Rouwen om schoonheid

Een reactie plaatsen

(door David Price)

Sport traint het lichaam en ontwikkelt uithoudingsvermogen en conditie. Maar de geest van concurrentie en macht die het overheerst is niet goed; het weerspiegelt een verwrongen visie op het leven.

Er is geen fundament, of beginsel van (oosterse) vechtsporten.

– Taisen Deshimaru

…deze verklaring aan mij van Deshimaru adviseert om respect en evenwicht tussen geest en lichaam te behouden bij het bestuderen en beoefenen van de vechtsporten, om zo het juiste pad te behouden en niet alleen maar geregeerd te worden door de competitieve mind…

— Bushinden Tasmanië Budo Dojo

*

Eurydice

Eurydice ging naar de hel.
Wat moeilijk was
was de reis, die
Bij aankomst wordt vergeten.
Overgang
is moeilijk.
En bewegen tussen twee werelden
Nog moelijker;
de spanning is erg groot.
Een doorgang
vervuld van spijt, van verlangen
waartoe we in de wereld
slechts weinig toegang toe of geheugen van hebben.
Slechts voor een moment
wanneer het donker van de onderwereld
weer om haar heen neerdaalde
(zachtaardig, respectvol),
slechts voor een moment, kon
een beeld van de schoonheid van de aarde
haar weer bereiken, de schoonheid
waar ze om rouwde.
Maar om te leven met menselijke onstandvastigheid,
Dat is een andere zaak.

— Louise Gluck

*

Dit is de grootste
Uitdaging van het leven:
Om getuige te zijn van het onrecht
van de wereld
en het niet toelaten
om ons licht te verbruiken.

Uit “Ossenherdboy”

*

Er is maar één manier om de Schaduw te herkennen: door in bewustzijn te verblijven. Op dat moment en alleen dan zal het volledig Licht worden…

– Eldo Stellucci

*

Kinderen zijn altijd van ons, stuk voor stuk, over de hele wereld; en ik begin te vermoeden dat wie niet in staat is dit te onderkennen, wellicht ook niet in staat is tot moraliteit.”

~James Baldwin

*

Worden we niet geregeerd door de ‘competitieve mind’? We leven midden in een waanzinnige strijd om te verkrijgen, uit te geven en op zijn minst te overleven. Wat belangrijk is bij deze inspanningen is dat het onze aandacht afleidt van wat er echt toe doet, namelijk de betekenis en schoonheid van het bestaan en de bloei ervan. In onze angst om te concurreren voor wat wij als schaarse grondstoffen beschouwen, vertrappen we de ‘wereldziel’. Onze oogkleppen verhinderen ons dan het lijden op te merken dat we veroorzaken.

We leven in een tijdperk waarin mensen eindelijk ál het leven op aarde kunnen uitroeien, dus de vraag wordt of ze dat ook zullen doen. De reden dat we die vraag niet kunnen beantwoorden, is omdat we een beetje geschiedenis kennen. Het geeft je niet veel vertrouwen in de mensheid.

We rouwen misschien niet bewust om de schoonheid die we hebben verloren en elke dag verliezen, maar iets in ons weet ervan en voelt het verlies, dat vertekend beeld. Wij zijn tenslotte de vingers en tenen van een zeer creatieve god. Als we genoeg ontspannen om op te merken dat deze ondoorgrondelijke god (of goden) in staat is tot een constante stroom van wonderen, kunnen we niet anders dan overal de gevolgen van onze blindheid zien.

Barbara Rezenkruis

En dan is er nog een probleem, een heet hangijzer, van de psychopaten die de boel runnen. Ze hebben genoeg controle gekregen over regeringen, geld en wapens om de meerderheid te intimideren en ze menen het. Het is moeilijk om dezelfde passie voor macht als die van hen te evenaren, maar we negeren deze situatie op eigen risico. Onverschilligheid tegenover de wereld van de politiek en de financiële wereld zet ons in het nadeel. Dit zijn precies het soort krachten die de term ‘uit de hand lopen’ kunnen illustreren.

De competitieve mind is een belangrijk kenmerk van de westerse beschaving, maar komt in ieder leven in een of andere vorm voor. Fysiek overleven is essentieel, maar onze cultuur heeft dit op een gevaarlijke manier centraal gesteld in ons leven. Het is onze reden van leven geworden. We denken dat we iets hebben bereikt als we een race winnen of promotie krijgen, maar we merken niet hoe bekrompen onze visie wordt als we die definitie van het leven accepteren.

Degenen onder ons die vasthouden aan de grootsheid en magie van een onderling verbonden matrix van Wezens hebben de uitdagende taak gekregen om een bredere visie te ontwikkelen en daarnaar te leven. En erover te praten.

P. Diogo Cravid

*

Volume three of my series Meditations on Living is now published on Amazon. If you read it, please leave a review.

https://www.amazon.com/dp/B0CFDB16NR?binding=kindle_edition&searchxofy=true&ref_=dbs_s_aps_series_rwt_tkin&qid=1695336051&sr=8-9

Source: https://davidprice-26453.medium.com/grieving-for-the-beauty-1556df544461

Cover image: Carole Bressan

Verlossing

Een reactie plaatsen

(door David Price)

‘In de tien jaar dat ik niet in de ring had gestaan, werd ik predikant. Soms had mijn auto een booster nodig en kwam er iemand langs om me te helpen. Ik vroeg hoeveel ik hem schuldig was. Hij zei: ‘Ga weg, grote jongen.’ Hij wist niet eens dat ik ooit wereldkampioen zwaargewicht was geweest, maar hij was zo aardig voor me. Iedereen was zo aardig voor me en ik dacht altijd: ‘Ik wou dat ik weer kampioen kon worden, want ik had aardiger tegen mensen moeten zijn.’ Toen ik terugkwam, bouwde ik mijn profiel weer op en betaalde ik alle mensen terug teren wie ik onaardig was geweest. De comeback was mijn manier om sorry te zeggen dat ik de eerste keer zo onaardig was. Dat was de beste tijd uit mijn hele bokscarrière, toen ik terugkwam omdat ik iets teruggaf. Toen ik in Reno, Nevada was, kon ik geen handtekeningen uitdelen of mensen de hand schudden omdat ik mijn hand had verstuikt, dus ging ik gewoon bij een post zitten en liet iedereen langskomen om te praten of een foto te maken. Dat deden ze. Ik was daar drie uur en het was de mooiste tijd van mijn leven als bokser. Niets vergeleken met dat moment – zelfs niet het verslaan van Frazier, of het samenzijn met Ali in Zaïre.’

-George Foreman

*

Proberen belangrijk te zijn en aardig te zijn, doet verschillende soorten mensen ontstaan. Iedereen die enkele tientallen jaren heeft geleefd, kan niet anders dan zich momenten van ongeduldige onvriendelijkheid herinneren. We hebben scholen nodig die leren hoe we onze menselijkheid kunnen laten groeien, maar in plaats daarvan vullen we ons hoofd met kennis en denken we dat we ‘onderlegd’ zijn. Onze religie heeft geen enkele invloed op onze onvriendelijkheid. In sommige gevallen vergroot het het.

Wat is tenslotte een succesvol mens? Speelt vriendelijkheid een rol? Hoe vertaalt zich dit in succes? Kun je een goed leven leiden als je alleen maar gefocust bent op je vooruitgang in de ogen van de wereld? Is filantropie gewoon een andere manier om indrukwekkend over te komen?

