(door Ilchi Lee, uit het boek “Change: Realizing Your Greatest Potential”.)
Tot nu toe hebben wij mensen onszelf geplaatst – en gevierd! – als de laatste scheidsrechter van alle levende wezens op Aarde, en organiseerde onze wereld dienovereenkomstig. We hebben onze relatie met anderen, en met de Aarde, gebaseerd op de veronderstelling dat we afzonderlijke individuen zijn, in oorlog met elkaar en de wereld, overlevend door onophoudelijke concurrentie, onze waardestandaard afhankelijk van steeds veranderende trends, grillen, manipulaties, en zelfs persoonlijke emoties en stemmingen. Dit zijn de beperkingen van ons waardesysteem. Dat is het leven dat we vandaag leiden.
Als mensen te subjectief en te vol van zichzelf zijn om objectieve universele waarden te beoordelen, hoe zit het dan met de wetenschappen, waarvan lang werd gedacht dat ze objectief waren? Of religies? Of zelfs politiek?
Relatief gezien kan de wetenschap betrouwbare maatstaven bieden om de waarheid in fysieke, materiële zin te verifiëren, maar universele waarden zijn niet haar sterkste kant. Door de geschiedenis van de wetenschap te bestuderen weten we, dat wetenschap, net als andere kennissystemen, niet vrij is van vooringenomenheid. En de waarheden van de wetenschap zijn een steeds veranderende, steeds evoluerende hoeveelheid informatie en kennis. Wat de ene generatie voor waar houdt, wordt ontkracht en achterhaald door nieuwe ontdekkingen naarmate we van gedeeltelijke kennis overgaan op meer volledige kennis. Elke wetenschapper zal de eerste zijn om toe te geven dat ondanks de enorm grote vooruitgang die we hebben geboekt in het begrijpen van ons Universum, onze kennis verre van volledig is.
Religies, aan de andere kant, beweren de eeuwige waarheid te onthullen. Maar, zoals we allemaal weten, lijkt elke religie, en de god of goden die ze eerbiedigt, valide en krachtdragend te zijn alleen voor een bepaalde natie of volk, niet voor iedereen, ondanks aanspraken op universaliteit en absolute autoriteit. We hebben nog geen enkele vertegenwoordigende god van de Aarde, of een religieus geschrift of gedragscode die door alle volkeren en culturen wordt geaccepteerd.
Hoe zit het met de concepten van rechtvaardigheid en vrijheid, waarvan het nastreven wordt geprezen als een universele menselijke eigenschap? Wat we in de wereld zien, is dat het ene gevoel van vrijheid tegen het andere vecht en het ene gevoel van rechtvaardigheid het andere treft. Dit komt omdat zelfs vrijheid en rechtvaardigheid onderhevig zijn aan de interpretatie van een bepaalde groep of volk. Wat in de ene cultuur de ‘vrijheid’ is is voor de andere de “teugelloosheid”, en de ‘rechtvaardigheid’ van de ene cultuur kan hard en wreed lijken wanneer ze vanuit een ander cultureel standpunt wordt bekeken.
Zo zien we een wereld vol verwarde en tegenstrijdige waarden, ideologieën en dogma’s die onenigheid, conflicten en zelfs geweld en oorlog veroorzaken, allemaal vanwege de verschillend gekleurde lenzen die door verschillende groepen worden gedragen. Kortom, alles, inclusief de zelfverklaarde universele waarheden van natuurwetenschappen, religies en politiek, zit gevangen in de kooi van een bevooroordeeld waardesysteem, geconditioneerd door onze lang gedragen gekleurde lenzen. We hebben een grotere visie nodig.
Hoeveel tijd kostte het mensen, afstammelingen van apen met een geavanceerd intellectueel potentieel, om vooruitgang te boeken vanaf hun eerste verschijning op Aarde en zich te verwonderen over de mysteries van de sterren, maan en zon, om te beseffen dat ze niet in het middelpunt stonden van de kosmos? In het begin was het waarschijnlijk vernederend en angstaanjagend om het idee los te laten dat het Universum om hen draaide. Nu wordt dit begrip gezien als bewijs voor de volwassenheid van het menselijk bewustzijn.
