(door Jacqueline Ringoet) ‘Versoepelingen’, is er één woord dat ooit met zoveel blijdschap (of wellicht scepsis) ontvangen is in onze Nederlandse taal sinds ons bewustzijn vér(der)gaand gehackt werd door de introductie van het c-fenomeen?

Op gepaste tijden zit heel Nederland al ruim een jaar aan de buis gekluisterd, met smart wachtend op wat onze ome Mark en Hugo ons dit keer weer gaan opleggen dan wel ‘toestaan’. Blij verheugd als we er een paar uurtjes of vierkante meters bij krijgen om ons ‘vrij’ te mogen bewegen. Begripvol, gefrustreerd of lijdzaam slikkend wanneer er weer wat wordt afgesnoept van onze vermeende vrijheid.

De logica van de cijfers en het zogenaamd daar op afgestemde beleid is ver te zoeken, zoveel is voor velen al lang duidelijk. Het is immers ook zeker niet de bedoeling dat het volk alles met haar gezonde verstand kan volgen. Integendeel: verwarring, chaos en lijden worden beoogd om ons een rad voor ogen te draaien en de waarheid over deze realiteit te verhullen.

Ach, natuurlijk begrijp ik ook wel hoe fijn het kan zijn om weer samen te zijn, een terrasje te kunnen pakken of wellicht onder voorwaarden een pretpark te bezoeken. Het geeft ons het gevoel dat we even mogen ademhalen en weer een enigszins ‘normaal’ leven kunnen leiden.

Of we ons van nu af aan echter werkelijk ‘soepeltjes’ kunnen voortbewegen door ons leven is de grote vraag, waarop het antwoord uiteindelijk slechts in onszelf te vinden is.

Als je beseft dat we in een soort hypnose verkeren begrijp je ook dat deze realiteit (ook wel ‘matrix’ of ‘openlucht gevangenis’ genoemd) zich enkel en alleen IN onszelf afspeelt. Het afgelopen jaar, waarin we in toenemende mate in quarantaine zijn gezet en ons noodgedwongen hebben moeten onthechten van het leven zoals het was, is bij uitstek geschikt geweest om diepgaand onderzoek te doen IN onszelf.

Ik weet dat velen deze weg met mij gegaan zijn en ontdekt hebben hoezeer en waar zij vastzitten en -zaten in programma’s, structuren en kaders, die ons Ware Zelf dempen en belemmeren door te stromen in deze realiteit.

Deze vormen als het ware ijzeren constructies waarin we onszelf hebben vastgezet en waarbinnen we onszelf ‘in de plooi’ houden. Voor mezelf sprekend heb ik gemerkt dat ik gaandeweg mijn ‘gecensureerde’ zelf verder aan het losweken ben en mijn lat steeds minder hoog leg als het gaat om de verwachtingen die ik van mezelf heb. Verwachtingen die maakten dat ik ergens de overtuiging had belangrijk te zijn en dat ook in de buitenwereld geforceerd zichtbaar te moeten maken. Het Rijk der Belangen blijkt echter een grote illusie, die me een leven lang netjes in een stramien gehouden heeft.

Hiermee wil ik niet zeggen dat ik mezelf waardeloos vind. Waar het echter werkelijk om gaat is dat ik uitsluitend mijn Ware Zelf serieus neem zonder me verder al te serieus en stijfjes te gedragen. Het keurslijf mag volledig afgelegd worden om versoepelingen in mezelf te kunnen ervaren en die souplesse van binnen naar buiten te leven.

Alleen op deze manier kan de zon doorbreken en kan ik de primaire tijdlijn waarop we ons als mensheid collectief in gevangenschap bevinden samen met mijn ware ‘familie’ vanuit mijn hart overschrijven.

Hoezeer ook getracht wordt onze vibe laag te houden, door (doods)angst en verdeeldheid te zaaien, onze bewegingsruimte te beperken, en de zomer maar geen doorgang te laten vinden, de ware zon schijnt uitsluitend in ons hart en kan haar warme stralen alleen maar naar buiten brengen als wij in onszelf voldoende openingen creëren.

Het is de Godsvonk die velen gelukkig nog altijd brandend weten en die we kunnen aanwakkeren door onszelf toestemming te geven alle opgelegde kaders te doorbreken en voluit te leven.

Niets of niemand houdt ons tegen met hart en ziel te leven, vol vreugde om wie we in wezen zijn en ongecensureerd dienen te belichamen. Het zijn deze hoge frequenties die we in samenkracht mogen en móeten leven om ons te bevrijden uit deze realiteit en te verschuiven naar een andere tijdlijn.

Versoepelingen dus. In onszelf, voorbij onze persoonlijke rollen, onthecht van alles en iedereen die ons vasthoudt aan verplichtingen, oude vormen en denkpatronen, brengen we de hemel op aarde!

(Foto: Marike Dijkstra)