Een doel van het menselijk leven, ongeacht wie het bestuurt, is om van iedereen te houden die in de buurt is om bemind te worden.
— Kurt Vonnegut
*
Een schrijver – en ik geloof in het algemeen alle mensen – moet denken dat wat er ook met hem of haar gebeurt, een hulpbron is. Alle dingen zijn ons gegeven met een rede, en een kunstenaar moet dit intenser voelen. Alles wat ons overkomt, inclusief onze vernederingen, onze tegenslagen, onze verlegenheid, alles wordt ons gegeven als grondstof, als klei, zodat we het tot onze kunst kunnen kneden.
— Jorge Luis Borges
*
Na een paar minuten bewust ademen, sluit ik mijn ogen en luister naar alles wat ik kan horen: mijn eigen ademhaling, het gezoem van de koelkast, af en toe passerende auto’s, vogels die beginnen te fluiten rond 5:20 deze tijd van het jaar. Dan, naarmate mijn verbeelding er meer bij betrokken raakt, begin ik te ‘horen’ wat ik beschouw als het gezoem van de kosmos eronder. De langzame stem van het goddelijke?
Voor mijn doeleinden maakt het niet uit hoeveel van dit gezoem wordt ingebeeld. Ik voel het mijn zintuigen doordringen. Het is alsof alles gonst van het leven, niet alleen organische wezens. Het geeft me het gevoel dat ik een klein deel van de kosmos hoor die zijn gang gaat, met mij een klein deel ervan.
– Dr. Craig Chalquist
*
Jij hoort erbij. Overal. Ja, jij – met al je geschiedenis, angst, pijn. Ja, overal – in elke cultuur, gemeenschap, omstandigheid. Jij hoort bij dit lichaam. Je hoort bij dit moment. Je hoort bij deze adem… en deze. Je hoorde er altijd bij.
— Sebene Selassie
*
Er niet bij horen is onze geheime zorg, niet bij onze samenleving horen, zelfs niet bij onze familie, en dat gevoel achtervolgt ons terwijl we blijven proberen ons lidmaatschap te verdienen in een cultuur van afgescheidenheid en oordeel. School en later werk zijn gebaseerd op beloning en straf. De ergste straf is uitsluiting. Ons lot drijft op een gevoel van verbondenheid of het ontbreken daarvan. We raken zo vroeg gewond dat we in het geheim bang zijn voor verraad terwijl we zelf dezelfde zonden en overtredingen begaan.
Op deze manier verlaten we de levens die ons nodig hebben. De familie van levende wezens wordt over de hele planeet aan flarden gescheurd omdat we niet het gevoel hebben dat we erbij horen en het ons niet kan schelen. We hebben geleerd om er niet om te geven, om de wereld en haar lijden niet op te merken. We plannen onze ontsnapping naar Mars, met de fantasie om helemaal opnieuw te beginnen. We sluiten onwaardige mensen uit, op basis van hun accent of huidskleur. Het laatste wat ons opvalt is het ‘gezoem van de kosmos’. Daar hebben we geen tijd voor.
Onze politiek is een voortdurende strijd tussen diegene, die uitgebuit zijn en de uitbuiters. Ons onderwijs meet onze aanpassingsvermogen en gehoorzaamheid aan dat systeem. We ontwikkelen een drive om “onze kost te verdienen” omdat we weten dat we er niet toe doen alleen omdat we een mens zijn; we hebben deze regels onthouden toen we aan het opgroeien waren. De mentaliteit die deze cultuur creëert en in stand houdt, is goedgelovig, kinderachtig en half slapend.
In een samenleving die persoonlijke vooruitgang boven alles waardeert, is hebzucht de locomotief. Acculturatie, of ingroeien in dit systeem begint al heel vroeg, wanneer we nog beïnvloedbare kinderen zijn. We weten niets anders, dus we twijfelen er niet aan.
Tsuchiya Koitsu – Benkei-brug, 1933.
Sommige mensen breken met deze cultuur omdat ze een band hebben ontwikkeld met iets dat meer betekenis heeft, iets dat voor hen mooi is. Dat zijn de excentriekelingen en afvalligen die de middelen bij elkaar kunnen rapen om te overleven met behoud van hun innerlijke leven.
Als we onszelf weer aan elkaar kunnen knopen, kunnen we misschien weer bij de wereld horen. Het wacht nog steeds op ons, maar we moeten weer leren luisteren. De schepping is er nog steeds, we hebben het nog niet helemaal vernietigd. Wat de “langzame stem van het goddelijke” genoemd mag worden, spreekt nog steeds. We horen het misschien niet, maar we kunnen het niet de mond snoeren. Het enige dat nodig is, is weten dat we bij voorbaat erbij horen en een rol spelen in het voort-durende wonder. Als we verbaasd konden zijn in plaats van eeuwig bezig te zijn, zouden we onszelf en tegelijkertijd de wereld kunnen redden.
Opeenvolgende golven van invasies door de Indo-Europeanen begonnen met de onttroning van de Grote Godin. De data waarop deze golven begonnen, worden door verschillende autoriteiten gegeven tussen 4500 v.Chr. en 2400 v.Chr. De godinnen werden niet volledig onderdrukt, maar werden opgenomen in de religie van de indringers.
De indringers legden hun patriarchale cultuur en hun krijgersreligie op aan het overwonnen volk. De Grote Godin werd de onderdanige gemalin van de goden van de indringers, en attributen of macht die oorspronkelijk toebehoorden aan een vrouwelijke godheid werden onteigend en aan een mannelijke godheid gegeven. Verkrachting verscheen voor het eerst in mythen, en er ontstonden mythen waarin de mannelijke helden slangen doodden – symbolen van de Grote Godin…
~Jean Shinoda Bolen, M.D.
*
Het lijkt er zeker op dat wanneer sommige mensen de woorden ‘Amerikaanse geschiedenis’ uitspreken, ze zich eigenlijk alleen maar John Wayne-films herinneren. Ze willen niet dat iemand de echte geschiedenis ter sprake brengt en de buzz om zeep helpt…
En het lijkt er zeker op dat wanneer sommige mensen het woord ‘grondwet’ zeggen, ze eigenlijk alleen maar het tweede amendement bedoelen. Boeken kunnen worden gecensureerd. Stemdistricten kunnen Gerrymandered (of gemanipuleerd) zijn. Protesten kunnen worden verboden. Voor sommige mensen is alleen het recht om wapens te dragen onvervreemdbaar.
—Jim Rigby
*
Als de gezichten van je ouders nooit oplichtten als ze naar je keken, is het moeilijk om te weten hoe het voelt om geliefd en gekoesterd te worden…
― Bessel A. van der Kolk
*
Ergens op deze drukke planeet, op een plek waar ik nog nooit eerder ben geweest en die ik in mijn leven nooit zal bezoeken, heeft iemand die ik niet ken en nooit zal ontmoeten, zojuist een gebed uitgesproken in een taal die ik niet versta als een uiting van geloof in een religie die ik niet accepteer. En toch was het gebed voor mij…
~ Steven Charleston
*
We stellen ons voor dat een meester iemand is die precies weet wat hij wil zeggen en dat met verbazingwekkende deskundigheid zegt, maar misschien werkt het niet zo. Misschien is creativiteit een manier om te leren, om nieuwe realiteiten te ontdekken, om inzichten bloot te leggen die je in je diepere zelf had verborgen. Onze cultuur structureert onze psychologie zodanig dat we grote delen van onszelf onderdrukken. We hebben een manier nodig om toegang te krijgen tot wat we al in onze botten weten. Creativiteit kan hierbij helpen omdat het een beetje lijkt op droomanalyse, het onthult de diepere mind en zijn intelligentie.
Je hebt wel onderscheidingsvermogen nodig. Niet alles wat het zegt is onfeilbaar wijs. Soms is het gewoon onzin.
Onze gevoeligheden zijn ingeperkt tot een persoonlijke positionering die alles daarbuiten negeert. We verliezen het contact met de wereld en met onszelf. Het patriarchaat probeert binnen dit paradigma te functioneren terwijl het zijn plunderingen en tragedies verontschuldigt en wij die in dit systeem zijn opgegroeid, denken dat het normaal is.
Ik ben geïnteresseerd in het soort creativiteit dat zowel schoonheid als inzicht onderzoekt, omdat ik die dingen in de wereld mis. De manier waarop we zijn opgeleid en gevormd als leden van onze cultuur, lijkt dergelijke dingen te negeren in plaats van ze centraal te stellen in ons leven, waar ze thuishoren. Ik ben het niet eens met die manier van leven.
Primaire overleving is natuurlijk belangrijk, maar dat geldt ook voor een bloeiende ziel en menselijke geest. Ik denk dat we eigenlijk schoonheid, vriendelijkheid en een gevoel van verbondenheid nodig hebben om te overleven. Ik zie niet in hoe de wereld kan overleven zonder die dingen, simpelweg omdat ze fundamenteel zijn voor het leven in al zijn vormen. Kan het nog duidelijker worden?
The Kiss, by Italian painter Silvio Allason (1910)
Alles terugbrengen tot eigenbelang creëert een roofzuchtig economisch en politiek systeem dat vervormt wie we zouden kunnen zijn. We worden uiteindelijk hele kleine versies van onszelf. Kinderen die in dit systeem zijn opgevoed en het niet fundamenteel in twijfel trekken, zitten gevangen in een plichtmatig leven. Het is van vitaal belang om inzicht te ontwikkelen, wat een proces is die nooit eindigt.
Dat is de waarde in het creatieve proces. Dat is de waarde van artistiek werk, want het is steeds opnieuw kijken. Het is zoeken naar inzicht in wat waar en actueel is. We stellen ons voor dat er mensen zijn, hoe zeldzaam ook, die al het belangrijke al weten. Dat betwijfel ik. Ik denk dat we allemaal op een leercurve zitten, gewoon omdat we in deze wereld leven, en we zullen lessen en uitdagingen blijven krijgen zolang we leven. We blijven de Werkelijkheid ontdekken. Daarom zijn we hier.
“De aarde is een levend wezen. Bergen spreken, bomen zingen, meren kunnen denken, kiezels hebben een ziel, rotsen hebben kracht.”
– Henry Crow-Dog
*
“We zijn hier op aarde niet om alleen te zijn, maar om deel uit te maken van een levende gemeenschap, een levensweb waarin alles heilig is. Net als de cellen van ons lichaam is al het leven in constante communicatie, zoals de wetenschap nu pas begint te begrijpen. Geen vogel zingt geïsoleerd, geen knop breekt alleen open. En de meest centrale noot die in het leven aanwezig is, is de heilige aard ervan, iets dat we allemaal opnieuw moeten ontdekken en eren. We moeten opnieuw leren hoe te wandelen en te ademen in een heilig universum, om deze hartslag van het leven te voelen. Als we zijn aanwezigheid tot ons horen spreken, voelen we deze geweldige verbinding met het leven die ons allemaal ondersteunt en voedt. De wereld van vandaag kan ons soms nog eenzaam doen voelen, maar we kunnen ons dan herinneren wat elk dier, elk insect, elke plant weet – en alleen wij zijn het vergeten: het levende heilige geheel.’