Het is tijd om opnieuw bewijs te leveren voor onze voortdurende groei. We hebben nog één copernicaanse revolutie nodig. Om zo’n revolutie te doormaken, moeten we onze relatie met de Aarde heroverwegen. Gewoonlijk noemen we alles waar we betrekking op hebben ‘van ons’ alsof we eigenaar zijn van het object. Planeet Aarde is geen uitzondering. Met onze mentaliteit lijkt het erop dat we geloven dat we het recht hebben om de planeet te gebruiken zoals we willen. Hebben we überhaupt de mogelijkheid om de planeet te beschermen, laat staan het recht om haar te gebruiken? Als in de relatie tussen een deel en het geheel een deel voortdurend probeert het geheel op disharmonische wijze te beheersen, zal het uit het geheel worden verwijderd voordat het het geheel vernietigt. Dit is herhaaldelijk gebeurd in de geschiedenis van deze planeet.
Als we de 13,7 miljard jaar durende geschiedenis van deze planeet terugschalen naar 14 jaar, duurt de menselijke beschaving slechts 3 minuten en de moderne tijd slechts 6 seconden. Sommige soorten, zoals dinosaurussen, waren onvergelijkbaar veel langer dominant dan mensen. De grootste erfenis van de dinosaurussen voor alle andere soorten, vooral voor zoogdieren, was hun dood, want door te sterven openden ze een nieuwe fase van evolutionaire drang naar biologische diversiteit die ze 160 miljoen jaar lang tegenhielden, wat meer dan 50 keer langer is dan de hele evolutionaire geschiedenis van de menselijke soort. Als we onze relatie tot deze planeet in een breed en lang perspectief zien, is één ding heel duidelijk: we horen bij deze planeet, niet andersom, en de enige manier waarop we onszelf kunnen beschermen en gedijen, is door te leren leven met het geheel in harmonie.
Als we onze relatie tot deze planeet in een breed en lang perspectief zien, is één ding heel duidelijk: we horen bij deze planeet, niet andersom, en de enige manier waarop we onszelf kunnen beschermen en gedijen, is door te leren leven met het geheel in harmonie.
We maken deel uit van de enorme cirkel van leven die deze planeet bewoont. In het centrum of de basis van deze levenscirkel staat de Aarde. De centrale waardestandaard voor alle levensvormen hier op Aarde zou de Aarde zelf moeten zijn, niet onze ego’s, behoeften, wensen en vooroordelen. We kunnen de Aarde gebruiken als de standaard om alle handelingen die op onze planeet plaatsvinden te beoordelen. Vanuit zo’n gezichtspunt zijn we allemaal aardbewoners voordat we deel uitmaken van een groep, natie of religie.
Als er geen Aarde was, dan zouden er geen altaren kunnen bestaan om je god te aanbidden. Sterker nog, jij zou niet bestaan, noch je religie. Zonder de Aarde zou er geen natie bestaan, noch politieke ideologieën om een natie te regeren. Om de zuiverste “zero mind’ en ‘kosmisch bewustzijn’, moeten we eerst een planetair bewustzijn bereiken.
We moeten onze waardesystemen herzien en herijken op basis van de voor de hand liggende primaire waarde, onze Aarde.
De Aarde is de bron van leven voor alle levensvormen. Dit geeft de Aarde, de gezondheid en het welzijn van haar op de lange termijn, het recht om de primaire waarde te zijn, waaraan alle andere waarden moet worden gemeten. Het is de gemeenschappelijke basis voor alle waarden die we nastreven in ons leven, persoonlijk en collectief. Ondanks het overduidelijke belang ervan, is deze gemeenschappelijke basis en primaire waarde niet gewaardeerd en misbruikt, en loopt nu ernstig gevaar. We moeten onze waardesystemen herzien en herijken op basis van de voor de hand liggende primaire waarde, onze Aarde.
Dit artikel is een uittreksel uit Ilchi Lee’s boek “Change: Realizing Your Greatest Potential.”
Bron: https://brainworldmagazine.com/becoming-a-global-community-rethinking-our-relationship-to-the-earth/
Becoming a Global Community: Rethinking Our Relationship to the Earth
(by Ilchi Lee, from the book “Change: Realizing Your Greatest Potential.”)
Until now, we humans have placed ourselves — and celebrated ourselves! — as the final arbiter of all living things on Earth, and organized our world accordingly. We have dealt with others, and with the Earth, under the premise that we are separate individuals, at war with one another and the world, surviving through ceaseless competition, our standards of value at the whim of ever-changing trends, caprices, manipulations, and even personal emotions and mood. Such was the limit of our value system. Such is the life that we lead today.
