Bergen spreken, bomen zingen

(door David Price)

“De aarde is een levend wezen. Bergen spreken, bomen zingen, meren kunnen denken, kiezels hebben een ziel, rotsen hebben kracht.”

– Henry Crow-Dog

“We zijn hier op aarde niet om alleen te zijn, maar om deel uit te maken van een levende gemeenschap, een levensweb waarin alles heilig is. Net als de cellen van ons lichaam is al het leven in constante communicatie, zoals de wetenschap nu pas begint te begrijpen. Geen vogel zingt geïsoleerd, geen knop breekt alleen open. En de meest centrale noot die in het leven aanwezig is, is de heilige aard ervan, iets dat we allemaal opnieuw moeten ontdekken en eren. We moeten opnieuw leren hoe te wandelen en te ademen in een heilig universum, om deze hartslag van het leven te voelen. Als we zijn aanwezigheid tot ons horen spreken, voelen we deze geweldige verbinding met het leven die ons allemaal ondersteunt en voedt. De wereld van vandaag kan ons soms nog eenzaam doen voelen, maar we kunnen ons dan herinneren wat elk dier, elk insect, elke plant weet – en alleen wij zijn het vergeten: het levende heilige geheel.’

— Llewellyn Vaughan-Lee

“Elk wezen heeft een medicijn, dus er zijn veel medicijnen. Omdat ze zo dicht bij de Schepper staan, moeten ze dat medicijn communiceren. Dan brengen ze hulp en heling.”

–Wallace Black Elk

De Elders zeggen dat alles een doel heeft en dat alles een wil heeft. We mogen ons nooit bemoeien met het doel of de wil van wat dan ook. Elke plant, schepsel, dier, insect en mens heeft een doel om hier op aarde te zijn. Elk heeft een speciaal medicijn om bij te dragen aan het welzijn van alle dingen. Elke persoon heeft ook een goed medicijn, een speciaal talent, een speciale gave. Deze medicijnen zijn bedoeld om anderen te helpen of om ons gezond te maken. Wat is uw speciale medicijn?

— Robin Youngblood

Onze wereld is stil geworden; het zingt niet meer voor ons. We zijn vergeten hoe we naar zijn liedjes moeten luisteren, hoe hij danst met zijn partners. We zijn getraind om de natuurlijke wereld bedekt met onze projecties te zien. We zien wat we kunnen zien, en dat is dode materie die moet worden gecorrigeerd of gebruikt. We wanen ons in de rol van opperheren, niet van partners, zeker niet van leerlingen. We kunnen ons voorstellen dat we de meesters van de natuurlijke wereld zijn, maar we gedragen ons als wanhopige en hongerige wezen, consumeren zonder zelfs maar te bedanken.

We maken onszelf tot wat we ons voorstellen, beperkt door wat we ons kunnen voorstellen. Deze situatie ontwikkelt zich al eeuwen en bereikt tijdens ons leven een dramatisch einde. We worden nu uitgedaagd om de spirituele verbanden tussen dingen te zien, om de aangeboren intelligenties op te merken die in alles werken. Naarmate we beseffen hoe bekrompen onze visie is en hoe weinig we eigenlijk begrijpen, zal onze rol muteren van eigenaar zijn van de natuurlijke wereld naar partners ermee.

Onze hoogmoed komt voort uit ego-inflatie en heeft een lange geschiedenis, ondersteund door oude religieuze teksten. We hebben een God geschapen die ons de heerschappij over de aarde heeft gegeven, om te gebruiken zoals we willen. Dat evangelie rechtvaardigt ons geloof in de allesoverheersende waarde van nut, en leidt regelrecht naar een wereld die overweldigd wordt door afval, vervuiling en hakken-en-branden-technieken.

Kan onze beschaving vinden wat echt heilig is of zullen we ons blijven voorstellen dat het zich bevindt in een verre God, genesteld in zijn verre hemel? Zullen we leren de natuurlijke wereld lief te hebben en te respecteren of zullen we onze eigen doodsheid erin blijven projecteren? Zullen we ooit ons eigen ‘speciale medicijn’ vinden? Zullen we ooit volledig mens worden?

Ik denk niet dat het geheel naast zitten is om te verwachten dat de mensheid tot vrij voor de hand liggende conclusies komt, dat we niet hebben geleerd om van de aarde te houden, en als we er niet van houden, kunnen we haar niet zien. Als we kunnen leren zien met het oog van het hart, hebben we misschien een kans.