— Llewellyn Vaughan-Lee
*
“Elk wezen heeft een medicijn, dus er zijn veel medicijnen. Omdat ze zo dicht bij de Schepper staan, moeten ze dat medicijn communiceren. Dan brengen ze hulp en heling.”
–Wallace Black Elk
*
De Elders zeggen dat alles een doel heeft en dat alles een wil heeft. We mogen ons nooit bemoeien met het doel of de wil van wat dan ook. Elke plant, schepsel, dier, insect en mens heeft een doel om hier op aarde te zijn. Elk heeft een speciaal medicijn om bij te dragen aan het welzijn van alle dingen. Elke persoon heeft ook een goed medicijn, een speciaal talent, een speciale gave. Deze medicijnen zijn bedoeld om anderen te helpen of om ons gezond te maken. Wat is uw speciale medicijn?
— Robin Youngblood
*
Onze wereld is stil geworden; het zingt niet meer voor ons. We zijn vergeten hoe we naar zijn liedjes moeten luisteren, hoe hij danst met zijn partners. We zijn getraind om de natuurlijke wereld bedekt met onze projecties te zien. We zien wat we kunnen zien, en dat is dode materie die moet worden gecorrigeerd of gebruikt. We wanen ons in de rol van opperheren, niet van partners, zeker niet van leerlingen. We kunnen ons voorstellen dat we de meesters van de natuurlijke wereld zijn, maar we gedragen ons als wanhopige en hongerige wezen, consumeren zonder zelfs maar te bedanken.
We maken onszelf tot wat we ons voorstellen, beperkt door wat we ons kunnen voorstellen. Deze situatie ontwikkelt zich al eeuwen en bereikt tijdens ons leven een dramatisch einde. We worden nu uitgedaagd om de spirituele verbanden tussen dingen te zien, om de aangeboren intelligenties op te merken die in alles werken. Naarmate we beseffen hoe bekrompen onze visie is en hoe weinig we eigenlijk begrijpen, zal onze rol muteren van eigenaar zijn van de natuurlijke wereld naar partners ermee.
Onze hoogmoed komt voort uit ego-inflatie en heeft een lange geschiedenis, ondersteund door oude religieuze teksten. We hebben een God geschapen die ons de heerschappij over de aarde heeft gegeven, om te gebruiken zoals we willen. Dat evangelie rechtvaardigt ons geloof in de allesoverheersende waarde van nut, en leidt regelrecht naar een wereld die overweldigd wordt door afval, vervuiling en hakken-en-branden-technieken.
Kan onze beschaving vinden wat echt heilig is of zullen we ons blijven voorstellen dat het zich bevindt in een verre God, genesteld in zijn verre hemel? Zullen we leren de natuurlijke wereld lief te hebben en te respecteren of zullen we onze eigen doodsheid erin blijven projecteren? Zullen we ooit ons eigen ‘speciale medicijn’ vinden? Zullen we ooit volledig mens worden?
Ik denk niet dat het geheel naast zitten is om te verwachten dat de mensheid tot vrij voor de hand liggende conclusies komt, dat we niet hebben geleerd om van de aarde te houden, en als we er niet van houden, kunnen we haar niet zien. Als we kunnen leren zien met het oog van het hart, hebben we misschien een kans.
Het energieveld dat je lichaam omringt is bewust. Jij bent de bewuste energie waaruit je lichaam bestaat.
—Michael Beckwith
*
De echte manier waarop ik mijn roem opbouwde, was door te voorspellen in welke ronde ik iemand knock-out zou slaan… Hoe doe ik dat? Ik doe het door extra mijn best te doen en de andere bokser help extra hard te piekeren.
– Muhammed Ali
*
Compassie ontstaat wanneer we erkennen dat iedereen aan dezelfde geestesziekte lijdt, de een ernstiger dan de ander.
— Eckhart Tolle
*
Waarheid is een levende ervaring
Geen geloofssysteem.
-Amoda Maa
*
Was het allemaal maar zo simpel! Waren er maar ergens slechte mensen die verraderlijk slechte daden begaan, en het alleen nodig was om ze van de rest van ons te scheiden en ze te vernietigen. Maar de scheidslijn tussen goed en kwaad snijdt door het hart van ieder mens. En wie is bereid een stukje van zijn eigen hart te vernietigen?
– Aleksandr Solzjenitsyn
*
Een hond kan je nooit vertellen wat ze weet van de geuren van de wereld, maar als je naar haar kijkt, weet je dat je bijna niets weet.
— Maria Oliver
*
Bewustzijn is het mysterie. Het is zo dichtbij en alles doordringend dat we niet merken dat het zich overal manifesteert, in alles. In onze cultuur merken we niet eens dat we in dat opzicht niet anders zijn dan al het andere. We zijn gewoon een andere levensvorm met ons eigen soort bewustzijn, met zijn voordelen en beperkingen. Natuurlijk hebben we ongerealiseerd potentieel binnen de grenzen die door onze fysieke omstandigheden worden opgelegd, maar we worden gehinderd door ons zelfbeeld. Onze overtuigingen zijn verhalen over de wereld en onze rol daarin die de horizon van het bewustzijn vertroebelen, zodat we nergens een perspectief op kunnen krijgen.
We zijn erin geslaagd om de stroom van universeel bewustzijn door ons lichaam te verkleinen tot onze persoonlijke periscopen waardoor we de buitenwereld observeren. De binnenwereld is onbekend terrein, alsof die niet bestaat. Er wordt wel gezegd dat de binnenwereld onze buitenwereld creëert, maar als dat waar is, merken we het verband niet op.
Er zijn niveaus en soorten bewustzijn, van smal en oppervlakkig tot diep en breed. Werk dat probeert het bewustzijn te vergroten, de diepte en gevoeligheid ervan te vergroten, is zeldzaam in onze samenleving. Daar werken dichters en kunstenaars aan.
Er zit een kolossale intelligentie achter manifestatie die ver verwijderd is van chaos of ongelukken. Het is allesbehalve willekeurig. Ik geloof dat de schoonheid van de wereld bijvoorbeeld opzettelijk is. De onderlinge relaties en coördinatie van het web van levende wezens is verbijsterend. Onze stijl van bewustzijn die overal afscheiding en ontkoppeling ziet, is een vals verhaal dat we onszelf vertellen om van de wereld een gereedschapsschuur voor winst te maken.
De wereld is echt een episch gedicht, een lied uit het hart van een creatieve intelligentie die we niet kunnen doorgronden. Creatief bewustzijn is overal, zover het oog reikt en de geest zich kan voorstellen. We hebben dit bewustzijn in ons gezaaid, maar het beangstigt ons. We proberen het binnen onze culturele grenzen te houden. We proberen ons er op miljoenen manieren voor te verbergen, zodat we niet worden geconfronteerd met zijn vragen, terwijl de werkelijkheid wacht tot we opletten.
Het is waar dat goed en kwaad dwars door het hart van de mensheid snijden. Dat in onszelf zien is de taak, maar we kunnen het nauwelijks in anderen zien. We zien gewoonlijk in zwart-wit, wat misschien een geruststellende fictie is, maar het kan geen echte visie worden genoemd. Het is gewoon een andere manier om onbewust te blijven.
Onze situatie moet ons duidelijk worden. We moeten ons uiteindelijk realiseren dat we tot een beschaving behoren die een psychische aandoening heeft en dat die besmettelijk is. Onze taak is om onszelf te genezen en op de een of andere manier een dieper bewustzijn in onszelf te bevorderen dat zich in de wereld kan verspreiden.
– Geef me er nog een paar – zei ik – als je je daardoor beter voelt.
— Waag het niet zo tegen me te praten! – antwoorde hij.
Ik keek naar hem en zag vleesplooien onder zijn kin en rond zijn nek. Ik zag trieste rimpels en groeven. Zijn gezicht had de kleur roze van de bepaalde karnemelk tint.
Hij was gekleed in zijn ondergoed en zijn buik puilde uit waardoor er rimpels op zijn overhemd ontstonden. Zijn ogen waren niet langer fel, maar leken leeg en ontweken de mijne. Er was iets gebeurd. De badhanddoeken wisten het. Het douchegordijn wist het, de spiegel wist het, de badkuip en het toilet wisten het. Mijn vader draaide zich om en liep de deur uit. Hij wist het. Het was mijn laatste pak slaag…
– Charles Bukowski
*
Maar als ik met mijn klanten praat, met mensen, die, ze lijken me een soort levenswijsheid te hebben waar ze echt baat van hebben gehad, en ik heb zoiets van ‘waar komt dat vandaan, waar heb je dat vandaan?’, en weet je, ik zeg het je, het is altijd – en ik zal het woord ‘inwijding’ gebruiken, ook al heb ik het gevoel dat het op dit moment een soort van “glazen-pot -woord” is, maar ze hadden een soort inwijding, en de inwijding kan zijn door pijn, of trauma, of een soort veranderde bewustzijnsstaat of een ongelooflijke reeks synchroniciteiten.
—Adam Elenbaas
*
Ik had een erfenis van mijn vader,
Het was de maan en de zon.
En hoewel ik over de hele wereld zwerf,
Deze raakt nooit op.
– Ernest Hemingway
*
Je moet de waterweg volgen, de weg die altijd bergafwaarts gaat, als je de schat, de kostbare erfenis van de Vader, weer aan het licht wilt brengen.
— C.G.Jung
*
Mijn vader had een scherpe tong en hij zei vaak dingen waar hij later spijt van had. Hij deed mensen die dicht bij hem waren pijn met die zure tong, maar hij was ook beschermend voor zijn kinderen. Het was een gemengd beeld en ik heb veel sympathie voor hem nu ik niet ben opgegroeid. Hij stond onder grote druk van de gewone wreedheden van onze sociale realiteit, en omdat hij moed had, won hij de meeste van zijn gevechten – dat wil zeggen, met de wereld, maar niet met zichzelf.
Mannen in onze cultuur zijn ernstig gehandicapt door een afgeknotte opvatting van mannelijkheid en vinden het pijnlijk om herinnerd te worden aan hun eigen verlangen naar een zinvol leven. Ergens onderweg raakt hun gevoeligheid gekwetst door hard te moeten zijn. Ze worden gedwongen een identiteit te bedenken die hun behoefte aan verbondenheid uitsluit, en worden vervolgens verslagen door de culturele directief om zowel te conformeren als te winnen volgens de normen van de samenleving. Hun gevoel voor schoonheid verschrompelt en als ze eenmaal volwassen zijn, zijn ze niet meer in staat om de wortels te traceren van wat er ontbreekt, ze weten gewoon dat er iets is.
Franz Stuck
De permutaties van deze mentaliteit zijn oneindig, maar ze slagen er allemaal in om kinderen op ongeveer dezelfde manier te verwonden, door ze van zichzelf te isoleren. Een vader hebben die wordt gemarteld door gescheiden te zijn van zijn eigen diepten, is niet alleen een tragedie voor de vader, maar ook voor de kinderen. Wreedheid is in dat systeem ingebouwd en doorgegeven aan de volgende generatie, en de volgende. De effecten zijn niet beperkt tot de mensheid; de hele levende matrix lijdt ook. Elk levend wezen is betrokken bij zo’n enorme culturele golf die over de hele wereld raast.
