Kosmische dimensies

Een reactie plaatsen

(door David Price)

Als we al onze projecties tot in de laatste sporen zouden kunnen doorzien, zou onze persoonlijkheid zich uitbreiden tot kosmische dimensies.

—Marie Louise von Franz

*

Vaak kunnen we door één verhaal, één boek of één persoon een andere keuze maken, een keuze voor de mensheid, voor het leven.

—Elie Wiesel

*

Bij hem zijn toen hij stierf was iets dat ik nooit zal vergeten. Zijn moed. Zijn geluk. Zijn acceptatie. Het was een kolossale ervaring voor mij. Heeft mijn leven compleet veranderd op een manier die ik niet had verwacht. Ik had verwacht dat ik me verdrietig en verloren zou voelen. Maar ik voelde het tegenovergestelde. Gewoon, zoals: ‘Jongen, dit is het. Dit is alles wat we hebben. Hier. Je kunt dus maar beter opletten.

~ Laurie Anderson

*

In deze innerlijke reis naar JA wordt je ondersteund door de wezens van de Aarde, in al hun vliegen, zwemmen, huppelen, rennen, springen, diep duiken, diep geworteld, blad fladderende regenboog kleurrijke glinstering – allemaal biddend dat jij en ik wakker zullen worden tot de onvervangbare kostbare schoonheid van het leven.

— Francis

*

Er brak brand uit achter de schermen van een theater. De clown kwam naar buiten om het nieuws aan het publiek te vertellen. Maar ze dachten dat het een grap was en applaudisseerden. De clown herhaalde het nieuws en het publiek applaudisseerde nog meer. Dus ik denk dat de wereld zal vergaan, onder het algemene gejuich van blije hoofden die zullen denken dat het een grap is.

— Søren Kierkegaard

*

De heer Kierkegaard stond niet bekend om zijn vrolijke optimisme, maar hij heeft hier een punt. Ons bewustzijn zal worden uitgebreid of anders zal er een enorme ineenstorting plaatsvinden. Degenen die diep en ver kijken, zijn de brandweerbrigade die ons te hulp schiet. We kunnen onze schouders ophalen en ze afwijzen als we dat willen, maar dat zal schokkende gevolgen opleveren. Niet opletten brengt ons allemaal in gevaar.

Aandacht schenken is het werk van het opbouwen en opnieuw opbouwen van een relatiecultuur op het gebied van betekenis. Een ding dat je onwillekeurig opvalt, is hoe schoonheid in de wereld is verweven en hoe we het te druk hebben om het te zien en ons erover te verwonderen. De onbeantwoorde vraag is waarom. Ik denk dat het de moeite waard is om die vraag te stellen, zodat we verantwoordelijke kosmische burgers kunnen worden die echt om de schepping geven in plaats van ze te gebruiken om alleen maar winst mee te maken.

Ik ben opgegroeid met mensen die gewoon gelijk wilden hebben. Tot een conclusie komen was belangrijker dan waarheid of duidelijkheid. Als je jouw zoektocht wil beëindigen zodat je geen twijfel ervaart, is dat laf, vanuit mijn perspectief. Ik denk dat twijfel creatief is, dat het deuren kan openen en inzichten kan opleveren. Niet weten vind ik belangrijker dan weten. Ik geef de voorkeur aan ‘voorlopig weten’, maar dat vergt nederigheid en de moed om te blijven zoeken.

“Stars before Dawn”, by Fukita Fumiaki

Kunstenaars en filosofen en al degenen die in het veld van bewustzijn werken, zijn bezig met het quixotische streven naar een groter en dieper leven. De knoppen en hefbomen van werelds succes verbleken bij verwondering over de wonderbaarlijke grootsheid van het bestaan. Het levend houden van die gemoedstoestand ondersteunt de ziels. Voor sommige mensen is het absoluut noodzakelijk, en godzijdank, want anders waren we allang neergestort en verbrand.

