Is er een centrum in het Universum?

Een reactie plaatsen

Niets staat los van elkaar, alles is met elkaar verbonden. Kleinste deeltjes worden georganiseerd in grotere groepen van deeltjes, zoals bijvoorbeeld atomen en moleculen. De samenwerkingsverbanden werden steeds groter en complexer, maar het onderliggende principe dat zo’n organisatie mogelijk maakt, blijkt universeel.

Zo hebben we onlangs de foto gezien waar kleine cellen van het brein bijna identiek leken op enorme superclusters van sterrenstelsels in het Heelal.

(Left: neurons and glial cells. Right: the Millennium Simulation of the Universe)

In deze video kunnen we een enorme reis maken van een menselijke schaal tot sterrenclusters en daarna weer terug naar een microcosmos van deeltjes.

Zoom uit naar superclusters en weer in – in de cosmos van een atom (3:49)

Superclusters – hoe weten de astronomen dat ze bestaan?

Superclusters van sterrenstelsels zijn enorme formaties van sterrenstelsels, donkere materie en intergalactisch gas die bij elkaar worden gehouden door zwaartekracht. Ze kunnen tienduizenden individuele sterrenstelsels bevatten, elk met miljarden sterren, en kunnen honderden miljoenen lichtjaren in doorsnee bestrijken.

Credit: Illustris

Hier kun je een computer-model zien van een “grootschalig structuur” (large scale structure), in het Universum. Wat we zien is een voorstelling van donkere materie en gassen, die spelen rol bij het vormen van sterrenstelsels en sterrenstelsel-clusters en hoe ze verbonden zijn door wat astronomen “filamenten’ noemen, “draden”, regio’s in de ruimte waar veel meer energie/materie gemeten is vergeleken met de regio’s ernaast.

Baryon Acoustic Oscillations (visie van astronomen)

Voordat het heelal ongeveer 380.000 jaar oud was, nam alle gewone materie de vorm aan van een heet, ondoorzichtig plasma. Geluidsgolven, die niets anders zijn dan patronen van compressie en decompressie in materie, stroomden in alle richtingen door dit plasma. Toen het heelal afkoelde en transparant werd, waardoor de kosmische microgolfachtergrond ontstond, bleven sporen van die geluidsgolven achter in de verdeling van gewone materiedeeltjes, die astronomen ‘baryonen’ noemen.

De oergeluidsgolven staan bekend als baryon-akoestische oscillaties, trillingen (BAO). In tegenstelling tot grootschalige structuren zijn ze te groot om te worden beheerst door donkere materie of zwaartekracht. Om die reden zijn de toppen en dalen van BAO zeer regelmatig, met een schaal van grofweg 500 miljoen lichtjaar – meer dan tien keer de grootte van een grote cluster van sterrenstelsels. Astronomen gebruiken BAO als een ‘standaardliniaal’ om afstanden op kosmische schaal te meten. BAO is ook een van de belangrijkste manieren waarop astronomen donkere energie, de versnelde uitdijing van het heelal, bestuderen.

Supergrote groepen en voids, of leegtes

BOSS Grote Muur

De BOSS is vernoemd naar de Baryon Oscillation Spectroscopic Survey, een internationale poging om sterrenstelsels en quasars in het vroege heelal in kaart te brengen. Deze muur bestaat uit 830 afzonderlijke sterrenstelsels die door de zwaartekracht in vier superclusters zijn samengebracht en lijkt op een ‘kosmisch web’. BOSS Grote Muur is één van de grootste tot nu toe bekende objecten in het Universum. Het zou het spanne hebben van 1 biljoen lichtjaren (1 × 109 = 1 000 000 000).

From: smithsonianmag.com

 (Meer over het Kosmische Web https://brongenoten.nl/2022/03/het-kosmische-web/  )

Voids en Supervoids

De donkere “lege” ruimtes worden “voids” genoemd, wat verondersteld, dat er daar “niets” te vinden zou zijn. Toch, kwamen de astronomen erachter, dat er zich wel sterrenstelses in de voids bevinden, maar veel minder dan “in de clusters en draden” van het kosmische web.

Video: The Most Terrifying Places In The Universe: Voids And Supervoids  (12:47)

(De meest “angstaanjagende” plekken in het Heelal: voids en supervoids)

Ten slotte: heeft het Universum een middelpunt?

(The universe is incredibly vast, but where exactly is the center? It turns out there is none. Image credit: Shutterstock)

Als je omhoog kijkt naar een heldere nachtelijke hemel, zie je sterren in alle richtingen. Het voelt bijna alsof je in het centrum van de kosmos bent. Maar ben jij dat? En zo niet, waar is dan het centrum van het heelal?

Het universum heeft feitelijk geen centrum. Sinds de oerknal, 13,7 miljard jaar geleden, dijt het heelal uit. Maar ondanks zijn naam was de oerknal geen explosie die vanuit een centraal ontploffingspunt naar buiten barstte. Het universum begon extreem compact en klein. Daarna breidde elk punt in het heelal zich evenveel uit, en dat gaat nog steeds door. En dus heeft het universum, zonder enig punt van oorsprong, geen centrum.

2D mier voorbeeld

Eén manier om hierover na te denken is door je een tweedimensionale mier voor te stellen die op het oppervlak van een perfect bolvormige ballon leeft. Vanuit het perspectief van de mier ziet het oppervlak er overal hetzelfde uit. Er is geen middelpunt op het oppervlak van de bol, noch is er een rand.

Als je de ballon opblaast, ziet de mier zijn tweedimensionale universum uitdijen. Teken stippen op het oppervlak en ze zullen van elkaar weg bewegen, net zoals de sterrenstelsels in ons echte universum dat doen.

Voor de mier in dit tweedimensionale universum heeft elke derde dimensie die zich loodrecht op het oppervlak van de ballon uitstrekt – zoals reizen naar het midden van de ballon – geen fysieke betekenis.

“Hij weet dat hij vooruit en achteruit kan gaan. Hij kan naar links en rechts gaan”, zegt Barbara Ryden, astrofysicus aan de Ohio State University. “Maar het heeft geen concept van op en neer.”

Ons universum is een 3D-versie van het 2D-ballonuniversum van de mier. Maar de ballonanalogie, met zijn beperkte oppervlakte, vertegenwoordigt een eindig universum – waarvan kosmologen nog steeds niet zeker weten of dit ook geldt voor het onze, zei Ryden. Beperkt door de afstand die het licht sinds de oerknal heeft afgelegd, bieden de waarnemingen van kosmologen slechts een eindige glimp van de kosmos, maar het hele universum zou oneindig kunnen zijn.

Als dat het geval is, kun je de ballon vervangen door een plat, uitzettend rubberen vel dat voor altijd kan worden uitgetrokken. Of als je aan een 3D-universum wilt denken, stel je dan een oneindig rozijnenbrood voor dat voortdurend uitbreidt. De rozijnen vertegenwoordigen in dit geval de sterrenstelsels die van elkaar wegvliegen. “Als het universum oneindig is”, vertelde Ryden aan WordsSideKick.com, “is er geen centrum.”

Of het heelal plat of gekromd is, hangt af van de totale hoeveelheid massa en energie in de kosmos. Als de massa en de energiedichtheid van het heelal precies goed zijn – op de zogenaamde kritische dichtheid – dan zou het heelal plat zijn als een laken, en uitdijen met een gestaag toenemende snelheid.

