(door Jacqueline Ringoet) Ieder die de bekende boeken van en over Anastasia gelezen heeft zal de titel van mijn schrijfsel onmiddellijk herkennen. Bij herhaling wordt in deze boeken namelijk het belang benadrukt om een ‘ruimte van liefde’ te scheppen in de vorm van een familiedomein van 1 hectare groot, waarop duurzaam en in verbinding met de natuur generatie op generatie geleefd wordt. De zogenaamde ‘Anastasia-dorpen’, waarvan er alleen al in Rusland velen zijn gecreëerd, vormen een prachtig voorbeeld van hoe een dergelijke ruimte er uit zou kunnen zien.

Het idee van Anastasia achter deze domeinen is dat deze de basis vormen voor een nieuwe Aarde, waarmee we als mensheid het tijdperk van de duistere krachten achter ons laten.

Velen onderschrijven haar ideeën en ook ik word steeds weer blij wanneer ik lees over haar levenswijze en het gedachtegoed dat zij uitdraagt.

In de praktijk blijkt het in ons land echter verre van gemakkelijk een dergelijk familiedomein te scheppen, zeker in de huidige tijd waarin o.a. de regelgeving de aanschaf van een stukje grond niet bepaald bespoedigt. Daarnaast stuiten wij zelf ook steeds weer op het diepe gevoel vrijwel gedwongen te zijn bij de dag te leven, niet vooruit te plannen, maar ieder moment weer te voelen wat nodig is voor een volgende stap. Wie weet immers hoe de wereld er morgen zal uitzien en hoe de verschuiving -waar we momenteel middenin zitten- plaats zal gaan vinden?

Voor mij betekent dit dat ik er steeds weer op uit kom dat de verschuiving of transitie uitsluitend ín mij geschiedt, los van wat er in de buitenwereld gebeurt of mij voorgespiegeld wordt. Een vrije, harmonieuze wereld begint dus in mijzelf en dwingt me telkens weer door allerlei verstoringen, onrust, afleiding en verleiding heen te bewegen om verankerd te blijven in mezelf en mijn Goddelijke wezen geheel te kunnen belichamen.

Daar -in mijn eigen 0-punt- vind ik rust, harmonie en verstilling, ook wanneer het verre van stil is. In die staat van zijn ervaar ik mezelf als de bedding waarin ik niet alleen mezelf kan dragen, maar ook een voedingsbodem bied voor groei, leven, schepping en ZIJN. Een ware ruimte van liefde, die -wanneer volledig doorvoeld en belichaamd- niet anders kan dan van binnen naar buiten een veld van waarheid te laten resoneren.

In die zin vormen we ieder het podium van ons eigen leven, dat zich ontvouwt wanneer we met aandacht en focus ruimte maken in onszelf om de aanwezigheid van God te ZIJN. Voor mij is er in essentie niets anders dan dat. Ik hoef geen podium of voetstuk, geen website of grote zaal. Dag na dag ervaar ik de vreugde van de vanzelfsprekendheid van mijn pure AANwezig ZIJN. Ieder belang dat ik wellicht ooit had zichtbaar te moeten zijn, alle doelen die behaald dienden te worden en plichten waaraan ik moest voldoen zijn samengevallen tot het punt waarop ik NU BEN: ruimte van liefde.

Ik kan niet aanweziger zijn dan AANwezig, niet liever dan LIEFDE en ik zie nu dat de pijn die ik ooit ervoer, omdat ik meende dat mijn ‘stille kracht’ zo vanzelfsprekend was dat deze niet werd opgemerkt of openlijk gehonoreerd, mijn grootste blinde vlek vormde.

Onze scheppingskracht zit ‘m in het geheel en al gestalte geven aan het Goddelijke licht dat we ZIJN en waarmee we onze persoonlijke schaduwkantjes zo volledig kunnen belichten dat we niet alleen stuk voor stuk, maar juist ook samen één grote ruimte van liefde vormen. Een ruimte van liefde die het heersende script overschrijft en een werkelijk vrije wereld schept, waarin het licht van binnenuit schijnt.

Om me heen kijkend zie ik de vele hommels en bijen die zich vol overgave verstoppen in de bloemen van de akelei en het vingerhoedskruid. Stokrozen en moederkruid schieten door de hele tuin op en we eten elke dag onze eigen vers geplukte groenten.

Dit is de ruimte van liefde, die zich om ons heen gevormd heeft en een weelderig thuis biedt aan vele levensvormen. Verre van perfect, geen glad gemaaid gazonnetje of keurige borders, maar warm, overvloedig en uitnodigend. Zoals alleen een echte ruimte van liefde zijn kan.