We erven iets van onze vaders dat meestal een mix is van goed en slecht. Het kan naar die of de andere uiteinde van dat spectrum worden gewogen, maar het is zeldzaam te leren om onze eigen menselijke breedte en diepte als mannen te bevestigen. De vervolgeffecten daarvan zijn zichtbaar, maar we kunnen ze niet zien omdat we de stelling accepteren van wat mannen en vrouwen moeten zijn. Dat zal moeten veranderen.
De destructieve vader is een man die is er niet in geslaagd om zijn eigen menselijkheid te koesteren en zijn rol in het koesteren van de wereld. De reis naar dat pad is een proces van zelfherstel.
— Give me a couple more — I said — if that makes you feel better.
— Don’t you dare talk to me like that! — he replied.
I looked at him and saw folds of flesh under his chin and around his neck. I saw sad wrinkles and grooves. His face was the color of pink from the gifted buttermilk.
He was dressed in his underwear and his belly was bulging creating wrinkles on his shirt. His eyes no longer possessed fierceness, but seemed empty and avoided mine. Something had happened. The bath towels knew it. The shower curtain knew, the mirror knew, the bathtub and toilet knew. My dad turned and walked out the door. He knew it. It was my last beating…
— Charles Bukowski
*
But when I talk to my clients, and people who, they strike me as having some kind of life wisdom that’s really benefited them, and I’m like, ‘well where did that come from, where did you get that?’, and I’ll tell you, it’s always -and I’ll use the word ‘initiation’, even though I feel it’s sort of like a quarter jar word like, at this point, but they had an initiation of some kind, and the initiation could have been through pain, or trauma, or some kind of altered state of consciousness or an incredible series of synchronicities.
— Adam Elenbaas
*
I had an inheritance from my father,
It was the moon and the sun.
And though I roam all over the world,
The spending of it is never done.
― Ernest Hemingway
*
You have to follow the water way, the way that always goes downhill, if you want to bring back to light the treasure, the precious inheritance of the Father.
— C.G.Jung
*
My father had a sharp tongue and he often said things he regretted later. He hurt people close to him with that acid tongue, but he was also protective of his children. It was a mixed picture and I have a lot of sympathy for him now that I didn’t growing up. He was under a lot of pressure from the common cruelties of our social realities, and because he had courage he won most of his battles — with the world that is, but not with himself.
Men in our culture are severely handicapped by a truncated concept of masculinity, and they find it painful to be reminded of their own longing for a meaningful life. Somewhere along the way their sensitivity gets wounded by having to be tough. They are pushed to conceive an identity that excludes their need for connection, and then are defeated by the cultural injunction to both conform and win according to society’s standards. Their sense of beauty atrophies and once they reach maturity they’ve become unable to trace the roots of what’s missing, they just know something is.
Franz Stuck
The permutations of this mindset are infinite, but they all manage to injure children pretty much the same way, by isolating them from themselves. Having a father who is tortured by being severed from his own depths is a tragedy not just for the father but for the children as well. Cruelty is built into that system and passed on to the next generation, and the next. The effects are not confined to humanity; the whole living matrix suffers too. Every living being is implicated in such a massive cultural wave sweeping across the globe.
We inherit something from our fathers that is usually a mix of good and bad. It can be weighted toward either end of that spectrum, but it’s rare to learn to affirm our own human breadth and depth as males. The follow-on effects of that are there to see but we can’t see them because we accept the premise of what men and women must be. That will have to change.
The destructive father is a man who has failed to nurture his own humanity and his role in nurturing the world. The journey to that path is a process of self renovation.
(door Paul Mulliner) Veel mensen lijken te denken dat de wereld om ons heen is zoals hij lijkt te zijn.
Bomen, gebouwen en levende wezens lijken gemaakt te zijn van een soort stoffelijk materiaal en alles lijkt los te staan van al het andere.
Al bijna een eeuw weten onderzoekers in de natuurkunde echter dat al dit schijnbaar ‘materiële spul’ eigenlijk bestaat uit grote clusters van golfpatronen op kwantumschaal in een veld van kosmische energie.
Atomen zijn eigenlijk een cluster van driedimensionale dynamische resonantievormen of staande golven binnen het kwantumvacuümveld, niet anders dan de staande golven die worden gegenereerd binnen hoorbare geluidsfrequenties die we als muziek ervaren.
Ondanks zijn overtuigende, schijnbare materialiteit, bestaat de zichtbare wereld die we om ons heen zien uit trillingsgolfpatronen in een onderliggend niet-zichtbaar kosmisch veld.
Als we in onszelf aandacht schenken aan de aanwezigheid van dit kosmische veld, kunnen we intuïtief beseffen dat het ons ook voorziet van ons vermogen tot bewust-zijn, ons vermogen om onze wereld en elkaar te ervaren, te kennen en te begrijpen.
Ervaren en weten lijken intrinsieke eigenschappen te zijn van dit kosmische veld in alle ruimte tegelijkertijd.
Ons brein lijkt af te stemmen op een kosmisch veld van bewustzijn, waardoor we een uniek venster op veldbewustzijn hebben, in plaats van een afzonderlijk persoonlijk bewustzijn voor ieder van ons te genereren.
Als we ons afstemmen op dit niet-lokale, al-ervarende veld van kosmische intelligentie, kunnen we intuïtief weten dat één bewust Zelf bestaat in iedereen, tegelijkertijd.
In contact komen met dit ene bewuste zelf in ons allemaal is enorm voedzaam, maar helaas levert alleen het “nadenken over” het mogelijke bestaan ervan niets nuttigs op.
We moeten onze aandacht naar binnen richten en goed letten op de aanwezigheid van het veld bewustzijn dat er altijd is geweest en altijd zal zijn, voordat we werden geboren en nadat we sterven.
De focus van onze aandacht, zoals de lichtstralen die door een lens in een punt met hoge intensiteit worden gefocust, heeft een concrete locatie in de ruimte die ons omringt. Als je een woord (zoals dit woord) leest, is er een focus van je aandacht op de daadwerkelijke locatie van het woord op de pagina of het scherm.
Als we even pauzeren met lezen, kunnen we de locatie van deze “punt-gerichte” aandacht weghalen van de woorden op ons scherm en deze naar de innerlijke kern van onszelf verplaatsen.
We kunnen onze aandacht naar binnen richten.
We kunnen deze aandachtsfocus zachtjes in de innerlijke kern van onszelf houden en ons denken laten verdwijnen.
Onze aandacht is nu gefocust op een bewuste ruimte die niet alleen in ons lijkt te zijn, maar overal om ons heen in het hele universum.
Eén bewuste, grenzeloze ruimtelijke intelligentie, die vóór het denken bestaat, lijkt in alle ruimte aanwezig te zijn en zich te bevinden waar al het zien en weten plaatsvindt.
Deze bewuste ruimte of dit bewuste veld bestaat overal in ons allemaal en door onze aandacht in deze ruimte te richten, beginnen we een verbinding te ervaren met een kosmisch weten dat ons allemaal in zichzelf bevat.
Ons brein is ondergedompeld in dit kosmische veld van bewustzijn, waardoor ieder van ons een uniek venster op veldbewustzijn heeft.
Niet-lokale veldervaring binnen dit veld betekent dat alles wat ergens bekend is, ook onmiddellijk overal bekend is.
Als we ons afstemmen op dit niet-lokale, al-ervarende veld, kunnen we beginnen te beseffen dat kosmische intelligentie zichzelf voortdurend transformeert in de golfpatronen van het kosmische energieveld die zichtbaar zijn als ons lichaam en het hele waarneembare Heelal om ons heen.
Terwijl we ons afstemmen, kunnen we onze eigen voortdurende wording van moment tot moment voelen en onszelf kennen als een stroom-proces dat kosmische energie transformeert in materiële menselijke wezens en we kunnen dichter bij het begrijpen van de actualiteit van onze wereld komen.
Ieder van ons is kosmische intelligentie die zichzelf voortdurend transformeert in het cluster van dynamische processen die een levend wezen kenmerken.
Kosmische intelligentie, die overal de ruimte vult, drukt zich uit als een zichtbare wereld door de continue dynamische opkomst van clusters van driedimensionale resonantietrillingen op kwantumschaal, die we met onze zintuigen interpreteren als de tak van een boom of de vorm van een bloem.
In ieder van ons transformeert het voortdurend kosmische energie in de stromende opkomst van dynamische veldschommelingen die we celbiochemie noemen.
We worden continu gegenereerd en geregenereerd door een kosmisch veld-intelligentie-organisme in alle ruimte in het Universum.
We zijn altijd volledig verweven met dit reagerende bewustzijnsorganisme dat ons allemaal tegelijkertijd kent als één ervaring in zichzelf en ons allemaal samenbindt tot een geheel, ons verbindt met alles wat is.
Het bewuste gewaarzijn van het leven dat we allemaal in onszelf hebben, is een attribuut van dit kosmische bewustzijnsveld dat de ervaarder en kenner is van elk moment in ons allemaal, overal.
Door dit weten in onszelf te realiseren, door ons regelmatig af te stemmen op het veld, kunnen we voelen dat we verweven zijn met het hele weefsel van het voortdurend opkomende zichtbare Universum, dat we intrinsiek verbonden zijn met het geheel van alles dat overal gebeurt.
~We kunnen dit intuïtieve besef in ons dagelijks leven brengen door de aandacht naar binnen te richten.
~De focus van onze aandacht, zoals de lichtstralen die door een lens in een punt met hoge intensiteit worden gefocust, heeft een werkelijke locatie in de ruimte die ons omringt.
~Als we even pauzeren met lezen, kunnen we de locatie van deze op het punt gerichte aandacht weghalen van de woorden op ons scherm en deze naar de innerlijke kern van onszelf verplaatsen.
~We kunnen deze aandachtsfocus zachtjes in de innerlijke kern van onszelf houden en ons denken laten verdwijnen.
~Onze aandacht is nu gericht op een zelf-bewuste ruimte die niet alleen in ons lijkt te zijn, maar overal in het Universum.
Ieder van ons is deze kosmische intelligentie die een menselijke vorm aanneemt voor de duur van een mensenleven.
Tuning in to the Cosmic Field
(by Paul Mulliner) Many people seem to think that the world around us is just as it seems to be.
Trees, buildings and living beings seem to be made from some kind of material stuff and everything seems to be separate from everything else.
For nearly a century however, researchers in physics have known that all such apparently ‘material stuff’ actually consists of large clusters of quantum-scale wave patterns in a field of cosmic energy.
Atoms are actually a cluster of three dimensional dynamic resonance-forms or standing waves within the quantum-vacuum field, not unlike the standing waves generated within audible sound frequencies which we experience as music.
Despite it’s persuasive, apparent materiality, the visible world we see around ourselves is made up of vibrational wave patterns in one underlying non-visible cosmic field.
If we pay attention inside ourselves to the presence of this cosmic field we can realise intuitively that it’s also providing us with our capacity for conscious awareness, our capacity to experience, know and make sense of our world and each other.
Experiencing and knowing seem to be intrinsic attributes of this cosmic field in all space everywhere.
Our brain seems to be tuning in to a cosmic field of consciousness, allowing us a unique window into field-awareness, rather than generating a separate personal awareness for each one of us.