Maar als de dichtheid hoger is, zou de kosmos net als de ballon gekromd zijn. De extra zwaartekracht als gevolg van deze toegenomen dichtheid zou de kosmische expansie vertragen en uiteindelijk die groei tot stilstand brengen.

Ondertussen zou de kosmische expansie bij minder dan deze kritische dichtheid nog meer versnellen. In dit scenario zou het universum een negatieve kromming hebben, met een vorm die enigszins op een zadel lijkt. Het zou echter nog steeds oneindig zijn, en dus zonder centrum. …

(read further  – LiveScience article : https://www.livescience.com/62547-what-is-center-of-universe.html)

https://x.com/HajiEinstein/status/1702271712463655384?s=20

================== ===========================

Bronnen:

http://vicharaks.com/neural-network-of-human-brain-has-similarities-to-millennium-simulation-of-cosmic-web/

https://www.cfa.harvard.edu/research/topic/large-scale-structure

https://www.reddit.com/r/todayilearned/comments/d7n3e1/til_of_boss_great_wall_the_boss_is_named_after/

https://www.livescience.com/62547-what-is-center-of-universe.html

Vrijheid in verbinding 5: Ons vrije hart

Een reactie plaatsen

(door Sirpa van der Steen – Ilsink) 

Wil je liever naar mijn blog luisteren in plaats van lezen, klik dan hier.

Als inleiding van deze reeks schreef ik over open en echt contact. Daarna heb ik drie blogs geweid aan ons gecreëerde persoonlijkheid, mijn innerlijke breingevangenis en onze collectieve traumavelden. Deze laatste drie gingen over ons brein. Waarop we ons teveel hebben georiënteerd en die ons open en echte contact in de weg staat. Als mensheid zijn we los geraakt van ons ware zelf. Waardoor we ook minder in verbinding met een ander kunnen zijn. Wat generatie op generatie in een constante uitwisseling telkens opnieuw in samenhang met het systeem en de omstandigheden wordt her geprogrammeerd. Onze persoonlijkheid staat onder controle van een valse macht. Die ons zowel intern als extern aanstuurt. Die valse macht kunnen we, naast in onszelf, ook in onze buitenwereld waarnemen. Ik neem in onze huidige wereld verschillende programma’s waar zoals ‘Survival of the fittest’. Dat je superieur bent, als je bovenaan de ladder staat. Een wereld waar velen zich minderwaardig voelen. Of ze nu hun autoriteit weggeven, toekijken of ertegenin gaan. Mensen zijn veelal op de buitenwereld georiënteerd. De actie-reactie dynamiek van valse hoop of valse macht lijken elkaar op te volgen en in stand te houden. Het gedachtegoed dat alles maakbaar is in de wereld, krijgt steeds meer de overhand. Waardoor velen zichzelf constant willen verbeteren en naar meer en beter streven. Hierdoor zitten veel mensen met hun gedachten in het verleden en/of in de toekomst. Als we deze weg voortzetten, nemen we stappen naar nog meer verwijdering van onze menselijke natuur, bijvoorbeeld transhumanisme en totale controle.

In mijn beleving hebben we onvoldoende verbinding met onszelf als deze programma’s en ons brein op de voorgrond staan. In de huidige maakbare wereld zien we deze materiële wereld vooral met onze zintuigen. We voelen met onze huid, zien met onze ogen, horen met onze oren, ruiken met ons neus en proeven met onze tong en mond. Deze zintuigelijke informatie komt rechtstreeks ons brein in, die vervolgens de informatie uit eerdere ervaringen selecteert en interpreteert. Onze gecreëerde persoonlijkheid speelt hierbij een belangrijke rol, omdat deze vaak vanuit een vaste programmering zijn of haar gevoelens, gedachten en lichaamssensaties bij de informatie ervaart. Waardoor we stelselmatig vanuit vaste referenties op de wereld om ons heen reageren. Hoe je kijkt, maakt wat je ziet.

Onze wereld is veel groter dan alleen de materiële wereld die we via onze zintuigen en brein  waarnemen. Alles wat we in een fysieke vorm (materie) waarnemen, bestaat uit energie (trilling). Er bestaat naast het breinveld ook het energetische veld. Dat bestaat uit verschillende lagen, dimensies, frequenties, trillingen en patronen. Ze komen in verschillende verdichtingen samen, waardoor de materiële wereld voor onze zintuigen waarneembaar wordt. Bijvoorbeeld de natuur, de aarde, het universum, planten, dieren, mensen, ons voedsel en voorwerpen. Woorden, gedrag, situaties, omgeving en muziek bestaan uit verschillende trillingen. Ook de ‘lege’ ruimtes ertussenin die we niet met onze zintuigen kunnen waarnemen bestaan uit trillingen. Alles is vanuit dit energetische veld, die de gehele kosmos omvat, met elkaar verbonden. Trilling creëert vorm en vorm creëert trilling.

De onderzoeker Emoto heeft bijvoorbeeld laten zien hoe verschillende gedachten, emoties (trillingen) en woorden (vorm) de structuur van het water beïnvloeden. Bijvoorbeeld boos vergeleken met blij. Deze impact van de trilling achter de woorden heeft hij zichtbaar gemaakt door het water te bevriezen. Via de ontstane ijskristallen (vorm) werden verschillende energetische patronen zichtbaar. Ook kwantumfysica laat zien dat de kleinste deeltjes zich niet als materie gedragen, maar als licht oftewel bewegende energie gedraagt. Deze deeltjes zijn, ook al zijn ze kilometers ver van elkaar verwijderd, met elkaar verbonden. Net zoals Einstein ook ontdekte, ‘When something vibrates, the electrons of the entire universe resonate with it. Everything is connected .’ Ze reageren zonder ruimte en tijd direct op elkaar. Alsof er een communicatiesysteem zoiets als bewustzijn tussen ‘de deeltjes’ bestaat. Wetenschappers hebben zelfs met onderzoeken vastgelegd dat menselijke waarneming invloed heeft op hoe deze ‘deeltjes’ zich gedragen. En wat bestaat er dan nog meer aan energieën in de onzichtbare tussenruimte?

Veel mensen zijn zich er niet van bewust of staan er niet bij stil dat er buiten onze fysieke waarneming nog meer bestaat. Mensen beïnvloeden elkaar bijvoorbeeld met hun gedachten en emoties die uit verschillende trillingen bestaan. Omdat we allemaal verbonden zijn met het energetische veld, zijn we gevoelig voor trillingen van buitenaf. Ik geef een paar eenvoudige voorbeelden die gevoelige mensen wellicht zullen herkennen. Je kent vast wel het verschil tussen hoe jij reageert op iemand die alleen vanuit zijn hoofd praat of iemand die zijn kennis met gevoel in woorden vertaald. Bij de één kak je in en verlies je je aandacht. Bij de ander raak je nieuwsgierig en enthousiast. Je resoneert bijna automatisch op de trilling van de ander mee. Herken je ook van die momenten dat je partner een sacherijnige bui heeft. Je wordt vaak zelf ook sacherijning. We nemen de ander fysiek waar, maar ontvangen ook de trillingen van de gedachten en emoties van die ander, situatie of omgeving. Als je een ruimte inloopt, voel je je bijvoorbeeld prettig of niet. Of als je in de natuur loopt, wordt je rustig en ontstaat er meer ruimte in je systeem. Ken je ook dat gevoel dat je weet dat een ander negatief denkt, maar het niet uitspreekt. Je voelt de trilling die eronder verborgen zit. 

