1 Muziek

Tyr liep over het plein met bloembedden en stralend witte bankjes rondom een fontein. De spetters toverden een regenboog-waaier in de blauwe lucht en Tyr moest lachen toen hij dit opmerkte.

“U bereikt uw bestemming in 2 minuten”, zei een stem in zijn hoofd en de regenboog, de bloemen en de lucht moesten plaats maken voor het beeld van een imposante deur, ja, zelfs een portaal, in een enorm glas- en staalgebouw van de Dome. De Dome van het Instituut van Mind Games, om specifiek te zijn. Zijn gedachten schakelden naar zijn onderzoeksproject over effecten van het langdurig gebruik van de vele futuristische technologieën van het instituut.

– We have a situation! – riep roodharige assistent, die heel serieus en een beetje buiten adem van het rennen leek te zijn.

 – Waar? … Where? – vroeg Tyr.

– Bij de ondergrondse. Sectie-U. Kun je het voorstellen: ze weigeren om wakker te worden! Ze zijn bang, verlamd van angst… Ongelofelijk, maar ze zijn ervan overtuigd dat ze gaan verdrinken, – en weg was die.

Sectie -U betekende “Underwater”. Het was een gigantische ondergrondse verdieping met een soort zwembad, een diep bassin waar ze allerlei experimenten in het water konden doen. Er waren andere afdelingen van deze onderzoeksinstelling, the Institute of Mind Games, en allemaal waren ze bezig met de werking van menselijk bewustzijn en menselijk brein.

Tyr liep hier een soort stage. Het interesseerde hem mateloos, wat er hier gebeurde en hij schreef daarover. Het is de eerste keer dat er iets buitengewoons gebeurde. Tyr liep snel door naar de U-sectie.

Je zou je kunnen afvragen, wat ze hier precies aan het onderzoeken waren. De hele studie was lang geleden opgestart, ergens in de 21^ste eeuw toen ze virtuele realiteit en werking van het brein beter in beeld begonnen te krijgen. Het was niet onomstreden, want zoals bij elke technologie, kunnen ook virtuele technologieën ontsporen. Maar hier, voor zover Tyr het wist, was het in volledige afstemming gedaan.

Mensen, die een bepaalde virtuele ervaring wilden krijgen – of zelfs een risicovolle of tijdrovende training, iets als het bergbeklimmen of complexe maneuvers oefenen met een voertuig tussen asteroïden, kwamen naar het Instituut, werden in een pod geplaatst, waarbij een koppeling was aangelegd tussen de interface en hun mind. Zij kregen dan een directe zelfgestuurde zintuigelijke ervaring van het bergbeklimmen, racen, of wat dan ook. Het was alsof ze een droom zelf uitkozen en volledige controle in die droom hadden. Het punt was, dat in de droomervaring was men meestal niet bewust van, dat ze in een droom zaten.

Wat er anders was vergeleken met de VR technologie van lang geleden, toen het hoofdzakelijk voor spellen gebruikt werd, was de mogelijkheid ook voor de onderzoekers om de “droom” daadwerkelijk te zien en ook te filmen. De elektromagnetische golven van de hersenen van deelnemers, of spelers, konden in beelden worden vertaald en op grote schermen worden geprojecteerd. Uiteraard met toestemming en met de nodige zorgvuldigheid, het was goed geregeld.

Tyr keek nu naar een groot scherm en zag een groep duikers. Het was een groep, herinnerde hij zich van eergisteren, die extreme dieptes ging onderzoeken. Sommigen hadden al echte duikerservaring, anderen startten hier, “op het droge”, of liever gezegd “in een pod”. En nu zag hij figuren die onrustig leken te zijn, een hecht groepje tussen al dat onmetelijk golvend donkerblauw en zwart. Een close-up: grote angstige ogen van één van de deelnemers. Aan deze kant waren de onderzoekers overduidelijk ook verre van gerust.