If we tune in to this nonlocal, all-experiencing field of conscious awareness, we can know intuitively that one conscious self exists in everyone, everywhere, at the same moment.
Getting in touch with this one conscious self in all of us is hugely nourishing, but unfortunately, just thinking about its possible existence doesn’t do anything useful.
We need to take a focus of attention inward and pay close attention to the presence of the conscious field-awareness which has always been and will always be here, before we were born and after we die.
The focus of our attention, like the rays of light focussed into a high intensity point by a lens, has an actual location in the space that surrounds us. When you read a word ( like this word ) a focus of your attention exists at the actual location of the word on the page or screen.
If we pause from reading for a moment, we can take the location of this point-focussed attention away from the words on our screen and move it into the inner core of ourself.
We can take our focus of attention inward.
We can gently hold this focus of attention in the inner core of ourself and allow our thinking to subside.
Our attention is now focussed within a conscious space which seems to be not only inside us, but all around us throughout the Universe.
One conscious, no-boundary spatial intelligence, which exists prior to thought, seems to be present in all space and to be where all seeing and knowing occurs.
This conscious space or field exists inside all of us everywhere and focussing our attention within this space helps us begin to realise a connection into a cosmic knowing which includes all of us within itself.
Our brain is immersed in this cosmic field of consciousness, allowing each one of us a unique window into field-awareness.
Non-local field-experiencing within this field means that anything known anywhere is also known instantaneously everywhere.
If we tune in to this nonlocal, all-experiencing field, we can begin to realise that cosmic intelligence is continuously transforming itself into the cosmic energy field wave-patterns that are visible as our body and the whole observable Universe around us.
As we tune in, we can sense our own continuous becoming moment by moment and know ourselves as a flow-process transforming cosmic energy into material human beings and we can get closer to understanding the actuality of our world.
Each one of us is cosmic intelligence continuously transforming itself into the cluster of dynamic processes that characterise a living being.
Cosmic intelligence, which fills all space everywhere, is expressing itself as a visible world by facilitating the continuous dynamic emergence of clusters of three dimensional, quantum-scale resonance vibrations, which we interpret with our senses as the branch of a tree or the shape of a flower.
Within each one of us, it’s continuously transforming cosmic energy into the streaming emergence of dynamic field-fluctuations we call cell biochemistry.
We’re being continuously generated and regenerated by a cosmic field-intelligence organism in all space in the Universe.
We’re always entirely woven into this responsive consciousness-organism which knows all of us simultaneously as one experience within itself and binds us all together into a whole, connecting us into everything that is.
The conscious awareness of being alive we each have inside ourselves is an attribute of this cosmic consciousness field which is the experiencer and knower of every moment within all of us everywhere.
Realising this knowing within ourselves, by regularly tuning in to the field, allows us to feel that we’re woven into the whole fabric of the continuously emergent visible Universe, we’re intrinsically connected into the whole of everything occurring everywhere.
~We can bring this intuitive realisation into our daily life by taking a focus of attention inward.
~The focus of our attention, like the rays of light focussed into a high intensity point by a lens, has an actual location in the space that surrounds us.
~If we pause from reading for a moment, we can take the location of this point-focussed attention away from the words on our screen and move it into the inner core of ourself.
~We can gently hold this focus of attention in the inner core of ourself and allow our thinking to subside.
~Our attention is now focussed within a conscious, self-aware space which seems to be not only inside us, but everywhere throughout the Universe.
Each one of us is this cosmic intelligence taking on human form for the duration of a human life.
(door Paul Mulliner) We hebben misschien allemaal momenten
wanneer het lijkt
dat onder
het alledaagse,
het leven is meer
dan het lijkt,
en iets stils,
bewust, volhardend,
laat zich zien
als een liefde in onze ogen
dat heeft geen woorden nodig,
toch blijft er niets ongezegd.
Iets dat ons eraan herinnert
dat we kosmisch zijn,
het Heelal in menselijke vorm.
Iets universeels dat kosmische energie lijkt te organiseren, zodat het verschijnt als bomen, mensen en al het leven.
…
En hoewel we ons kunnen afstemmen op deze ruime intelligentie wanneer we maar willen, en het ons intuïtief door de moeilijke tijden kunnen laten leiden die in elk mensenleven opduiken, hebben we ons misschien nog niet gerealiseerd hoe gemakkelijk deze innerlijke afstemming eigenlijk is.
…
Hoe gemakkelijk kunnen we onze aandacht richten op de universele bewuste ruimte in ons in plaats van op onze gedachten, en de toegang tot intuïtie vinden die mensen, overal op de planeet en in de afgelopen eeuwen, altijd hebben gevonden.
…
image Paul Mulliner 2021
…
Afstemmen, zodat we altijd innerlijke rust en de begeleiding die we in de kosmische intelligentie kunnen vinden.
…
Maar eerst moeten we ons realiseren hoe cruciaal het is om precies te weten waar onze aandacht op is gericht.
Wanneer we lezen, is onze aandacht gericht op de woorden terwijl we ze lezen.
Maar we kunnen beginnen om onze gerichte aandacht bewust te richten waar we willen dat het naartoe gaat.
We kunnen het in onszelf verplaatsen.
We kunnen onze aandacht richten en naar binnen verplaatsen, naar onze innerlijke kern.
We kunnen onze aandacht richten op de bewuste ruimte in ons.
…
Door regelmatig de innerlijke bewuste ruimte te kennen, kunnen we de hints die vanuit onze intuïtie voortkomt beter horen.
En door deze begeleiding elke dag onze keuzes te laten bepalen, kunnen we beginnen ons leven te sturen.
We kunnen er soms voor kiezen om de intuïtieve begeleiding die in ons naar boven komt, te negeren of te overrulen.
Maar in een levenslang proces, met een innerlijke intuïtieve gids waar we altijd op afstemmen en die we hebben leren vertrouwen, kunnen we ons leven sturen en verstandig deelnemen met de kosmische intelligentie die al het leven in het Universum tot stand brengt.
…
Image: Paul Mulliner 2_9_21
…
De transformatie van kosmische energie en intelligentie in de clusters van energiefluctuaties die we waarnemen als onze eigen menselijke hand, vindt plaats in een vloeiende stroom van continue ontvouwen van het niet-zichtbare naar het zichtbare.
En dit is nu een manier om de wereld te zien die aannemelijker is dan het misschien een paar decennia geleden leek, voordat we uit de wetenschap wisten dat ons menselijk lichaam lang niet zo solide en materieel is als het eruit ziet.
…
Verbazingwekkend genoeg lijkt ons menselijk lichaam eigenlijk te bestaan uit trillingspatronen in een veld van kosmische energie, georganiseerd en bijeengehouden door een ruimtelijke intelligentie in het hele Universum.
Kosmische intelligentie lijkt voortdurend zichtbaar te worden omdat het kosmische energie omzet in de orkestratie van biochemie in biljoenen van onze eigen menselijke lichaamscellen.
…
En door ons meer gewaar te zijn van deze bewuste intelligente ruimte, door onze aandacht naar binnen te richten, voelen we ons meer thuis in de wereld en in ons Universum.
Terwijl het navigatie ervan onze keuzes in de wereld informeert en ons helpt de inspiratie te vinden om de dingen te veranderen die moeten veranderen, en laat denken dat ons niet helpt, los te laten.
…
En weet dat ondanks de eindeloze vergankelijkheid van al onze levenservaringen en het dagelijkse werk om het leven in de wereld bij elkaar te houden, is er altijd iets constants en duurzaams in ons dat ons kan inspireren en leiden.
Iets dat gekend wil worden terwijl zijn bewuste stilte ons hart inademt.
…
In ieder van ons wordt het Universum zich op een unieke manier bewust van zichzelf.
En op onze donkerste momenten is het er altijd in ons, het verdriet en de schoonheid van een mensenleven kennend.
Hoewel voorbijgaande momenten lijken geschreven in de wind
Something universal that seems to be organizing cosmic energy so it appears as trees, human beings and all life.
…
And though we can tune in to this spacious intelligence whenever we want, and allow it to intuitively guide us through the difficult times that crop up in every human life, we may not yet have realized how easy this inner tuning actually is.
…
How easily we can focus our attention in the universal conscious space inside us rather than on our thoughts, and find the access to intuition that human beings, everywhere on the planet and throughout past centuries, have always found.
…
image Paul Mulliner 2021
…
Tuning in, so we’re always able to find inner peace and the guidance available from cosmic intelligence.
…
But first we have to realize the crucial importance of knowing precisely where our attention is focused.
When we’re reading, our attention is focused on the words as we read them.
But we can begin to consciously direct our focused attention where we want it to go.
We can move it inside ourselves.
We can take our focus of attention and move it inward, into our inner core.
We can focus our attention on the conscious space inside us.
…
Regularly knowing the inner conscious space helps us more clearly hear the guidance emerging from our intuition.
And allowing this guidance to inform our choices every day, helps us begin to steer our life.
We might choose sometimes to ignore or override the intuitive guidance that emerges inside us.
But in a life-long process, with an inner intuitive guide we’re always tuning in to and have learned to trust, we can steer our life and participate wisely with the cosmic intelligence that’s bringing all life in the Universe into being.
…
Image: Paul Mulliner 2_9_21
…
The transforming of cosmic energy and intelligence into the clusters of energy fluctuations that we observe as our own human hand, is occurring in a streaming flow of continuous emergence from the non-visible into the visible.
And this is now a way of seeing the world that’s more plausible than it might have seemed a few decades ago, before we knew from science that our human body isn’t nearly as solid and material as it looks.
…
Astonishingly, our human body seems to actually consist of patterns of vibration in a field of cosmic energy, organized and held together by a spatial intelligence across the Universe.
Cosmic intelligence seems to be becoming continuously visible as it transforms cosmic energy into the orchestration of biochemistry inside trillions of our own human body cells.
And becoming more aware of this conscious intelligent space, by inwardly focusing our attention, helps us feel more at home in the world and in our Universe.
While its guidance informs our choices in the world, and helps us find the inspiration to change the things that need changing, and let go of thinking that isn’t helping us.
…
And know that despite the endless transience of all our experience of life
and the everyday work of keeping a life together in the world, there’s always something constant and enduring inside us that can inspire and guide us.
Something that wants to be known while its conscious silence breathes into our heart.
Within each one of us the Universe becomes conscious of itself in a unique way.
And in our darkest moments it’s always there inside us, knowing the sadness and the beauty of a human life.
And though passing moments seem written in the wind
De naam van Erich Fromm komt me bekend voor en dan zie ik een artikel met fragmenten uit zijn boek over een kunst van liefhebben. Het gaat niet enkel over relaties, het gaat over brede menselijke roep om afgescheidenheid te overstijgen (“overcoming separateness”). Eerst staan hier citaten in het Nederlands, het fragment zelf is in het Engels.
“Er is bijna geen activiteit, geen onderneming, die gestart wordt met zo verschrikkelijk veel hoop en verwachtingen en die toch zo vaak mislukt, als de liefde.”
“Nauw verwant met deze factor is een tweede karakteristiek kenmerk van de hedendaagse samenleving. We leven in een cultuur van consumentisme, waar de voornaamste drijfveer van onze activiteit schijnt te bestaan uit het opwekken danwel bevredigen van kooplust, uit het verlangen een voor beide partijen gunstige ruil te doen.”