Ik denk dat we verlossing nodig hebben van de waarden die onze cultuur ons heeft gegeven, dat we moeten inzien hoe ons is geleerd om onaardig te zijn tegen onze eigen natuur, dat we ons plotseling kunnen realiseren dat we dingen doen en gedachten denken die beschamend zijn. Waar komt dat gedrag vandaan? Wordt het veroorzaakt door de maatschappij of zijn we gewoon slechte mensen?

Verlossing is reëel, het is nodig en wordt ogenschijnlijk aangeboden door religie, maar een echte verandering van hart is zeldzaam. We zijn eraan gewend dat er tegen ons wordt gepredikt en dat we overtuigende redenen en een ijzersterk moralisme krijgen, maar vreemd genoeg veranderen harten door de magie van vriendelijkheid. En soms moet je gewoon besluiten dat de richting die je opgaat je niet bevalt en weigeren daarheen te gaan.

Misschien besluiten we om onszelf duidelijker te zien door de noodsituaties die we voor onszelf creëren, en misschien besluiten we gewoon een leven te leiden dat de innerlijke monsters uitdrijft. Onze samenleving helpt ons niet reëler of vriendelijker te worden; zij daagt ons uit om meer menselijker te worden ondanks al die druk.

Artem Rogowoi

Jezelf vergeven voor je onvriendelijkheid is onmisbaar voor de verlossing, en het is moeilijk om te doen. Onaardig zijn tegen jezelf wordt ten onrechte aangezien voor goed, oprecht en rechtvaardig. Onvriendelijkheid is echter onvriendelijkheid, thuis of in het buitenland. Als we geluk hebben, hebben we genoeg tijd op aarde om de beste versie van onszelf te worden. Maar omdat we vooral gedrag leren imiteren, denken we eerst na over hoe we eruitzien in plaats van over wie we zijn in welke situatie dan ook.

Verlossing vindt plaats op het niveau van wie we zijn. Hoe het gebeurt is soms mysterieus. Het kan zijn dat we beu worden van wie we zijn en dat we het niet meer kunnen rechtvaardigen. Misschien ontdekken we een innerlijke opslagplaats van angst en woede waarvan we ons niet eens bewust waren. Het is onmogelijk om enige fundamentele verandering in onszelf te ondergaan als we de wortels van de angst niet herkennen en er geen aandacht aan besteden. Het is moeilijk om als mens te functioneren als er boosheid of woede in ons huizen. We moeten deze delen van onszelf benaderen met een verlangen om te begrijpen, met andere woorden, vriendelijk.

Artem Rogowoi

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/redemption-84107d26c472

Cover art: Jun Akutsu

Redemption

(by David Price)

‘In the 10 years out of the ring I became a minister. Sometimes my car would need a booster, and a stranger would stop by to help me out. I asked how much I owed him. He said, ‘Get out of here, big ‘un.’ He didn’t even realise I was once heavyweight champion of the world but he was so kind to me. Everyone was so kind to me and I used to think, ‘I wish I could be champion again because I should have been nicer to people.’ When I came back I built my profile up again and I repaid all the people I had been unkind to. The comeback was my way of saying sorry for being so unkind the first time round. That was the best time of my whole boxing career, when I came back because I gave back. When I was in Reno, Nevada I couldn’t sign autographs or shake people’s hand because I had sprained my hand, so I just sat by a post and let anyone come over and talk, or take a picture. They did. I was there for three hours, and it was the nicest time of my life as a boxer. Nothing compared to that moment — not even beating Frazier, or being with Ali in Zaire.’

– George Foreman

*

Trying to be important and being kind make different kinds of people. Anyone who can remember decades of living can’t help but recall moments of impatient unkindness. We need schools that teach how to grow our humanity, but instead we fill our heads with knowledge and think we’re “educated.” Our religion doesn’t affect our unkindness in the least. In some cases it magnifies it.

What is a successful human being, after all? Does kindness play a part? How does it figure into success? Can you have a good life just focused on your advancement in the eyes of the world? Is philanthropy just another way to look impressive?

I think we need redemption from the values we are given by our culture, that we need to see how we are taught to be unkind in spite of ourselves, that we may suddenly realize we are doing things and thinking thoughts that shame us. Where does that behavior come from? Is it induced by society or are we just bad people?

Redemption is real, it’s needed, and it’s ostensibly offered by religion, but a real change of heart is rare. We’re used to being preached to and given convincing reasons and rock solid moralisms, but hearts change by the magic of kindness, strangely enough. And sometimes you just have to decide you don’t like the direction you’re going and refuse to go there.

Maybe we decide to see ourselves more clearly through the emergencies we create for ourselves and maybe we just decide to make a life that exorcizes the inner monsters. Our society doesn’t help us become more real or more kind, it challenges us to become more humane in spite of its pressures.

Artem Rogowoi

Forgiving yourself for your unkindness is indispensable for redemption, and it’s hard to do. Being unkind to yourself is mistaken for being good, being upright and righteous. Unkindness is unkindness, though, at home or abroad. If we’re lucky we’ll have enough time on earth to become the best version of ourselves. But since we mostly learn to imitate behaviors we think first about how we look instead of who we are in any situation.

Redemption is at the level of who we are. How it happens is mysterious sometimes. We may just get sick of who we are and become unable to justify it anymore. We may discover an inner store of fear and rage we weren’t even aware of. It’s impossible to undergo any fundamental change in ourselves if we don’t recognize and attend to the roots of fear. It’s hard to function as a human being if we harbor rage or fury. We need to approach these parts of ourselves with a desire to understand, in other words, kindness.

Artem Rogowoi

Source: https://davidprice-26453.medium.com/redemption-84107d26c472

Eenvoudige blik

Een reactie plaatsen

(door David Price)

Als je wandelt, heeft de wereld heden noch toekomst: niets anders dan de cyclus van ochtenden en avonden. Altijd hetzelfde om de hele dag te doen: wandelen. Maar de wandelaar die zich verwondert tijdens het lopen (de blauwe tint aan de rotsen in het avondlicht in juli, in het middaguur – het zilvergroen van olijfbladeren, de ochtendheuvels gehuld in het paars) heeft geen verleden, geen plannen, geen ervaring. Hij heeft het eeuwige kind in zich. Tijdens het wandelen ben ik slechts een simpele blik.

– Frédéric Gros – Een filosofie van het wandelen.

*

De afgelopen tien jaar ben ik mij steeds meer bewust geworden van de sterfgevallen onder mijn tijdgenoten. Mijn generatie is aan het weggaan, en elke dood heb ik gevoeld als een plotselinge scheiding, als een losscheuring van een deel van mezelf. Er zal niemand zijn zoals wij als wij er niet meer zijn, maar dan is er niemand zoals iemand anders. Als mensen sterven, kunnen ze niet worden vervangen. Ze laten gaten achter die niet kunnen worden opgevuld, want het is het lot – het genetische en neurale lot – van ieder mens om een uniek individu te zijn, om eigen pad te vinden, eigen leven te leiden, om eigen dood te sterven.

Ik kan niet doen alsof ik zonder angst ben. Maar mijn voornaamste gevoel is er een van dankbaarheid. Ik heb liefgehad en ben geliefd; Ik heb veel gekregen en ik heb er ook iets voor teruggegeven; ik heb gelezen en gereisd, gedacht en geschreven. Ik heb een liefdesrelatie met de wereld gehad, een bijzondere relatie van schrijvers en lezers.