De bewuste en onbewuste creatieve krachten werken al duizenden jaren langs elkaar heen en lijken in onze tijd heel dicht bij een beslissend hoogtepunt te komen. Planeet Aarde is het toneel geweest van een groot aantal catastrofes, maar het lijkt dat we klaar zijn voor een hele grote, misschien wel de laatste. Alleen het plotselinge opkomen van de wijsheid van het hart, iets wat slechts een minderheid van ons bezit, zal de uitkomst veranderen. Misschien komt er een plotselinge verschuiving en komen we tot bezinning. Wonderen gebeuren, maar we dragen nog steeds een persoonlijke verantwoordelijkheid om wakker te worden en genoeg van de wereld te houden om haar te redden. De actie van aandacht schenken door het oog van het hart is in dit opzicht effectiever dan analyse. De wereld wordt gered of verloren door liefde, meer dan door geloof en mening. Dat is waar de echte kracht van transformatie is.

Geeta Mikoo

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/cosmic-dimensions-c27a2b5bf694

Cover image by Peter Hurd

My first book is a compilation of selected Medium articles. You can get it at Amazon. If you read it, please leave a review.

https://www.amazon.com/dp/B0C9RY2XSX?dplnkId=36fc7dd4-54df-4b5a-9b6b-567e03c345e5&nodl=

Een Goddelijk Kind en een Banneling

Een reactie plaatsen

(door David Price)

The world will only survive and thrive through love and connection. A real civilization can’t be built without a clear perception of the magic and miracle of existence. If we’re astonished and moved at the fact that anything exists and that beauty is exploding everywhere we’ve become partners to the spirit that creates everything.~~
De wereld zal alleen overleven en gedijen door liefde en verbinding. Een echte beschaving kan niet worden opgebouwd zonder een duidelijke perceptie van de magie en het wonder van het bestaan. Als we verbaasd en ontroerd zijn over het feit dat alles bestaat en dat schoonheid overal explodeert, zijn we partners geworden van de geest die alles creëert.

Veel van onze verwondingen vinden plaats voorafgaand aan het verwerven van taal en kunnen niet worden genezen door denkpatronen in twijfel te trekken en te reorganiseren. Met andere woorden, we kunnen onze weg niet vinden uit trauma, gehechtheid en narcistische verwonding…

Aanmoediging om “er gewoon overheen te komen, het is gewoon je ego, laat het gewoon zijn, het is niet wie je werkelijk bent” wordt door een ontstoken zenuwstelsel ervaren als de actie van empathisch falen, agressie en psychisch geweld.

Wanneer de verloren wees-kinderen van psyche en soma komen om vastgehouden te worden, zijn ze niet zo geïnteresseerd in onze kristalheldere analyse, afstandelijke getuigenissen en fantasieën over ‘meesterschap’ of krachtige spirituele inzichten.

Ze verlangen naar iets anders… naar jou, naar je hart, naar je vasthoudendheid. Om te weten dat je dichtbij hen zult blijven, dat je ze niet in de steek zult laten of te schande zult maken, dat je je best zult doen om ze een toevluchtsoord en veilige doorgang te bieden om naar Huis te komen, om uit die bevroren, gekristalliseerde staat geholpen te worden en weer te leven .

— Matt Licata

*

We worden hongerig voor spiegels als we geen ouders hadden die ons als het Goddelijke Kind zagen en ons aanbaden.

Onze geest, lichaam, innerlijk kind wordt chronisch hongerig naar de ervaring de “oogappel” te zijn – dat gat in de ziel, in de psyche verandert in een permanent plakboard in het zelfbeeld van onze psyche … totdat we, onwillig of uit eigen wil, het proces van inwijding aangaan, het proces van psychologische transformatie.

Overleven als een outcast vereist dat je sterk genoeg bent om alleen te staan, vertrouwend op de eigen individuele waarheid.

