Erfenis van de vader

(door David Price)

– Geef me er nog een paar – zei ik – als je je daardoor beter voelt.

— Waag het niet zo tegen me te praten! – antwoorde hij.

Ik keek naar hem en zag vleesplooien onder zijn kin en rond zijn nek. Ik zag trieste rimpels en groeven. Zijn gezicht had de kleur roze van de bepaalde karnemelk tint.

Hij was gekleed in zijn ondergoed en zijn buik puilde uit waardoor er rimpels op zijn overhemd ontstonden. Zijn ogen waren niet langer fel, maar leken leeg en ontweken de mijne. Er was iets gebeurd. De badhanddoeken wisten het. Het douchegordijn wist het, de spiegel wist het, de badkuip en het toilet wisten het. Mijn vader draaide zich om en liep de deur uit. Hij wist het. Het was mijn laatste pak slaag…

– Charles Bukowski

Maar als ik met mijn klanten praat, met mensen, die, ze lijken me een soort levenswijsheid te hebben waar ze echt baat van hebben gehad, en ik heb zoiets van ‘waar komt dat vandaan, waar heb je dat vandaan?’, en weet je, ik zeg het je, het is altijd – en ik zal het woord ‘inwijding’ gebruiken, ook al heb ik het gevoel dat het op dit moment een soort van “glazen-pot -woord” is, maar ze hadden een soort inwijding, en de inwijding kan zijn door pijn, of trauma, of een soort veranderde bewustzijnsstaat of een ongelooflijke reeks synchroniciteiten.

—Adam Elenbaas

Ik had een erfenis van mijn vader,

Het was de maan en de zon.

En hoewel ik over de hele wereld zwerf,

Deze raakt nooit op.

– Ernest Hemingway

Je moet de waterweg volgen, de weg die altijd bergafwaarts gaat, als je de schat, de kostbare erfenis van de Vader, weer aan het licht wilt brengen.

— C.G.Jung

Mijn vader had een scherpe tong en hij zei vaak dingen waar hij later spijt van had. Hij deed mensen die dicht bij hem waren pijn met die zure tong, maar hij was ook beschermend voor zijn kinderen. Het was een gemengd beeld en ik heb veel sympathie voor hem nu ik niet ben opgegroeid. Hij stond onder grote druk van de gewone wreedheden van onze sociale realiteit, en omdat hij moed had, won hij de meeste van zijn gevechten – dat wil zeggen, met de wereld, maar niet met zichzelf.

Mannen in onze cultuur zijn ernstig gehandicapt door een afgeknotte opvatting van mannelijkheid en vinden het pijnlijk om herinnerd te worden aan hun eigen verlangen naar een zinvol leven. Ergens onderweg raakt hun gevoeligheid gekwetst door hard te moeten zijn. Ze worden gedwongen een identiteit te bedenken die hun behoefte aan verbondenheid uitsluit, en worden vervolgens verslagen door de culturele directief om zowel te conformeren als te winnen volgens de normen van de samenleving. Hun gevoel voor schoonheid verschrompelt en als ze eenmaal volwassen zijn, zijn ze niet meer in staat om de wortels te traceren van wat er ontbreekt, ze weten gewoon dat er iets is.

Franz Stuck

De permutaties van deze mentaliteit zijn oneindig, maar ze slagen er allemaal in om kinderen op ongeveer dezelfde manier te verwonden, door ze van zichzelf te isoleren. Een vader hebben die wordt gemarteld door gescheiden te zijn van zijn eigen diepten, is niet alleen een tragedie voor de vader, maar ook voor de kinderen. Wreedheid is in dat systeem ingebouwd en doorgegeven aan de volgende generatie, en de volgende. De effecten zijn niet beperkt tot de mensheid; de hele levende matrix lijdt ook. Elk levend wezen is betrokken bij zo’n enorme culturele golf die over de hele wereld raast.

We erven iets van onze vaders dat meestal een mix is van goed en slecht. Het kan naar die of de andere uiteinde van dat spectrum worden gewogen, maar het is zeldzaam te leren om onze eigen menselijke breedte en diepte als mannen te bevestigen. De vervolgeffecten daarvan zijn zichtbaar, maar we kunnen ze niet zien omdat we de stelling accepteren van wat mannen en vrouwen moeten zijn. Dat zal moeten veranderen.

De destructieve vader is een man die is er niet in geslaagd om zijn eigen menselijkheid te koesteren en zijn rol in het koesteren van de wereld. De reis naar dat pad is een proces van zelfherstel.

Andrea Kowch

Bron: https://medium.com/@davidprice-26453/inheritance-from-the-father-3227617dcbf1

cover artwork: Musawwir Doyle Wegner

Inheritance From The Father

(by David Price)

— Give me a couple more — I said — if that makes you feel better.

— Don’t you dare talk to me like that! — he replied.

I looked at him and saw folds of flesh under his chin and around his neck. I saw sad wrinkles and grooves. His face was the color of pink from the gifted buttermilk.

He was dressed in his underwear and his belly was bulging creating wrinkles on his shirt. His eyes no longer possessed fierceness, but seemed empty and avoided mine. Something had happened. The bath towels knew it. The shower curtain knew, the mirror knew, the bathtub and toilet knew. My dad turned and walked out the door. He knew it. It was my last beating…

— Charles Bukowski

But when I talk to my clients, and people who, they strike me as having some kind of life wisdom that’s really benefited them, and I’m like, ‘well where did that come from, where did you get that?’, and I’ll tell you, it’s always -and I’ll use the word ‘initiation’, even though I feel it’s sort of like a quarter jar word like, at this point, but they had an initiation of some kind, and the initiation could have been through pain, or trauma, or some kind of altered state of consciousness or an incredible series of synchronicities.

— Adam Elenbaas

I had an inheritance from my father,

It was the moon and the sun.

And though I roam all over the world,

The spending of it is never done.

― Ernest Hemingway

You have to follow the water way, the way that always goes downhill, if you want to bring back to light the treasure, the precious inheritance of the Father.

— C.G.Jung

My father had a sharp tongue and he often said things he regretted later. He hurt people close to him with that acid tongue, but he was also protective of his children. It was a mixed picture and I have a lot of sympathy for him now that I didn’t growing up. He was under a lot of pressure from the common cruelties of our social realities, and because he had courage he won most of his battles — with the world that is, but not with himself.

Men in our culture are severely handicapped by a truncated concept of masculinity, and they find it painful to be reminded of their own longing for a meaningful life. Somewhere along the way their sensitivity gets wounded by having to be tough. They are pushed to conceive an identity that excludes their need for connection, and then are defeated by the cultural injunction to both conform and win according to society’s standards. Their sense of beauty atrophies and once they reach maturity they’ve become unable to trace the roots of what’s missing, they just know something is.

Franz Stuck

The permutations of this mindset are infinite, but they all manage to injure children pretty much the same way, by isolating them from themselves. Having a father who is tortured by being severed from his own depths is a tragedy not just for the father but for the children as well. Cruelty is built into that system and passed on to the next generation, and the next. The effects are not confined to humanity; the whole living matrix suffers too. Every living being is implicated in such a massive cultural wave sweeping across the globe.

We inherit something from our fathers that is usually a mix of good and bad. It can be weighted toward either end of that spectrum, but it’s rare to learn to affirm our own human breadth and depth as males. The follow-on effects of that are there to see but we can’t see them because we accept the premise of what men and women must be. That will have to change.

The destructive father is a man who has failed to nurture his own humanity and his role in nurturing the world. The journey to that path is a process of self renovation.