(door Erik Tanghe) Onlangs was ik op een feestje en stond ik te praten met iemand over m’n motorverleden.

Ik heb een hele tijd van m’n leven behoorlijk wat met de motor gereden en ik heb tijdens die periode me ook heel regelmatig flink pijn gedaan door valpartijen met de nodige kwetsuren als gevolg.

Zo zat ik ooit met twee benen tegelijk in het gips (dat loopt verrekt lastig), scheurde ik m’n hersenvlies (krijg je verdraaid hoofdpijn van), kneusde verschillende malen m’n ribben (waardoor ik zittend diende te slapen) en terwijl ik dat allemaal sta te vertellen op dat feestje, merk ik een zekere trots op en dat is eigenlijk behoorlijk vreemd.

Je lichaam kan je immers vergelijken met het huis waarin je woont.

Het is de basis, het aanknopingspunt van waaruit je deze realiteit verkent en beleeft.

Trots zijn op een kwetsuur is dus zoiets als trots zijn op het feit dat je dak lekt, de goot stuk is of dat er een gat in de vloer zit en dat is helemaal niks om fier op de zijn.

Als je gasten op bezoek krijgt in je woning, laat je hen ook niet met twinkelende oogjes zien dat het toilet overloopt.

Dat hou je liever verborgen en je bent er bovendien beschaamd over.

Maar als we terugkijken op ons leven zijn we vaak maar al te trots op de dingen die we hebben meegemaakt, de zaken die we hebben gedaan en wat ons lichaam daardoor heeft geleden.

‘Dat was heftig, joh, niet normaal!’

Zo vertel ik maar al te graag dat ik ooit tijdens de beklimming van een berg werd overvallen door de nacht op de top en er zittend op de koude rotsen bibberend heb moeten wachten op de dageraad…

Het was de koudste nacht uit m’n leven zonder voldoende warme kleding, zonder slaapzak of wat dan ook.

Wat heb ik toen koud gehad…

en als ik dat vertel, kijken de mensen me met bewondering aan… zo van

‘Goh, kerel.. wat heb jij veel meegemaakt!
Wat heb jij geleefd!’

wat dus eigenlijk wil zeggen,

‘Goh kerel! Wat heb jij het al flink verkloot in je leven…’

wat heb jij al niet geleefd volgens jouw bewustzijn…

Want zulke feiten hebben niks te maken met wie we zijn en ze gebeuren vooral als je niet leeft volgens wie je bent.

Ze hebben net te maken met wie we niet zijn waardoor ons oorspronkelijke bewustzijn niet meer juist of onvoldoende is aangekoppeld aan ons lichaam… en daar zijn we trots op en worden we dikwijls om bewonderd..
Dhu?

Ik ben best blij met het lichaam dat ik heb.

Ik ben in een bloedvorm, sta strak en ik laat menig snotneus van 25 achter me als het gaat over fysieke prestaties en ik realiseer dat ik daar toch wel een stuk van m’n persoonlijkheid uit opbouw.

Ik merk dat ik daardoor soms de neiging heb me beter te voelen dan een ander, dat ik me boven iemand verheven voel omdat ik bijvoorbeeld beter op een berg kan klimmen.

Ik vereenzelvig me dus op zo’n moment met wat m’n lichaam kan en alhoewel dat voor de hand liggend is, klopt het niet helemaal.

We komen immers als bewustzijn naar deze holografische werkelijkheid, koppelen ons aan een blauwdruk van een lichaam dat niet het onze is en je probeert zo goed en zo kwaad als mogelijk door dat beperkt lichaam uiting te geven aan jouw bewustzijn, een bewustzijn dat veel krachtiger is en veel meer mogelijkheden in zich draagt dan de 2 a 3 procent van ons DNA dat hier actief is.

Wie zich dus enkel met het lichaam bezig houdt, doet er meestal alles aan om die schamele pakweg 2 procent op een optimaal niveau te brengen en vergeet de rest.

En als er dan door die beperking wat mis gaat – en dat gebeurt nogal gauw als je wat emotioneel bent aangelegd – zijn we trots op de schade en schande van wat er is mis gelopen.

“Jaaa… ik heb behoorlijk veel afgezien, meneer..

Je houdt het niet voor mogelijk hoeveel pijn dat doet”, vertelde me onlangs nog iemand die een klaplong had meegemaakt terwijl hij me trots de littekens laat zien van de pin die ze dwars door z’n ribben hebben geduwd om de lucht er weer terug in te krijgen..

Kijk eens!! Hier is een barst in de muur! Knap he!

Dus aan de ene kant zijn we trots op wat ons beperkte lichaam allemaal kan en aan de andere kant slaan we ons op de borst met hoe ons lichaam heeft gefaald in zijn taak om te doen wat het moet doen..

Ik hang graag aan een berg.

Als ik een berg zie, ben ik niet te houden en zou ik het liefst als een dolle hond in een sprint naar boven hollen.

Zo kreeg ik onlangs nog een telefoon van een vriendin die voor een berg in de Dolomieten stond waar ik in het verleden heel wat heb geklommen en op het moment dat ze me vertelde dat ze om die berg heen ging lopen, voelde ik me niet alleen verbonden met haar maar wilde ik onmiddellijk daar zijn..
God, wat wilde ik erheen!

Maar laten we eens eerlijk naar onszelf zijn..

We hebben allemaal onze passies..

Verlangen we ernaar omdat ze ons naar een staat van puur zijn brengen of is zo’n verlangen een vlucht omdat we geen zin hebben om de dingen te doen van iedere dag?