—Marion Woodman

*

Kinderen hebben de bevestiging nodig dat ze inderdaad een goddelijk kind zijn, en ze voelen zich om iets minder beledigd. Aanvoelen, zoals alleen kinderen dat kunnen, dat je ouders dat aanzien niet hebben, dat visioen van je verschijning in de wereld, is een wond die zowel twijfel als woede oproept. We gaan dan verder om hetzelfde verhaal te creëren in de volgende generatie, en niet alleen dat, we creëren een gevoel van verlatenheid in de natuur en in de buiten – wereld. Onze waarde aan de wereld moeten bewijzen is zo gewoon dat we denken dat het een basisinstinct is.

Maar is het dat? En is het normaal om de natuur te zien als een machine die we voor ons persoonlijk voordeel kunnen gebruiken in plaats van als een magische gebeurtenis waarvan we het voorrecht hebben om getuige te zijn van en waaraan we kunnen deelnemen? Om als kind gewaardeerd te zijn voor iemand te zijn in de wereldg is niet het compliment dat we denken dat het is. We zijn eigenlijk beledigd als we worden aangezien voor een bundel talenten in plaats van een goddelijke ziel, en dat geldt voor iedereen, elk wezen. Kinderen voelen dit instinctief, maar uiteindelijk leren ze de belediging te overschrijven. Ze leren om te blijven proberen hun waarde te bewijzen.

YuuMei-kunst

We zetten ons in voor een levenslange Sisyfus-inspanning, maar de steen rolt steeds weer de heuvel af. We accepteren de spelregels die tegen ons zijn opgetuigd. We kunnen op de één of andere manier niet zien wat er ontbreekt. Het is een paradigma, het is een hele cultuur waar liefde en eerbied voor het leven was verwijderd, waar oordeel en terughoudendheid de norm zijn.

Er wordt van ons verwacht dat we gladiatoren worden in een systeem van competitie en conflicten. Onder deze omstandigheden is het praktisch onmogelijk om onze ogen te openen voor het Constante Wonder. Ons leven speelt zich af in een permanente “van het kastje naar de muur,” met weinig tot geen rust. Zelfs als we geld en vrije tijd krijgen, weten we nauwelijks wat we ermee moeten doen. Hoe zouden we dat weten, gezien het soort onderwijs en socialisatie, relateren, dat we hebben?

Ik denk dat het aan ieder van ons is om een visie te bedenken die empathie en verwondering aan de basis legt van ons persoonlijke leven. De wereld zal alleen overleven en gedijen door liefde en verbinding. Een echte beschaving kan niet worden opgebouwd zonder een duidelijke perceptie van de magie en het wonder van het bestaan. Als we verbaasd en ontroerd zijn over het feit dat alles bestaat en dat schoonheid overal explodeert, zijn we partners geworden van de geest die alles creëert.

Mike Willkox

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/the-divine-child-and-the-outcast-84b046ef2ac2

Cover art: Walter Crane, Voyage de Reve, National Gallery Prague

Reddende betovering

Een reactie plaatsen

(door David Price)

Soms kom je uit bed en denk je: “Ik ga het niet redden” … Lachend van binnen, denk je …. “Hoe vaak heb ik dit al gezegd?”

– Charles Bukowski

*

Ik denk dat boeken net mensen zijn, in die zin dat ze in je leven opduiken wanneer je ze het meest nodig hebt. Nadat mijn vader stierf, was het boek dat mijn leven min of meer redde de roman Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez.

—Emma Thompson

*

Mijn Nanny in Zuid-Afrika was een genezer. Als haar hulp nodig was, werd ze geroepen door rook van branden.. Ze hoefde niet aanwezig te zijn, vertelde ze me. Ze reisde naar waar ze nodig was door de rook te gebruiken die haar riep, ze werd de rook. Ik herinner me levendig de geur van haar lichaam. Red Cedar en aarde.

Ze had geen naam. Ik noemde haar Be. Ze was mijn alles. Mijn veilige plek. Mijn moeder.