“Als een mens slechts één ander mens liefheeft en onverschillig is tegenover de rest van zijn medemensen, dan is zijn liefde geen liefde maar een symbiotische binding of een vernieuwd egoïsme.”
“Concentratie in de verhouding tot anderen betekent in de eerste plaats dat men kan luisteren.”
Over Erich Fromm
Duits-Amerikaans cultuurpsycholoog en filosoof. Een der belangrijkste vertegenwoordigers van de ‘Frankfurter Schule’. Vluchtte in 1934 uit Hitler-Duistland naar de VS waar hij aan vele universiteiten doceerde en directeur werd van het instituut voor psychoanalyse in Mexico-City. Hoofdthema in zijn werk is de dwingende invloed van de sociaal-culturele omgeving op de behoeften van het individu. In 1947 verscheen ‘Escape from Freedom’ en ‘Man for himself’. Later volgden ‘The sane society’ (1955) en ‘The anatomy of human destructiveness’ (1975). Fromm stelde de ziekmakende vervreemding van de mens in de moderne tijd aan de kaak en pleitte voor zelfontplooiing.
Love is not a sentiment which can be easily indulged in by anyone, regardless of the level of maturity reached by him. All his attempts for love are bound to fail, unless he tries most actively to develop his total personality, so as to achieve a productive orientation; that satisfaction in individual love cannot be attained without the capacity to love one’s neighbour, without true humility, courage, faith and discipline. In a culture in which these qualities are rare, the attainment of the capacity to love must remain a rare achievement. Or – anyone can ask himself how many TRULY loving persons he has known?
If two people who have been strangers, as all of us are, suddenly let the wall between them break down, and feel close, feel one, this moment of oneness is one of the most exhilarating, most exciting experiences in life.
It is all the more wonderful and miraculous for persons who have been shut off, isolated, without love. This miracle of sudden intimacy is often facilitated if it is combined with, or initiated by, sexual attraction and consummation. However, this type of love is by its very nature not lasting.
The two persons become well acquainted, their intimacy loses more and more of its miraculous character, until their antagonism, their disappointments, their mutual boredom kill whatever is left of the initial excitement. Yet, in the beginning they do not know all this: in fact, they take the intensity of the infatuation, this being “crazy” about each other, for proof of the intensity of their love, while it may only prove the degree of their preceding loneliness. There is hardly any activity, any enterprise, which is started with such tremendous hopes and expectations, and yet, which fails so regularly, as love. If this were the case with any other activity, people would be eager to know the reasons for the failure, and to learn how one could do better – or they would give up the activity.
The first thing we have to learn is that love is an art, just as living is an art; if we want to learn how to love we must proceed in the same way we have to proceed if we want to learn any other art. Maybe here lies the answer to the question of why people in our culture try so rarely to learn this art, in spite of their obvious failures: in spite of the deep-seated craving for love, almost everything else is considered to be more important than love: success, prestige, money, power – almost all our energy is used for learning of how to achieve these aims, and almost none to learn the art of loving.
Could it be that only these things are considered worthy of being learned with which one can earn money or prestige, and that love, which ONLY profits the soul, but is profitless in the modern sense, is a luxury we have no right to spend much energy on?
Man can only go forward by developing his reason, by finding a new harmony, a human one, instead of the prehuman harmony which is irretrievably lost.
Man is gifted with reason; he is life being aware of itself. This awareness of himself as a separate entity, the awareness of his own short life span, of the fact that he will die before those whom he loves, or they before him, the awareness of his aloneness and separateness, of his helplessness before the forces of nature and of society, all this makes his separate, disunited existence an unbearable prison. He would become insane could he not liberate himself from this prison and reach out, unite himself in some form or other with others, with the world outside.
The experience of separateness arouses anxiety; it is, indeed, the source of all anxiety. Being separate means being cut off, without any capacity to use my human powers. Beyond that, it arouses shame and the feeling of guilt. This experience of guilt and shame in separateness is expressed in the Biblical story of Adam and Eve… whereby recognising their separateness they remain strangers, because they have not yet learned to love each other; Adam defends himself by blaming Eve rather than trying to defend her.
The deepest need of man, then, is the need to overcome his separateness, to leave the prison of his aloneness. The absolute failure to achieve this aim means insanity, because the panic of complete isolation can be overcome only by such a radical withdrawal from the world outside that the feeling of separation disappears – because the world outside, from which one is separated, has disappeared.
In society the union with the group is the prevalent way of overcoming separateness. It is a union in which the individual self disappears to a large extent, and where the aim is to belong to the herd. If I am like everybody else, if I have no feelings or thoughts which make me different, if I conform in custom, dress, ideas, to the pattern of the group, I am saved; saved from the frightening experience of aloneness.
The dictatorial systems use threats and terror to induce this conformity; the democratic countries – suggestion and propaganda. But in spite of this difference the democratic societies show an overwhelming degree of conformity. The reason lies in the fact that there has to be an answer to the quest for union, and if there is no other or better way, then the union of herd conformity becomes the predominant one. One can only understand the fear to be different, the fear to be only a few steps away from the herd, if one understands the depths of the need not to be separated.
Most people are not even aware of their need to conform. They live under the illusion that they follow their own ideas and inclinations, that they are individualists, that they have arrived at their opinions as the result of their own thinking – and that it just happens that their ideas are the same as of the majority. The consensus of all serves as a proof for the correctness of “their” ideas. Since there is still a need to feel some individuality, such a need is satisfied with regard to minor differences; the initials on the handbag or sweater, the belonging to the Democrat rather than the Republican party, to the Elks instead of the Shriners become the expression of individual differences. The advertising slogan of “it is different” shows up this pathetic need for difference, when in reality there is hardly any left.
Union by conformity is not intense and violent; it is calm, dictated by routine, and for this very reason often is insufficient to pacify the anxiety of separateness. The incidence of alcoholism, drug addiction, compulsive sexualism, and suicide in contemporary society are symptoms of this relative failure of herd conformity.
This desire for interpersonal fusion is the most powerful striving in man. It is the most fundamental passion, it is the force which keeps the human race together. The failure to achieve it means insanity or destruction – self destruction or the destruction of others. Without love humanity could not exist.
Mature love is union under the condition of preserving one’s integrity, one’s individuality. Love is an active power in man, a power which breaks through the walls which separate man from his fellow men, which unites him with others; love makes him overcome the sense of isolation and separateness, yet permits him to be himself, to retain his integrity. In love the paradox occurs that two beings become one and yet remain two.
Spinoza arrives at the conclusion that virtue and power are one and the same. Envy, jealousy, ambition towards any kind of greed are passions; love is an action, the practice of human power, which can be practised only in freedom and never as a result of a compulsion.
Love is primarily giving, not receiving. Giving is the highest expression of potency. Giving is more joyous than receiving, not because it is deprivation, but because in the act of giving lies the expression of my aliveness.
Whoever is capable of giving himself is rich. He experiences himself as one who can confer of himself to others. He gives of himself, of the most precious thing he has, he gives of his life. He gives what is live in him; he gives his joy, his interest, his understanding, his knowledge, his humour, his sadness, he gives of all the expressions and manifestations of that which is alive in him.
In thus giving of his life, he enriches the other person, he enhances the others sense of aliveness by enhancing his own sense of aliveness. In giving he cannot help bringing something to life in the other person, and this which is brought to life reflects back to him and they both share in the joy of what they have brought to life.
Love is a power which produces love. You can exchange love only for love, confidence for confidence, etc. If you wish to enjoy art, you must be an artistically trained person; if you wish to have an influence on other people you must be a person who has a really stimulating and furthering influence on other people.
In the Book of Jonah, God explains to Jonah that the essence of love is to labour for something and to make something grow, that love and labour are inseparable. One loves that for which one labours, and one labours for that which one loves.
Care and concern imply another aspect of love. Today responsibility is often meant to denote duty, something imposed on one from the outside. But responsibility, in its TRUE sense, is an entirely voluntary act; it is my response to the needs of others. The loving person responds.
Responsibility could easily deteriorate into domination and possessiveness, were it not for a third component of love, respect. Respect is not fear or awe; it denotes the ability to see a person as he/she is, to be aware of the unique individuality. Respect means the concern that the other person should grow and unfold as they are. Respect, thus, implies the absence of exploitation. I want the loved person to grow and unfold for their own sake, and not for the purpose of serving me. If I love the other person, I feel one with him or her, but with them as they are, not as I need them to be as an object for my use. It is clear that respect is only possible if I have achieved independence, without having to exploit anyone else. Respect exists only on the basis of freedom, for love is the child of freedom, never that of domination.
To respect a person is not possible without knowing him; care and responsibility would be blind if they were not guided by knowledge.
Knowledge would be empty if it were not motivated by concern. There are many layers of knowledge; the knowledge which is an aspect of love is one which does not stay at the periphery, but penetrates to the core. It is possible only when I can transcend the concern for myself and see the other person in his own terms.
Care, responsibility, respect and knowledge are mutually interdependent. They are a syndrome of attitudes which are to be found in the mature person; that is the person who develops his own powers productively, who wants only to have that which he has worked for, who has given up narcissistic dreams of omniscience and omnipotence, who has acquired humility based on inner strength which only genuine productive activity can give.
If a person loves only one other person and is indifferent to the rest of his fellow men, his love is not love but a symbiotic attachment, or an enlarged egotism. Yet most people believe that love is constituted by the object, not by the faculty. In fact, they even believe that it is proof of the intensity of their love when they do not love anybody except the “loved” person. This is the same fallacy which I have already mentioned above. Because one does not see that love is an activity, a power of the soul, one believes that all that is necessary to find is the right object – and that everything goes by itself afterward. This attitude can be compared to that of the man who wants to paint but who, instead of learning the art, claims that he just has to wait for the right object – and that he will paint beautifully when he finds it. If I truly love one person I love all persons, I love the world, I love life. If I can say to somebody else, “I love you,” I must be able to say, “I love in you everybody, I love through you the world, I love in you also myself.”
The most fundamental kind of love, which underlies all types of love, is brotherly love. By this I mean the sense of responsibility, care, respect, knowledge of any other human being, the wish to further his life. This is the kind of love the Bible speaks about when it says: Love your neighbour as yourself. Brotherly love is love for all human beings; it is characterized by its very lack of exclusiveness. If I have developed the capacity for love, then I cannot help loving my brothers. In brotherly love there is the experience of union with the whole of mankind, of human solidarity. Brotherly love is based on the experience that we’re all one.
The differences in talents, intelligence, knowledge are negligible in comparison with the identity of the human core common to all men. In order to experience this identity, it is necessary to penetrate from the periphery to the core. If I perceive in another person mainly the surface, I perceive mainly differences, that which separates us. If I penetrate to the core, I perceive our identity, the fact of out brotherhood.
Love of the helpless, the poor and the stranger, are the beginning of brotherly love. To love one’s flesh and blood is no achievement. The animal loves its young and cares for them. Only in the love of those who do not serve a purpose, does love begin to unfold. Compassion implies the element of knowledge and identification. “You know the heart of the stranger,” says the Bible, “for you were strangers in the land of Egypt;… therefore love the stranger!”
