We zijn eigenlijk beledigd als we worden aangezien voor een bundel talenten in plaats van een goddelijke ziel, en dat geldt voor iedereen, elk wezen. Kinderen voelen dit instinctief, maar uiteindelijk leren ze de belediging te overschrijven. Ze leren om te blijven proberen hun waarde te bewijzen.
YuuMei-kunst
We zetten ons in voor een levenslange Sisyfus-inspanning, maar de steen rolt steeds weer de heuvel af. We accepteren de spelregels die tegen ons zijn opgetuigd. We kunnen op de één of andere manier niet zien wat er ontbreekt. Het is een paradigma, het is een hele cultuur waar liefde en eerbied voor het leven was verwijderd, waar oordeel en terughoudendheid de norm zijn.
Er wordt van ons verwacht dat we gladiatoren worden in een systeem van competitie en conflicten. Onder deze omstandigheden is het praktisch onmogelijk om onze ogen te openen voor het Constante Wonder. Ons leven speelt zich af in een permanente “van het kastje naar de muur,” met weinig tot geen rust. Zelfs als we geld en vrije tijd krijgen, weten we nauwelijks wat we ermee moeten doen. Hoe zouden we dat weten, gezien het soort onderwijs en socialisatie, relateren, dat we hebben?
Ik denk dat het aan ieder van ons is om een visie te bedenken die empathie en verwondering aan de basis legt van ons persoonlijke leven. De wereld zal alleen overleven en gedijen door liefde en verbinding. Een echte beschaving kan niet worden opgebouwd zonder een duidelijke perceptie van de magie en het wonder van het bestaan. Als we verbaasd en ontroerd zijn over het feit dat alles bestaat en dat schoonheid overal explodeert, zijn we partners geworden van de geest die alles creëert.
Een doel van het menselijk leven, ongeacht wie het bestuurt, is om van iedereen te houden die in de buurt is om bemind te worden.
— Kurt Vonnegut
*
Een schrijver – en ik geloof in het algemeen alle mensen – moet denken dat wat er ook met hem of haar gebeurt, een hulpbron is. Alle dingen zijn ons gegeven met een rede, en een kunstenaar moet dit intenser voelen. Alles wat ons overkomt, inclusief onze vernederingen, onze tegenslagen, onze verlegenheid, alles wordt ons gegeven als grondstof, als klei, zodat we het tot onze kunst kunnen kneden.
— Jorge Luis Borges
*
Na een paar minuten bewust ademen, sluit ik mijn ogen en luister naar alles wat ik kan horen: mijn eigen ademhaling, het gezoem van de koelkast, af en toe passerende auto’s, vogels die beginnen te fluiten rond 5:20 deze tijd van het jaar. Dan, naarmate mijn verbeelding er meer bij betrokken raakt, begin ik te ‘horen’ wat ik beschouw als het gezoem van de kosmos eronder. De langzame stem van het goddelijke?
Voor mijn doeleinden maakt het niet uit hoeveel van dit gezoem wordt ingebeeld. Ik voel het mijn zintuigen doordringen. Het is alsof alles gonst van het leven, niet alleen organische wezens. Het geeft me het gevoel dat ik een klein deel van de kosmos hoor die zijn gang gaat, met mij een klein deel ervan.
– Dr. Craig Chalquist
*
Jij hoort erbij. Overal. Ja, jij – met al je geschiedenis, angst, pijn. Ja, overal – in elke cultuur, gemeenschap, omstandigheid. Jij hoort bij dit lichaam. Je hoort bij dit moment. Je hoort bij deze adem… en deze. Je hoorde er altijd bij.
— Sebene Selassie
*
Er niet bij horen is onze geheime zorg, niet bij onze samenleving horen, zelfs niet bij onze familie, en dat gevoel achtervolgt ons terwijl we blijven proberen ons lidmaatschap te verdienen in een cultuur van afgescheidenheid en oordeel. School en later werk zijn gebaseerd op beloning en straf. De ergste straf is uitsluiting. Ons lot drijft op een gevoel van verbondenheid of het ontbreken daarvan. We raken zo vroeg gewond dat we in het geheim bang zijn voor verraad terwijl we zelf dezelfde zonden en overtredingen begaan.