Hiervoor beschrijf ik hoe trillingen jou beïnvloeden, maar wat dacht je van wat jouw eigen gecreëerde trillingen met jou en jouw omgeving doen. Kun je je voorstellen wat het verhaal dat we onszelf vertellen met onze trillingen doet? Als je jezelf telkens vertelt dat je minderwaardig bent. Wat doet dat met jouw trillingen? Of wat dacht je dat het rondjes draaien in mijn innerlijke breingevangenis met mijn trillingen doet? Ik zie een soort van langspeelplaat die eenzelfde dempende toon aanhoudt en ronddraait. Of als we negatief over een ander praten. Als we onze gevoelens die uit trillingen bestaan op anderen projecteren. En wat denk je dat onze angstgedachten en emoties bij elkaar samen in het energetische veld doen? Ook al heb je nog geen bewuste verbinding met je gevoel. Onbewust of bewust beïnvloeden we altijd het energetische veld. We weten nog half niet wie we werkelijk zijn en in wat voor wereld we echt leven.

We oriënteren ons op de buitenwereld zoals het zich in de vorm manifesteert en reageren hier vaak vanuit onze persoonlijkheid op. Zolang we aan deze gevolgen (vorm) kant blijven staan, staan we in deze ‘wedstrijd’ altijd 1-0 achter. Aan de andere kant neem ik juist ook een tegengestelde beweging waar. De weg naar meer verbinding en bewustzijnsverruiming. Als we de weg naar binnen maken, gaan we naar mijn mening aan de oorzaakkant staan. Oftewel als we terug naar de oorsprong gaan, komen we aan bij trilling die alles tot materie vormt. Als je je realiseert hoe groot en gelaagd onze werkelijke wereld is, dan zie je pas hoe groot jouw bereik en invloed echt is. We wisselen informatie (trilling) uit en communiceren met alles waarmee we vanuit het energetische veld verbonden zijn. Met de natuur, planten, dieren, de aarde, het universum, voeding, onze lichamen en ga nog maar even door. Zie je ook dat onze communicatie veel breder is dan alleen maar met elkaar in contact zijn. Als je niet of onvoldoende in jezelf aanwezig bent, kan jouw persoonlijkheid het overnemen waardoor er verschillende verstoringen door jouw communicatie heen lopen.

Een steeds groter wordende groep mensen werd steeds vrijer en kwam meer in verbinding met zichzelf en elkaar. Ik denk dat deze collectieve bewustzijn verruiming een tegenreactie in gang heeft gezet. Zo werkt dat binnen systemen. Het systeem van de collectieve traumavelden houdt de balans graag in stand. Ik zie dit mechanisme in mezelf, zie het om mij heen en ook in de buitenwereld. Maar ik voel mij hele leven al dat er een nieuwe wereld voor ons beschikbaar is. Ik had me alleen niet voorgesteld dat de ‘valse macht’ met controle en beheersing zo rigoureus zou ingrijpe,n. Ik heb het opkomen van autoriteit, meer controle en beheersing wel stelselmatig zien opkomen. Waardoor ik nu ook beter begrijp waarom ik me er toen al zo krachtig vanuit mijn persoonlijkheid tegen heb verzet. En dat was precies het probleem waardoor ik ook helemaal vastliep. Je moet niet vanuit je gecreëerde persoonlijkheid reageren. Maar dat had ik toen nog te leren. Door het vastlopen, moest ik wel de weg naar binnen maken en kon ik steeds meer keuzes vanuit mijn hart maken. Toch viel ik door triggersituaties soms weer terug in mijn oude groef of hield ik het zelf in stand door mezelf mijn persoonlijke verhaal te vertellen.

Ik kan me ook wel in de situatie van de valse macht inleven. Als je al zo lang de valse macht hebt, dan doe je er alles aan om deze collectieve bewustzijnsverruiming te vertragen. Door het materiële veld te compartimenteren en van het energetische veld te isoleren, komt bij mensen informatie direct in het brein binnen. Die daar ook weer wordt verwerkt en vanuit de door het brein geprogrammeerde persoonlijkheid op wordt gereageerd. Mensen zijn hierdoor extra vatbaar voor manipulatie. Zonder dat we het doorhebben, creëren we met onze gedachten, emoties en reacties een werkelijkheid die we in de materiële wereld waarnemen en door bijvoorbeeld de media wordt voorgehouden. Zie je hoe we allemaal in het ‘spel’ meespelen/meegespeeld hebben? Welke rol je ook in dit spel speelt. Iedereen neemt zijn of haar plek in, heeft hierin zijn of haar eigen proces en hoort erbij. Mijn inziens spelen de meesten mensen onbewust vanuit hun geprogrammeerde persoonlijkheid in dit ‘spel’ mee.

Ik sluit niet uit dat er ook een groep valse macht is die die deze kennis wel heeft. En voor hun belangen hier handig misbruik van weet te maken. Bijvoorbeeld hoe onze waarneming direct door televisie of sociale media wordt beïnvloed. De trillingen (gedachten en emoties) die daarbij ontstaan, creëren een materiële werkelijkheid. We hebben bijvoorbeeld ook ontdekt dat ons hart en buik een brein heeft. Hoe lang is ons brein al van de rest geïsoleerd? Als ik dit tegen het licht van Darwin en zijn evolutietheorie aanhoud, dan vraag ik me af waarom mensen niet alles van de capaciteit van hun brein gebruiken. Je zou eerder denken dat we met kleinere hersenen meerdere overlevingskansen hebben. Voor mijn gevoel duidt het eerder op dat onze mogelijkheden zijn verminderd, of misschien zelfs klein gehouden, in plaats van dat we zoveel ruimte hebben om door te groeien. Ons bewustzijn is gevallen. We hebben nog zoveel van onze geschiedenis en vermogens te ontdekken. Zou meteen verklaren waarom er zoveel gebouwen, bijzondere plekken en elementen op de aarde zijn die we vanuit onze geschiedenis niet goed kunnen verklaren. Dat heeft mij ook altijd al zo verwonderd.

Ondanks dat het materiële veld met daarin het geïsoleerde breinveld nog erg dominant is, zijn we allemaal (al is het vaak nog onbewust) met het energetische veld en elkaar verbonden. Het ‘geïsoleerde’ en gecontroleerde breinveld kan dus eigenlijk nooit helemaal de controle hebben. De mens met een meer verruimd bewustzijn zal het energetische veld en alles waarmee we verbonden zijn beïnvloeden. Of het nu wel of niet bewust gaat, maakt niet zo heel veel uit. Één ding weet ik zeker. De valse macht zal pas een stapje opzij doen, als er bewuste autonome mensen hun plek in zichzelf en hun omgeving in gaan nemen. We kunnen naar anderen blijven wijzen of op anderen wachten, maar het is aan onszelf om uit dit ongelijkwaardige ‘spel’ te stappen en niet meer mee te doen.