— Heloïse Idstein

*

De aarde is slechts een tussenstop. Een soort spel. Maak er een sterrenspel van. Als ik je een geschenk zou kunnen geven, zou het zijn om je te leren hoe je vrij kan blijven in dat spel, om de glorie in jezelf te vinden, voorbij de rollen en het drama, zodat je de dans kan dansen van het levensspel met wat meer ritme, wat meer overgave, een beetje meer schudden met die heupen.

— Annie Kagen

*

Laten we, in plaats van kinderen op te voeden die oke zijn ondanks hun jeugd, kinderen opvoeden die buitengewoon blijken te zijn vanwege hun jeugd.

— L. R. Knost

*

Ik denk echt dat schoonheid en betovering zowel lichaam als ziel kunnen genezen als we er maar lang genoeg in baden. Kinderen leven van nature in die wereld, maar vergeten het wanneer ze door de adolescentie naar de volwassenheid doorreizen – tenzij ze natuurlijk een soort kunstenaar zijn. Ik las onlangs een opmerking van een of andere goeroe dat kinderspelletjes niet echt relevant zijn, waar ik het helemaal niet mee eens ben. Wat kinderen van nature hebben, is betovering, een geschenk om te koesteren. Het te verliezen voor leven van winst en verlies is een tragedie, lijkt me.

Degenen onder ons die ons leven wijden aan het zien van schoonheid in de wereld en daaraan iets toevoegen, weten dat het een essentiële spirituele kracht is. Het is duidelijk dat het ver verwijderd is van het plechtige en sombere idee van spiritualiteit dat we in conventionele religie vinden, met zijn angst voor zonde en Gods straffen. Ik denk dat we veel meer genot, spel en schoonheid om ons heen nodig hebben dan we ons realiseren. Onze geest heeft het net zo hard nodig als het lichaam voedsel en water nodig heeft. Het is vreemd dat onze cultuur zo’n lege en onbevallige omgeving blijft bouwen.

.  .  .

Paul Gauguin

Kinderen opvoeden in een omgeving die gedreven wordt door geld en verstoken is van esthetiek, is kindermishandeling. De menselijke ziel kan in die wereld niet gedijen. Als het geen manier kan vinden om te groeien, verandert het leven in zwoegen. Aangezien lichaam en ziel verschillende vormen van hetzelfde zijn, kan het lichaam op geen enkele manier onaangetast blijven door een gebrek aan betovering in ons leven. We maken onszelf ziek in zo’n wereld.

Sjamanen en kunstenaars zijn verbonden met dingen die de ziel genezen, een gevoel van geworteld zijn in diepere werkelijkheden. Kunstenaars werken om hun verbindingen met subtiele realiteiten te behouden waar rivieren van schoonheid en betekenis altijd stromen. Dat werk bevestigt en herbevestigt een gevoel van verbondenheid met het grote mysterie. Sjamanen hebben toegang tot de bronnen van ziekte en genezing die tijd en ruimte overstijgen. Beide disciplines stellen de vraag hoe vaak we een nietsziende levensstijl leiden. Beiden benaderen verrukking op verschillende manieren, waarbij ze de waarden van het meedoen aan de dans van het leven opnieuw introduceren.

From Heloise Idstein

Ik denk dat de zoektocht van onze geest zoals we die kennen te vaak humorloos en fantasieloos is. Ik denk dat het veel leuker zou kunnen zijn, veel meer doordrenkt met spel en creativiteit. We lijken tenslotte midden in een gigantisch kunstwerk te zitten waarvan we zouden moeten genieten, maar we zijn zo geïntimideerd door de grootsheid ervan dat we vergeten te dansen en te vieren.

Op kwantumniveau danst alles; genot is fundamenteel voor het bestaan. Is dat wat ons bang maakt zodat we een systeem zonder betovering gehoorzamen?

