(door Emma Krebs) De slaap waarin ik lag die nacht was heerlijk en vreemd werd het… Ik voelde verbazing opwellen en ik verbleef in die toestand van bezig zijn in de Zuivere Wereld. Prachtige woorden vormden een klank in duidelijke mensentaal van het land waar ik neergestreken was, “Nederland” in dit geval. Het vloeide zichtbaar door mijn ogen samen, woorden die ontstonden, ik zag ze ontstaan en vloeiden verder steeds nieuwe woorden toevoegend tot een geheel. Soms veranderend mooier, duidelijker. Samen met elkaar korte zinnen vormend tot een Al-vormende duidelijkheid.

Ik was gewaar dat ik in mijn bed lag en dat we bezig waren iets van de schepping duidelijk in woorden om te zetten met de Liefde die ons gehele wezen vormde.
Door iets werd ik me gewaar dat ik op 1 plek was waar we werkten en ik teruggleed naar hier, alsof er 1 deel van mij nog daar bezig was, maar ook dat ik begon
terug te komen naar hier in mijn bed waar ik eigenlijk steeds was. Terug van de andere wereld, terug naar deze wereld waar ik leef nu.
Het laten ontstaan van de woorden ging wel door, de zinnen werden nog steeds gevormd en vertelde mij als Wezen uit de Bron mijn aardemens zijn hier. Hoe alles
zo aan en met elkaar verweven is, van overal.
Onder, boven, recht, krom, ver weg, dichtbij… Een wirwar van vormen, frequenties, klanken overal dwars doorheen gaande, er waren geen obstakels die bestaan daar niet, dat is van een andere wereld.
Het verbaasde mij dat het vormen van woorden nog een tijdje doorging totdat de samenwerking verder wegging, het verdween terug in frequenties.
De kracht van de woorden die ontstaan waren was zo krachtig en iets in mij was totaal duidelijk geworden, maar hoe kon ik dit overbrengen in woorden… die
emoties, waarmee het doorspekt was. Herinneren ging al niet meer. Zo snel gaat dat, je weet het, dan kom je weer terug in de frequentie van de aarde wat veel
langzamer is en weg is het. De woorden, je had ze zien verschijnen, neergeschreven door te ontstaan hier in deze werkelijkheid, woorden vol van energie en
levenskracht.

De lichtheid waardoor ik omringt was die tijdspanne in die nacht, onbeschrijflijk woordenloos en bleef nog lang daarna na gloeien, alsof alles om mij heen anders
was. Sinds 15 december 3 weken lang echt goed ziek geweest, geteisterd door een hardnekkige bacterie die mij in bed gekluisterd hield en eigenlijk vond ik dat heel prettig. Ik hoefde niets, niemand wilde iets van mij. Alle tijd was voor mij, ik genoot. Zonder me schuldig te voelen, dat ik niets deed. Vrij, wat een Kracht ontstaat dan. Tijd voor retrospectie en ontgiften, mijn aardelichaam en alles wat zich zo vastgekleefd had aan mijn ego begon los te laten.
Voedsel wilde mijn lichaam niet, alleen water water, koel helder water. Tijd had ik, wat een rijkdom, wat een heerlijkheid en een warme kachel.

Datgene wat uitgelegd werd in die nacht en omgezet in woorden, ging ver voorbij grenzen-niet grenzen die ik zelf gesteld had, daar was ik me wel bewust van. Hield niet, nooit, zo van grenzen. Datgene wat zo voelbaar was met heel mijn Zijn, voorbij universa, planeten, zonnestelsels, een immense oneindige ruimte met kleuren die onbekend zijn bij ons. Bewegingen, meer dan ik ooit gezien heb in mijn leven, het was er vol mee: dwars door elkaar heen draaien, buigend, rond hoekig bewegend, elkaar aanrakend, we gingen er doorheen, we waren er een deel van en toch autonoom. Tijd was onbekend , Het bestond gewoon. Opkomend en weer verdwijnend, uitdijend en inkrimpend en overal was leven. Er is geen dode materie en alles kan belevendigd worden.

