Fragment uit de belevingenserie van Martijn van Staveren “Buitenaards contact is werkelijkheid” in Groningen (9 juni 2023)
In deze wereld is geen behoefte na “overlijden” om terug te gaan.
Martijn: In deze wereld, een wereld als deze, heb je te maken met de collectieve intelligentie wat bij deze werkelijkheid hoort. De Indianen noemen dat de Cloud People, dat je neurologische bewustzijn, dat is de identiteit, dus als jij achterblijft en iemand anders overlijdt dan vanuit de plek als jij het waarneemt, dan zie je dat die persoon overlijdt en gaat de drie dimensionele intelligentie van die persoon, hoort bij het lichaam, is de persoonlijkheid, die gaat als het ware in water op. Die wordt eerst verbrand of je gaat de grond in, je lichaam, maar uiteindelijk zijn we allemaal watermoleculen en keren terug in de waterintelligentie van de blauwe planeet van deze wereld. En dat gaat ook in de Cloud, dat is een digitaal woord, de Cloud, maar is echt in het Engels -de wolk van het leven- daarin liggen alle facetten van iemand opgeslagen.
Op het moment dat jij nou hier weggaat uit deze werkelijkheid, dan word je driedimensionale persoon, Martijn van Staveren, de driedimensionale persoon, de identiteit van het lichaam en dus ook het denken, dat bij stoffelijk, bij dit lichaam hoort, dat blijft aan de aarde verbonden en gaat op in het veld van de aarde. Wat je dan zou kunnen zeggen als je iemand tegenkomt, iemand die weer terugkeert naar deze wereld, dan komt het eigenlijk, uit de collectieve intelligentie van de aarde, maar dat is niet de persoon zelf. Omdat de persoon, het Wezen, de persoon zelf uit een andere wereld, die is niet overleden, want die moet je bekijken vanaf die plek van de persoon. En dat is een compleet andere werkelijkheid, die merkt dat de werkelijkheid losgaat en die blijft gewoon overeind en wordt alleen maar completer en vollediger en is in een andere dimensie.
En als je daar nou naast zou staan en je zou samen die reis maken, dan zou je samen, als je alle twee ook samen zijn vertrokken, of door de parasitaire besmetting bent geraakt waardoor je bent ingepakt door deze dimensie, als dat de route zou zijn, dan zou je samen overlijden en de werkelijkheid uit je wegtrekt, dan kijk je naar elkaar en zeg je van: Uh,,,,,,nou,,,,,,daar zijn we mooi vanaf. (Ik heb daar geen andere woorden voor. Mijn uitspraken zijn verbonden aan de situatie NU op aarde.)
De aarde is een NO GO ZONE. Dat is waar de buitenaardsen helemaal niet staan te springen om deze wereld in te gaan. Deze wereld wordt gezien als een heel zware zwarte zwerm parasitaire infectiehaard. Alle beschavingen die de aarde bezoeken doen dat op uiterste zorgvuldigheid en zijn zich heel erg bewust van wat er kan gebeuren. En er zijn behoorlijk wat buitenaardsen die in andere tijden hier in de wereld gekomen zijn, die gecrasht zijn, met hun bewustzijn en technologie in de wereld en verstrikt raakte in deze werkelijkheid, die zijn er ook. Misschien ben jij er wel één van. Ik weet het niet. Niemand weet het, maar al dat soort dingen gebeuren.
Dus je weet over het gevoel – ga je terug naar deze wereld- is verbonden aan het moment waar we nu zitten met de parasitaire besmetting die er doorheen loopt, is dat heel erg weinig aanwezig in procenten, maar in aantallen best wel groot. En dan is dat niet zo dat we teruggaan in de vorm van “ik word opnieuw geboren”, maar dan zijn er speciale acties en ook teams, groeperingen, die samen werken met anderen die zich bewust verbinden met de coördinaten van een infectiehaard waardoor ze juist hier terecht komen. Dus die zijn er ook. Ik heb dat gedaan. Maar dat zie ik niet als de reïncarnatie. En niet als een lolletje.
Dus, door wie word je bezocht, als je moeder of je zuster of je broer iets heeft laten horen? Welk model is het? Hoe diep willen we geconfronteerd worden? En hoe groot is de behoefte en gehechtheid vanuit onze derde dimensie aan degene die overleden is? Als mijn moeder straks overlijdt, die is nu 78, die gaat nog 300 jaar mee, zegt ze, en dat zal ook… Omdat ik ontzettend veel van haar hou als Wezen – mijn moeder is een hele lieve vrouw, echt een schat en ook zij dobbert in allerlei stukken net zoals wij allemaal. We zijn allemaal uit een andere wereld gekomen. Het is hier moeilijk en lastig.