Er was een noodprocedure opgestart voor een direct neuraal contact met de meest ervaren duiker. Een soort hotline, zodat ze in woorden konden communiceren. De man leek zwaar te ademen en zei met moeite: “…’t zuurstof … raakt op … en we zijn te diep, we redden het niet … we verdrinken! Help!”. Tyr zag meerdere mensen van het lab een poging doen om uit te leggen dat ze veilig waren, dat ze alleen nog moesten ontspannen en wakker te worden in de “echte wereld”. Maar op een of andere manier werkte de communicatie niet en werd de duiker nog meer ongerust. Zijn emotie sloeg over naar de hele groep, het was goed te merken.

Wat nu?  – vroeg iedereen zich af. Het was niet mogelijk, het protocol was hier heel duidelijk over, om de mensen los te koppelen van de interface. Hun ervaring was zo echt, dat ze echt zouden gaan verdrinken. Ten minste, die verschijnselen zullen nauwkeurig gecreëerd worden door hun lijf, het signaal volgend van hun brein.

Tyr vroeg zich af en stelde de vraag zonder die specifiek aan iemand te stellen: “Is het mogelijk om iemand naar de groep te sturen, iemand, die dan beter in staat zou zijn om ze te bereiken?”

Iedereen keek en het was een seconde heel stil. En toen was er beweging, en verscheen er hoop in de ogen van iedereen die daar voor het grote scherm stond.

– Ja, theoretisch, zou dat mogelijk moeten zijn. Wil jij zelf gaan? Jij bent onze stagiaire, toch? – zei iemand heel ernstig en keek Tyr recht in de ogen.

– Ja, is goed, wat moet ik doen?

Het was een uitzonderlijk korte instructie en in een mum van tijd lag Tyr comfortabel in een pod. “Kalm blijven” – sprak hij zichzelf toe en verwonderde zich over de hele situatie voor de zoveelste keer.

Het was bizar echt, de watermassa boven zijn hoofd, de zware druk op elke millimeter van zijn lijf, hele vreemde wezens die her en der opdoken en hem gadesloegen. Tyr moest de groep zien te vinden. Hij liep de richting uit, waar hij meer beweging meende te zien. Het voortbewegen viel tegen, veel moeizamer dan hij had verwacht. Uiteindelijk zag hij menselijke gedaantes en verplaatste hij zich langzaam naar hen toe. Toen het duidelijk was dat het lukte om ze bereiken, kwam er een gedachte bij hem op: wat moet ik ze precies vertellen? Iets korts en krachtigs. En vooral op een zeer rustige manier. Hij had een beetje spijt dat hij niet zo goed had opgelet tijdens zijn studie, toen het over communicatie in extreme situaties ging.

Hij herinnerde zich het gezicht, de ogen van de duiker. Door de superlichte duikershelm. Helm. Hij had zelf ook een helm op, realiseerde hij zich nu pas. Kunnen ze dan met elkaar praten?

Het vervolg ontvouwde zich op een verrassende manier. Praten lukte niet, met geen van de groepsleden. Het leek alsof ze hem gewoon niet zagen, laat staan hoorden. Zwaaien met de hand, nou ja, als men die zware, logge beweging “zwaaien” kon noemen, had ook nagenoeg geen effect. En toen gebeurde het. Plotseling kwam er muziek vanuit zijn pak, een bekend melodietje… “Wat is dit? Mijn ringtone?” Hij had zijn telefoon nog bij zich en iemand belde hem kennelijk op.

Bij het horen van de muziek gebeurde er iets totaal onverwachts bij iemand die het dichtstbij stond. Plotseling zag hij (of zij?) Tyr daar staan. De ogen keken hem met aandacht aan en Tyr ervoer een moment van volledig contact. Hij zei kort: “Jullie zijn veilig, word wakker!”  Hij zag het, hoe één voor één alle leden van de groep uit de greep van angst kwamen en de boodschap konden “ontvangen”. Letterlijk, alsof via een of andere link. De telefoon produceerde nog steeds de wonderlijke melodie (iemand had geduld!). Het was voldoende om de bewustzijnsshift te maken, het volgende moment was Tyr terug in de pod, nog zwaar ademend, maar met een euforisch gevoel van contact.

door Anna Krasko