– Oliver Sacks

*

Wij hebben een kat die een half uur lang rustig naar ons kan zitten staren. Een eenvoudige, rechtstreekse blik die je doet afvragen waarom en wat hij zou kunnen denken. Misschien zit er geen motief, geen gedachte achter dit gedrag. Misschien kan hij daar gewoon zitten en onze energie en aanwezigheid opslurpen, zonder enige ideële “coating” of vernisje. Mensen die de ‘Eeuw van de Rede’ voorbij zijn, kunnen dat normaal gesproken niet doen, tenzij ze een zogenaamde ‘stille mind’ cultiveren. En wie doet dat nog in deze wereld?

Mediteerders, dichters, kinderen en kunstenaars van welke aard dan ook zijn de enige mensen die behoefte hebben aan een simpele blik. Alle anderen hebben het te druk met de complexiteit van het doorkomen van de dag. Zodra we iets zien, gaan we erover nadenken. We kennen het waarden, herinneringen en oordelen toe. De kat ziet zijn realiteit waarschijnlijk duidelijker dan wij, omdat hij gewoon zijn energetische signatuur voelt en dienovereenkomstig reageert. Wij daarentegen hebben de neiging om levende verbindingen te laten dempen onder taal en mentale beelden.

Het is zeldzaam dat een volwassene zo’n eenvoudige blik zou hebben. We stellen ons voor dat de creatieve geest eindeloos inventief is en altijd nieuwe ideeën en theorieën genereert, maar het is onmisbaar om een stille ontvankelijkheid in het moment voor de realiteit te hebben, zonder inmenging. Dat is wat de simpele blik is. Dat is waar poëzie in de eerste plaats vandaan komt. Daarna komt het vormgeven en opnieuw kneden ervan tot een ontwerp, die je meer voldoening brengt. Er wordt veel gekozen, afgewezen en vormgegeven om de oorspronkelijke visie die je zag in een moment van eenvoudige waarneming te behouden.

Uit “Riflessioni”

Het is voor ons mensen niet gemakkelijk om in het heden te leven. De meesten van ons projecteren zichzelf voortdurend in het verleden of in de toekomst. We hebben een discipline nodig die ons in het huidige moment houdt, zoals kunst maken of meditatie. Ons vermogen om onze focus te verbreden en te verkleinen, om in te kleuren en gereedschappen en materialen te hanteren, geeft ons enorme creatieve kracht. De simpele blik helpt ons echter in contact te blijven met de essentiële realiteit. Als we dat verliezen, wordt onze uitvinders-geest gevaarlijk. We kunnen enorme en overweldigende systemen creëren die het leven vernietigen, omdat we de poëtische blik zijn kwijtgeraakt.

De blik van de kat, zo geduldig en kalm, zo standvastig en vol aandacht, kan ons misschien iets leren.

Daniella Willet-Rabin

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/the-simple-gaze-494149b31737

Cover art: Mia Tavonatti

Verloren schoonheid

Een reactie plaatsen

(door David Price)

De afgelopen paar eeuwen zijn mensen die meer dan dertig jaar geleefd hebben ineens of geleidelijk gaan beseffen dat ze vreemdelingen zijn in een veranderde, onbegrijpelijke wereld: landen van ballingschap voor vluchtelingen, steden van ruïnes voor degenen wier natie aan oorlog lijdt, een labyrint van geavanceerde technologie waarin de ongetrainde geest verbijsterd ronddwaalt, een wereld van enorme rijkdom waar de armen naar staren door het ondoordringbare glas van een etalage of een televisietoestel. . . . Vanaf het begin van de negentiende eeuw werden de stabiele, losstaande werelden van pre-industriële samenlevingen afgebroken en meegesleurd in een multiversum van voortdurend toenemende verscheidenheid en verandering.

– Ursula K. Le Guin

*

Dit is een vreemde wereld, die je alle seks kan geven die je wilt, maar waarin liefde taboe is. Het lichaam kan een compromis accepteren en de geest kan het verleiden. Alleen het hart komt in opstand. Het hart: pure koolstof in een wereld van silicone.

— Jeanette Winterson, uit PowerBook

*

Emotionele verwaarlozing in de kindertijd is wat er tijdens je opvoeding niet is gebeurd. Het is wanneer een kind in het dagelijks leven niet genoeg emotionele aandacht, erkenning, validatie of reactie van zijn ouders krijgt. Het is onzichtbaar en niet geprent in geheugen, en daarom wordt het zelden geïdentificeerd.

… Zoveel volwassenen begrijpen niet de enorme impact van het buitengesloten worden van de wereld van emoties voor een lange tijd.

– Jonice Webb, Phd

*

Als kinderen zijn we verbijsterd door wat er ontbreekt. We blijven zoeken naar de erkenning van onze realiteit en naar tekenen dat deze gewaardeerd wordt. Het is verwarrend om onzichtbaar te zijn voor onze eigen vrienden en familie. We koesteren heimelijk de vraag of we in wezen waardeloos zijn of dat mensen gewoon blind zijn. We worden gevangengenomen door een zoektocht naar zichtbaarheid en validatie.


Deze situatie is een belediging voor de ziel van een kind dat zelden wordt genezen, waardoor er in hun verdere leven geen einde komt aan onheil. Onze levens zijn zo georganiseerd rond oppervlakkige kwesties en worden zo in beslag genomen door overleven dat we niet toegerust zijn om lief te hebben of zelfs maar te zien de behoefte van het kind om echt te worden. We zijn op deze wereld gekomen om een heel bijzondere realiteit te manifesteren en we hebben daarbij eigenlijk hulp nodig.

Ouders die ons niet kunnen of willen zien, zijn een grote klap voor ons vertrouwen om uit te groeien tot ons essentiële zelf. En dan traint de samenleving waarin we leven ons natuurlijk voor haar eigen doeleinden. We leren onszelf te beschouwen als instrumenten in de culturele gereedschapskist die (min of meer) nuttig zijn voor het systeem.


Het is eigenlijk bevrijdend om te beseffen dat je niet heel nuttig bent voor het systeem zoals het nu is en dat als je überhaupt “nuttig” bent, is het voor de creatievelingen en sensitieven die op zoek zijn naar een dieper leven.


Sommige mensen vergeten nooit het gevoel uit hun kindertijd dat er ‘iets ontbreekt’, het gevoel van “is-dit-al-wat-er-is?” aspect van het dagelijks leven. Omdat iets essentieels daadwerkelijk ontbreekt. Sommige mensen gaan op levenslange zoektocht. Sommige van die mensen komen met gemakkelijke antwoorden, andere niet. Degenen die dat niet doen, blijven kijken en leren, die kunnen behulpzaam zijn.

‘Ghost Cat’ door Sam Wolfe



En we hebben inderdaad hulp nodig. We begrijpen zo weinig, zien zo weinig van de werkelijkheid dat het de blinden zijn die de blinden leiden in de grotere cultuur. Waarden zijn scheefgetrokken en ideeën zijn oppervlakkig omdat ze gericht zijn op succes in een corrupt en verward systeem.

Onze cultuur is een intense competitie van energieën die over elkaar heen tuimelen in een strijd om te overleven, en daarvoor is energie nodig die alleen wij kunnen geven, door middel van aandacht, geld en geloof. Wanneer we beseffen dat het een truc van een vampier is om ons levensbloed af te nemen, beginnen we de basis terug te winnen die we als kinderen verloren.

Het is onze taak om te herstellen van het feit dat we niet erkend en geliefd worden in onze kern, ons bezielde zelf. Die oorspronkelijke wond is onze achilleshiel.

Als je echt bent, ben je het meest nuttig.


