Open en gemoedelijk

15 reacties

(door Joanna) Vandaag 1 juni was weer een hele mooie dag in Zwaanshoek! Er waren zo een 80 mensen en alhoewel ik vele malen in Zwaanshoek ben geweest, kende of herkende ik 90% van de mensen niet. ( Ik kom dus niet naar andere plekken, waar Martijn lezingen/ dagen  geeft!) Wat mij opviel, meteen toen ik binnen kwam, dat er een enorme openheid en vriendelijkheid onder elkaar was en iedereen met iedereen een babbeltje maakte, op een zeer ongedwongen manier. Het voelde heel fijn en gemoedelijk aan. Deze onderlinge verbintenis heb ik jammer genoeg nog nooit meegemaakt bij de andere dagen in Zwaanshoek. Wel natuurlijk met enkele, maar niet met geheel van de aanwezigen. Ondanks dat er misschien veel nieuwe mensen waren of mensen die minder vaak komen, werden er veel mooie vragen gesteld en op en aanmerkingen gemaakt, alsof het een natuurlijke gang van zaken was. Ik heb genoten van een ieder die er was en natuurlijk ook genoten van wat Martijn te vertellen had.

15 gedachtes over “Open en gemoedelijk”

  1. floorelomari
    Misschien heeft het te maken met; hoe langer je in een bepaalde subcultuur leeft, hoe meer je gaat voldoen aan die voorwaarden van die subcultuur. Wat eigenlijk inhoudt dat je allerlei dingen in jezelf gaat verdringen en onderdrukken en heel eenzijdig gaat leven. Zeker als daar ook nog eens extra lading op zit als zijnde; dit en dat is gemanipuleerd, niet bron, niet passend bij de echte missie enzovoorts. Alles wat onderdrukt wordt als schaduw gaat zich naar buiten toe projecteren op de ander. Dus nieuwe mensen zijn nog individueel en menselijk. Als wordt gezegd dat je eigenlijk niet eens mens bent, maar een bronwezen is het logisch dat er een ideaal ontstaat waarin je wilt voldoen. Maar daardoor verlies je uit het oog compleet mens te zijn, met lichte en donkere kanten, leuke en minder leuke eigenschappen, angsten enzovoorts. En wat je uit het oog verliest gaat ‘jou’ leven vanuit het onderbewuste. Dat is in ieder geval mijn visie en ervaring na dat zelf meegemaakt te hebben, dat in anderen te hebben ervaren en vervolgens psychologisch ben gaan onderzoeken hoe dat zou kunnen komen (zonder daar andere wezens bij te betrekken, maar complete eigen verantwoordelijkheid pogen te nemen).
    • Kim Verhoef
      Ik heb ooit eens horen zeggen: Je kunt beter een echt mens zijn dan je voordoen ‘als’ want dat is niet echt. Het is alleen wel zaak dat je de archon-beinvloedingen in jezelf opmerkt. En misschien wringt daar de schoen op een dieper niveau?
      • floorelomari
        Voor mij is het eerder; als iets psychologisch verklaarbaar is lijkt mij dat voor de hand liggender. Dan iets anders daarvoor verantwoordelijk te maken. Ik zie het eerder dat juist het afsplitsen van ‘niet ik’ delen of ‘beïnvloeding’ leidt tot dit soort dynamieken.
  3. Tamar Verkaik
    Dit las ik ergens (van Sifra Nooter) Het leven kan nog zo magisch en groots en avontuurlijk zijn, we kunnen nog zulke grootse belangrijke dingen doen, het valt in het niet bij alledaagse vriendelijkheid. Als we niet in staat zijn, op een liefdevolle manier om te gaan met de mensen die het allerdichste bij ons staan, wat heeft alle grootsheid dan voor zin? Als we de essentie over het hoofd zien, wat doet al dat opzichtige vormgerichte naar buiten gerichte er dan toe? Liefde, aandacht en tijd voor elkaar, onze geliefdes, echtgenoten, buren, collega’s, de kassiere etc en bovenal, onze kinderen, dat is het aller belangrijkst. Het beoefenen van alledaagse vriendelijkheid. Voelen wanneer we kwetsen en gekwetst worden, daarover delen en tranen laten, de pijn er van voelen en dan elkaar kunnen omhelzen. Dat is de grond die nodig is om grootse dingen te kunnen neerzetten. De ruimte dicht om ons heen, onze relaties maar ook waar ons voedsel vandaan komt, hoe wij omgaan met alles dichtbij ons, onze tuin, ons huis, onze straat. Als dat klopt en ‘schoon’ is, dan is dat de juiste bedding, daar vanuit kunnen we manifesteren, groeien, onze grootsheid leven. Maar die essentie, die moet kloppen, daar kunnen we niet aan voorbij gaan.
  4. Kim Verhoef
    Wat fijn Joanna, want zo hoort het! En wat jammer dat die gemoedelijkheid soms verdwenen lijkt te zijn bij de vaste kliek… Zou dat te maken hebben met de serieusheid en zwaarte, of met onbewuste argwaan naar de ander? Wat in mij opkomt is dit: Als men zo graag contact wilt met de oorspronkelijke beschavingen, zorg dan eerst maar eens dat het contact met de eigen beschaving warm en vriendschappelijk is.
    • Tamar Verkaik
      Mmm ja, Kim! Dat is precies wat ik denk. Ik vroeg mij af: bestaat er zoiets als kosmische loyaliteit? Als iemand tegen je zegt: ‘Jij mag er niet bij. Het is goed dat jij er niet bij bent.’ Dan kan ik dat best incasseren, hoor. Dan zeg ik gewoon: ‘Wat lief dat je dat zegt.’ Maar mijn kosmische familie? Wil je die wél ontmoeten dan? Ik weet niet hoe dat werkt, maar ik zou daar als kosmisch familielid niet zo’n zin in hebben. (Jij hebt dat niet tegen mij gezegd, maar dat is tegen mij gezegd door iemand die heel graag buitenaardsen wil ontmoeten. Dat was wat mij toen te binnen schoot.)
    • Tamar Verkaik
      ‘Vaste klieken’… ik denk dat dat iets is wat in het algemeen niet goed werkt. Het trekt je in een soort polonaise (met z’n allen in een lange rij, ziet niemand mij). Het gevaar bestaat dat je gaat denken en reageren in een soort beperkende groepsenergie. Je hebt het dan over ‘wij’ en ‘we’ en ‘samen’, maar dat is een heel beperkt ‘samen’. Het gevaar bestaat dat je gaat handelen op een manier die ‘de kliek’ in stand houdt, maar niks met het grotere samen te maken heeft. Een groter samen bestaat als je vanuit jezelf opereert, zonder afhankelijk te zijn van de beperkte kliekdynamiek.
      • Kim Verhoef
        Klopt. Het ‘samen’ wordt dan ook verkeerd geïnterpreteerd. Het ‘samen’ is ALLE mensen, wereldwijd. En niet alleen de vaste groep die al jaren naar Martijn gaat. Ik krijg dan ook vaak een beetje de kriebels als er word geroepen “wij gaan het doen” omdat ik voel dat met het ‘wij’ die beperkte groep bedoeld wordt. Misschien heb ik het mis hoor en voel ik het verkeerd maar dat is wat ik opvang. Ik beluisterde afgelopen week de opname van Joure waarin Martijn een ervaring vertelde van een reis naar Rigel met mensen van alle uithoeken van de wereld. Dat geeft maar aan dat het ‘samen’ hier te beperkt wordt gezien. Dit is overigens geen oordeel maar een constatering.