Als zij weggaat, dan zou ik dat heel fijn vinden vanuit de derde dimensie, dat ik een bezoek krijg van haar. Maar ik weet, dat er niemand is die die bezoeken echt gaat brengen. Dus ik zal waarschijnlijk ook nog een paar keer getest kunnen gaan worden op mijn gehechtheid – die ik op voorhand al zwaar en verslagen – zal ik ook nog wel eens getest kunnen worden hierop. Dat zijn stevige programma’s, maar daar is een ander Weten in ons waarmee we dat contact met die ander kunnen onderhouden. We moeten dat niet via een model doen. We moeten heel goed waakzaam in zijn, want poehhh……ze zijn zo slim, ze zijn zo slim dat ze anticiperen, ze rekenen op onze “behoefte van”, dat we “nodig hebben dat”…
Dat is zo is zo diepgeworteld, dus ik zou eigenlijk willen zeggen van: geen contact op die manier, boven alles!!! En mijn vertrouwen, … mijn verbinding met degene, wie het is, waar die persoon ook is, in volwaardigheid hieruit, eens komt het moment dat je elkaar weer ziet. En dan hoef je helemaal niet mijn moeder te zijn, in mijn voorbeeld, dat was de constructie die hier is georkestreerd of geënsceneerd. Maar wie je bent, ik heb je hier leren kennen en zoals ik hier van je hou, zo hou ik daar ook van je. En misschien leef je daar wel in een heel andere sterrenwereld, hele andere functie, ……maakt niks uit Ik zie je en zal ik je dan in mijn armen houden en nog een keer bedanken voor het feit dat jij mijn moeder en mijn liefdeskracht bent geweest als moeder.
Maar ik ga niet koppelen daaraan. Ik zeg het op deze manier om even een stukje van mezelf te laten zien, om te kijken ook voor ons, zijn er nog haken en ja, het kan behoorlijk verwarrend zijn, dit soort dingen. Maar waarachtig bewustzijn … daarvoor is moed nodig en kracht. We worden zwaar onder druk gezet als mensheid door tekorten, door angsten, door pijnen, door behoefte aan liefde en als je man die je zo ontzettend veel van houdt, is gegaan … het is een onnatuurlijke situatie. Het is ook ongeoorloofd, het is niet toegestaan. In vrije werelden is het niet toegestaan dat als iemand uit de werkelijkheid weggaat waar je een ervaring hebt, dus door middel van je bewustzijn of technologie een uitstap maakt, is niet toegestaan, als iemand overlijdt (wat wij zien als overlijden), dat daar het geheugen op blokkeert, dat is het niet toegestaan. Er zijn hier oneigenlijke situaties aan de hand. En het lijden en het verdriet en alle spirituele modellen daaroverheen die dat verzachten, is allemaal hartstikke mooi dat het er allemaal is. Maar het verzacht ons zo diep dat onze kracht daardoor weggaat, maar het is niet toegestaan dat jij niet contact kunt hebben met degene die heeft geëxcubeerd uit zo’n wereld als hier.
Met andere woorden: als jouw partner of jouw moeder of jouw zusje of jouw tante of wie dan ook, waar je een ongelooflijke diepe connectie mee hebt, uit jouw leven weggaat, is het in een wereld waar geen parasitaire besmetting is maar hoog geëvalueerd bewustzijn, is het volstrekt normaal, dat je ter alle tijden met elkaar kunt communiceren.
Dat gebeurt hier niet, hier vindt een verbreking plaats en dat heeft een ten spijt voor alle mensen die denken dat het gewoon een afspraak is en het allemaal goed is, dat is niet zo. Binnen alle grote confederaties van de interdimensionale groeperingen is dit een hele grote zorg omdat het ons heel veel extra verdriet en pijn geeft bij het verlies van iemand. Dat je alleen achterblijft en dan kun je nog een foto neerzetten en een kaarsje en kun je verbinden en dat is er allemaal wel en dat is gewoon ook onze kracht, dat is onze kracht, maar het is niet bevorderlijk voor ons geestelijk welzijn.
