Reddende betovering

(door David Price)

Soms kom je uit bed en denk je: “Ik ga het niet redden” … Lachend van binnen, denk je …. “Hoe vaak heb ik dit al gezegd?”

– Charles Bukowski

Ik denk dat boeken net mensen zijn, in die zin dat ze in je leven opduiken wanneer je ze het meest nodig hebt. Nadat mijn vader stierf, was het boek dat mijn leven min of meer redde de roman Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez.

—Emma Thompson

Mijn Nanny in Zuid-Afrika was een genezer. Als haar hulp nodig was, werd ze geroepen door rook van branden.. Ze hoefde niet aanwezig te zijn, vertelde ze me. Ze reisde naar waar ze nodig was door de rook te gebruiken die haar riep, ze werd de rook. Ik herinner me levendig de geur van haar lichaam. Red Cedar en aarde.

Ze had geen naam. Ik noemde haar Be. Ze was mijn alles. Mijn veilige plek. Mijn moeder.

— Heloïse Idstein

De aarde is slechts een tussenstop. Een soort spel. Maak er een sterrenspel van. Als ik je een geschenk zou kunnen geven, zou het zijn om je te leren hoe je vrij kan blijven in dat spel, om de glorie in jezelf te vinden, voorbij de rollen en het drama, zodat je de dans kan dansen van het levensspel met wat meer ritme, wat meer overgave, een beetje meer schudden met die heupen.

— Annie Kagen

Laten we, in plaats van kinderen op te voeden die oke zijn ondanks hun jeugd, kinderen opvoeden die buitengewoon blijken te zijn vanwege hun jeugd.

— L. R. Knost

Ik denk echt dat schoonheid en betovering zowel lichaam als ziel kunnen genezen als we er maar lang genoeg in baden. Kinderen leven van nature in die wereld, maar vergeten het wanneer ze door de adolescentie naar de volwassenheid doorreizen – tenzij ze natuurlijk een soort kunstenaar zijn. Ik las onlangs een opmerking van een of andere goeroe dat kinderspelletjes niet echt relevant zijn, waar ik het helemaal niet mee eens ben. Wat kinderen van nature hebben, is betovering, een geschenk om te koesteren. Het te verliezen voor leven van winst en verlies is een tragedie, lijkt me.

Degenen onder ons die ons leven wijden aan het zien van schoonheid in de wereld en daaraan iets toevoegen, weten dat het een essentiële spirituele kracht is. Het is duidelijk dat het ver verwijderd is van het plechtige en sombere idee van spiritualiteit dat we in conventionele religie vinden, met zijn angst voor zonde en Gods straffen. Ik denk dat we veel meer genot, spel en schoonheid om ons heen nodig hebben dan we ons realiseren. Onze geest heeft het net zo hard nodig als het lichaam voedsel en water nodig heeft. Het is vreemd dat onze cultuur zo’n lege en onbevallige omgeving blijft bouwen.

. . .

Paul Gauguin

Kinderen opvoeden in een omgeving die gedreven wordt door geld en verstoken is van esthetiek, is kindermishandeling. De menselijke ziel kan in die wereld niet gedijen. Als het geen manier kan vinden om te groeien, verandert het leven in zwoegen. Aangezien lichaam en ziel verschillende vormen van hetzelfde zijn, kan het lichaam op geen enkele manier onaangetast blijven door een gebrek aan betovering in ons leven. We maken onszelf ziek in zo’n wereld.

Sjamanen en kunstenaars zijn verbonden met dingen die de ziel genezen, een gevoel van geworteld zijn in diepere werkelijkheden. Kunstenaars werken om hun verbindingen met subtiele realiteiten te behouden waar rivieren van schoonheid en betekenis altijd stromen. Dat werk bevestigt en herbevestigt een gevoel van verbondenheid met het grote mysterie. Sjamanen hebben toegang tot de bronnen van ziekte en genezing die tijd en ruimte overstijgen. Beide disciplines stellen de vraag hoe vaak we een nietsziende levensstijl leiden. Beiden benaderen verrukking op verschillende manieren, waarbij ze de waarden van het meedoen aan de dans van het leven opnieuw introduceren.

From Heloise Idstein

Ik denk dat de zoektocht van onze geest zoals we die kennen te vaak humorloos en fantasieloos is. Ik denk dat het veel leuker zou kunnen zijn, veel meer doordrenkt met spel en creativiteit. We lijken tenslotte midden in een gigantisch kunstwerk te zitten waarvan we zouden moeten genieten, maar we zijn zo geïntimideerd door de grootsheid ervan dat we vergeten te dansen en te vieren.

Op kwantumniveau danst alles; genot is fundamenteel voor het bestaan. Is dat wat ons bang maakt zodat we een systeem zonder betovering gehoorzamen?