Gelukkig zijn veel mensen aan het ontdekken waaruit onze huidige wereld bestaat en wie we werkelijk zijn, scheppende energiewezens. Alles wordt zichtbaar en komt aan de oppervlakte. En de valse macht speelt hier ook weer een zeer cruciale rol in. Want hoe ontdekken mensen hun menselijkheid? Door mensen te ontmenselijken waardoor ze met zichzelf in conflict raken. Ik zie een menselijke evolutie naar weer meer aanwezigheid door verbinding met ons lichaam, onze essentie en ons vrije hart. Hoe we dat doen, is leren waarnemen vanuit ons hart zonder daarbij ons geprogrammeerde brein erbij te betrekken. Waardoor we niet meer het verleden slepend naar het heden meenemen of met controlegedachten de toekomst proberen te voorspellen. We zijn dan in het nu moment aanwezig. Wat zou dat met het energetische- en het materiële veld doen als velen van ons autonoom ‘online’ komen? Hoe zou de natuur daar bijvoorbeeld op reageren?

Ons hart is vrij is van programmering en manipulatie. Het is vrij van tijd, van dualiteit en van oordeel. Het is een portaal dat in directe verbinding met het energetische veld staat. Door ons lichaam te bewonen, kunnen we ons hart veld bewust in elk nu moment openen. Waardoor wij kosmische lichtinformatie in ons lichaam kunnen ontvangen. Die we in samenwerking met onze innerlijke waarneming, unieke essentie en brein in wijsheid kunnen vertalen. Een samenwerking tussen het hart, lichaam en brein zoals het altijd is bedoeld. Waardoor we bewust in de materiële wereld kunnen scheppen en onszelf of de omgeving bewust met ons trillingen beïnvloeden. Hoe dat voor mij werkt, leg ik in mijn volgende persoonlijke blog uit: Opener van onoprechte verdichte velden.

Sirpa van der Steen – Ilsink, De Vrije Chameleon

Bron: https://www.devrijekameleon.nl/2022/11/19/vrijheid-in-verbinding-blog-5-ons-vrije-hart/

Hoe beïnvloedt meditatie je hersengolven?

Een reactie plaatsen

(uit PsychCentral.com) Onderzoekers tonen aan dat meditatie ontspanningsgerelateerde hersengolven kan veroorzaken, zoals alfa- en theta-golven. Hier is hoe.

Meditatie krijgt veel aandacht in de Verenigde Staten, omdat onderzoek de positieve gezondheidsvoordelen ervan aan het licht brengt.

Studies tonen zelfs aan dat meditatie kan helpen stress te verminderen, depressie te verminderen, de slaapkwaliteit te verbeteren, focus te vergroten en meer.

Onderzoeksdeelnemers die meditatie beoefenen, rapporteren niet alleen verbeteringen in hun algehele welzijn na het mediteren, maar wetenschappers laten ook zien dat je met behulp van hersenbeeldvormingstechnologie, zoals elektro-encefalografie (EEG), fysiek ontspanningsgerelateerde veranderingen in de hersenen kunt zien plaatsvinden.

Meditatie kan ontspannen hersengolven opwekken

Meditatie is de oefening om te vertragen en je geest te concentreren op het nu-moment. Meditatie vindt over het algemeen plaats in een zittende positie met de ogen gesloten. De oefening kan slechts 5 minuten duren of uren duren. Ongeacht het tijdsbestek, het doel van de oefening is om te voorkomen dat de mind afdwaalt.

Waar je je op focust tijdens je meditatiebeoefening kan variëren. Enkele van de meest voorkomende dingen om op te focussen zijn:

• je ademhalingscyclus (in en uit)

• een mantra (een zin herhalen in je hoofd)

• de sensaties in je lichaam

• de geluiden die je hoort

• de visualisatie van een mooie bestemming

Meditatie kan je helpen om je meer ontspannen te voelen, en dit wordt weerspiegeld in je hersenactiviteit.

Wat gebeurt er in de hersenen als je mediteert?

Hersengolven zijn de metingen van de elektrische pulsen in je hersenen. Deze pulsen worden gemeten in een frequentie-eenheid die Hertz (Hz) wordt genoemd.

Er zijn vijf verschillende frequentieniveaus waarop je hersenen kunnen pulseren, en elk frequentieniveau vertegenwoordigt wat voor soort functie je hersenen uitvoeren (bijvoorbeeld slapen, focussen, een herinnering oproepen, enz.).

De vijf hersenfrequentieniveaus zijn:

• Delta (minder dan 4 Hz). De langzaamste hersengolf. De hersenen verhogen deltagolven tijdens de slaap om het bewustzijn te verminderen.

• Theta (3,5 tot 7,5 Hz). Een langzame hersengolf die toeneemt wanneer we wakker zijn maar ons intern concentreren (bijvoorbeeld dagdromen).

• Alfa (8t tot 12 Hz). De frequentie die je hersenen bereiken als ze ontspannen zijn. De hersenen zijn alert, maar verwerken niet actief informatie.

• Bèta (12,5 tot 30 Hz). De hersenen bereiken deze frequentie wanneer ze alert zijn en externe informatie moeten verwerken.

• Gamma (25 tot 140 Hz). Je hersenen bereiken dit frequentiebereik wanneer het zich in de hoogste concentratie bevindt.

Tijdens meditatie zijn de meest voorkomende frequenties die een elektro-encefalogram (EEG) detecteert, theta- en alfagolven in ontspannen toestand. En als gevolg daarvan hebben de gemiddelde niveaus van bètagolven de neiging af te nemen.

In het boek “The Art of Smart Thinking” van Dr. James Hardt onderzoekt hij de voordelen van het verhogen van het opwekken van theta en alfagolven in de hersenen. Hij stelt dat deze twee hersenfrequenties de belangrijkste frequenties zijn voor het verbeteren van creativiteit en probleemoplossend vermogen.

Meditatie kan fungeren als een hulpmiddel om toegang te krijgen tot theta- en alfa-hersenfrequenties. Zodra meditatie een vast onderdeel van je dagelijkse routine wordt, stelt Hardt dat het levenslange voordelen kan hebben voor de gezondheid van je hersenen.

Alfagolven tot je dominante hersengolf maken

Na lang genoeg meditatie te hebben beoefend, suggereert onderzoek dat alfafrequenties de dominante hersengolf van de hersenen kunnen worden.

Een 2020-overzicht van de effecten van verschillende vormen van meditatie onthulde dat het studenten 40 dagen kostte om een ​​vorm van mindfulness, Yoga Nidra genaamd, te oefenen om van alfagolven hun dominante hersengolf te maken.

Toen alfagolven eenmaal tot dominante niveaus waren gestegen, bleek uit het onderzoek dat deelnemers aan verschillende vormen van meditatie en yogapraktijken ervoeren:

• verbeterde slaapkwaliteit

• vermindering van angst en depressie

• lagere stressniveaus

• verbeterd leren en geheugen

Samengevat

EEG-tests bij deelnemers die meditatie beoefenen, onthullen dat meditatie de productie van hersengolven beïnvloedt. Wat zo baanbrekend is aan deze bevindingen, is dat het effect dat meditatie heeft op de hersengolfactiviteit niet alleen optreedt tijdens de meditatiebeoefening zelf, maar lang nadat de meditatie is voltooid.

Met andere woorden, gewone meditatie kan je hersengolfactiviteit voor de komende jaren veranderen. Onderzoek wijst uit dat meditatie de neiging heeft te leiden tot een toename van de productie van theta- en alfagolven, de hersengolffrequenties die geassocieerd worden met verbeterd leervermogen en algemeen mentaal welzijn.