Op deze manier verlaten we de levens die ons nodig hebben. De familie van levende wezens wordt over de hele planeet aan flarden gescheurd omdat we niet het gevoel hebben dat we erbij horen en het ons niet kan schelen. We hebben geleerd om er niet om te geven, om de wereld en haar lijden niet op te merken. We plannen onze ontsnapping naar Mars, met de fantasie om helemaal opnieuw te beginnen. We sluiten onwaardige mensen uit, op basis van hun accent of huidskleur. Het laatste wat ons opvalt is het ‘gezoem van de kosmos’. Daar hebben we geen tijd voor.
Onze politiek is een voortdurende strijd tussen diegene, die uitgebuit zijn en de uitbuiters. Ons onderwijs meet onze aanpassingsvermogen en gehoorzaamheid aan dat systeem. We ontwikkelen een drive om “onze kost te verdienen” omdat we weten dat we er niet toe doen alleen omdat we een mens zijn; we hebben deze regels onthouden toen we aan het opgroeien waren. De mentaliteit die deze cultuur creëert en in stand houdt, is goedgelovig, kinderachtig en half slapend.
In een samenleving die persoonlijke vooruitgang boven alles waardeert, is hebzucht de locomotief. Acculturatie, of ingroeien in dit systeem begint al heel vroeg, wanneer we nog beïnvloedbare kinderen zijn. We weten niets anders, dus we twijfelen er niet aan.
Tsuchiya Koitsu – Benkei-brug, 1933.
Sommige mensen breken met deze cultuur omdat ze een band hebben ontwikkeld met iets dat meer betekenis heeft, iets dat voor hen mooi is. Dat zijn de excentriekelingen en afvalligen die de middelen bij elkaar kunnen rapen om te overleven met behoud van hun innerlijke leven.
Als we onszelf weer aan elkaar kunnen knopen, kunnen we misschien weer bij de wereld horen. Het wacht nog steeds op ons, maar we moeten weer leren luisteren. De schepping is er nog steeds, we hebben het nog niet helemaal vernietigd. Wat de “langzame stem van het goddelijke” genoemd mag worden, spreekt nog steeds. We horen het misschien niet, maar we kunnen het niet de mond snoeren. Het enige dat nodig is, is weten dat we bij voorbaat erbij horen en een rol spelen in het voort-durende wonder. Als we verbaasd konden zijn in plaats van eeuwig bezig te zijn, zouden we onszelf en tegelijkertijd de wereld kunnen redden.
Soms kom je uit bed en denk je: “Ik ga het niet redden” … Lachend van binnen, denk je …. “Hoe vaak heb ik dit al gezegd?”
– Charles Bukowski
*
Ik denk dat boeken net mensen zijn, in die zin dat ze in je leven opduiken wanneer je ze het meest nodig hebt. Nadat mijn vader stierf, was het boek dat mijn leven min of meer redde de roman Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez.
—Emma Thompson
*
Mijn Nanny in Zuid-Afrika was een genezer. Als haar hulp nodig was, werd ze geroepen door rook van branden.. Ze hoefde niet aanwezig te zijn, vertelde ze me. Ze reisde naar waar ze nodig was door de rook te gebruiken die haar riep, ze werd de rook. Ik herinner me levendig de geur van haar lichaam. Red Cedar en aarde.
Ze had geen naam. Ik noemde haar Be. Ze was mijn alles. Mijn veilige plek. Mijn moeder.
— Heloïse Idstein
*
De aarde is slechts een tussenstop. Een soort spel. Maak er een sterrenspel van. Als ik je een geschenk zou kunnen geven, zou het zijn om je te leren hoe je vrij kan blijven in dat spel, om de glorie in jezelf te vinden, voorbij de rollen en het drama, zodat je de dans kan dansen van het levensspel met wat meer ritme, wat meer overgave, een beetje meer schudden met die heupen.
— Annie Kagen
*
Laten we, in plaats van kinderen op te voeden die oke zijn ondanks hun jeugd, kinderen opvoeden die buitengewoon blijken te zijn vanwege hun jeugd.