Andrei Remnev



Bron: https://davidprice-26453.medium.com/the-lost-beauty-ca81fdc035c2
Cover image: Niphisi ( Dirk Fleischmann)

The Lost Beauty

(by David Price)

Niphisi ( Dirk Fleischmann)

For the last couple of centuries, people who live more than thirty years or so have been likely to realize, suddenly or gradually, that they are strangers in a changed, incomprehensible world: lands of exile for refugees, cities of ruin for those whose nation suffers war, a labyrinth of high technology in which the untrained mind strays bewildered, a world of huge wealth which the poor stare at through the impenetrable glass of a shop window or a TV set . . . . From the early nineteenth century on, the stable, single worlds of pre-industrial societies were broken down and drawn into a multiverse of constantly increasing variety and change.

— Ursula K. Le Guin

*

Strange world this is, which can give you all the sex you want but in which love is taboo. The body can accept compromise and the mind can seduce it. Only the heart rebels. The heart: pure carbon in a world of silicon.

— Jeanette Winterson, from PowerBook

*

Childhood emotional neglect is what didn’t happen throughout your upbringing. It’s when a child doesn’t receive enough emotional attention, acknowledgment, validation, or response from their parents in their day-to-day lives. It’s invisible and unmemorable, and that’s why it’s rarely identified.

…So many adults do not understand the colossal impact of being excluded from the world of emotions for so long.

— Jonice Webb, Phd

*



We are bewildered as children by what’s missing. We keep looking for the recognition of our reality and for signs that it is valued. It’s confusing to be invisible to our own friends and family. We secretly harbor the question of whether we’re essentially worthless or if people are just blind. We find ourselves captured by a search for visibility and validation.

This situation is an insult to the soul of a child that rarely gets healed, creating no end of mischief in their eventual lives. Our lives are so organized around surface issues and are so preoccupied by survival that we aren’t equipped to love or to even see the child’s need to become real. We come into this world to manifest a very particular reality and we actually need help to do that.

Parents who can’t or won’t see us are a major blow to our confidence to grow into our essential selves. And then, of course, the society we live in trains us for its own purposes. We learn to think of ourselves as tools in the cultural toolbox of greater or lesser use to the system.

It’s actually freeing to realize you’re not much use to the system as it exists, that if you’re any use at all it’s going to be to the creatives and sensitives who are looking for a deeper life.

Some people never forget that childhood feeling of “something missing,” of is-this-all-there-is quality to daily life. Because something essential is, in fact, missing. Some people are set on a lifelong path of searching. Some of those people come up with facile answers and some don’t. Those who don’t, who keep looking and learning, can be helpful.

‘Ghost Cat’ by Sam Wolfe



And we do need help. We understand so little, see so little of reality that it’s the blind leading the blind in the larger culture. Values are skewed and ideas are shallow because they’re centered around success in a corrupt and confused system.

Our culture is an intense competition of energies tumbling over each other in a struggle to survive, and for that it needs energy only we can give, through attention, money and belief. When we realize it’s a vampire’s trick to take our life’s blood we’re starting to regain the footing we lost as children.

Our task is to recover from not being recognized and loved in our essential, soulful self. That original wound is our Achilles’ heel.

Being real is the best usefulness.

Andrei Remnev


Source: https://davidprice-26453.medium.com/the-lost-beauty-ca81fdc035c2


Het Lichaam van de Wereld

Een reactie plaatsen

(door David Price)

Dit is je lichaam, je grootste geschenk, zwanger van wijsheid die je niet hoort, verdriet waarvan je dacht dat het vergeten was, en vreugde die je nooit hebt gekend.

– Marion Houtman

 *  

Maar ik zal je vertellen wat kluizenaars beseffen. Als je naar een heel ver bos gaat en heel stil wordt, zul je gaan begrijpen dat je met alles verbonden bent.

– Alan Watts  

*  

Mensen leven met gesloten ogen te midden van magische kliffen.

— Le Paysan de Paris », 1925 door Louis Aragon

*

Je kunt niet van een vrouw of een man houden zonder ze eerst te hebben uitgevonden, je kunt niet van iemand anders houden zonder ze te hebben uitgevonden, ze zich te hebben voorgesteld…

— La Nuit Sera Calme de Romain Gary.

*

Het enige wat we nodig hebben is de wil. De komende decennia bieden een laatste kans om een stabiel huis voor onszelf te bouwen en de rijke, gezonde en prachtige wereld te herstellen die we van onze verre voorouders hebben geërfd. Onze toekomst op deze planeet, voor zover wij weten de enige plek waar leven van welke aard dan ook bestaat, staat op het spel.

– Sir David Attenborough

*

We stellen ons de wereld voor zonder hart, beroofd van familierelaties, in stukken gebroken. Waarom doen we dat? Zou het kunnen zijn omdat wij zelf gebroken en verbannen zijn? Als dat zo is, waarom? Hoe zijn wij wezen geworden die aan de storm werden overgelaten?

Het lijkt verdacht veel alsof we ons deze wereld hebben voorgesteld en gevangen zitten in onze eigen uitvinding, zonder te vermoeden dat we een keuze hebben. Er is een groot verschil tussen jezelf voorstellen dat je met alles verbonden bent, en dat je met niets verbonden bent. Een cultuur die zichzelf in een staat van isolatie waant, is heel anders dan een cultuur die overal familie ziet. Zijn aannames over het leven zijn vol eenzaamheid en dreiging. De kinderen leren hun leven te plannen op basis van overleving in plaats van creativiteit of simpele vreugde.

Zoals de zaken er nu voorstaan, stellen we ons een wereld voor die beperkt wordt door bekrompen eigenbelang, waarbij elke levensvorm met elke andere levensvorm concurreert om zijn fundamentele voortbestaan. Dit is de wereld die we ons voorstellen, uitvinden en onderhouden. En toch bestaat het eigenlijk niet buiten menselijke constructies. Het kan zijn dat we de term ‘levensweb’ horen zonder de implicaties ervan volledig te begrijpen. Het potentieel van het menselijk bewustzijn om over de hele planeet een wederzijds en vrij bloeiende tuin van Eden te creëren, wordt onderdrukt door angst voor aanvallen.

We merken dat te veel of te weinig middelen de creativiteit belemmeren. Het voldoen aan de basisbehoeften die nodig zijn om te leven zonder angst voor ziekte of honger, lijkt voldoende te zijn om de creatieve instincten van de meeste mensen vrij te maken. Gek genoeg is te veel net zo slecht als te weinig, zo blijkt uit de onderzoeken. In de VS is het voor de hand liggende probleem dat van weinig tot geen basisveiligheid, zodat de meeste mensen een leven niet kunnen voorstellen waar ze kunnen spelen en nieuwe dingen te verzinnen. We zijn gedwongen ons te concentreren op overleven.  

Rosso Emerald Crimson, “In The Flow”

De wereld wacht erop dat wij ons bewust worden van wat zij werkelijk is, en dat is niet wat wij ons voorstellen dat het is. Als we de schoonheid en de wonderbaarlijke en speelse vreugde ervan willen opmerken, zullen we moeten zien hoe we een spiegelbeeld blijven bedenken van onze zelfgecreëerde isolatie en hoe dat ons belemmert. Onze relaties worden geplaagd door de manier hoe we anderen in onze mind opnieuw uitvinden, maar nog belangrijker is dat we de wereld waarin we leven op dezelfde manier steeds heruitvinden.

We leven toevallig op een planeet die we nauwelijks kennen, omdat we onszelf nauwelijks kennen. We hebben een fictieve wereld uitgevonden die het heilige web van Leven in de hele plant vernietigt, omdat we de realiteit, de echtheid ervan niet kunnen zien. De kern van deze situatie is hoe we kijken en fantaseren. We hebben een gevaar bedacht dat hoeft niet te bestaan. Onze verzinsels dagen ons uit om er doorheen te kijken en ons weer bij de familie van wezens aan te sluiten.

