(door Thérèse Jeunhomme)

Ons brein wil het liefste beelden zien die ons denkraam in ons hoofd kan plaatsen. Of dit nu de gewone dagelijkse dingen betreft, zoals voedsel en drinken, of een gebouw, of een mens, of zaken die wat verder weg van ons staan zijn zoals buitenaards leven. Of lijken te staan. Want ons brein vindt het fijn als wij beelden een plekje kunnen geven vanuit het hoofdelijke perspectief van wat wij al kennen. Zo is het ook met kunst. De kunstenaars die het (nog) ongeziene zichtbaar maken, omdat zij vanuit hun gevoelsbeleving inkleuren, brengen een heel nieuw palet aan beleving mee. Dit hoeft niet direct abstracte kunst te zijn. De Belgische kunstenaar René Magritte bijvoorbeeld schilderde figuratief, maar haalde de beelden wel uit hun ‘gewone’ context door bijvoorbeeld boomblaadjes in een wolk te schilderen, en wolken in een boomtop. Hierdoor wijzigt de gangbare perceptie van allerlei zaken. Het kan de waarnemer van deze beelden meenemen in de vraag of alles wat je ziet nu wel echt is wat er te zien is? Of is de ‘werkelijkheid’ toch anders is dan je tot dan toe hebt aangenomen? Met abstracte kunst is die perceptie direct uit de gangbare waarneembare context gehaald. De waarnemer kan niet anders dan de gangbare gedachten loslaten en vanuit een ander perspectief, vanuit het eigen innerlijk, gaan invoelen waar hij of zij nu eigenlijk naar kijkt en welke betekenis een schilderij dan voor deze waarnemer heeft. 

Mijn eigen abstracte kunst die ik maak met onder andere vloeibare gekleurde bijenwas (encaustic), vloeit vanzelf van binnen naar buiten. Ik heb geen beeld dat ik wil overbrengen op het doek, wat ik wel heb als ik met olieverf figuratief schilder. Het vloeit vanzelf van binnen naar buiten, en als een schilderij in mijn gevoel ‘klaar’ is hang ik het een poosje aan de muur. Ik heb dan geen enkel besef wat ik heb geschilderd. Door er naar te kijken, neutraal, komt een schilderij vaak tot leven, er straalt als het ware energie vanaf die ik voel in mijn hart. Het beeld wordt levend, een levende vibratie, zonder dat ik daar een label aan verbind. Zo ook met onderstaand schilderij (encaustic op MDF). Toen het aan de muur hing en ik het ging waarnemen ‘zag’ ik dat zich een beeld had gecreëerd van een reis in een ruimteschip die ik had gemaakt. Tijdens deze reis verbleef ik in een ruimteschip in een ander universum. Ik keek naar beneden overzag ons hele melkwegstelsel, helemaal compleet. En wat ik zag in ons hele melkwegstelsel is een dicht geweven web van manipulatie. Het was helemaal verdicht en verwrongen van de manipulaties. Ik had hier geen gevoel bij of mening over. Het was niets anders dan een waarneming vanuit mijn ruimteschip in een ander universum.

Nu zal iedere waarnemer iets anders zien of voelen in bovenstaand schilderij. Evenwel heb ik hier beschreven wat er van binnenuit mij vloeide en wat ik later ‘herkende’ als de verbeelding van ons verdichte en gemanipuleerde melkwegstelsel. De code van de manipulatie (Ana Shay Hi). Dit zijn de ‘colours of infinity’. Dit zijn mijn schilderijen.

20220808 Thérèse Jeunhomme

Bron: https://vloeibareliefde.com/2022/08/08/the-colours-of-infinity/