De bron kon je niet zien, wel voelen het doorstraalde alles een Gouden Veld een overkoepelend Veld van veel. Alle gedachten eindeloos doorgaand eeuwen na eeuwen van ons mensen, wat het Licht verduisterde daardoor vergeten door de tijd, bedekt, maar het was er wel en wacht op ons. Samenwerkend versmeltend, nooit ophoudend, vele planeten, stelsels behorend tot een veelvoud aan clusters en leven. De woorden, die vloeiden in hun ontstaan, alles was duidelijk, zo helder en nu niet meer… Hoe graag zou ik het weer weten zo eenvoudig daar.

Terug in de warboel ogenschijnlijk hier op aarde en er komt steeds weer bij. De strekking kan ik wat overbrengen, niet meer die prachtige wordende klanken,
vibraties in beweging uitweidend in het hele universum. Alleen maar stil zijn in het eigen ZIJN in je Hart hier op aarde, je zuivere Hart daar is de verbinding met het Al dat is, dan is het er weer, je weet het. Die Grootsheid is niet te benoemen alleen te Zijn, daar is de Kracht, het Zuivere Gouden veld, ons thuis, omvattend de werelden, sterrenstelsels en koninkrijken. Alles wat is. Het is niet te splitsen, wat hier steeds gebeurt, duale werelden, waar we ingepakt zijn.

Alles is Een . Alles.

Doe je 1 ding klein of groot het zet alles in beweging in het hele Universum. Alles.
Daarom is onze verantwoording zo groot: we zijn als een soort rentmeesters, die het totale overzicht hebben. Als alle kennis van onze Oorsprong er weer is, weten
we wat te doen, het wordt steeds helderder en neemt in enorme Kracht toe samen met de onbaatzuchtige Liefde uit de Bron, dat wat wij Zijn.
Weten, voelen, zien, waarnemen, verantwoording, kennis… Schoonheid omvat in de Kracht van de Liefde, die meer is dan alleen lief zijn, deze kan zeer streng zijn.
Alles hoort bij elkaar, het vloeit stroomt overal doorheen, ook door jouw lichaam vol met neutronen, atomen, cellen bloed en veel meer.

Het gaat dwars door alles heen ieder moment een seconde van een seconde, nooit stoppende kan helend werken of ziek makend, dat ligt aan de mens zelf.
Vaste vormen zijn er niet, het kan een vorm aannemen en weer oplossen in veel delen en andere vormen, steeds bewegend als een dans .
Wees het. Wees je Grootsheid alle mensen die uit de Bron voortkomen kennen het of herkennen weer. Je bent het, als je angst niet meer bestaat, ontsluiten zich
werelden ver verder steeds meer. Jij, er is geen lichaam meer, je wordt het heelal, je bent het. Vormloos het gehele universum vullend en ook weer wel een lichaam hebbend, net waar je bent.

De kleinste cel en het grootste dat ben jij nooit alleen immer voortgaand als een grote zee, allerlei vormen aannemend, overal in doordringen, niet 1 plekje overslaan.
De zee bestaat uit ontelbare druppels allen verbonden. 1 druppel ook weer bestaand uit veel en zelf.
Een bijzondere nacht gevat in 1 moment, soms voel ik nog die Grootsheid, ook lijflijk alsof ik immens groot ben in andere vorm alles ziend, de gehele
mensheid, het universum, de mensen van de gehele planeet aarde, het bezette gebied.

IK BEN
WIJ ZIJN in Eeuwigheid verbonden

Een idee welde op……….dit invoelen en op jouw eigen manier verwoorden om het Veld te vergroten.
Het draagvlak wat geen einde of begin heeft.
Het is er.
Achter de woorden lag het, zag ik het, was ik daar en hier.
Deel van alles, toch autonoom als je wilt, het zal gewaardeerd worden niet alleen door mij maar velen Overal.
stuur het naar Anna “Brongenoten”

ervaren en geschreven
door
Emma Krebs

Image: In the Carina Nebula, Julio Maiz on Tumbler