(door Thérèse Jeunhomme) Wat een stormen zijn in Nederland over ons heen gewaaid. Ik woon dicht bij zee en het was hier uitzonderlijk heftig. Gedurende alle 3 de stormen voelde ik bij iedere windbeuk een schok in mijn maag waarin een pakketje angst zat verpakt. Allereerst heb ik de betreffende storm waargenomen. Later heb ik de pakketjes angst die erin zaten verpakt waargenomen, en die vloeiden daarna weg. Storm nummer 3 heeft mijn tuinschutting omver geblazen. Als eerste ging mijn poortdeur. Een zware houten deur met mijn mooie zelfgeschilderde tulpen erop (Tulp is sinds 10 maanden mijn woonadres), die aan vier zware palen vastzat, een slot erop en ‘met de wind mee’ stond, vloog met veel gekraak het looppad achter mijn woning op, en nam daarbij 3 meter schutting mee. Curieus, vooral omdat dit deel van mijn schutting niet pal op de wind stond. Er zat niets anders op dan de hele toestand tegen de grond te werken tijdens zware rukwinden, om ongelukken met rondvliegende stukken te voorkomen, terwijl dakpannen van bovenburen op de grond kapot vielen. Met veel inspanning en een handje hulp van een passerende buur is dat gelukt. Omdat er geen beschutting meer was, raakte een ruim 4 meter lang deel van mijn schutting die wel pal op de wind stond los, en hing te zwabberen als een gordijntje in de zware windstoten. Dus ook dat deel tegen de grond gewerkt. Gisteren is het me deels gelukt om al die kapotte schuttingdelen te demonteren tot losse planken. Nu nog iemand met een grote auto vinden om al die kapotte onderdelen naar de milieustraat af te voeren.
Ik voel mezelf wel een beetje ‘te kijk’ zitten aan het straatje achter mijn woning. Ik moet even wennen dat ik geen privacy meer heb, en dat alles open is. Dat mijn poortdeur als eerste werd weggeblazen zegt mijn innerlijke zelf alles. Half december 2021 voelde ik na een tof gesprek met een Afghaanse buur heel veel ruimte om me heen, en in januari droomde ik dat er galactische wezens in mijn tuin en onder mijn bed aan het rommelen waren, ze konden ‘de poort’ niet vinden. Nou, die is nu wel gevonden dus. Deze openheid van mijn tuin voelt voor mij ook aan als dat die openheid aan kennis van en inzicht in het wel en wee van onze be-levingswereld er nu gewoon mag en moet zijn. Alles gaat open. Alles wordt gezien. Alles wordt gevoeld. Alles wordt (h)erkend. Dit opent letterlijk en figuurlijk nieuwe mogelijkheden. After the storm.
De nacht van 22 op 23 februari kon ik niet slapen. Mijn fantasie vloeide rijkelijk en besloeg allerlei grotere en kleinere kwesties die ik wil realiseren tijdens deze reis. Van het beplanten van mijn tuin met bamboe, als buigzame groene beschutting in plaats van onbuigzaam hard hout, tot dat leuke bankje wat ik in mijn woonkamer zie pronken en eindelijk een douchecabine kunnen maken, tot de opheffing van het saldo mortale op mijn bankrekeningsysteem, en het open gaan van alle leugens en bedrog die zijn verpakt in de systemen van deze realiteit, zodat ik openlijk krachtig en prachtig mijn eigen warme, rijke, liefdevolle, creatieve, wijze zelf kan zijn, vrij van tientallen jaren sabotages, manipulaties, (voor)oordelen, tegenwerkingen en alle opgelegde beperkingen van systemen. En nog heel veel meer. Ik kon niet meer ophouden met fantaseren over van alles en nog wat, en voelde dat ik het allemaal voor elkaar ga krijgen met heel veel vreugde en plezier.
In mijn her-innering kwam een holografisch beeld op van een bijeenkomst met Martijn van Staveren in Zwaanshoek vele jaren geleden: ik ‘zag’ toen hoe een enorm veld rode tulpen over de groep aanwezigen werd gelegd, en ik ‘zag’ een grote ronde tafel waarom heen allerlei galactische wezens en mensen met elkaar in gesprek zaten. Voor mij betekent dit holografische beeld de menselijke kracht(dragers).
De poort is open.