Thiện Võ

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/enchantment-saves-20b62121b157

Art: Stephanie Rew

Onze krijgersreligie

Een reactie plaatsen

(door David Price)

Opeenvolgende golven van invasies door de Indo-Europeanen begonnen met de onttroning van de Grote Godin. De data waarop deze golven begonnen, worden door verschillende autoriteiten gegeven tussen 4500 v.Chr. en 2400 v.Chr. De godinnen werden niet volledig onderdrukt, maar werden opgenomen in de religie van de indringers.

De indringers legden hun patriarchale cultuur en hun krijgersreligie op aan het overwonnen volk. De Grote Godin werd de onderdanige gemalin van de goden van de indringers, en attributen of macht die oorspronkelijk toebehoorden aan een vrouwelijke godheid werden onteigend en aan een mannelijke godheid gegeven. Verkrachting verscheen voor het eerst in mythen, en er ontstonden mythen waarin de mannelijke helden slangen doodden – symbolen van de Grote Godin…

~Jean Shinoda Bolen, M.D.

*

Het lijkt er zeker op dat wanneer sommige mensen de woorden ‘Amerikaanse geschiedenis’ uitspreken, ze zich eigenlijk alleen maar John Wayne-films herinneren. Ze willen niet dat iemand de echte geschiedenis ter sprake brengt en de buzz om zeep helpt…

En het lijkt er zeker op dat wanneer sommige mensen het woord ‘grondwet’ zeggen, ze eigenlijk alleen maar het tweede amendement bedoelen. Boeken kunnen worden gecensureerd. Stemdistricten kunnen Gerrymandered (of gemanipuleerd) zijn. Protesten kunnen worden verboden. Voor sommige mensen is alleen het recht om wapens te dragen onvervreemdbaar.

—Jim Rigby

*

Als de gezichten van je ouders nooit oplichtten als ze naar je keken, is het moeilijk om te weten hoe het voelt om geliefd en gekoesterd te worden…

― Bessel A. van der Kolk

*

Ergens op deze drukke planeet, op een plek waar ik nog nooit eerder ben geweest en die ik in mijn leven nooit zal bezoeken, heeft iemand die ik niet ken en nooit zal ontmoeten, zojuist een gebed uitgesproken in een taal die ik niet versta als een uiting van geloof in een religie die ik niet accepteer. En toch was het gebed voor mij…

~ Steven Charleston

*

We stellen ons voor dat een meester iemand is die precies weet wat hij wil zeggen en dat met verbazingwekkende deskundigheid zegt, maar misschien werkt het niet zo. Misschien is creativiteit een manier om te leren, om nieuwe realiteiten te ontdekken, om inzichten bloot te leggen die je in je diepere zelf had verborgen. Onze cultuur structureert onze psychologie zodanig dat we grote delen van onszelf onderdrukken. We hebben een manier nodig om toegang te krijgen tot wat we al in onze botten weten. Creativiteit kan hierbij helpen omdat het een beetje lijkt op droomanalyse, het onthult de diepere mind en zijn intelligentie.

Je hebt wel onderscheidingsvermogen nodig. Niet alles wat het zegt is onfeilbaar wijs. Soms is het gewoon onzin.

Onze gevoeligheden zijn ingeperkt tot een persoonlijke positionering die alles daarbuiten negeert. We verliezen het contact met de wereld en met onszelf. Het patriarchaat probeert binnen dit paradigma te functioneren terwijl het zijn plunderingen en tragedies verontschuldigt en wij die in dit systeem zijn opgegroeid, denken dat het normaal is.

Ik ben geïnteresseerd in het soort creativiteit dat zowel schoonheid als inzicht onderzoekt, omdat ik die dingen in de wereld mis. De manier waarop we zijn opgeleid en gevormd als leden van onze cultuur, lijkt dergelijke dingen te negeren in plaats van ze centraal te stellen in ons leven, waar ze thuishoren. Ik ben het niet eens met die manier van leven.