Het gaat lijnrecht in tegen de basisvibratie van openheid. Niemand hier op deze wereld zal kiezen uit zichzelf, dat is de vrije geesteskracht, voor het feit dat: “lieve schat, ik ga jou missen, dag mam, dag lieverd, dag lieve partner”. Er is niemand die zou zeggen: nou ga jij weg en dan kies ik ervoor dat ik daarna de rest van mijn leven jou niet meer kan zien, jou niet meer kan voelen, je niet meer kan aanraken, je niet meer kan ruiken, niet meer met je kan communiceren, alleen nog maar een herinnering heb of pijn in mij draag. En dat ik daar wel met mijn eigen kracht doorheen kom. Er is niemand die er uit vrije kracht – je moet de kosmische logica erbij pakken- er is niemand die daarvoor kiest, dit is voor ons gekozen en daar moet ook een einde aan komen.
Ik kom uit de wereld van Antarrah en wij werken aan het beëindigen van dat tragische programma. Daar ben ik al mijn hele leven mee bezig. Daar ligt ook mijn grote hart, waar mijn passie en gevoel ligt. Dat is voor mij ook een extreem belangrijk iets omdat we er een compleet andere beschaving door worden. Als dit opengaat – en dit moet opengaan – want het heeft ook te maken met onze eigen verdichting, dus daarom is deze informatie, wat puur trilling is, is heel erg belangrijk om het gewoon te benoemen. Alles wat ik zeg heeft al zijn kanttekeningen en keerzijde. Er zijn ook mensen geweest waarvan de kinderen uit het leven waren gestapt en die hadden juist op die manier de kracht om door te gaan. En kwamen ze bij mij: Nou, gefeliciteerd, je hebt al mijn stoelpoten weggezaagd. Dus dat is heel diep, dat is wel wat hé! En daar ben ik mij bewust van……ik voel het ook echt op mijn borstkast een job om daar over te praten dat zoveel pijn geeft. Wie ben ik om pijn te veroorzaken? Wie ben ik om een ander, als ik weet hoe het zit, om daar niet over te spreken? Ik ben ik en ik spreek daarover, omdat de val en het opstaan van het bewustzijn heeft alles te maken met de ontstaande zogenaamde dood. En de leugen die eromheen gesponnen is.
En op een gegeven moment moet je gewoon daarover gaan spreken. En als je het gaat zien en je gaat het voelen, je gaat die grotere werkelijkheid erachter voelen, dan is het zelfs, zoals ik het zelf ervaar, is het zelfs een gift om te weten dat er niet terug gecommuniceerd wordt door overleden personen omdat dat iets anders is. Maar dat het oneindig geduld en weten in mijzelf is van: er komt een moment en dan zie ik je weer. En ik kan aan jou denken, met mijn aandacht die ik aan jou geef. Die komt dan kwantum bij jou terecht. Dus ik kan op mijn manier wel communiceren. Ik doe dat vanuit mijzelf en die lijn, die voelt heel schoon. En die mensen en ik heb met meerdere mensen dit soort processen mogen doorlopen, daar voel ik mij ook heel verantwoordelijk omdat ik degene ben die de zaag pakt en de stoelpoten eronder uitzaagt. Maar ik heb het met meerdere mensen het mogen doen, doorlopen en die mensen hebben allemaal gezegd naar verloop van tijd: “Ik moest gewoon nog veel dieper uithuilen. En toen ik helemaal uitgehuild was tot op de bodem, toen kon ik de rust voelen. En toen voelde ik ook van, ja, ze zijn er gewoon en daar heb ik ook gewoon weten in”.
En dat moment, dat is er gewoon, dat bestaat, ze zijn ergens. Ik hoef ze niet in een soort gehechtheid en pijn met een soort claim van het eigen levensgeluk, hoef ik ze niet constant in mijn leven terug te halen. Want daar ben ik mijn hele leven mee bezig geweest. Tien jaar lang ben ik bezig geweest om die mensen in mijn leven terug te halen en nu voel ik eindelijk VRIJHEID! En dat is dus de grote schil eromheen, waar ik het over heb. Er zijn andere dingen aan de hand en wij moeten daarnaar durven kijken voor onszelf, maar ook voor de wereld.
Kwantum, bewustzijn bevrijdt, als wij onszelf deblokkeren.
Bron: Martijn van Staveren, “Buitenaards contact is werkelijkheid” in Groningen (9 juni 2023), d2
Met dank aan Anita Rubie voor het maken en delen van dit transcript en aan Stichting Earth-Matters voor het organiseren van de bijeenkomsten.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.