— L. R. Knost
*
Ik denk echt dat schoonheid en betovering zowel lichaam als ziel kunnen genezen als we er maar lang genoeg in baden. Kinderen leven van nature in die wereld, maar vergeten het wanneer ze door de adolescentie naar de volwassenheid doorreizen – tenzij ze natuurlijk een soort kunstenaar zijn. Ik las onlangs een opmerking van een of andere goeroe dat kinderspelletjes niet echt relevant zijn, waar ik het helemaal niet mee eens ben. Wat kinderen van nature hebben, is betovering, een geschenk om te koesteren. Het te verliezen voor leven van winst en verlies is een tragedie, lijkt me.
Degenen onder ons die ons leven wijden aan het zien van schoonheid in de wereld en daaraan iets toevoegen, weten dat het een essentiële spirituele kracht is. Het is duidelijk dat het ver verwijderd is van het plechtige en sombere idee van spiritualiteit dat we in conventionele religie vinden, met zijn angst voor zonde en Gods straffen. Ik denk dat we veel meer genot, spel en schoonheid om ons heen nodig hebben dan we ons realiseren. Onze geest heeft het net zo hard nodig als het lichaam voedsel en water nodig heeft. Het is vreemd dat onze cultuur zo’n lege en onbevallige omgeving blijft bouwen.
. . .
Paul Gauguin
Kinderen opvoeden in een omgeving die gedreven wordt door geld en verstoken is van esthetiek, is kindermishandeling. De menselijke ziel kan in die wereld niet gedijen. Als het geen manier kan vinden om te groeien, verandert het leven in zwoegen. Aangezien lichaam en ziel verschillende vormen van hetzelfde zijn, kan het lichaam op geen enkele manier onaangetast blijven door een gebrek aan betovering in ons leven. We maken onszelf ziek in zo’n wereld.
Sjamanen en kunstenaars zijn verbonden met dingen die de ziel genezen, een gevoel van geworteld zijn in diepere werkelijkheden. Kunstenaars werken om hun verbindingen met subtiele realiteiten te behouden waar rivieren van schoonheid en betekenis altijd stromen. Dat werk bevestigt en herbevestigt een gevoel van verbondenheid met het grote mysterie. Sjamanen hebben toegang tot de bronnen van ziekte en genezing die tijd en ruimte overstijgen. Beide disciplines stellen de vraag hoe vaak we een nietsziende levensstijl leiden. Beiden benaderen verrukking op verschillende manieren, waarbij ze de waarden van het meedoen aan de dans van het leven opnieuw introduceren.
From Heloise Idstein
Ik denk dat de zoektocht van onze geest zoals we die kennen te vaak humorloos en fantasieloos is. Ik denk dat het veel leuker zou kunnen zijn, veel meer doordrenkt met spel en creativiteit. We lijken tenslotte midden in een gigantisch kunstwerk te zitten waarvan we zouden moeten genieten, maar we zijn zo geïntimideerd door de grootsheid ervan dat we vergeten te dansen en te vieren.
Op kwantumniveau danst alles; genot is fundamenteel voor het bestaan. Is dat wat ons bang maakt zodat we een systeem zonder betovering gehoorzamen?
Opeenvolgende golven van invasies door de Indo-Europeanen begonnen met de onttroning van de Grote Godin. De data waarop deze golven begonnen, worden door verschillende autoriteiten gegeven tussen 4500 v.Chr. en 2400 v.Chr. De godinnen werden niet volledig onderdrukt, maar werden opgenomen in de religie van de indringers.
De indringers legden hun patriarchale cultuur en hun krijgersreligie op aan het overwonnen volk. De Grote Godin werd de onderdanige gemalin van de goden van de indringers, en attributen of macht die oorspronkelijk toebehoorden aan een vrouwelijke godheid werden onteigend en aan een mannelijke godheid gegeven. Verkrachting verscheen voor het eerst in mythen, en er ontstonden mythen waarin de mannelijke helden slangen doodden – symbolen van de Grote Godin…
~Jean Shinoda Bolen, M.D.
