(door Arlette Krol)
Onlangs sprak ik in een groep, waarbij ik na afloop heb gevoeld dat het bij sommige mensen mogelijk als onweer is overgekomen.
Eerder was de hele dag heel harmonisch geweest, afgestemd in elkaar en een krachtig samen zijn.
Tegen het einde gaf iemand mij het woord, waarbij er een stortvloed aan taal uit mij kwam.
Deels samengepakte info uit het voorafgaande geroezemoes en deels een behoefte van mijzelf waarvan ik kon voelen dat het in een brede zin ondersteunend kan zijn voor verdere groepsprocessen.
Een deel van de aanwezige moedigde mij aan.
Van een ander deel kreeg ik geen aanmoediging, mogelijk eerder weerstand om het inhoudelijke.
Op de weg terug naar huis voelde ik mij krachtig en vrolijk.
Maar de volgende dag kwamen er schaduwen van grote donderwolken boven mijn hoofd.
Gepaard met een stortvloed aan gedachten die mijn buik tot 1 grote brok van kramp transformeerde.
Gedachten als: “Ik ben te ver gegaan, ik heb geen rekening gehouden met de ander, ik heb de ander gekwetst, ik was niet afgestemd, etc”. Ik werd in een draaikolk van verwarring en vernietiging getrokken, waarin een uitgang werd weggevaagd door stuwende emoties.
Tot het moment dat ik dacht: “Wat als ik zo ben”.
Dat dit gedrag ook is wie ik ben.
Dan heeft de verwarring die ik meende te constateren bij de ander daar ook mee te dealen.
Met die realisatie leek het of ik de hele situatie in één klap omdraaide.
Ineens kon ik voelen uit welke kracht ik sprak tijdens de bijeenkomst.
Het kwam uit mijn tenen.
Als ik het gevoel volledig bij mij terug haalde, dan ging mijn lichaam staan als een gorilla en kon ik wederom brullen met kracht.
Woow ik kon voelen dat ik met die kracht gebouwen kan verplaatsen.
Het is een oerkracht in mij.
Ik kon voelen dat deze oerkracht al mijn leven lang gedempt wordt.
Elke keer komt er schuldgevoel en vreselijke huilbuien.
Paniek omdat ik dan geen kant meer op kon met mijzelf.
Het gevoel van vreselijk te kort komen naar de ander.
En nu ben ik er KLAAR MEE!
Ik laat door niemand meer mijn brul temmen.
Ik laat mij door mijn eigen gedachten mijn oorsprong niet amputeren.
Alle uitspraken van opvoeders uit mijn jeugd, van sprekers tijdens lezingen, van projecties van anderen.
Het gaat niet om wat zich afspeelt aan de voorkant, in hoe situaties eruit zien of wie er bij betrokken is.
Het gaat om mijn eigen diepe gevoelens die daar onder liggen.
Ik vind puzzelstukken in mijzelf die ik absoluut mag koesteren, want ze brengen heelheid in mij!
Als ik brul dan brul ik, met een kracht van een levenslange demping.
En het zal tot in de verste hoeken van deze realiteit gehoord worden.
Ik ben hier!
En lijkt het dat ik de ander niet meer zie of hoor.
Ik merk dat juist door deze vrijmaking in mijzelf ik de ander kan zien in zijn processen.
De diepte waaruit de brul komt in mij is de diepte waarin ik de ander kan voelen.
Maar wel vanuit meer eigenheid in mij, waardoor ik ook de eigenheid van de ander beter kan zien.
Als jij een keer wil brullen in mijn bijzijn, dan duik ik niet meer weg in angst.
Dan zal ik innerlijk feest vieren om de vrijheid die in mij is ontstaan en die dan ook bij jou ontstaat.
Dan verandert “Ik ben er klaar mee” in “Ik ben er klaar voor”, want ik ben hier!
Bron: https://joyfulhappening.com/Ik-Ben-Er-Klaar-Mee/
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
I Am Done With It!
(by Arlette Krol)
Recently I spoke in a group and afterwards I felt that it may have come across as thunder to some people.
Previously, the whole day had been very harmonious, attuned to each other and a powerful being together.
Towards the end someone gave me the floor, with a torrent of language pouring out of me.
Partly condensed information from the previous buzz and partly a need of my own that I could feel can be supportive in a broad sense for further group processes.
Some of the attendees encouraged me.
I received no encouragement from another part, perhaps more resistance to the content.
On the way back home I felt strong and happy.
But the next day shadows of great thunderclouds came over my head.
Coupled with a torrent of thoughts that transformed my stomach into 1 big lump of cramps.
Thoughts like: “I went too far, I didn’t consider the other person, I hurt the other person, I wasn’t tuned in, etc”.
I was drawn into a vortex of confusion and destruction, in which an exit was swept away by driving emotions.
Until the moment I thought: “What if I am like this”.
That this behavior is also who I am.
Then the confusion that I thought I noticed in the other also has to deal with that, or the person can kick me out.
With that realization, it seemed like I turned the whole situation around in one fell swoop.
Suddenly I could feel the power of my speaking during the meeting.
It came from my toes.
When I brought the feeling back to me completely, my body stood up like a gorilla and I could roar with power again.
Wow I could feel I can move buildings with that power.
It is a primal force in me!
I could feel that this primal force has been muted all my life.
Every time there is guilt and terrible crying.
Panic because I couldn’t help myself anymore.
The feeling of being terribly short of the other.
And now I AM DONE WITH IT!
I won’t let anyone tame my roar anymore.
I will not let my own thoughts amputate my origin.
All the utterances of educators from my youth, of speakers during lectures, of projections of others.
It’s not about what’s going on up front, in what situations look like, or who’s involved.
It’s about my own deep feelings that lie underneath.
I find puzzle pieces in myself that I can absolutely cherish, because they bring wholeness in me!
When I roar I roar, with the power of a lifetime of damping.
And it will be heard in the farthest corners of this reality.
I am here!
And it seems that I no longer see or hear the other.
I notice that precisely because of this liberation in myself I can see the other in his processes.
The depth from which the roar comes in me is the depth in which I can feel the other.
But from more individuality in me, so that I can also see the individuality of the other better.
If you want to roar in front of me, I won’t hide in fear anymore.
Then I will internally celebrate the freedom that has arisen in me and which arises in you as well.
Then “I’m done” changes to “I’m ready” because I’m here!
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.