Julia Whitney Barnes

Bron: https://medium.com/@davidprice-26453/body-of-the-world-527546606cf0

Cover art: Phyllis Shafer, “Her Little Parasol to Lift”

*

Volume two of David’s series Meditations on Living is now published. If you read it, please leave a review. https://www.amazon.com/dp/B0CFD8KQ1Q

Eenvoudige liefde en haar bijwerkingen

2 reacties

(door David Price)

… De waarheid is dat ik concurrentie niet begrijp of er niet om geef, ik kan niet eens begrijpen waar Hemingway en zijn tegenhanger Mailer naar verwijzen als ze praten over het opnemen tegen een ander talent in de ring. Voor zover ik weet is er nooit een kunstwerk zich naar een ander kunstwerk verplaatste; de levenden concurreren niet met de doden, noch met de levenden.  

— Joyce Carol Oates  

*  

Leven in tevredenheid met kleine middelen. Om elegantie te zoeken in plaats van luxe, en verfijning in plaats van mode. Om waardig te zijn, niet respectabel, en welvarend, niet rijk. Luisteren naar sterren en vogels en baby’s en wijzen met een open hart. Hard studeren, nadenken in stilte, openhartig handelen, teder praten, gelegenheden afwachten. Nooit haasten. Kortom, laten het spirituele, het ongedwongene en het onbewuste door het gewoonlijke heen op te komen. Dit is mijn symfonie.  

— William Henry Channing, My symphony  

*  

Mijn werk gaat over de kwetsbaarheid van het leven en de moeilijkheid om lief te hebben en bemind te worden… Het onbewuste wordt door kunst tot bewustzijn gebracht. Mijn kunst is een manier om demonen uit te drijven die me sinds mijn jeugd achtervolgen… De enige echte kunst die ik mijn hele leven heb beoefend, is de kunst van het vechten tegen depressie, emotionele verslaving… Het overwinnen van angst is waar ik in geïnteresseerd ben…  

– Louise Bourgeois, uit Father Destruction  

*  

Heb je je ooit afgevraagd wat koffie is? Koffie is een excuus. Een excuus om een vriend te vertellen dat je van hem houdt.  

— Luciano De Crescenzo

*

Creativiteit gebaseerd op concurrentie lijkt een contradictio in terminis, iets wat zichzelf tegenspreekt. We stellen ons voor dat creatieve mensen gemotiveerd worden door alles behalve competitie en het is een beetje teleurstellend om te horen dat ze vaak een oogje hebben op het succesniveau van hun tijdgenoten. De middelen zijn tenslotte schaars en verhongerende kunstenaars bestaan echt. Het is gemakkelijk om je concentratie op waarheid en schoonheid te verliezen en je zorgen te maken over de huur. Je zou je moeten afvragen of dingen met opzet zo geregeld zijn.  

Er is enige standvastigheid voor nodig om na te streven wat je inspireert in een samenleving die bijna uitsluitend gericht is op de mechanismen van winst en verlies. De langzaam bewegende ziel gaat verloren in een cultuur die gedreven is door snelheid. Veel gaat verloren in de enorme snelheid van hoe we leven. Je krijgt niet de kans om op te merken hoe de natuur groeit en sterft, wat ze wil en hoe ze daadwerkelijk lijdt onder ons bewind. De levenloze wereld die we in onze geest toveren, bestaat niet echt. We hebben het verzonnen.  

Onze veronderstellingen van een levenloze wereld zeggen iets meer over ons dan over de wereld. Het bestaan op deze manier zien is een vorm van minachting. De natuurlijke wereld heeft het moeilijk om normaal te functioneren in het aangezicht van een mensheid die eenvoudige liefde heeft verloren, die deze heeft vervangen door concurrentie.  

We vertrouwen op onze dichters en kunstenaars om de race om te slagen volgens de regels van de samenleving te doorzien, maar ook zij kunnen in het spel worden gezogen. Je vraagt je af of eenvoudige liefde echt kan bestaan in het hedendaagse menselijke hart, omdat het zo wordt lastiggevallen door de maatstaven van de samenleving. We zijn geconditioneerd om ons onzeker en gedestabiliseerd te voelen door de stenen en pijlen van familie, kerk en onderwijs. Relaties zijn zelden eenvoudig vanwege ons verborgen innerlijke leven en zijn angsten, verlangens en conditioneringen.  

Cardwell S. Higgins (1902-1983)

Er zijn mensen die eropuit trekken om te zien en te begrijpen wat er gebeurt op diepten die gewoonlijk aan het zicht onttrokken zijn. Dichters, kunstenaars, schrijvers, filosofen en psychologen proberen vragen te beantwoorden over relaties tussen energieën en hoe ze op elkaar inwerken. Het is onmogelijk ingewikkeld. De meeste mensen vertrouwen liever op een paar zwart-wit axioma’s en stoppen met zich afvragen en vragen stellen. Het is te verontrustend.  

En dan zijn er mensen die niet kunnen stoppen met zich verwonderen en vragen stellen. In plaats van een gevoel van nutteloosheid zijn ze irrationeel optimistisch over een beetje dieper kijken, misschien een schoonheid ontdekken die ze nog niet hadden gezien. Het lijkt erop dat sommige mensen vroeg in hun leven stoppen met vragen stellen en anderen niet. Degenen die dat niet doen, zullen vroeg of laat afscheid moeten nemen van conventioneel denken, maar er komt iets creatiefs vrij in het proces.  

Pandora (Detail), 1902 — oil on canvas — Charles-Amable Lenoir (French, 1860–1926)

*

Simple Love And its Complications

Maxfield Parrish

…The truth is I don’t understand or care about competition, I can’t even understand what Hemingway and his counterpart Mailer are referring to when they talk about facing another talent in the ring. As far as I know, no work of art has ever moved to another work of art; the living do not compete with the dead, nor the living.

— Joyce Carol Oates

*

To live content with small means. To seek elegance rather than luxury, and refinement rather than fashion. To be worthy not respectable, and wealthy not rich. To listen to stars and birds and babes and sages with an open heart. To study hard, think quietly, act frankly, talk gently, await occasions. Never hurry. In a word, to let the spiritual, the unbidden and the unconscious rise up through the common. This is my symphony.

— William Henry Channing, My Symphony

*

My work is about the fragility of living and the difficulty of loving and being loved… The unconscious is brought to consciousness through art. My art is a way to exorcise demons that haunt me since childhood… The only real art that I’ve practiced all my life has been the art of battling depression, emotional addiction… Conquering fear is what am interested in…

— Louise Bourgeois, from Father Destruction

*

Ever wondered what coffee is? Coffee is an excuse. An excuse to tell a friend that you love them.

— Luciano De Crescenzo

*

Creativity based on competition seems like a contradiction in terms. We imagine creative people are motivated by anything but competition and it’s a little disappointing to learn that they often have an eye cocked at their contemporaries’ level of success. Resources are sparse, after all, and starving artists do exist. It’s easy to lose your concentration on truth and beauty and start to worry about the rent. You have to wonder if things are arranged like that on purpose.

It takes some fortitude to pursue what inspires you in a society that’s focused almost exclusively on the mechanics of profit and loss. The slow moving soul is lost in a culture built on speed. A lot gets lost in the sheer velocity of how we live. You don’t get the opportunity to notice how nature grows and dies, what it wants and how it actually suffers under our reign. The inanimate world we conjure in our mind doesn’t actually exist. We made it up.

