(door Jacqueline Ringoet) Ondanks een miezerig regentje heb ik er ook de afgelopen dagen weer voor gekozen heerlijk naar buiten te gaan. Weer of geen weer -hoezo is regen eigenlijk ‘geen weer’?- er valt altijd iets te beleven in de ‘frisse’ buitenlucht en naast de ontmoeting met mezelf geniet ik er ook menig uurtje van de talrijke ontmoetingen met het buitenleven.

Banjerend door de nattigheid viel me gisteren plots te binnen dat het dit voorjaar precies veertig jaar geleden is dat ik 4 maanden lang op de PAAZ verbleef. Afgezonderd van de overige patiënten, zonder contact met het thuisfront, dagelijkse post of gesprekspartners was ik er geheel aan mezelf overgeleverd. Om eerlijk te zijn was mijn opname destijds met name een noodkreet om mezelf Überhaupt te kunnen overleven, al was dat de behandelend artsen niet echt duidelijk. Met een gewicht van slechts 28 kilo was ik echter op sterven na dood, overgenomen door het programma in mijn mind dat me (bijna) ten koste van mijn leven onder controle hield.

Ik deel het verhaal van mijn jarenlange strijd tegen het programma ‘anorexia’ niet vaak, al heeft het een groot deel van dit leven bepaald. Ik kijk er niet verbitterd of met spijt op terug, omdat ik steeds meer ervaar dat alleen dít moment telt.
Misschien popt de herinnering juist nú op, omdat ik zingend en in diep contact met de dieren, bomen en planten het leven ten volle beleef en voel stromen. Liggend in mijn ziekenhuisbed was het ook veertig jaar geleden het ontluikende voorjaar dat het vonkje in mij brandend hield. Samen met de beeldkracht, die ik altijd behouden heb, zorgde het verlangen naar werkelijke verbinding met het leven dat ik mijn angst om weer te gaan eten overwon. Ik koos ten diepste voor het leven!

Ofschoon de drempel om werkelijk voelend aanwezig te durven zijn in mijn lichaam -en daarmee hier op aarde- nog vele jaren hoog was zette ik stapje voor stapje om mijn wezen hier gestalte te kunnen geven.
Hoewel mijn magere verschijning menigeen anders deed geloven vertrouwde ik op mijn eigen (scheppings)kracht en zwoor ik alle therapie af om het roer in eigen hand te nemen. Ik had immers gekozen voor het leven en hoe fragiel deze keuze soms ook was, ze deed de balans ook in later jaren telkens weer doorslaan naar de vonk van mijn Goddelijke essentie, die ik altijd aanwezig wist.
Zoals velen weten schonk ik uiteindelijk het leven aan 8 kinderen. Een groot gezin, zoals ik me dat in de vele jaren die ik ziek was steeds had voorgesteld.

Mijn ervaringen tonen me onweerlegbaar hoe sterk wij mensen in wezen zijn. Niet alleen fysiek, maar vooral vanuit onze onsterfelijke Goddelijke essentie zijn we in staat wonderen te laten ontstaan. Wanneer we wérkelijk kiezen voor verbinding met Al het leven vermenigvuldigen wij het leven in ons tig-voudig, waarbij ik het niet (alleen) over ons kindertal heb, maar over de levende schepping, zoals we die op vele lagen in al haar schoonheid kunnen waarnemen.

Telkens wanneer ik me op het bovenstaande afstem voel ik diepe vreugde en het verlangen me volledig in te zetten onze schepping weer tot bloei te brengen voor al wat leeft. Al wandelend breng ik deze vreugde soms met hoge klanken tot expressie, me niet langer zorgen makend over de mening van eventuele andere wandelaars. Dít is wie ik ben. Dít is onderdeel van mijn taal, die ik móet laten rimpelen in het levensveld om beweging te brengen waar verstoring is en mens en natuur op sterven na dood zijn.

Morgen is de landelijke vér-kiezingsdag en mogen we onze stem op een andere, ‘democratische’ manier uitbrengen. Ik heb mijn keuze echter al lang gemaakt en breng mijn stem iedere dag vanuit mijn innerlijk uit. In vreugde. De vreugde die ik zo mis binnen onze samenleving en al zeker binnen de gelederen die ons mensen dienen te vertegenwoordigen.
Een ware keuze uit liefde voor al het leven ziet er voor mijn diepste gevoel zo geheel anders uit dan wat ik opmaak uit de partijprogramma’s en de woorden van de dames en heren politici. Het regeringsbeleid binnen het heersende systeem is niet gericht op leven, en al zeker niet op leven in vreugde, vrijheid en vrede, zo mag inmiddels voor ieder duidelijk zijn.

De newspeak die op de verkiezingsposters staat afgedrukt spreekt wat mij betreft boekdelen en toont hoe de leugen regeert.
Wat mij betreft neem ik -net als veertig jaar geleden- het heft in eigen hand en kies opnieuw en ieder moment uitsluitend voor het leven. In al haar geuren, kleuren en expressievormen. In vreugde, vrijheid en vrede. Viva la vida!