Het lijkt er niet toedoen om welke specifieke type meditatie of mindfulnessbeoefening het gaat. Het belangrijkste voor het veranderen van je hersengolven is om meditatie een onderdeel van je dagelijkse routine te maken. <…>

Bron: https://psychcentral.com/health/meditation-brain-waves

How Does Meditation Affect Your Brain Waves?

Researchers show that meditation can induce relaxation-related brain waves, such as alpha and theta waves. Here’s how.

Meditation receives much attention in the United States, since research illuminates its positive health benefits.

In fact, studies reveal that meditation can help reduce stress, decrease depression, improve sleep quality, increase focus, and more.

Not only do research participants who practice meditation report improvements in their overall well-being after meditating, but scientists show that you can physically see relaxation-related changes happening in the brain using brain imaging technology, like electroencephalography (EEG).

Meditation can induce relaxed brain waves

Meditation is the practice of slowing down and focusing your mind on the present moment. Meditation generally takes place in a seated position with the eyes closed. The practice can last for as little as 5 minutes or go on for hours. Regardless of the time frame, the purpose of the practice is to prevent the mind from wandering.

What you focus on during your meditation practice can vary. Some of the most common things to focus on include:

  • your breathing cycle (in and out)
  • a mantra (repeating a phrase in your head)
  • the sensations in your body
  • the sounds you are hearing
  • the visualization of a beautiful destination

Meditation can help you feel more relaxed, and this is reflected in your brain activity.

What happens in the brain when you meditate?

Brain waves are the measurements of the electrical pulses in your brain. These pulses are measured in a unit of frequency called Hertz (Hz).

There are five distinct levels of frequencies your brain may be pulsing at, and each frequency level represents what type of function your brain is performing (e.g., sleeping, focusing, recalling a memory, etc.).

The five brain frequency levels are:

  • Delta (less than 4 Hz). The slowest brain wave. The brain increases delta waves during sleep to reduce awareness.
  • Theta (3.5 to 7.5 Hz). A slow brain wave that increases when we are awake but focusing internally (e.g., daydreaming).
  • Alpha (8t o 12 Hz). The frequency your brain reaches when it’s relaxed. The brain is alert but not actively processing information.
  • Beta (12.5 to 30 Hz). The brain reaches this frequency when it’s alert and needs to process external information.
  • Gamma (25 to 140 Hz). Your brain reaches this frequency range when it’s at peak concentration.

During meditation, the most common frequencies an electroencephalogram (EEG) will detect are relaxed-state theta and alpha waves. And, as a result, the average levels of beta waves tend to decrease.

In Dr. James Hardt’s book “The Art of Smart Thinking,” he explores the benefits of increasing theta and alpha wave production in the brain. He argues that these two brain frequencies are the most important frequencies for enhancing creativity and problem-solving abilities.

Meditation can act as a tool to help you access theta and alpha brain frequencies. Once meditation becomes a regular part of your daily routine, Hardt argues it can have lifelong benefits on your brain’s health.

Making alpha waves your dominant brain wave

After practicing meditation for a long enough period, research suggests that alpha frequencies can become the brain’s dominant brain wave.

A 2020 overview on the effects of various forms of meditation revealed that it took students 40 days of practicing a form of mindfulness called Yoga Nidra to make alpha waves their dominant brain wave.

Once alpha waves increased to dominant levels, the research revealed that participants of various forms of meditation and yoga practices experienced:

  • improved sleep quality
  • reduction in anxiety and depression
  • lower stress levels
  • enhanced learning and memory

Recap

EEG testing on participants practicing meditation reveals that meditation affects brain wave production. What’s so groundbreaking about these findings is that the effect meditation has on brain wave activity not only occurs during the meditation practice itself, but long after the meditation is complete.

In other words, habitual meditation practice can change your brain wave activity for years to come. Research indicates that meditation tends to lead to an increase in the production of theta and alpha waves, which are the brain wave frequencies associated with enhanced learning abilities and overall mental well-being.

The specific type of meditation or mindfulness practice does not appear to matter. What’s most important for altering your brain waves is to make meditation a part of your daily routine. <…>

Source: https://psychcentral.com/health/meditation-brain-waves

Vrijheid in verbinding 3: Mijn innerlijke breingevangenis

Een reactie plaatsen

(door Sirpa van der Steen – Ilsink) Omdat ons ware zelf in relatie tot onze omgeving onvoldoende tot stand komt, hebben we dus een persoonlijkheid gekregen die via het brein met het tekort in de omgeving kan omgaan. Zo ingenieus is ons overleefsysteem. Als volwassenen identificeren we ons daarmee. Omdat onze persoonlijkheid in directe verbinding met onze omgeving is ontstaan, komt die omgeving in het verhaal dat we onszelf ‘vertellen’ vaak terug. We voelen ons van een ander afhankelijk of hebben verwachtingen (hoop). We creëren afstand of willen juist controle (macht). Vervolgens projecteren we ons verhaal en de onprettige (angst) of prettige (liefde) gevoelens die we daarbij ervaren op onze omgeving. ‘Het is jouw schuld dat ik me niet gelukkig voel. Je vindt me pas aardig en lief als ik voor jouw behoeften zorg. Als jij me aandacht geeft, voel ik me goed. Als jij mij waardeert, voel ik me waardevol. Ik trek me terug omdat ik de ander niet vertrouw. Ik mag geen fouten maken, anders word ik afgewezen. Ik neem veel ruimte want de ander geeft het niet. Ik zorg voor mezelf, op de ander kan ik niet rekenen. Als ik mijn kwetsbaarheid laat zien, dan pak je me. Maar ook, ik ben veilig en vertrouw de ander, etc.’  Ook bij een redelijk veilig gehecht mens is het verhaal wat ze zichzelf vertellen in hun brein geautomatiseerd. Het verhaal is vaak een combinatie van automatische gedachten, gevoelens en lichaamssensaties die voortkomen uit het brein. Heel veel mensen zijn zich vaak helemaal niet bewust dat ze een verhaal onbewust in zich meedragen. En al helemaal niet dat ze door hun verhaal vertroebeld de wereld in kijken. Of zelfs door zichzelf telkens weer opnieuw het eigen verhaal te vertellen waardoor de geschiedenis zich herhaalt.

Het is belangrijk ons te realiseren dat projectie van ons verhaal op de ander (situatie of omgeving) een zeer grote verstoring binnen ons menselijke contact is. Dit noemen ze ook wel overdracht. De persoon die de projectie (aanval) ontvangt en daardoor wordt getriggerd, projecteert ook weer zijn of haar verhaal terug (tegenoverdracht). Het houdt ons gevangen in een oneindige loep van projecties (actie-reactie) en herhaling van onze geschiedenissen. Als ik voor echt en open contact ga en de verbinding juist wil bekrachtigen dan kan ik mezelf opnieuw 2 vragen stellen:

  1. Projecteer ik nog mijn verhaal op mijn omgeving?
  2. Ben ik nog gevoelig voor projecties uit mijn omgeving? 

Antwoord op vraag 1

Als ik vanuit mijn persoonlijkheid beweeg, projecteer ik nog mijn verhaal. Weet je nog. Mijn persoonlijkheid loopt met haar verhaal en ‘bril’ door de wereld heen. Bovendien zet ik dan strategieën in die gepaard gaan met projecties van afhankelijkheid en verwachting. Vanuit mijn verhaal heb ik ‘mijn kameleon’ actief gehad. Ik synchroniseerde als vanzelf met de strategie van de ander mee. Ik moest aan alle verwachtingen in mijn buitenwereld voldoen waarbij ik afhankelijkheden, controle, macht en angst voelde. Aan de voorkant (mijn strategie) bewoog ik met de ander mee, maar op de achtergrond speelde mijn angst voor afwijzing altijd mee. Door mij te verbinden met de angst en traumapijn van mijn kleine meisje en mijn strategie onder de loep te nemen, kreeg ik in 2009 de verbinding met mezelf en mijn voelen terug.