Our assumptions of a lifeless world says more about us than it does the world. Seeing existence this way is a form of contempt. The natural world is having a hard time functioning normally in the face of a humanity that has lost simple love, that has replaced it with competition.

We rely on our poets and artists to see through the race to succeed by society’s rules, but they too can be sucked into the game. You wonder if simple love can actually exist in the contemporary human heart because it’s so harassed by society’s metrics. We’re conditioned to feel insecure and destabilized by the slings and arrows of family, church and education. Relationships are rarely simple because of our hidden inner life and its fears, desires and conditioning.

Cardwell S. Higgins (1902–1983)

There are people who set out to see and understand what is happening at depths usually hidden from view. Poets, artists, writers, philosophers and psychologists are trying to answer questions about relationships between energies and how they act on each other. It’s impossibly complex. Most people prefer to rely on a few black-and-white axioms and stop wondering and questioning. It’s too unsettling.

And then there are those who can’t stop wondering and questioning. Rather than a feeling of futility they’re irrationally optimistic about seeing a little more deeply, maybe discovering a beauty they hadn’t yet seen. It seems like some people give up questioning early in life and some don’t. Those who don’t will have to part ways with conventional thinking sooner or later, but something creative gets released in the process.

Pandora (Detail), 1902 — oil on canvas — Charles-Amable Lenoir (French, 1860–1926)

*

Volume two of my series Meditations on Living will be published on Friday, August 11. It will look like this:

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/simple-love-and-its-complications-b77c84559890

Cover image: Maxfield Parrish

Heilige muziek

Een reactie plaatsen

(door David Price)

Het liquideren van volkeren begint door hen het geheugen te ontnemen. Vernietig je boeken, je cultuur, je geschiedenis. Iemand schrijft andere boeken, geeft ze een andere cultuur, verzint een ander verhaal; dan beginnen mensen langzaam te vergeten wat ze zijn en wat ze waren.— Milaan Kundera

*

Het verleden wordt zo snel herschreven dat je niet weet wat er gisteren zal gebeuren.- Sovjet-grap

*

Moeder lag tijdens haar zwangerschap op de aarde. Ze zei dat het een oude Lakota-traditie was, en andere stammen, om de kennis en energie van de aarde naar de kinderen van de Lakota te laten stromen… Ik herinner me dat ze naar de zeer donkere aarde ging om de mineralen te proeven. Ze vertelde het aan niemand, want dat was taboe in de wasicu-wereld die zei dat het kind doodgeboren zou worden.Het bewustzijn van de aarde is waar de wasicu je van probeert af te leiden, zodat je jouw energie zelf niet gebruikt, maar voor hun systeem dat je voedt.

Wij, als kinderen, renden altijd rond zonder schoenen, zelfs in de tijd dat ze ons wasicu-schoenen lieten dragen met hakken en hard leer gemaakt met spijkers, plastic, hout en koeienleer.

Tegenwoordig “bewijst” de westerse wetenschap wat al bekend is bij de inheemse volkeren.— Tiokasin Spookpaard

*

Iedereen wordt geboren met het vermogen om wonderen te zien; je moet ervoor kiezen om het niet te doen.We hebben alle kansen om onszelf te vernietigen.— Cormac McCarthy

*

Want onder die menselijke dans, is er niettemin heilige muziek.— Igor Vasilevitsky

*  

Ons is verteld dat er heilige muziek is, maar omdat we die niet horen, voelen we ons niet verstoken van iets belangrijks of moois. We verbazen ons niet over onze doofheid; in feite kiezen we ervoor om geen wonderen te zien. We leiden onszelf liever af met spelletjes en vluchtige genoegens. We dansen op de deuntjes van onze samenleving, die binnen het bereik van persoonlijk voordeel worden gehouden. We hebben niet eens een vermoeden dat we met opzet van het wonder worden weggedreven door mensen die het nodig hebben dat we ons focussen op wat hun inkomsten dik zal spekken.  

Het is niet gemakkelijk in onze cultuur om je menselijke wortels te kennen en hoe ze gescheiden zijn van de heilige aarde, maar als we opletten kunnen we merken dat we voelen dat er iets ontbreekt. Niet vermoedend dat het pal onder onze voeten ligt, zoeken we onze genezing overal behalve waar het is. Farmaceutica, psychotherapie, romantiek, reizen, zelfs religie en spiritualiteit proberen de leegte op te vullen die is achtergelaten door het ontbreken van een relatie met de energieën van de aarde.  

Als we ons het bestaan van goddelijke muziek voorstellen, zijn we er vrij zeker van dat het ergens ‘daarboven’ vandaan komt. Onze beschaving is gebaseerd op het idee dat goddelijkheid zich op de een of andere manier in de hemel bevindt en de duivel daarbeneden in de diepte. Een spiritualiteit die kracht en vernieuwing vindt in de aarde komt ons heel vreemd voor.   Welke invloed heeft het op ons om van de aarde afgesneden te zijn? Komt daar onze rusteloosheid vandaan? Zorgt onze geïsoleerde staat ervoor dat we er minder om geven dat de wereld van natuur pijn lijdt? Is dit hoe we getraind zijn om onverschillig te blijven voor het lijden van de bewoners van de aarde? Worden we zo gerekruteerd voor het leger van vandalen dat de oceanen en bossen vernietigt?

Tatiana Melendez et Simon J Plant, Studios Rachel Neville

Als we zelfs maar een paar noten van de heilige muziek zouden kunnen horen, zouden we dan doorgaan met wat het “normale leven” wordt genoemd? Natuurlijk niet. Dat is wat het horen van die muziek zo gevaarlijk maakt specifiek voor onze beschaving. De pijlers waarop onze samenleving is gebouwd zouden instorten. In feite lijkt dat nu al te gebeuren, omdat de natuurlijke wereld geen straf meer kan verdragen. Temperaturen doden mensen, wat het moeilijk maakt om door te gaan met “business as usual”, de gewone gang van zaken.  

Misschien veranderen we als we niet langer snel winst kunnen maken over de ruggen van wanhopige mensen. Als we zelf niet kunnen eten of ademen, zullen we misschien instemmen om onze aanpak te veranderen, maar ik vraag me af wat voor verandering er kan komen uit een mensheid die niet van de natuurlijke wereld houdt. Zolang we alleen maar kunnen denken in termen van winst en verlies lopen we uit de pas met de natuur. De kern van de gemanifesteerde wereld is die heilige muziek die we niet horen. Als we weer in staat zijn om het te horen, zijn we allemaal veilig, maar tot die tijd niet.

Max Ernst

*

Mijn eerste boek is een compilatie van selecteerde Medium-artikelen. Je kunt het vinden op Amazon. Als je het leest, laat a.u.b. een review.https://www.amazon.com/dp/B0C9RY2XSX?dplnkId=36fc7dd4-54df-4b5a-9b6b-567e03c345e5&nodl=

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/divine-music-c0844515d7d4

Art: Tomas Sanchez

Kosmische dimensies

Een reactie plaatsen

(door David Price)

Als we al onze projecties tot in de laatste sporen zouden kunnen doorzien, zou onze persoonlijkheid zich uitbreiden tot kosmische dimensies.

—Marie Louise von Franz

*

Vaak kunnen we door één verhaal, één boek of één persoon een andere keuze maken, een keuze voor de mensheid, voor het leven.