The greatest impediment of mankind is not disease … it is despair.
Extracts from – The Art of Loving – By Erich Fromm
(door moniek van pelt) Een mens gezond noemen, is als een vogel zeggen dat hij kan vliegen. De vogel weet dat zelf echt wel. De mens ook. Alleen dat weten als informatiebron is in een onbereikbare sfeer geplaatst. Het kan menselijkerwijs niet voluit benoemd en geleefd worden, zolang we de taal om ons erin te uiten niet meer kennen
De mens is gezond. Ons denken gaat al snel aan de haal bij deze zin. En vervolgens onze waarneming. Het doet iets met ons. Maar wat eigenlijk precies? Er ligt een belichaming aan betekenis achter. Er ligt verlangen en hoop achter, of teleurstelling en wanhoop. Al deze gevoelens zitten vast aan pijn. We willen zo graag, we zouden zo graag.. gezond.
Gezond, rond, gezoend door de zon, heel, warm, betekenisvol, echt, levend, thuis, samen, voelend, rijk ..
We zouden zo graag zonder die niet goed te be grijpen dualiteitssfeer tussen ons, die altijd weer op een dag afstand brengt, iets zieks, iets broos of iets levenloos. Eigenlijk zouden we kunnen zeggen dat de sturende brein sfeer waarin we leven niet zo gezond is voor de mens. Het brengt ons in de war, aan het twijfelen, het laat ons verdrieten en lijden. En aan wat precies? Aan mijn pijn of is dat ons aller pijn? Is dat gezond? En duidt deze pijn niet het ontbreken van iets essentieels? Misschien komt dat omdat deze twijfelsfeer niet is wat we diep vanbinnen voelen. Er lijkt nauwelijks of geen verbinding te zijn tussen binnen en buiten.
En dan komen de bruggen, zoveel bruggen. Voeding, psychologie, mythologie, geneeskunst, therapie, religie, wetenschap, noem maar op. Zoveel mensen zijn gericht op gezond.
De focus op gezond en op het licht, geeft juist ongezond in zicht. Een ongezonde hang naar leven buiten jezelf. Naar een op te lossen werkelijkheid. Een te veranderen sfeer. Waarom moet de mens hier eigenlijk zonodig ver anderen? Waarom is dat?
En wat is dan een brug? Is een brug niet zoiets als terug naar jezelf en vrij van elke invloed sfeer van buiten? Hoe zonnig en beloftevol dat buiten ook kan klinken, het raakt niet aan jouw eigen zon vanbinnen. Niets raakt aan jouw zon in jou. Alleen jij kan stralen zoals jij straalt. Autonoom. Onafhankelijk. Vrij. Zou dat het ge zon d zijn waar we zo naar verlangen?
Vrije waarneming laat de mens vrij. Vrij van de betekenis, waar we constant in de duale sfeer mee in gevecht zijn. Vrij moet een onvrije variant kennen, anders mag je als mens geen betekenis tonen, ofwel een bekentenis van afkomst ondergaan. Het lijkt op een biecht, waarin je moet vertellen van waar je vandaan komt en wat je gedaan hebt, terwijl het niet jouw verhaal is. Gezond? En wat is afkomst anders dan jouw diepste gevoel van zijn, je gevoel voor wie jij nu bent. Energie die nergens zo beschreven staat, omdat dit gewoonweg niet kan. Niet in je familielijn, niet in je dna, niet in je medisch dossier, niet in je burger service nummer, niet in een ster.. gewoon nergens. We kunnen ons niet eens exact herinneren met velen, wat de betekenis is van afstamming. We hebben de beelden niet. We kennen de informatie niet. Het ontbreekt ons aan betekenis.
Heeft het dan zin, om met vorige levens aan de slag te gaan of waar de focus maar naartoe uitslaat in angst voor vergetelheid, als we niet hier en nu kunnen voelen van wat er over is aan gevoel? Van wat er nu uit ons binnenste naar boven wil borrelen aan echtheid?
Misschien is dat wel de meest gezonde beweging om te maken, gewoon voelen simpel ergens zittend bij een rots of een boom, van wie jij bent. Niet langer dansen om de kern heen, uit angst voor lijden. Uit angst voor on-gezond. En ongezonde mensen worden zo snel opgesloten in fabrieken, inrichtingen, ziekenhuizen .. Re-integreren moeten we. Bij wet Gezond. Vreemd soort wetmatigheid, die ons vasthoudt in die sfeer, waarin het leven niet voluit gevierd kan worden.
Veel mensen leven hier op aarde middenin de sfeer van lijden en dood. Om het een levensrijk te noemen is niet passend bij het beeldenformat, de gezonde dwangmatigheid oogt meer als een dodenrijk. Deze sfeer opent zich niet zomaar. Alleen als jij en ik stoppen met ver anderen: Ons ver houden van de waarheid diep in ons en ver van anderen. Ver van samen. Dat betekent dus stoppen met gestuurde waarneming die ziek maakt, om vervolgens in het spoor van gezond gezet te worden. Op levenslang gezond dieet, om dan als lijfelijk beeld te verdwijnen. Daar waar jouw zon niet mag in-schijnen, is het beeld nooit echt geweest. De beelden waren gericht op de werkelijkheid gezond, die uitzendt dat je je eigen zon moet negeren. En letterlijk dat zul je zien in de beeldenreeks die aan je identificatie geplakt is.. je beeld zal ondergaan nog voor hij zich naar jou heeft gevormd. Omdat jij de schepper niet was van dit beeld, wordt voor jou bepaald dat jij levenslang tijdelijk in functie bent.
De vraag van kracht is of het hier wel mogelijk is voor scheppers om te Leven? Zolang de werkelijkheid op aarde zich toont als een vorm van experiment is de energie niet vrij voor de vrije mens. Er is geen open gevoel voor thuis te leven hier. Bovendien kennen veel mensen een andere planeet als hun thuisplaneet. Misschien is het effect van de zo vrij mogelijke waarneming genoeg voor de experimentele fase, om zich te bevrijden van de gedwongen evolutiestatus, en in vrijheid leven te vervolgen en evolutie een vrije loop terug te geven om zich koninkrijk te vormen. Daarmee zullen veel mensen terugkeren naar hun eigen reeds bestaande koninkrijken in de kosmos (lees ook het gratis eboek: De designers van ons experimentele universum, de Huargardiaanse beschaving).
Het gevaar van de eeuwig therapeutisch gerichte focus op het zelf is groot. Het laat de mens dingen doen, zeggen en denken die er nu niet zijn. Het trekt de mens terug naar het oude en bedachte ‘vertrouwde’. Naar een soort verleden die niet echt bestaat. Het is niet de plek waar de mens, welke mens dan ook, vandaan komt. Het is niet wat MENS betekent. Mijn Eindigheid Niet Storen komt als betekenis voort uit een duale opengeklapte leefsfeer. Het is een technologische vertaling van menszijn, die niet uit de menskern is voortgekomen. Het label gezond is daarop geplakt, als een soort bedrading waar wij informatie uit ontvangen van wat wij moeten denken, mogen denken en wie en waar en met wie wij zullen zijn.
Niks is eeuwig als echtheid naar voren treedt. En alles is eeuwig aan echtheid.
Belichamen wijzelf de betekenis van zijn, dan zal geen mens ons meer kunnen ‘gezonden’. Gezonden als werkwoord is een zeer ongezond soort gewoonte. De energie straalt via een soort vergrootglas collectief naar het individu toe. Om de mens maximaal af te zonderen van de kosmos. Mensen willen er elkaar erin duwen, eruit redden, overschrijven, zieken, tarten en zelfs doden. We hebben op aarde ernstig rekening te houden met verschillende soorten waarnemingen die naar ons toe gezet worden. De bedachte vrije aardse waarneming, de gevoelde aardse pijnwaarneming, de gevoelde aardse vrije waarneming.. En dan is er de kosmische vrije waarneming van buiten deze sfeer. Niets kan zich meten, tegenwerken of ’samenwerken’ met, als het gaat om deze volledig op zichzelf staande waarneming, vrij van het aardse bestaan. Het is het meest ruimtelijke gevoel voor zien en zijn die er bestaat. Precies in deze energie laat een woord als bevrijding zich open vouwen.
Vaak is het een mix van waarnemingen die de mens op zich af krijgt, grotendeels via de spiegel van het aardse menscollectief! die niet heel gezond is voor, die niet goed resoneert met, de gemoedstoestand van de kernzon. Demping is eerder het gevolg dan stralen. Het verzanden in uitleg, de verwarring die de vragen zenden, de onmacht en het redden, het eeuwige zoeken naar de oorzakelijkheid van bestaan.. het toont het gestuurde gezond in de mens en naar de mens. Het leeft in alle mensen hier op aarde, het is onderdeel van het programma -eindig mens zijn-.
De groepsspiegel is genadeloos in onbewustzijn; de gedempte zonkracht moet doorgegeven, tegen elke prijs! En in Bewustzijn is er geen spiegel en geen groep. Uitersten. De mens die gezond wil zijn raakt gevangen in uitersten. En hij denkt dat hij het zelf wenst. De mens die denkt dat hij gezond is, is ziek. Hij lijdt aan gedachten van gedachten van gedachten van gedachten ..
Een mens die weet, die diep vanbinnen voelt, dat hij als zij gezond is, die treedt in/ is in verbinding met echte levenskracht. Kracht die diep in hemzelf huist en zich in het moment openbaart om vrije informatie te tonen. De gezonde mens laat zijn aards gespiegelde zelf met rust en daarmee ieder ander. Hij laat zichzelf los zijn van elke vorm van ver andering, ver betering, vernieuwing en dus van de aardse- mens- gezondheid. Hij denkt niet om en anders en hij is niet vatbaar voor licht en de verlichten.
De aardse spiegelzelf maakt van de mens een spiegelheler. Ooit noemde ik mijzelf even zo. Het leek een steppingstone, maar dat was het niet. Het was een afleiding door de belofte aan licht die iemand me ooit spiegelde in informatie overdracht rond het onderwerp quantum fysica. Licht lokt, het liefst met krachttermen en toverformules, die precies de mens aanspreken op de kracht die open wil op dat moment. En allang geopend zou zijn, als de waarneming, in dit geval de mijne destijds, vrij genoeg was geweest. Maar dat was het niet. Zo drijven mensen in een bad van bubbeljaren voorbij, zeepbel na zeepbel doorprikkend. Hopend op ver andering. De vervolmaking van de puzzel van de gebroken spiegel.
Die spiegel is hartstikke heel. Hij toont onze gebreken namelijk tot in het perfecte. Op het gerobotiseerde af. De spiegel staat symbool voor programmeringen, die zich doorkopiëren in de menselijk ogende systemen. Het is net als met oude verhalen, ze blijven maar overgeleverd worden. Bijna niemand sluit de boeken nu eens en zegt.. en nu is het klaar met deze verhalen die we geschiedenis noemen. Uit. En als ik los kijk van de spiegel in mijn ogen zelfs nooit geweest. Ik hoef geen verhaal, ik ben het zelf. Hier ben ik. In mij leeft verhaal. Het heeft weinig tot niets te maken met deze spiegelwerkelijkheid. Hoe ik hier gekomen ben, het zal je verbazen. En zolang jij bezig bent met gezonden, zal het je niet kunnen raken. Tot een dag, misschien schijnt de zon ineens helderder dan ooit, dat het mensbesef ontwaakt en je voelt vanbinnen dat je ook een eigen verhaal hebt. Eén die vooraan staat en in de voorste linie. Het is de meest gezonde beweging die er bestaat en ook de meest levende. Op commando beginnen te ademen en ermee ophouden is niet wie we zijn. En er is niets die jou kan vertellen hoe gezond jij in wezen allang bent. Mens van de planetaire werelden, hoeder van de kosmos, vrije reiziger; welke gouden zon leef jij?
