(door Joanna)
In 2012 verbleef ik voor 2 weken in een ashram (India) en sliep met een groep van 15 vrouwen op een zaal.

Op een namiddag, bijna iedereen was aanwezig op de zaal,  ontstond er een onenigheid in de groep over het wel of niet aan hebben van de fans, die aan het plafond hingen.

Ik zat op het randje van mijn bed en luisterde en bekeek het geheel wat er gaande was, zonder er mij in te mengen.

Opeens veranderde voor mij de hele scene. Ik ervaarde het geheel als een groot toneelstukje en wist elke handeling en beweging en woorden, van wat er zou gaan gebeuren of gezegd zou worden tegen elkaar op voorhand.

Mijzelf ervarend, nog steeds zittend op de rand van het bed en de scene ervarend en er zeer bewust van werd, hoe alles in elkaar stak, maakte dat ik een enorme lachbui kreeg en niet kon ophouden.

Het vreemde was, dat blijkbaar niemand het in de gaten had. 

Zat iedereen vast in hun eigen spel? Zat ik op een andere tijdlijn?

Wat ik mij wel besefte, dat het leven een groot spel is en dat men op elkaar reageert en het leek in mijn geval, omdat ik vooraf kon inzien wat er gezegd en gedaan zou worden, of het al voorgeprogrammeerd zou kunnen zijn, hoe we handelen en spreken.

Joanna

Foto: Marike Dijkstra