Primaire overleving is natuurlijk belangrijk, maar dat geldt ook voor een bloeiende ziel en menselijke geest. Ik denk dat we eigenlijk schoonheid, vriendelijkheid en een gevoel van verbondenheid nodig hebben om te overleven. Ik zie niet in hoe de wereld kan overleven zonder die dingen, simpelweg omdat ze fundamenteel zijn voor het leven in al zijn vormen. Kan het nog duidelijker worden?

The Kiss, by Italian painter Silvio Allason (1910)

Alles terugbrengen tot eigenbelang creëert een roofzuchtig economisch en politiek systeem dat vervormt wie we zouden kunnen zijn. We worden uiteindelijk hele kleine versies van onszelf. Kinderen die in dit systeem zijn opgevoed en het niet fundamenteel in twijfel trekken, zitten gevangen in een plichtmatig leven. Het is van vitaal belang om inzicht te ontwikkelen, wat een proces is die nooit eindigt.

Dat is de waarde in het creatieve proces. Dat is de waarde van artistiek werk, want het is steeds opnieuw kijken. Het is zoeken naar inzicht in wat waar en actueel is. We stellen ons voor dat er mensen zijn, hoe zeldzaam ook, die al het belangrijke al weten. Dat betwijfel ik. Ik denk dat we allemaal op een leercurve zitten, gewoon omdat we in deze wereld leven, en we zullen lessen en uitdagingen blijven krijgen zolang we leven. We blijven de Werkelijkheid ontdekken. Daarom zijn we hier.

From Tarana Wesley

Source: Our Warrior Religion https://davidprice-26453.medium.com/our-warrior-religion-91e714b8d254

Cover art : Dante Gabriel Rossetti (1828–1882).

OVER MODELLEN EN SYSTEMEN

Een reactie plaatsen

(door Thérèse Jeunhomme) Ik ben niet economisch onderlegd, en een artikel over modellen en systemen zou je daarom wel eens als geblaat van een ondeskundige kunnen opvatten. Toch wil ik iets kwijt over modellen en systemen, al is het maar als inspiratie dat het echt wel allemaal anders kan. Modellen en systemen vind ik in sommige opzichten bijzonder handig en bruikbaar. Het OV-model bijvoorbeeld dat is ingebed in een systeem dat mij van A naar B en weer terug naar A brengt met trams, bussen en treinen, vind ik onwijs handig. Anders zijn sommige reisdoelen voor mij, die geen autobezitter meer is, niet te belopen of te befietsen. Handig en bruikbaar dus. Zo zijn er nog wel meer voorbeelden te bedenken van modellen en systemen die echt hun – georganiseerde – doel dienen. Blij mee. Evenwel leven we ook in een wereld met een overdaad aan modellen en systemen die beklemmend en geestdodend werken. Er zijn zoveel wetten en regels-op-regels dat de creativiteit en soevereiniteit van een mens volledig uitgeschakeld worden. En dat vind ik best wel jammer.

Ik ben er namelijk al mijn hele leven heilig van overtuigd dat ieder mens intrinsiek in zichzelf verantwoordelijkheid voelt voor zijn of haar eigen leven, en dat intrinsieke gevoel alle ruimte geven, een hele andere manier van levensvervulling geeft. Al die modellen en systemen, het zijn er teveel geworden, het is verworden tot een dicht web waar ieder mens in en aan vast zit. Het maakt het ook (te) gemakkelijk om problemen of situaties die om verandering vragen, buiten jezelf neer te leggen, bij een model of een systeem. Dan hangt alles dus af van de werkzaamheid van een model en systeem, en dat deze de maatschappij niet toegankelijker en bruikbaarder maken hoef ik hier denkelijk niet uit te leggen. Ik voel hier gemiste kansen voor creatieve, zelfstandig denkende en handelende mensen die ramen en deuren open zetten voor een andere manier van werken en leven. Protesteren tegen wie of wat dan ook helpt niet. Dat komt uiteindelijk alleen maar neer op bewegen binnen dezelfde bandbreedte als de bedenkers van modellen en systemen. Alle partijen bewegen zich op hetzelfde vlak, alleen op verschillende posities binnen dat vlak. Ik heb niets tegen protesteren, laat vooral weten als jij je ergens niet goed bij voelt. Evenwel als je verandering wilt, is dit in mijn beleving niet de weg. 