RESET in vrije taal Regels En Systemen Eindigen Totaal samenspraak met vrije velden om de designers van dit universum te ontmoeten
ik stel in dit stuk vragen van kracht. Vragen waarvan ik weet dat ik de antwoorden in mij draag en jij in jou. Met kracht gesteld naar de energie in mij die resoneert met de forcekracht buiten mij. En dat dit ons mensen te doen staat tijdens ons verblijf op aarde, een informatiebrug voor en naar elkaar zijn waarin waarheid weer hardop en vrijuit gesproken wordt. vragen van kracht ontspruiten uit de oorsprong van wat we op aarde kwantum fysica noemen. Het beoogt het opeisen van de licht-frequentie, kosmische informatie, in je eigen aanwezigheid, om een diepere ervaring te voelen van wat aanwezig zijn binnen een kosmos aan werkelijkheden nu eigenlijk is. In de open legging van jezelf eis je je echte thuisplek weer op, er vindt tot in het fysieke lichaam een diepe verankering plaats van de waarheid die je met je mee hebt gedragen en die je niet eerder uit kon pakken in communicatie, omdat er informatie ontbrak. we zullen onszelf weer steeds meer kunnen ervaren als een open baring, een vrije geboorte, om dan weer in het gevoel te weten; vrij zijn we in origine steeds geweest
Reset duikt als aards woord vooral op sinds de technologie stevig expandeert vanaf eind jaren zeventig, waarin het zoiets betekent als; het terugzetten van de instelling naar de instellingen uit de fabriek. Mensen kijken bij een reset naar een computer, een display, software, een proces. je zou het woord reset ook langs de energetica van bewustzijn kunnen beschouwen en dan zou je kunnen waarnemen dat je bezield leven, daar waar de mens zelf aanwezig is en weet wie hij Is, niet zomaar kunt resetten. Onbezield leven, daar waar onbewustzijn de ruimte vult en leerscholen dient te ondergaan om zo ver mogelijk te vergeten wie de mens is, daarentegen wel. Onbewustzijn hoort namelijk van nature niet bij de mens, zo herinner ik mij. Dus zo van nature is het hier niet. Ben ik te resetten naar een totaal andere taalbeleving? Ben ik te overtuigen dat ik mij te vormen heb naar de buitenwereld die heerst, omdat ik zonder diens ingevoegde programma’s hier niet zou kunnen bestaan?, zou een indrukwekkende vraag van kracht zijn, om het kunstmatige onbewustzijn op te sporen in het zelf. En zo steeds meer weer in eigen gedachten te spreken, die diep verbonden zijn met het voelende weten.
Steeds meer mensen, waaronder stevige wetenschappers, kijken naar het aardse leven als zijnde mogelijk een simulatie, bestaan die voortkomt uit een hoog geavanceerd softwareprogramma. de mens zou dan voortkomen uit een programma die menselijke eigenschappen heeft gekoppeld en in een gekopieerd biologisch veld geplant/ gescript zijn. Vraag daarbij is hoe bewustzijn zich verhoudt tot leven, waarin mensen nauwelijks in kracht aanwezig zijn en grotendeels uit onbewustzijn zouden bestaan. Spreken over bewustzijn op zich lijkt op aarde al kunstmatig over te komen, omdat er altijd sprake Moet zijn van tweedeling in de mens, die dan statistisch geobserveerd wordt door de mens die buiten jou staat. Diep vanbinnenuit kennen wij geen tweedeling, zo herinner ik mij. Voor de mens met een intact geheugen, een compleet weten, is helemaal geen plek gemaakt in deze aardse wereld. En ook niet voor de mens die zich herinnert niet van deze aarde te komen, maar ergens anders een thuis te kennen. De mens die zich buiten zijn toegestane aard gedraagt en zich verbindt met werkelijkheden buiten die aard, het aardse, ook daarin is nauwelijks ruimte aanwezig om zomaar vrijuit te bewegen. Die ruimte dient opgeëist te worden in en door de mensen die bereid zijn deze frequenties in waarheid naar de aarde te halen. Zou de artificiële resetknop soms al eens een keer of tig ingedrukt zijn bij delen van de mensheid?, in een wereld waarin mensen afhankelijk zijn van een collectief gedachtenbrein en herinneringen aan elkaar doorgeven, in plaats van op eigen benen te staan en het zelf zijn en doen ook echt vorm te geven.
de mogelijkheden van het openen van het beeld van een simulatie en de vragen die daarin aan de oppervlakte komen te liggen, het opent een stevig debat. in deze snelle uitbreiding van mensrijke intelligentie, openen gevoelens zich dieper en ontstaan er nieuwe mogelijkheden in denken, kansen om vragen van kracht te gaan stellen; wat betekent dit beeld voor leven op aarde, leven buiten de aarde en hoe zijn wij mensen een schakel in die verbinding tussen binnen en buiten?; oftewel, is er mensrijke verbinding mogelijk tussen binnen en buiten het lichaam maar ook binnen en buiten de aarde, dus met andere wezens in het heelal? een grote vraag die al in het veld ligt en eigen openlegging behoeft is; wie zou deze matrix waar we in leven dan gemaakt hebben? en hebben deze designers een welwillende bedoeling met de mensheid?
De mens is op weg, juist ook door de aanwezigheid van technologie en het bestuderen ervan, naar zelf beheersing; een vorm van evolutie waarin de mens zichzelf hervindt, zijn kracht weer opeist en waarin hij zijn beeldend vermogen als schepper terug aanzet. Om vervolgens de weg naar huis te hervatten, en uit het veld van leven met de dood, op een manier die ons met velen momenteel onmogelijk lijkt. Wat is thuis? is hierin een bijzondere vraag van kracht. Een krachtsportaal waar nogal wat heilige webben voor liggen, van verlichten die ons de weg al zouden hebben gewezen. De vraag is echter pas open als ik hem stel, als jij hem stelt, aan onszelf. Een vraag stellen als deze is reiken naar de als ‘ongeweten door de onwetende’ bestempelde frequentie en opening/ openheid opeisen.
Er zijn echter draconische krachten aanwezig die de mens graag willen overheersen en die in een sneller tempo proberen om een reset te laten plaatsvinden onder hun voorwaarden; de mens moet terug naar nul, terug naar af. Ofwel, de mens stopt met uitzoeken van wie zij werkelijk is en inhaleert alleen hun levensprogramma waarin de mens-overheersing gewillig of met wat strijd accepteren als een enig resonantieveld waaruit zij bestaan. De mens bestaat dan als het ware slechts uit de trillingsfrequentie van oorlog, die uitmondt in pure zelfontkenning, van de mens. Uit nood, uit angst, uit strijd en uit onvermogen heeft hij de ware menstrilling, de kosmische frequentie van natuurrijke harmonie afgelegd. Het voelt als het afleggen van een eed tegen de mensheid gericht, terwijl de woorden berekenend spreken van vol en vrede en voor.
door veel mensen wordt dit aangevoeld, zij verzetten zich tegen dit totale uitsluitingsprogramma die hen wil besturen opdat zij niet langer aan deze reset, als installering van deze nulcode in het brein, mee willen werken. ze voelen ook dat er een grote beweging nodig is, een nieuwe voortstelling van wereld, die in een verfijndere mensafstemming beweegt en waarin de mens kan voortbestaan in de zoektocht naar zichzelf. eigenlijk voelen ook zij aan dat er een vorm van reset nodig is, terug naar de basis, naar het begin, van hoe de mens eigenlijk bedoeld is te zijn. wat dat dan inhoudt, dat thuis, daar stokt de verbeelding vaak, omdat de trilling waarin zij dat willen of denken te zijn niet volledig uit henzelf komt, omdat ze niet weten wie ze echt zijn, en omdat het vermogen van voorstelling van een bewustzijnsoorlog op aardse schaal en ver daarbuiten sterk gedempt wordt. Op kosmisch nivo wordt er gevochten om deze voorstelling, waarbij draconische krachten eisen dat de voorstelling uit het zelf stopt en instant wordt vervangen wordt door de voorstelling van buiten. de inhoud van de display wordt gewist en de display wordt nieuw gestart. een reset van je biologische klok.. hoe de mens slaaft en slaapt moet opnieuw worden herzien. De grote herziening, great reset, is nodig omdat er teveel mensen wakker worden en de verbinding met leven diep binnenin en tegelijkertijd buiten het aardse te sterk wordt.
Als het waar is van een softwareprogramma waar we in leven, wie zijn dan de oorsprongrijke ontwerpers, designers eigenlijk? Wie hebben dit experiment zo ontworpen en waarom? Komen ze van deze aarde, is de aardse mens in staat tot zoiets vernuftigs op technologisch gebied of komen we dan bij de afdeling andere goden uit? Zo mag de betekenis god in dit verband dieper opengelegd worden. Wie of wat is god dan nog? En als ons lichaam dus geen voortplanting is van puur biologisch bezield leven, waarom zijn wij hier dan? Wie zouden de bewakers zijn van onze cellen, van onzichtbaar naar zichtbaar groot en zich samenleving noemend? Er zijn genoeg mensen die herinneringen hebben aan een bestaan op een aarde die lijkt op deze, alleen veel grootser en wijdser, levend in een embedding van harmonie en waarheid.
En is die aarde, door velen gaia genoemd, is dat dan wel thuis? Of toont ons dit de oorsprong van een experiment, waar misschien wel niemand uiteindelijk vandaan komt of thuis is?
Er is iets gebeurd tussen de herinneringen aan een vredige aarde en de aarde waarop we nu leven. Het is waarom we met velen in de dissonantie leven van op weg zijn naar vrede, terwijl die weg juist in die gedachte nog steviger versperd wordt. Als je waarneemt in termen van matrix zou je kunnen vermoeden dat er hacks kunnen plaatsvinden en plaatsgevonden hebben, bewustzijnsoorlogen op diepgaand en voor velen onvoorstelbaar technologisch nivo. (Het is ook te zien in films als the matrix.) Sommige mensen kunnen mooi beschrijven hoe donkere dreiging ineens het leven leek te bedreigen en dieper en dieper. draconische grootmachten hebben mogelijk dit experiment gehackt, middels computerinbraak ingenomen, voor hun eigen doeleinden. Ik zeg mogelijk, omdat niets zeker is, zolang je deze informatie niet zelf diep binnenin je Voelt en voor een groep mensen zal dit de eerste keer zijn zoiets te lezen. Voor mij voelt het als waarheid. Het beïnvloeden van de uitkomst van een experiment, waarom zou iemand dat doen? Het vraagt een gigantisch inlevingsvermogen in het menszijn en een openlegging in kosmisch bewustzijn.