Is dat verlangen niet een teken dat we onvoldoende aanwezig zijn in elk moment van de dag en ons heil zoeken in bezigheden die ons tijdelijk terugbrengen naar die staat van enkel zijn?

Dat is nogal belangrijk want het gebrek aan louter zijn, duwt ons in het doen, doen, doen…

Wanneer we onvoldoende aanwezig zijn in het nu gaan we allerlei handelingen doen die ons de indruk geven dat we wel degelijk hier aanwezig zijn en dat ons leven er toe ‘doet’

Maar laat het nu net het gebrek aan ZIJN de oorzaak zijn van kwetsuren.

Iemand kwetst zich immers omdat hij onvoldoende aanwezig is in z’n lichaam.. Je valt pas van de trap als je onvoldoende oplet en er niet helemaal bent.. want wie gefocused is, doet zich niet pijn als hij van de trap valt en valt trouwens niet eens van de trap.

Bij ziekte is dat niet anders.

Omdat jouw bewustzijn niet volledig gekoppeld is aan jouw lichaam (en je dus niet helemaal aanwezig bent in het hier en nu), gaat jouw energie zwakke plekken vertonen en door die slechte energiedoorstroming gaan bepaalde organen slecht doorstroomt raken en worden ze ziek.

Ook in sexualiteit is dat zo.. Onvoldoende verbonden ‘zijn’ met je partner, duwt je naar het doen en zet je ook aan het vrijen en zo kan overdreven seksualiteit ook een teken zijn dat je onvoldoende op hartsniveau verbonden bent.

Wil dit alles dan zeggen dat we dienen te stoppen met dingen doen en dat we niet mogen toegeven aan een passie die ons gelukkig maakt.. al is het maar voor even?

Wil dat dan zeggen dat je niet hoeft te vrijen en dat een potje sporten of creatief bezig zijn, te mijden zijn?
 

Nee, natuurlijk niet maar het is erg belangrijk te voelen vanuit welke emotie je handelt.

Doe je die dingen omdat je anders de zin van het leven niet kan vatten of jezelf en je leven als saai of nutteloos ervaart.

Mis je zingeving zonder te vluchten in je passie?

Is die passie de enige manier om je staande te houden in een leven/job die je tegen staat?

Want als dat zo is, is het belangrijk die pure staat van zijn te gaan vinden in de dingen van alle dag en dat is geen makkelijke taak maar wel het uiteindelijke doel.

Is onze lichamelijke staat dan ook niet belangrijk?

Is een gezond en sterk lichaam niet van belang?

Het is toch maar 2 procent van wie we in oorsprong zijn. (Ik laat nu bewust even de kenmerken die je van je ouders genetisch hebt meegekregen achterwege)

Wel, jouw lichaam is een barometer.. Het laat zien hoe goed jouw bewustzijn is aangekoppeld aan dit aardse omhulsel en gezien het feit dat dit omhulsel jouw voertuig is gedurende de aardse tijd die je hier doorbrengt, kan je het maar beter gezond houden en gebruiken om te kijken welke emoties de aankoppeling van jouw bewustzijn tegen houden.

De aankoppeling van jouw bewustzijn (de 2 procent die momenteel gekoppeld kan worden) aan jouw lichaam kan immers enkel worden tegengehouden en verstoord door een negatieve emotie en die emotie gaat jouw bewustzijn (energieveld) verstoren op een plaats die symbolisch verbonden is met die emotie.

Gebruik jouw ziekte of kwetsuur dus als een aandachtspunt om je te wijzen op een emotioneel probleem.

Wees ook niet trots op die tegenspoed en maak het ook niet groter dan het is.

Voor de mensen die last hebben van migraine is dit het symptoom bij uitstek dat je vertelt of wat je doet ook in overeenstemming is met wat je voelt.

Migraine is immers niks anders dan een kortsluiting in je hoofd omdat wat je doet niet overeen stemt met wat je voelt.
Ikzelf heb vroeger veel last gehad van migraine maar gedurende de 25 jaar dat ik gewerkt heb als fotograaf heb ik nooit migraine gehad tijdens het maken van een fotoreportage… net omdat fotograferen voor mij een diep gewortelde passie is die ik altijd met hart en ziel heb gedaan en dus overeen stemt met mijn gevoel.

Migraine komt meer voor bij vrouwen omdat vrouwen vlugger voorbij gaan aan hun gevoel omdat er voor de kinderen moet gezorgd worden, het huishouden moet gedaan worden terwijl hun gevoel, hun lichaam schreeuwt om iets anders… maar de plicht roept, het gezin vraagt en er ontstaat een tweespalt tussen hoofd en hart met hoofdpijn en misselijkheid als gevolg.

Bij een migraineaanval dien je dus niet af te vragen of je misschien teveel chocola hebt gegeten maar wel waarom je in de eerste plaats te veel chocola hebt gegeten.. Dat verlangen naar chocola ontstaat immers vanuit een gevoel, een negatieve emotie rond bv te weinig genieten van het leven.

Die onvrede zorgt voor slechte eetgewoontes en voor een kortsluiting in je hoofd..

Om dat op te lossen, kan je als een gek gaan sporten, taarten bakken, aan een berg gaan hangen of gaan vissen maar het is veel beter om die onvrede aan te pakken..

Zo maak je jezelf tenminste niks wijs en hoef je je ego niet op te hangen aan het zoveelste gebroken been of je derde maagzweer.

VOOR LATER GEPLANDE LEZINGEN KAN JE ALVAST EVEN EEN KIJKJE NEMEN OP DE AGENDA PAGINA VAN M’N  WHITELIGHT-HEALING SITE
http://www.whitelight-healing.com/nieuws.html

3