Een gevleugelde uitspraak van Albert Schweitzer is ‘Je kunt niets veranderen aan een situatie vanuit hetzelfde bewustzijn als waaruit die situatie is ontstaan.’ En daar hebben we de perceptie beet. Er is dus een andere perceptie, een andere, wellicht voor velen nieuwe, manier van aankijken van modellen en systemen nodig. Iemand die mij lang geleden zeer aansprak met zijn boek ‘Maverick’ is Ricardo Semler. Hij gooide het met zijn bedrijf over een andere boeg. De werknemers van Semco kiezen niet alleen hun eigen baas en salaris. Ze beslissen ook mee over de productie, beslissen zelf hoe ze zich kleden en hebben volledige inzage in de financiële cijfers van het bedrijf. Het bedrijf heeft geen secretaresses, receptionistes of ander ondersteunend personeel. Zelfs Ricardo Semler heeft geen eigen kantoor. Volgens Semler is het tijdperk van macht en controle definitief voorbij en gaat het in de toekomst om het kapitaliseren van zachte waarden als liefde, vertrouwen en openheid. Semler gaat uit van de aanname dat ieder mens in principe eerlijk is en openstaat voor werk dat voldoening schenkt. Vanuit zijn ideeën over de samenleving en de mens heeft hij zijn aandacht verlegd naar het onderwijs. In Brazilië is hij begonnen met zijn Lumiar scholen, ingericht volgens dezelfde principes als zijn bedrijf. Kijk ter inspiratie ook eens naar deze aflevering van VPRO Tegenlicht over Semler en zijn bedrijf. 

Welcome to the Virtual Village - Astérix - Le site officiel

Een ander model ligt bij mijzelf in het systeem van een dorp, en in dit voorbeeld het dorpje van Asterix en Obelix, want mijn humor mag niet achterwege blijven. Ieder mens in het dorp heeft een rol, van het opperhoofd tot de dorpsgek (bard), en ieder mens kent zijn rol en maakt vanuit die rol en bijdrage aan het dorp deel uit van de dorpsgemeenschap. Modeltechnisch gezien betekent dit dat eenzaamheid, depressie, zinloos voelen niet of nauwelijks voorkomen, want er is de gemeenschap die je draagt en waar je bij hoort en aan bijdraagt. Zo een model brengt automatisch verandering in andere systemen, of maakt ze nagenoeg overbodig.  Kleinschalig ondernemen, lokaal ondernemerschap, steunen van lokale ondernemers door hun producten te kopen legt al een stevige basis voor een ander model. Ik fiets regelmatig door het Westland om groenten bij (bio)stalletjes te kopen met klinkklare munt. Leuk om te doen en ik steun de lokale ondernemers. 

Alle modellen en daaraan gekoppelde systemen in een keer stopzetten lijkt me niet erg handig. Aanvoer van drinkwater bijvoorbeeld, heeft een model en een systeem nodig, tenzij je aan een rustig kabbelend beekje in het groen woont waar je je (drink) water uit kunt halen. En zo is er natuurlijk nog veel meer te zeggen over modellen en systemen die je niet per direct overboord kunt gooien. Maar er zijn wel andere modellen die vanuit de intrinsiek gevoelde verantwoordelijkheid van een mens voor zijn/haar eigen leven een zwier aan menselijke beleving kunnen geven. Wellicht is de weg naar andere modellen en systemen wel het verruimen en bekrachtigen van de bandbreedtes van beleving van mensen. Uit de modellen en systemen losweken zodat creativiteit en innerlijk gevoelde verantwoordelijkheid ruimte krijgen om te ontplooien. Zoals Semler dit heeft ingezet.

20220724 Thérèse Jeunhomme https://vloeibareliefde.com/2022/07/24/over-modellen-en-systemen/