Naast de grote vraag; zijn wij de enige mensen in de kosmos?, zijn er nog hele interessante vragen van kracht te leggen. Vragen die onze voorstelling openen van waarom er een experiment zou kunnen liggen überhaupt en welke rol wij nu (denken te) spelen hier op aarde.
zijn wij de eerste mensen die dit meemaken die gedwongen lijken te worden om wetgeving te accepteren die over de mens heerst technologische beheersing die emotievelden dicht wil zetten en trillingen van leven wil beperken mensen die een diepe terugval van hun vermogens ervaren die in verval en uitval de mensrijkheid grotendeels verliezen en die de samenwerking zijn gaan zoeken met andere rassen die hen technologie aan zullen reiken in een poging om bij hun mensbron terug te komen en waarbij de samenwerking niet overal zo welwillend blijkt als toegezegd?
Zijn wij de eerste mensen of zijn er meer buiten deze aarde? Het gaat er niet om dat er nu een antwoordenboek exact langs tijd en lijn aangeeft hoe Het dan wel zit, het gaat er voor mij om, om deze vragen weer te mogen stellen. Hoe meer kracht we in ons voelen, hoe krachtiger we de vraag kunnen neerleggen. Hoe sterker de resonantievelden aangaan. Daar waar het zwaard van de waarheid ingaat, moet ruimte gemaakt worden voor de mens en zijn gevoel.
Met hoevelen hebben wij mensen kort of lang gedacht dat we aan evolutie meededen, terwijl we onze voetstappen in vergetelheid zetten? Kan het zijn dat ik mijzelf, wie ik werkelijk ben, ergens vergeten ben?
Komt het idee van the great reset eigenlijk wel van deze aarde of zijn dit buitenaardse draconische grootmachten die met deze gedachte spelen alsof ze het zelf verzonnen hebben? Zou het kunnen zijn dat de echte reset moet komen van de originele houders, designers, van dit experiment, dat enkel zij hiertoe in staat zijn als makers? Zij die zichzelf ook weer willen voelen en de mensheid evenals zichzelf terug wil zetten in het mensveld. dat de draconische kracht vanuit overname wel kan faken dat ze dit doen en hopen dat mensen uit hun bewustzijn stappen, doordat ze uit angst volledig in het hoofd gaan zitten of enkel in het hart, en kosmisch gezien afwezig zijn. Ze dreigen dan wel met een reset, maar zijn er niet toe in staat vanuit zichzelf. Ze zullen de mensen zover moeten krijgen om de keuze te maken om een programma te zijn in hun voorstelling en dit gedachtengoed uit te breiden door er een vorm van weerstand tegen te hebben.
De focus leggen op wie je in wezen voelend bent, maakt dus de weg vrij voor de mens aanwezigheid. Niet alleen bij ons aardse mensen, maar bij de hele mensheid, die een veel groter gebied beslaat als alleen de aarde. Vragen van kracht, daarmee leg je verbindingen in jezelf en buiten jezelf. Verbinding met al het leven, niet alleen met het toebedeelde stukje informatie van deze aarde.
Bewustzijnsoorlog is niet nieuw. Hacken is niet nieuw. Systemen zijn niet nieuw. Geld is niet nieuw. Dood is niet nieuw. Wij mensen zijn in de kern wel nieuw, als in origineel. De sluiers van taal die spreekt in termen van ongebalanceerd bewustzijn, hack, systeem, beloning, dood zijn in ons gedrongen en hebben de originaliteit overschreven. Wie ben ik als mens zonder het systeem dat dit denkt?
En.. zou het mogelijk zijn om gevoelsmatig terug te keren naar het verhaal van voor het systeem, voor de hacks die deze vorm van mind control hebben geïntroduceerd op aarde, en waar de mens nu zo enorm gebukt onder gaat door verwarring en vertwijfeling of slechts nog in verdoofdheid handelt?
Het duidt eigenlijk ook een vorm van reset, in de vertaling van een kosmische terugkeer naar de kern. Dan komen we dus uit bij de oorsprongrijke ontwerpers van dit universum, deze matrix. Voor de hack. Het voelt als zeer belangrijk dat vragen van kracht op elkaar aansluiten! Dat je er niets tussenlaat in jezelf. Vragen van kracht stoppen de inbraak steeds dieper en openen een weg in jou die er in informatie allang ligt. Het is alleen overruled in en door de manipulatieve overtuiging van het definitieve bestaan van onbewustzijn. Er zijn ongetwijfeld meer vragen van kracht als brug neer te zetten om de eigen ervaring terug te halen naar hier. Wat van groots belang is, is dat het contact met deze designers hersteld wordt en dat wij ons er opnieuw bewust van worden, van dit deel van de mensheid die zijn aandeel levert in de terugkeer naar Thuis. Alsook dat zij het niet zijn geweest die ons erin gehackt hebben, in dit experiment. Ze zijn in dezelfde val getrapt als velen van ons die hun bewustzijn ook in oorsprong niet langer compleet hadden; de leugen van een oer (uhr) verhaal. Zoals nu de leugen regeert dat de mens steeds meer gaat lijken op een computerprogramma doordat zij dat zelf wenst en nodig heeft en op zich af zou roepen, omdat hij de dood niet zelf kan overstijgen. Het onbewustzijn is ons overkomen, niet onze schuld.
Hoe onbewust ben ik mij van mijn bestaan en mijn wezenrijke bestaansgrond?
Vragen van kracht duiden ook erkenning voor de mens van nu en hier. Ze geven in een enkele zin aan wie de kracht aanroept, wat de situatie is, waar de coderingen vastzitten en waar dus nieuwe informatie nodig is. Die er ook echt is! Deze krachtsoproep aan de Force wordt hoe dan ook beantwoord als je je vanuit je eigen nulpunt/bronpunt in jou openstelt voor de frequentie die eraan linkt vanuit een vrij veld. De aardse resonantie ontmoet op dit moment de kosmische resonantie, en op dat ogenblik wordt de kosmische resonantie leidend. Het ziet eruit als een soort sporenwissel. Wat er gebeurt is dat je eigenlijk toont aan ieder die waarneemt (binnen en buiten de aarde) hoe je beeld eruitziet, hoe hij opgebouwd is, van wat je dus mag zien van de controlehouders, wat jou voorgeschreven Is, en wat eraan ontbreekt. Je eist het grotere plaatje weer op in de kracht waarmee je een command als deze geeft, dwars door de controlelagen heen. De kracht ligt middenin de vraag, in de kern ervan, niet bij het vraag teken. En niet bij het antwoord. Je buigt niet voor of achterover, zoekend en smachtend. Je staat rechtop en je Weet. Ook al komt er geen woord uit je mond of spreek je geen geleerde taal. (laat de Bron die een ander deelt geen frustratiebron worden voor jezelf) Overigens kun je een vraag stellen hardop, maar je kunt ook totaal zonder woorden in de stilte aanwezig zijn en ‘’antwoorden’’ ontvangen, een gevoel, een weten, een beeld om te verbeelden. Stilte is ook taal. En Helder Zien- voorbij de toegestane beelden- doet ieder op zijn geheel eigen wijze. Het gaat er in ieder geval om dat je vanuit ware zelf erkenning kracht op eist, en niet vanuit de vragende buitenwereld antwoorden zoekt in diezelfde vragende buitenwereld. Iets wat bij readingen en channelings vaak gebeurt. Er worden dan matrixvelden en diens scripts uitgelezen waarbij de heling, het begrijpen, het verlichten, het aangaan via het matrixveld geschied. We hebben met velen vaak niet eens door dat we dealen met opgelegde vragen en blokkades en dat de zoektocht ons wel antwoorden geeft, maar die niet echt kunnen bevredigen, omdat het ‘antwoord’, het grotere plaatje, Bewustzijn alleen maar van binnenuit en uit jezelf kan komen. Slechts dan ontvang je scheppende informatie, info die in beweging is en in lijn met een kosmos aan werkelijkheden. Ook wel vrije energie genoemd.
In de verwijdering, ten tijde van de hacks, tussen het oorsprongrijke experiment, diens houders en de mens van oorsprong zijn veel velden dichtgetrokken. Dat betekent voor mij dat de mogelijkheid van een mind controle status in mij zich zetelt bovenop een zee aan emotie die de mensheid gescheiden houdt en de bron van infectie verborgen, de broncode van de besmetting. De bestempeling onbewustzijn maakt dat dit een eeuwigheid zo moet blijven. Net zolang tot de zee vergeten is en tot de vriendschappen zijn vervaagd. Een hele emotionele vraag van kracht hierbij is; waarom mag ik niet aanwezig zijn en blijven in een vrij moment? Waarom is er de hele tijd afleiding die mij zo snel mogelijk uit het moment wil halen en in een verhaal van trauma terug wil plaatsen. Dit zodat ik mij nooit goed af kan stemmen op die code waar de eerste inbreuk/ hack heeft plaatsgevonden? Ik heb een voorstelling willen aanraken van kracht, in de waarneming dat elke inbraak mag stoppen in onszelf en zeker ook in groepen. De inbraak zal, zoals de artificiële embedding luidt, altijd van binnenuit geschieden. Vragen van kracht dansen niet langer om de kern heen, willen geen haantje de voorste zijn en zullen niet langer meedoen aan enige vorm van buitensluiting. Ze gaan de schaamte en schuld voorbij. Overigens werd mij aan het strand eens gevraagd door krachtswezens; wat is voelen? Ik heb er al eens over verteld in onder andere webinars en de diepe impact die dat had en de vele wezens uit allerlei vrije velden die daarbij betrokkenheid toonden om mij heen maakten dat ik daarin steeds dieper ben gaan voelen van wie ik ben. Daar zijn ook de tekeningen uit voortgekomen die ik gemaakt heb en maak, uit de diepe betrokkenheid bij vriendenvol leven, bij familie. We zullen de ervaringen die voortgekomen zijn uit dit diepe onderzoek verder bij voorkeur life delen met mensen. Dit schrijven is slechts een aanzet tot openheid, vanuit mijn bron naar de bron van al het leven. Een woord als reset kent deze en vele andere belevingen in het mensveld en ver daarbuiten. Als je de A van aanwezigheid in een energie als reset zet krijg je bijvoorbeeld teaser, wat aangeeft dat je kunt zien in de huidige informatiestroom hoe onze nieuwsgierigheid naar meer geprikkeld wordt. Het bevat een boodschap van angst en geen echte informatie. Mensen struikelen met velen momenteel over deze onwaardigheid en gaan steeds dieper graven in dit c doolhof in de hoop Het antwoord te vinden. Het hele verhaal is speciaal om die reden neergelegd, om de mens voor eeuwig in het labyrint te vangen.
Als ik weer weet wie ik ben en ik kijk jou aan in deze woorden, zal de lezer die dit nog niet of niet meer weet dan ook weer zelf kunnen weten?
Het is mij precies zo overkomen en ik vind het fijn om hierin de ruimte die ik weer voel door te geven. Zoals ik weleens schreef is dat wat G O D voor mij betekent; Geef Openheid Door.
Op naar een vrijere wereld. Die van samen. In SamenkrachT.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.