Alleen wanneer ik stress ervaar of iets heel erg spannend vind, gaat mijn brein met zijn verhaal automatisch aan. Een mooi voorbeeld over projectie was dat ik altijd bang was voor paarden, omdat ze zo groot en onvoorspelbaar zijn. Ik projecteerde mijn angst voor afwijzing op het paard, hield me terug en hoopte dat het paard signalen zou geven dat ik haar kon vertrouwen. Dit gebeurde niet. Zij keerde zelfs haar kont naar mij toe. Pas toen ik eerlijk mezelf durfde te zijn, door mijn angst in verbinding te brengen en zonder er een strategie overheen te zetten, kwam ze uit haarzelf naar mij toe. Als ik het paard vertrouwen gaf door mijzelf te geven, kreeg ik vertrouwen terug.

Zo werkt het ook met mensen. Als we onszelf zonder strategie en met ons gevoel durven te laten zien, krijgen we dat ook van de ander terug. Het projecteren van ons verhaal zorgt voor zoveel verstoringen. Om nog een voorbeeld te geven als kind durfde ik nooit mijn vinger op te steken. Ik was bang dat ik het niet goed zou doen en zou worden afgewezen. Hierdoor was ik veelal onzichtbaar en hebben anderen mij niet echt kunnen zien. Als ik nu in een groep zit en iets wil zeggen, hoor ik negatieve gedachten en voel ik precies datzelfde gevoel in mijn lijf. Dat wil niet zeggen dat ik dan ook altijd mijn mond houd. Om de eerste keer hardop te spreken, moet ik vaak eerst even een drempel (van al mijn geprogrammeerde lichaamssensaties en afwijzende gedachten) over. Vooral als er veel mensen zijn. Soms komen er wel eens donkere gedachten op over een ander persoon. Meestal lukt het mij die gedachten meteen te stoppen omdat ik dat niet prettig vind.

Antwoord op vraag 2

Hoe zit het dan met projecties (aanvallen) die ik uit mijn omgeving ontvang? Op afwijzing zit nog wel mijn gevoeligheid. Ik loop niet meer waakzaam in de wereld en houd er van tevoren geen rekening meer mee. Alleen wanneer ik dus iets spannend vind, gaat mijn brein aan. Wanneer mijn brein aangaat, maak ik de weg naar binnen, voel ik wat ik voel en lukt het me vaak om mezelf weer te reguleren. Maar bij ‘een aanval’ van afwijzing die ik niet verwacht, kan ik een schrikreactie en bevriezingsrespons ervaren. Met als gevolg dat de angst mijn automatische afwijzende gedachten weer creëert en ik me niet meer uitspreek. Aanval tussen aanhalingstekens omdat de ander vaak geen bewustzijn heeft op zijn automatische strategie.

In de afgelopen 2,5 jaar heb ik in de samenleving veel afwijzende projecties gezien. Dit bleek voor mij een mooie stimulans voor een nog dieper zelfonderzoek. Omdat ik weet dat de buitenwereld een spiegel (interne projectie) is van mijn binnenwereld, stelde ik mijzelf de vraag: Waar wijs ik mezelf nog af? Voor iedereen zal het antwoord op de vraag anders zijn over hoe hij of zij de afgelopen tijd de omgeving heeft ervaren en waar hij of zij in is getriggerd.

Tijdens een sessie op zoek naar mijn afwijzing, kreeg ik contact met mijn binnenwereld. Ik zag een grote duivel die op me neerkeek. Hij voelt koud, kil en is donker. Het maakt zich groot, wijst veel van wat ik wil af en gaat op mijn rem staan. Hij is erop gericht mij zo onzichtbaar en stil mogelijk te maken en vertelt mij boodschappen als: ‘Neem geen ruimte in. Kom niet te krachtig over. Stop er maar mee. Je kunt het toch niet. Deel je gevoelens niet. Laat jezelf niet zien. Anderen vinden je teveel of lastig. Maak geen fouten. Houd je terug. Je bent niet belangrijk genoeg. Pas je aan.’ Ik heb dus vooral donkere gedachten over mezelf. Mijn duivel is een innerlijke stem die de verhalen van mijn ouders, hun projecties, maar later ook die van de omgeving in mijn brein (lichaam, gevoelens, gedachten) heeft verinnerlijkt en als spons geabsorbeerd. Anderen noemen het ook wel de innerlijke criticus. Het is een mechanisme uit het brein die door herhaaldelijke gedachten, gevoelens en lichaamssensaties mijn persoonlijkheid in stand houdt en zelfs aandrijft. Mezelf afwijzen was blijkbaar beter dan afgewezen worden.

De aanval van de afwijzende projectie van de ander kan hierdoor op verschillende niveaus (lichaam, emoties en gedachten) inhaken. Waardoor mijn eigen breinverhaal weer gaat draaien. Soms wordt de persoon of situatie door een afwijzende aanval in mijn brein als onveilig opgeslagen. Waardoor ik toch herhaaldelijk waakzaam word. Deze projectie van angst voor afwijzing op de ander, creëert dan juist weer afwijzing. En dan kom je weer uit bij dat ik mijn verhaal projecteer. Of ik nu zelf projecteer of door een ander door een projectie wordt aangevallen, het gaat nooit over de ander. Pas wanneer ik bij mezelf kan blijven, kan ik de projectie laten bij wie het hoort.

Mijn verhaal

Iedereen heeft mijn verhaal (zoektocht naar vrijheid) kunnen lezen. Daar heb ik geschreven over mijn kleine meisje en haar pijn. Een situatie waarin mijn behoeften en gevoelens er niet konden zijn. Waardoor ik mijn lichaam en gevoelens ben gaan verlaten. Als een kameleon vervloeide ik met de gevoelens en behoeften van de ander(en) en gaf precies wat er van mij werd verwacht of nodig was. Ik voelde mij afhankelijk van de buitenwereld en paste mijn gedrag aan. Eerst werd ik daarin extern door verhalen van anderen en het collectief gestuurd. Als klein meisje heb ik mezelf in de verstoringen van anderen laten zuigen en heb ik mijn ware gevoelens en behoeften verlaten. Ik ben mezelf stelselmatig gaan afwijzen met gedachten en gevoelens en dit stuurde mijn persoonlijkheid aan. De hoge spanning die door de situatie vrij kwam in mijn lijf, reguleerde ik door te eten. In de pubertijd werd dit mechanisme uitgebreid met externe aandacht van jongens, lust, roken, drugs en drank. Later ook nog met studeren en werken.