—Elie Wiesel

*

Bij hem zijn toen hij stierf was iets dat ik nooit zal vergeten. Zijn moed. Zijn geluk. Zijn acceptatie. Het was een kolossale ervaring voor mij. Heeft mijn leven compleet veranderd op een manier die ik niet had verwacht. Ik had verwacht dat ik me verdrietig en verloren zou voelen. Maar ik voelde het tegenovergestelde. Gewoon, zoals: ‘Jongen, dit is het. Dit is alles wat we hebben. Hier. Je kunt dus maar beter opletten.

~ Laurie Anderson

*

In deze innerlijke reis naar JA wordt je ondersteund door de wezens van de Aarde, in al hun vliegen, zwemmen, huppelen, rennen, springen, diep duiken, diep geworteld, blad fladderende regenboog kleurrijke glinstering – allemaal biddend dat jij en ik wakker zullen worden tot de onvervangbare kostbare schoonheid van het leven.

— Francis

*

Er brak brand uit achter de schermen van een theater. De clown kwam naar buiten om het nieuws aan het publiek te vertellen. Maar ze dachten dat het een grap was en applaudisseerden. De clown herhaalde het nieuws en het publiek applaudisseerde nog meer. Dus ik denk dat de wereld zal vergaan, onder het algemene gejuich van blije hoofden die zullen denken dat het een grap is.

— Søren Kierkegaard

*

De heer Kierkegaard stond niet bekend om zijn vrolijke optimisme, maar hij heeft hier een punt. Ons bewustzijn zal worden uitgebreid of anders zal er een enorme ineenstorting plaatsvinden. Degenen die diep en ver kijken, zijn de brandweerbrigade die ons te hulp schiet. We kunnen onze schouders ophalen en ze afwijzen als we dat willen, maar dat zal schokkende gevolgen opleveren. Niet opletten brengt ons allemaal in gevaar.

Aandacht schenken is het werk van het opbouwen en opnieuw opbouwen van een relatiecultuur op het gebied van betekenis. Een ding dat je onwillekeurig opvalt, is hoe schoonheid in de wereld is verweven en hoe we het te druk hebben om het te zien en ons erover te verwonderen. De onbeantwoorde vraag is waarom. Ik denk dat het de moeite waard is om die vraag te stellen, zodat we verantwoordelijke kosmische burgers kunnen worden die echt om de schepping geven in plaats van ze te gebruiken om alleen maar winst mee te maken.

Ik ben opgegroeid met mensen die gewoon gelijk wilden hebben. Tot een conclusie komen was belangrijker dan waarheid of duidelijkheid. Als je jouw zoektocht wil beëindigen zodat je geen twijfel ervaart, is dat laf, vanuit mijn perspectief. Ik denk dat twijfel creatief is, dat het deuren kan openen en inzichten kan opleveren. Niet weten vind ik belangrijker dan weten. Ik geef de voorkeur aan ‘voorlopig weten’, maar dat vergt nederigheid en de moed om te blijven zoeken.

“Stars before Dawn”, by Fukita Fumiaki

Kunstenaars en filosofen en al degenen die in het veld van bewustzijn werken, zijn bezig met het quixotische streven naar een groter en dieper leven. De knoppen en hefbomen van werelds succes verbleken bij verwondering over de wonderbaarlijke grootsheid van het bestaan. Het levend houden van die gemoedstoestand ondersteunt de ziels. Voor sommige mensen is het absoluut noodzakelijk, en godzijdank, want anders waren we allang neergestort en verbrand.

De bewuste en onbewuste creatieve krachten werken al duizenden jaren langs elkaar heen en lijken in onze tijd heel dicht bij een beslissend hoogtepunt te komen. Planeet Aarde is het toneel geweest van een groot aantal catastrofes, maar het lijkt dat we klaar zijn voor een hele grote, misschien wel de laatste. Alleen het plotselinge opkomen van de wijsheid van het hart, iets wat slechts een minderheid van ons bezit, zal de uitkomst veranderen. Misschien komt er een plotselinge verschuiving en komen we tot bezinning. Wonderen gebeuren, maar we dragen nog steeds een persoonlijke verantwoordelijkheid om wakker te worden en genoeg van de wereld te houden om haar te redden. De actie van aandacht schenken door het oog van het hart is in dit opzicht effectiever dan analyse. De wereld wordt gered of verloren door liefde, meer dan door geloof en mening. Dat is waar de echte kracht van transformatie is.

Geeta Mikoo

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/cosmic-dimensions-c27a2b5bf694

Cover image by Peter Hurd

My first book is a compilation of selected Medium articles. You can get it at Amazon. If you read it, please leave a review.

https://www.amazon.com/dp/B0C9RY2XSX?dplnkId=36fc7dd4-54df-4b5a-9b6b-567e03c345e5&nodl=

Een Goddelijk Kind en een Banneling

Een reactie plaatsen

(door David Price)

The world will only survive and thrive through love and connection. A real civilization can’t be built without a clear perception of the magic and miracle of existence. If we’re astonished and moved at the fact that anything exists and that beauty is exploding everywhere we’ve become partners to the spirit that creates everything.~~
De wereld zal alleen overleven en gedijen door liefde en verbinding. Een echte beschaving kan niet worden opgebouwd zonder een duidelijke perceptie van de magie en het wonder van het bestaan. Als we verbaasd en ontroerd zijn over het feit dat alles bestaat en dat schoonheid overal explodeert, zijn we partners geworden van de geest die alles creëert.

Veel van onze verwondingen vinden plaats voorafgaand aan het verwerven van taal en kunnen niet worden genezen door denkpatronen in twijfel te trekken en te reorganiseren. Met andere woorden, we kunnen onze weg niet vinden uit trauma, gehechtheid en narcistische verwonding…

Aanmoediging om “er gewoon overheen te komen, het is gewoon je ego, laat het gewoon zijn, het is niet wie je werkelijk bent” wordt door een ontstoken zenuwstelsel ervaren als de actie van empathisch falen, agressie en psychisch geweld.

Wanneer de verloren wees-kinderen van psyche en soma komen om vastgehouden te worden, zijn ze niet zo geïnteresseerd in onze kristalheldere analyse, afstandelijke getuigenissen en fantasieën over ‘meesterschap’ of krachtige spirituele inzichten.

Ze verlangen naar iets anders… naar jou, naar je hart, naar je vasthoudendheid. Om te weten dat je dichtbij hen zult blijven, dat je ze niet in de steek zult laten of te schande zult maken, dat je je best zult doen om ze een toevluchtsoord en veilige doorgang te bieden om naar Huis te komen, om uit die bevroren, gekristalliseerde staat geholpen te worden en weer te leven .

— Matt Licata

*

We worden hongerig voor spiegels als we geen ouders hadden die ons als het Goddelijke Kind zagen en ons aanbaden.

Onze geest, lichaam, innerlijk kind wordt chronisch hongerig naar de ervaring de “oogappel” te zijn – dat gat in de ziel, in de psyche verandert in een permanent plakboard in het zelfbeeld van onze psyche … totdat we, onwillig of uit eigen wil, het proces van inwijding aangaan, het proces van psychologische transformatie.

Overleven als een outcast vereist dat je sterk genoeg bent om alleen te staan, vertrouwend op de eigen individuele waarheid.

—Marion Woodman

*

Kinderen hebben de bevestiging nodig dat ze inderdaad een goddelijk kind zijn, en ze voelen zich om iets minder beledigd. Aanvoelen, zoals alleen kinderen dat kunnen, dat je ouders dat aanzien niet hebben, dat visioen van je verschijning in de wereld, is een wond die zowel twijfel als woede oproept. We gaan dan verder om hetzelfde verhaal te creëren in de volgende generatie, en niet alleen dat, we creëren een gevoel van verlatenheid in de natuur en in de buiten – wereld. Onze waarde aan de wereld moeten bewijzen is zo gewoon dat we denken dat het een basisinstinct is.

