Op weg naar een enorm grote zaal in een Ambassade-stad, vertelde Martijn een poosje terug, heeft hij een bijzonder museumstuk gezien. Mij lijkt dat er zo veel andere dingen straks in het museum kunnen, want niemand meer zou waarschijnlijk iets begrijpen van “waardepapieren”, “verzekeringen”, “zorgstelsel”, “VIP lounge” en vele andere dingen en begrippen. Wat zal volgens jou straks alleen in het museum te vinden zijn?

(Martijn) … En zo loop ik naar beneden en het wordt zichtbaar bij het eerste deel van de trap. En ik kijk naar links en er is een museum… Ik ben er nog niet helemaal achter of de ruimte die ik te zien kreeg daar voor ons is neergezet, of om een andere rede. Maar wat ik daar zag, ik liep langs een ruimte, een complex, en een heel grote, laat ik zeggen, opening in de muur, de helft, zeg maar, van deze muur, daar loop ik langs en ik kijk daarin, terwijl ik van de trap afloop en ik sta stil, en ik zie daar: het eerste wat ik voelde is hetzelfde, wat ik hier voel als ik in een heel oud ridderlijk kasteel ben, die ik bezocht in de kindertijd. En daar zag je alle ridders opgesteld staan, kwam je echt in de Middeleeuwen terug, dat is een fragment van vroeger. Een soort museumgevoel, dat had ik daar.

Ik keek naar binnen en ik zag daar allemaal geavanceerde mindcontrol apparatuur staan die daar voor mijn gevoel, het was ook echt een trilling wat ik moest zien van: Het staat uit, het is nu in het museum. Met een soort knipoog. Maar er werd niets over gezegd, geen woord, maar door dat scenario werd er gesproken. In volledige eerbied, helemaal geen triomf van: aargh! Ze lieten het me gewoon zien, dat er restanten waren van werelden, alsof je een tocht door een oorlogsgebied maakt en je ziet nog na tien jaar de brokstukken liggen van alles. En dat was daar heel netjes opgesteld, het was niet stuk, het stond daar. Het was allemaal van roestvrijstalen kleur, alle apparatuur, roestvrijstalen bedden waren het, roestvrijstalen kasten, machines, hologram-teleponders (?) die daar stonden… die met cirkels velden kunnen creëren, waardoor ze kunnen inbreken in lichamen. Want dat is wat ze kunnen, inbreken in lichamen. En ik zag ze daar allemaal staan. En er was zo’n rust in die ruimte. De Force was daar binnen. De Brontuin was daar, terwijl ik naar iets kijk waar in de wereld waarin wij hebben geleefd, eigenlijk de wapens zijn. Het was heel mooi om te zien. Er was heel veel rust in. En… even zoeken naar het woord, het was een heel gedenkwaardig moment om daarnaar te kijken. …

Chopin-Etude no. 1 in A flat, Op. 25 no. 1, “Aeolian Harp” https://www.youtube.com/watch?v=7E3Ka0ThO_Y (2:35)