*
Het lijkt er zeker op dat wanneer sommige mensen de woorden ‘Amerikaanse geschiedenis’ uitspreken, ze zich eigenlijk alleen maar John Wayne-films herinneren. Ze willen niet dat iemand de echte geschiedenis ter sprake brengt en de buzz om zeep helpt…
En het lijkt er zeker op dat wanneer sommige mensen het woord ‘grondwet’ zeggen, ze eigenlijk alleen maar het tweede amendement bedoelen. Boeken kunnen worden gecensureerd. Stemdistricten kunnen Gerrymandered (of gemanipuleerd) zijn. Protesten kunnen worden verboden. Voor sommige mensen is alleen het recht om wapens te dragen onvervreemdbaar.
—Jim Rigby
*
Als de gezichten van je ouders nooit oplichtten als ze naar je keken, is het moeilijk om te weten hoe het voelt om geliefd en gekoesterd te worden…
― Bessel A. van der Kolk
*
Ergens op deze drukke planeet, op een plek waar ik nog nooit eerder ben geweest en die ik in mijn leven nooit zal bezoeken, heeft iemand die ik niet ken en nooit zal ontmoeten, zojuist een gebed uitgesproken in een taal die ik niet versta als een uiting van geloof in een religie die ik niet accepteer. En toch was het gebed voor mij…
~ Steven Charleston
*
We stellen ons voor dat een meester iemand is die precies weet wat hij wil zeggen en dat met verbazingwekkende deskundigheid zegt, maar misschien werkt het niet zo. Misschien is creativiteit een manier om te leren, om nieuwe realiteiten te ontdekken, om inzichten bloot te leggen die je in je diepere zelf had verborgen. Onze cultuur structureert onze psychologie zodanig dat we grote delen van onszelf onderdrukken. We hebben een manier nodig om toegang te krijgen tot wat we al in onze botten weten. Creativiteit kan hierbij helpen omdat het een beetje lijkt op droomanalyse, het onthult de diepere mind en zijn intelligentie.
Je hebt wel onderscheidingsvermogen nodig. Niet alles wat het zegt is onfeilbaar wijs. Soms is het gewoon onzin.
Onze gevoeligheden zijn ingeperkt tot een persoonlijke positionering die alles daarbuiten negeert. We verliezen het contact met de wereld en met onszelf. Het patriarchaat probeert binnen dit paradigma te functioneren terwijl het zijn plunderingen en tragedies verontschuldigt en wij die in dit systeem zijn opgegroeid, denken dat het normaal is.
Ik ben geïnteresseerd in het soort creativiteit dat zowel schoonheid als inzicht onderzoekt, omdat ik die dingen in de wereld mis. De manier waarop we zijn opgeleid en gevormd als leden van onze cultuur, lijkt dergelijke dingen te negeren in plaats van ze centraal te stellen in ons leven, waar ze thuishoren. Ik ben het niet eens met die manier van leven.
Primaire overleving is natuurlijk belangrijk, maar dat geldt ook voor een bloeiende ziel en menselijke geest. Ik denk dat we eigenlijk schoonheid, vriendelijkheid en een gevoel van verbondenheid nodig hebben om te overleven. Ik zie niet in hoe de wereld kan overleven zonder die dingen, simpelweg omdat ze fundamenteel zijn voor het leven in al zijn vormen. Kan het nog duidelijker worden?
The Kiss, by Italian painter Silvio Allason (1910)
Alles terugbrengen tot eigenbelang creëert een roofzuchtig economisch en politiek systeem dat vervormt wie we zouden kunnen zijn. We worden uiteindelijk hele kleine versies van onszelf. Kinderen die in dit systeem zijn opgevoed en het niet fundamenteel in twijfel trekken, zitten gevangen in een plichtmatig leven. Het is van vitaal belang om inzicht te ontwikkelen, wat een proces is die nooit eindigt.
Dat is de waarde in het creatieve proces. Dat is de waarde van artistiek werk, want het is steeds opnieuw kijken. Het is zoeken naar inzicht in wat waar en actueel is. We stellen ons voor dat er mensen zijn, hoe zeldzaam ook, die al het belangrijke al weten. Dat betwijfel ik. Ik denk dat we allemaal op een leercurve zitten, gewoon omdat we in deze wereld leven, en we zullen lessen en uitdagingen blijven krijgen zolang we leven. We blijven de Werkelijkheid ontdekken. Daarom zijn we hier.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.