Maar is het dat? En is het normaal om de natuur te zien als een machine die we voor ons persoonlijk voordeel kunnen gebruiken in plaats van als een magische gebeurtenis waarvan we het voorrecht hebben om getuige te zijn van en waaraan we kunnen deelnemen? Om als kind gewaardeerd te zijn voor iemand te zijn in de wereldg is niet het compliment dat we denken dat het is. We zijn eigenlijk beledigd als we worden aangezien voor een bundel talenten in plaats van een goddelijke ziel, en dat geldt voor iedereen, elk wezen. Kinderen voelen dit instinctief, maar uiteindelijk leren ze de belediging te overschrijven. Ze leren om te blijven proberen hun waarde te bewijzen.

YuuMei-kunst

We zetten ons in voor een levenslange Sisyfus-inspanning, maar de steen rolt steeds weer de heuvel af. We accepteren de spelregels die tegen ons zijn opgetuigd. We kunnen op de één of andere manier niet zien wat er ontbreekt. Het is een paradigma, het is een hele cultuur waar liefde en eerbied voor het leven was verwijderd, waar oordeel en terughoudendheid de norm zijn.

Er wordt van ons verwacht dat we gladiatoren worden in een systeem van competitie en conflicten. Onder deze omstandigheden is het praktisch onmogelijk om onze ogen te openen voor het Constante Wonder. Ons leven speelt zich af in een permanente “van het kastje naar de muur,” met weinig tot geen rust. Zelfs als we geld en vrije tijd krijgen, weten we nauwelijks wat we ermee moeten doen. Hoe zouden we dat weten, gezien het soort onderwijs en socialisatie, relateren, dat we hebben?

Ik denk dat het aan ieder van ons is om een visie te bedenken die empathie en verwondering aan de basis legt van ons persoonlijke leven. De wereld zal alleen overleven en gedijen door liefde en verbinding. Een echte beschaving kan niet worden opgebouwd zonder een duidelijke perceptie van de magie en het wonder van het bestaan. Als we verbaasd en ontroerd zijn over het feit dat alles bestaat en dat schoonheid overal explodeert, zijn we partners geworden van de geest die alles creëert.

Mike Willkox

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/the-divine-child-and-the-outcast-84b046ef2ac2

Cover art: Walter Crane, Voyage de Reve, National Gallery Prague

Erbij horen

Een reactie plaatsen

(door David Price)

Een doel van het menselijk leven, ongeacht wie het bestuurt, is om van iedereen te houden die in de buurt is om bemind te worden.

— Kurt Vonnegut

*

Een schrijver – en ik geloof in het algemeen alle mensen – moet denken dat wat er ook met hem of haar gebeurt, een hulpbron is. Alle dingen zijn ons gegeven met een rede, en een kunstenaar moet dit intenser voelen. Alles wat ons overkomt, inclusief onze vernederingen, onze tegenslagen, onze verlegenheid, alles wordt ons gegeven als grondstof, als klei, zodat we het tot onze kunst kunnen kneden.

— Jorge Luis Borges

*

Na een paar minuten bewust ademen, sluit ik mijn ogen en luister naar alles wat ik kan horen: mijn eigen ademhaling, het gezoem van de koelkast, af en toe passerende auto’s, vogels die beginnen te fluiten rond 5:20 deze tijd van het jaar. Dan, naarmate mijn verbeelding er meer bij betrokken raakt, begin ik te ‘horen’ wat ik beschouw als het gezoem van de kosmos eronder. De langzame stem van het goddelijke?

Voor mijn doeleinden maakt het niet uit hoeveel van dit gezoem wordt ingebeeld. Ik voel het mijn zintuigen doordringen. Het is alsof alles gonst van het leven, niet alleen organische wezens. Het geeft me het gevoel dat ik een klein deel van de kosmos hoor die zijn gang gaat, met mij een klein deel ervan.

– Dr. Craig Chalquist

*

Jij hoort erbij. Overal. Ja, jij – met al je geschiedenis, angst, pijn. Ja, overal – in elke cultuur, gemeenschap, omstandigheid. Jij hoort bij dit lichaam. Je hoort bij dit moment. Je hoort bij deze adem… en deze. Je hoorde er altijd bij.

— Sebene Selassie

*

Er niet bij horen is onze geheime zorg, niet bij onze samenleving horen, zelfs niet bij onze familie, en dat gevoel achtervolgt ons terwijl we blijven proberen ons lidmaatschap te verdienen in een cultuur van afgescheidenheid en oordeel. School en later werk zijn gebaseerd op beloning en straf. De ergste straf is uitsluiting. Ons lot drijft op een gevoel van verbondenheid of het ontbreken daarvan. We raken zo vroeg gewond dat we in het geheim bang zijn voor verraad terwijl we zelf dezelfde zonden en overtredingen begaan.

Op deze manier verlaten we de levens die ons nodig hebben. De familie van levende wezens wordt over de hele planeet aan flarden gescheurd omdat we niet het gevoel hebben dat we erbij horen en het ons niet kan schelen. We hebben geleerd om er niet om te geven, om de wereld en haar lijden niet op te merken. We plannen onze ontsnapping naar Mars, met de fantasie om helemaal opnieuw te beginnen. We sluiten onwaardige mensen uit, op basis van hun accent of huidskleur. Het laatste wat ons opvalt is het ‘gezoem van de kosmos’. Daar hebben we geen tijd voor.

Onze politiek is een voortdurende strijd tussen diegene, die uitgebuit zijn en de uitbuiters. Ons onderwijs meet onze aanpassingsvermogen en gehoorzaamheid aan dat systeem. We ontwikkelen een drive om “onze kost te verdienen” omdat we weten dat we er niet toe doen alleen omdat we een mens zijn; we hebben deze regels onthouden toen we aan het opgroeien waren. De mentaliteit die deze cultuur creëert en in stand houdt, is goedgelovig, kinderachtig en half slapend.

In een samenleving die persoonlijke vooruitgang boven alles waardeert, is hebzucht de locomotief. Acculturatie, of ingroeien in dit systeem begint al heel vroeg, wanneer we nog beïnvloedbare kinderen zijn. We weten niets anders, dus we twijfelen er niet aan.

Tsuchiya Koitsu – Benkei-brug, 1933.

Sommige mensen breken met deze cultuur omdat ze een band hebben ontwikkeld met iets dat meer betekenis heeft, iets dat voor hen mooi is. Dat zijn de excentriekelingen en afvalligen die de middelen bij elkaar kunnen rapen om te overleven met behoud van hun innerlijke leven.

Als we onszelf weer aan elkaar kunnen knopen, kunnen we misschien weer bij de wereld horen. Het wacht nog steeds op ons, maar we moeten weer leren luisteren. De schepping is er nog steeds, we hebben het nog niet helemaal vernietigd. Wat de “langzame stem van het goddelijke” genoemd mag worden, spreekt nog steeds. We horen het misschien niet, maar we kunnen het niet de mond snoeren. Het enige dat nodig is, is weten dat we bij voorbaat erbij horen en een rol spelen in het voort-durende wonder. Als we verbaasd konden zijn in plaats van eeuwig bezig te zijn, zouden we onszelf en tegelijkertijd de wereld kunnen redden.

Denis Sarazhin

Bron: https://davidprice-26453.medium.com/belonging-34c401ff9915

Cover art: van Calvin Forsythe