Een paar maanden geleden heb ik tijdens mijn onderzoek mijn verhaal in poppen gekleid. Super gaaf om te doen, maar ook zeer confronterend. Toen ik voelde dat ik ze allemaal gekleid had, zag ik dat ik alle strategieën, die ik in mijn omgeving waarneem, voor mezelf had gekleid. Groot en macht (De Duivel), Klein en hoop (Kleine Meisje), groot en hoop (De redder) en klein en macht (Mijn Straatmeid). De duivel zie ik als de grootste speler en aanjager die mijn oude verhaal via mijn brein, door mijn persoonlijkheid in beweging brengt. Wanneer ik erin vast raak, ervaar ik het als een bewustzijnskaping, een innerlijke breingevangenis. Zie het als een soort van hypnose. Zolang ik mezelf soms nog blijf identificeren met mijn persoonlijkheid, blijf ik gevoelig voor projecties, aanvallen en verstoringen van buiten. Maar die verstoring komt dus eigenlijk altijd van binnenuit. We hebben allemaal onze eigen breingevangenis. Hoe de ‘poppen’ zich in jouw verhaal verhouden, hoe ze eruit zien of hoe jij ze zou noemen, zal anders zijn dan die van mij.

Naast dit alles heeft mijn brein een favoriet probleem die hij telkens opnieuw vastpakt. Wanneer ik mij identificeer met het verhaal dat ‘mijn duivel’ mij influistert, ontstaat er een gevoel van minderwaardigheid. Mijn verhaal en de ‘poppen’ spelen vervolgens hun script. Hierdoor was ik soms dagelijks met mezelf in conflict. Dit overleefmechanisme onderdrukt mijn ware zelf en kracht. Waardoor ik mijn hele leven geregeld een energielek had. Als ik dan terug kom op mijn onderzoek en vraag, waar wijs ik mezelf nog af, dan is deze innerlijke ‘duivelse’ groot-klein dynamiek van mijn persoonlijkheid zeer destructief.

We spelen in het gezamenlijke spel, wat in mijn ogen net zo destructief is, allemaal ons eigen script. Voor mijn gevoel ben ik daarom aangekomen bij de volgende fase van mijn bevrijding, de bevrijding uit mijn eigen breingevangenis. Hoe ik naar deze bevrijding kijk, deel ik in de blog dat gaat over ons vrije hart, maar eerst leg ik verbanden met het gezamenlijke spel en onze collectieve traumavelden. Wat er zich in mij afspeelt, zie ik niet alleen bij anderen, maar ook in het collectief. Ik verwacht de volgende blog over ongeveer twee weken. Wil je een notificatie krijgen, schrijf je dan in voor de nieuwsbrief. Je krijgt dan in de mailbox een mailtje met mijn nieuwe blog.

Warme groetjes,

Sirpa

De Vrije Kameleon

devrijekameleon.nl Wil je mijn blog luisteren in plaats lezen, klik dan hier.

DE HOMMEL DIE NIET KAN VLIEGEN

Een reactie plaatsen

(door Thérèse Jeunhomme) Volgens de wetten van de aerodynamica kon men lange tijd niet verklaren dat een hommel kan vliegen. Na onderzoek is gebleken dat hommels een trucje hebben waardoor ze toch kunnen opstijgen. Door de op- en neergaande beweging van de vleugels ontstaan luchtwervelingen die zorgen voor een opwaartse kracht waardoor de hommel, hoewel hij eigenlijk te zwaar is om te vliegen, toch kan vliegen. Conclusie: de hommel is zich niet bewust dat hij niet kan vliegen. En dus vliegt hij gewoon.

Dit verschijnsel geldt voor alles in het planten- en dierenrijk. Planten en dieren hebben geen menselijk bewustzijn. Ze worden, net als de mens overigens, geboren uit een klompje cellen en die cellen ontwikkelen zich tot die levensvorm waaruit al het leven bestaat. Alleen mensen hebben een brein dat denkt, een brein dat zichzelf in de war brengt, een brein dat ons doet denken dat er van alles en nog wat is wat wij niet kunnen of zouden moeten willen. Het brein is een enorme stoorzender. Want, als wij net als de hommels ons niet bewust zouden zijn dat wij niet kunnen vliegen, zouden we ook gewoon kunnen vliegen. Ons brein beperkt ons in onze mogelijkheden. Ons brein spiegelt en weerspiegelt. Dieren en planten zijn daar niet mee behept. Een lavendelplant denkt niet bij zichzelf dat hij er net zo wil uitzien als de echinacea plant die naast hem groeit en bloeit. Een hond denkt niet als hij een mede-hond ontmoet dat hij ook een vacht wil hebben als die andere hond. Zulke gedachten bestaan niet in het planten- en dierenrijk. Zulke gedachten hebben alleen mensen. 

Een hommel is ook niet ‘gelukkig’ omdat hij doet wat hij doet en daarvan gelukkig wordt. Want ‘gelukkig zijn’ is ook een product van ons geprogrammeerde brein. Een hommel doet gewoon wat hij doet, en daarmee is het klaar. Verder niks, nakkes, nada. Ik heb vele mensen en dieren voor mijn ogen zien ‘sterven’. Dieren accepteren op enig moment dat ze het lichaam gaan verlaten, en geven zich over. Ik heb nog nooit gezien en gevoeld dat een dier zich verzet tegen zijn ‘dood’. Als hun lichaam hun informeert dat het lichaam niet langer meer meekan, dan legt het dier zich daarbij neer. In de natuur zoekt een dier dan vaak een rustige afgelegen plek op om zich daar over te geven aan de naderende dood. Er is geen gevecht, geen strijd, geen angst. Dit verschijnsel doet zich alleen bij de denkende mens voor.

Wat zou dan de definitie van ‘gelukkig zijn’ kunnen betekenen? Wie heeft dat ooit in ons hoofd geprogrammeerd dat wij mensen eeuwig op zoek zijn naar ‘geluk’? Ik heb hierop geen antwoorden. Wel kan ik vanuit mijn eigen levenservaring schrijven dat ik vele dagen ’s avonds in mijn bed ben gestapt en voor mezelf voelde ‘ik heb een goede dag gehad’. En dat is voor mij genoeg. Een goede dag. Mijn echtgenoot, die een ander pad in is geslagen, en ik lagen iedere avond voordat we gingen slapen een poos in elkaar armen. Simpelweg te genieten van elkaars warmte, aanraking en zachtheid. We kusten elkaar, wensten elkaar een goede reis – want als je gaat slapen ga je een reis maken – draaiden ons om en met de billen tegen elkaar vielen we in slaap met het gevoel dat wij ‘een goede dag’ hadden. En net als de hommels konden wij in onze dromen en visioenen vliegen.

20220811 Thérèse Jeunhomme https://vloeibareliefde.com/2022/08/11/de-hommel-die-niet-kan-vliegen

The Institute of Mind Games – verhaal

2 reacties

1 Muziek

Tyr liep over het plein met bloembedden en stralend witte bankjes rondom een fontein. De spetters toverden een regenboog-waaier in de blauwe lucht en Tyr moest lachen toen hij dit opmerkte.

“U bereikt uw bestemming in 2 minuten”, zei een stem in zijn hoofd en de regenboog, de bloemen en de lucht moesten plaats maken voor het beeld van een imposante deur, ja, zelfs een portaal, in een enorm glas- en staalgebouw van de Dome. De Dome van het Instituut van Mind Games, om specifiek te zijn. Zijn gedachten schakelden naar zijn onderzoeksproject over effecten van het langdurig gebruik van de vele futuristische technologieën van het instituut.