If human beings are too subjective and full of themselves to be objective judges of values, then what about the sciences, long thought to be objective? Or religions? Or even politics?
Relatively speaking, science can provide reliable standards to verify truth in a physical, material sense, but values are not its strength. Through study of the history of science, we know that science, like other system of knowledge, is not free from bias. And the truths of science are an ever-changing, ever-evolving body of information and knowledge. What one generation takes to be true is debunked and made obsolete by new discoveries as we proceed from partial knowledge to more complete knowledge. Any scientist will be the first to admit that despite all the great progress we have made in understanding our universe, our knowledge is far from complete.
Religions, on the other hand, purport to reveal the everlasting truth. Yet, as we all know, despite claims of universality and absolute authority, each religion, and the god or gods that it upholds, seems to have validity and power only for a certain nation or people, not for everyone. We don’t yet have a single representative god of Earth, or a religious scripture or behavioral code accepted by all peoples and cultures.
How about the concepts of justice and freedom, whose pursuit is lauded as a universal human trait? What we see in the world is that one sense of freedom fights against another and one sense of justice strikes another. This is because even freedom and justice are subject to the interpretation of a particular group or people. One culture’s “freedom” is another’s unbridled license, and one culture’s “justice” may appear as harsh and cruel when considered from a different cultural standpoint.
Thus, we see a world filled with confused and conflicting values, ideologies, and dogma that create dissension, conflict, and even violence and war, all because of the different-colored lenses worn by different groups. In a word, everything, including the self-proclaimed universal truths of natural sciences, religions, and politics, is trapped within the cage of a biased value system, conditioned by our long-worn colored lenses. We need a bigger view.
How much time did it take for human beings, descendants of monkeys with an advanced intellectual potential, to progress from their initial appearance on Earth and wondering at the mysteries of the stars, moon, and sun, to realize that they were not at the center of the cosmos? In the beginning, it was probably humiliating and terrifying to relinquish the notion that the universe revolved around them. Now this understanding is seen as evidence for the maturity of human awareness.
It’s time to once again present evidence for our continuing growth. We need another Copernican Revolution. To make such a revolution, we have to rethink our relationship to the Earth. We usually call everything that we relate to “ours” as if we have ownership over the object. Planet Earth is not an exception. With our mentality, it seems that we believe we have the right to use the planet any way we want. Do we even have the ability to protect the planet, let alone the right to use it? In the relationship between a part and the whole, if a part persistently tries to control the whole inharmoniously, it will be removed from the whole before it destroys the whole. This has happened repeatedly in the history of this planet.
If we scale down the 13.7-billion-year history of this planet to 14 years, human civilization is only 3 minutes, and the modern age is only 6 seconds. Some species such as dinosaurs had been dominant for incomparably longer periods of time than human beings. The greatest legacy of the dinosaurs for all other species, especially for mammals, was their dying, because by dying they opened up another stage of evolutionary drive for biological diversity that they were holding back for 160 million years, which is more than 50 times longer than the entire evolutionary history of the human species. If we see our relationship to this planet in a wide and long perspective, one thing is very clear: we belong to this planet, not the other way around, and the only way we can protect ourselves and thrive is by learning how to live with the whole in harmony.
We are part of the vast circle of life that inhabits this planet. At the center or basis of this circle of life is the Earth. The central standard of value for all lifeforms here on Earth should be Earth herself, not our egos, needs, wants, and prejudices. We can use Earth as the standard by which to judge all actions transacted on our planet. From such a point of view, we all are Earth citizens before we are a part of any group, nation, or religion.
If there were no Earth, then no altars could exist for you to worship your god. Even more, you wouldn’t exist, nor your religion. Without Earth, no nation would exist, nor political ideologies with which to rule a nation. To recover the purest “zero mind” and “cosmic consciousness,” we first have to attain an Earth consciousness.
The Earth is the source of life for all forms of life. This entitles Earth, the long-term health and well-being of the Earth, to be the primary value, the most important consideration that all other values should be referred to for measurement. It is the common ground for all the values we pursue in our lives, personally and collectively. Despite its obvious importance, this common ground and primary value has been unappreciated and abused, and now is at serious risk. We have to revise and recalibrate our value systems based on the obvious primary value, our Earth.
This article is excerpted from Ilchi Lee’s book “Change: Realizing Your Greatest Potential.”
Source: https://brainworldmagazine.com/becoming-a-global-community-rethinking-our-relationship-to-the-earth/
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.