– We have a situation! – riep roodharige assistent, die heel serieus en een beetje buiten adem van het rennen leek te zijn.

 – Waar? … Where? – vroeg Tyr.

– Bij de ondergrondse. Sectie-U. Kun je het voorstellen: ze weigeren om wakker te worden! Ze zijn bang, verlamd van angst… Ongelofelijk, maar ze zijn ervan overtuigd dat ze gaan verdrinken, – en weg was die.

Sectie -U betekende “Underwater”. Het was een gigantische ondergrondse verdieping met een soort zwembad, een diep bassin waar ze allerlei experimenten in het water konden doen. Er waren andere afdelingen van deze onderzoeksinstelling, the Institute of Mind Games, en allemaal waren ze bezig met de werking van menselijk bewustzijn en menselijk brein.

Tyr liep hier een soort stage. Het interesseerde hem mateloos, wat er hier gebeurde en hij schreef daarover. Het is de eerste keer dat er iets buitengewoons gebeurde. Tyr liep snel door naar de U-sectie.

Je zou je kunnen afvragen, wat ze hier precies aan het onderzoeken waren. De hele studie was lang geleden opgestart, ergens in de 21ste eeuw toen ze virtuele realiteit en werking van het brein beter in beeld begonnen te krijgen. Het was niet onomstreden, want zoals bij elke technologie, kunnen ook virtuele technologieën ontsporen. Maar hier, voor zover Tyr het wist, was het in volledige afstemming gedaan.

Mensen, die een bepaalde virtuele ervaring wilden krijgen – of zelfs een risicovolle of tijdrovende training, iets als het bergbeklimmen of complexe maneuvers oefenen met een voertuig tussen asteroïden, kwamen naar het Instituut, werden in een pod geplaatst, waarbij een koppeling was aangelegd tussen de interface en hun mind. Zij kregen dan een directe zelfgestuurde zintuigelijke ervaring van het bergbeklimmen, racen, of wat dan ook. Het was alsof ze een droom zelf uitkozen en volledige controle in die droom hadden. Het punt was, dat in de droomervaring was men meestal niet bewust van, dat ze in een droom zaten.

Wat er anders was vergeleken met de VR technologie van lang geleden, toen het hoofdzakelijk voor spellen gebruikt werd, was de mogelijkheid ook voor de onderzoekers om de “droom” daadwerkelijk te zien en ook te filmen. De elektromagnetische golven van de hersenen van deelnemers, of spelers, konden in beelden worden vertaald en op grote schermen worden geprojecteerd. Uiteraard met toestemming en met de nodige zorgvuldigheid, het was goed geregeld.

Tyr keek nu naar een groot scherm en zag een groep duikers. Het was een groep, herinnerde hij zich van eergisteren, die extreme dieptes ging onderzoeken. Sommigen hadden al echte duikerservaring, anderen startten hier, “op het droge”, of liever gezegd “in een pod”. En nu zag hij figuren die onrustig leken te zijn, een hecht groepje tussen al dat onmetelijk golvend donkerblauw en zwart. Een close-up: grote angstige ogen van één van de deelnemers. Aan deze kant waren de onderzoekers overduidelijk ook verre van gerust.

Er was een noodprocedure opgestart voor een direct neuraal contact met de meest ervaren duiker. Een soort hotline, zodat ze in woorden konden communiceren. De man leek zwaar te ademen en zei met moeite: “…’t zuurstof … raakt op … en we zijn te diep, we redden het niet … we verdrinken! Help!”. Tyr zag meerdere mensen van het lab een poging doen om uit te leggen dat ze veilig waren, dat ze alleen nog moesten ontspannen en wakker te worden in de “echte wereld”. Maar op een of andere manier werkte de communicatie niet en werd de duiker nog meer ongerust. Zijn emotie sloeg over naar de hele groep, het was goed te merken.

Wat nu?  – vroeg iedereen zich af. Het was niet mogelijk, het protocol was hier heel duidelijk over, om de mensen los te koppelen van de interface. Hun ervaring was zo echt, dat ze echt zouden gaan verdrinken. Ten minste, die verschijnselen zullen nauwkeurig gecreëerd worden door hun lijf, het signaal volgend van hun brein.

Tyr vroeg zich af en stelde de vraag zonder die specifiek aan iemand te stellen: “Is het mogelijk om iemand naar de groep te sturen, iemand, die dan beter in staat zou zijn om ze te bereiken?”

Iedereen keek en het was een seconde heel stil. En toen was er beweging, en verscheen er hoop in de ogen van iedereen die daar voor het grote scherm stond.

– Ja, theoretisch, zou dat mogelijk moeten zijn. Wil jij zelf gaan? Jij bent onze stagiaire, toch? – zei iemand heel ernstig en keek Tyr recht in de ogen.

– Ja, is goed, wat moet ik doen?

Het was een uitzonderlijk korte instructie en in een mum van tijd lag Tyr comfortabel in een pod. “Kalm blijven” – sprak hij zichzelf toe en verwonderde zich over de hele situatie voor de zoveelste keer.

Het was bizar echt, de watermassa boven zijn hoofd, de zware druk op elke millimeter van zijn lijf, hele vreemde wezens die her en der opdoken en hem gadesloegen. Tyr moest de groep zien te vinden. Hij liep de richting uit, waar hij meer beweging meende te zien. Het voortbewegen viel tegen, veel moeizamer dan hij had verwacht. Uiteindelijk zag hij menselijke gedaantes en verplaatste hij zich langzaam naar hen toe. Toen het duidelijk was dat het lukte om ze bereiken, kwam er een gedachte bij hem op: wat moet ik ze precies vertellen? Iets korts en krachtigs. En vooral op een zeer rustige manier. Hij had een beetje spijt dat hij niet zo goed had opgelet tijdens zijn studie, toen het over communicatie in extreme situaties ging.

Hij herinnerde zich het gezicht, de ogen van de duiker. Door de superlichte duikershelm. Helm. Hij had zelf ook een helm op, realiseerde hij zich nu pas. Kunnen ze dan met elkaar praten?

Het vervolg ontvouwde zich op een verrassende manier. Praten lukte niet, met geen van de groepsleden. Het leek alsof ze hem gewoon niet zagen, laat staan hoorden. Zwaaien met de hand, nou ja, als men die zware, logge beweging “zwaaien” kon noemen, had ook nagenoeg geen effect. En toen gebeurde het. Plotseling kwam er muziek vanuit zijn pak, een bekend melodietje… “Wat is dit? Mijn ringtone?” Hij had zijn telefoon nog bij zich en iemand belde hem kennelijk op.

Bij het horen van de muziek gebeurde er iets totaal onverwachts bij iemand die het dichtstbij stond. Plotseling zag hij (of zij?) Tyr daar staan. De ogen keken hem met aandacht aan en Tyr ervoer een moment van volledig contact. Hij zei kort: “Jullie zijn veilig, word wakker!”  Hij zag het, hoe één voor één alle leden van de groep uit de greep van angst kwamen en de boodschap konden “ontvangen”. Letterlijk, alsof via een of andere link. De telefoon produceerde nog steeds de wonderlijke melodie (iemand had geduld!). Het was voldoende om de bewustzijnsshift te maken, het volgende moment was Tyr terug in de pod, nog zwaar ademend, maar met een euforisch gevoel van contact.

door Anna Krasko