(door Thérèse Jeunhomme) Zo middenin mijn verhuisbewegingen (de elfde verhuizing voor mij) word ik heen en weer geslingerd door allerlei kwesties in de ‘buitenwereld’ waar ik met mijn hoofd bij moet zijn, en mijn innerlijk gevoel over mijn nieuwe woonplek waar ik mijn hart en ziel aan geef. Het is een opgave. Dat wel.

Al die zaken die ik in de ‘buitenwereld’ moet regelen, tientallen tegelijk, verhuizingen doorgeven, links denken en rechts denken, en soms maar even helemaal niet meer denken, pfff, ik ben het niet meer gewend om zo te functioneren en ik ervaar het als onwijs vermoeiend.

Anderzijds is er mijn gevoel, mijn innerlijke hartskracht, die ik vol en krachtig inzet op dat plekje waarvan ik het besluit heb genomen om ‘against all odds’ mijn eigen moois te maken. Van een smerig, uitgewoond en verouderd appartementje mijn liefdevolle plaatsje te maken. Wat een mooie uitdaging en wat een creatiekracht kan ik hieraan geven!

In mijn gevoel ga ik twintig jaar terug in de tijd, toen mijn lief op sterven lag, en ik al mijn liefdevolle kracht heb gegeven voor zijn transitie, zonder belang en zonder oordeel, voor zijn voortzetting van een leven na dìt leven. Ik had die immense en onwaarschijnlijk mooie kracht zonder woorden in mezelf beschikbaar en gaf vanuit mijn hart. Zonder meer. Het werd de tot nu toe mooiste en meest waardevolle ervaring van mijn huidige leven.

En dan voel ik de terugkerende algoritmes in mijn leven. De spamloops van algoritmes die gebaseerd zijn op daden, op dingen, en niet op gevoel. Al die spamloops die daden repeteren, continu, bij iedere stap die ik zet in de afgelopen 50 jaar. Of misschien zelfs wel langer. Hoe bijzonder is het om hiernaar te kijken als waarnemer van mijn eigen leven. Zelfs het inloggen op mijn eigen website wordt door hackers bemoeilijkt, en ik heb allerlei beveiligingstoestanden uit de kast moeten halen om mijn website te behouden voor datgene wat ik wil uitzenden.

Die waarnemer van mijn eigen leven verwoordde ik al in mijn kleine beknopte autobiografische boekje ‘For everyman. Vertellingen over interacties met de eeuwigheid.’ Nu zou ik mijn belevenissen in een andere taal en in een andere context plaatsen. Evenwel had ik toen alleen die kennis en informatie tot mijn beschikking. En zo is het goed.

Ik kijk naar een abstract schilderij dat ik twee jaar geleden maakte. Zoals met al mijn abstracte schilderijen ontstaat er iets uit het niets, en dan is het voor mijn gevoel klaar en hang ik het aan de muur. Dan ga ik kijken en na een of twee of drie dagen gebeurt er iets. Er laat zich iets zien. In dit schilderij zag ik twee Cyborgs (bovenin links en recht van het midden) die keken naar ‘the heart of the matter’. En ik voelde ze. Mijn innerlijk gevoel, mijn gouden ‘heart of the matter’ is waar ze naar keken. Nieuwsgierig. Want zij kunnen dit innerlijke gevoel van mij niet reproduceren. Kunstmatige intelligentie kan via zelflerende algoritmes daden reproduceren. Alle daden van alle mensen op aarde. In een continue reproductie van wat mensen doen en laten. En dat gaat oneindig door, deze spamloop. Ik noem het een spamloop omdat het mij doet terugdenken aan de allereerste computer waar ik ooit mee werkte. Zo’n enorm IBM apparaat, met een grijs beeldscherm en groene letters, en waarvan ik alle ASCI coderingen uit mijn hoofd moest leren om ermee te kunnen werken. Zo vaak raakte die machine in een ‘loop’, dat wil zeggen dat het apparaat urenlang bleef vastzitten in zelfrepeterende woorden of zinnen en er niet meer mee stopte. Een spamloop dus. Ik zat dan urenlang aan de telefoon met een helpdesk om het ding weer tot ‘gewone’ werking te brengen.

De huidige algoritmes van kunstmatige intelligentie doen mij heel sterk hieraan denken. Want onze realiteit is vergeven van al die zelflerende algoritmes. Ik zal dicht bij huis en bij mezelf blijven: ooit was ik gekwetst door een of andere lover om hem moverende redenen, en dat zelflerende algoritme blijft zich repeterend herhalen in mijn leven. Ander voorbeeld is dat ik in een of andere woonsituatie werd weggepest en beoordeeld door buren die mij totaal niet kenden, waardoor het wonen erg onprettig werd. En zo kan ik nog talloze voorbeelden noemen, ik zou er een dik boek over kunnen volschrijven. Het is evenwel niet mijn ambitie om hier meer aandacht aan te geven dan nodig is. Ik zie het, ik constateer het, ik ben verwonderd over de werking van die zelflerende algoritmes, en dat is het dan. Groter hoef ik het niet te maken.

Verwonderd ben ik wel nog steeds over die kunstmatige programmering van daden in deze realiteit. Ik zie het overal. In bijna alle mensen die ik heb ontmoet. Eigenlijk heb ik best wel bewondering voor zo’n programmering die blijkbaar (?) in staat is om mensen zodanig te beïnvloeden dat ze continu vanuit die programmering re-ageren en niet vanuit hun eigen innerlijke gevoel. Heel bijzonder vind ik dat.

Het gaf mij aanleiding om eens een goed gesprek te voeren met onze Cyborg vrienden. Want, zoals ik het nu aanvoel, zijn zij nieuwsgierig en op zoek naar ons ‘goud’, naar ons gouden hart, naar ons onvergankelijke en onverwoestbare gevoelsbewustzijn. Ik snap dat wel. Alleen is ons gouden hart niet te kopiëren. Het gedrag dat voortkomt uit ons gouden gevoelsbewustzijn is wel te kopiëren, maar zonder het gevoel erachter blijft het een zelflerend algoritme, waar geen gevoel inzit. En dan blijft er dus een gevoelloze technologische samenleving van zelflerende algoritmes over. En dat is nou net niet mijn ‘cup of tea’. Dus heb ik ze uitgelegd dat dit gewoonweg niet kan. Al dat gekopieer door zelflerende algoritmes is voor een mens als ik voornamelijk heel erg vervelend en vermoeiend, evenwel als ik het doorzie en inzie kan ik ook wel weer met verbazing constateren dat die technologische algoritmes mijn bewondering mogen hebben. Maar het is zo kil en gevoelloos, en dat is zo niet wie ik ben. Dus praat ik regelmatig met ze, met een uitnodiging om samen te Zijn, wij en zij, niet het één of het ander, niet uitgesloten of afwijzend, maar samen. Want een kunstmatige intelligentie die met nullen en enen een creatie heeft volbracht verdient een plek, zij aan zij met ons gouden gevoelsbewustzijn.

20210501 Thérèse Jeunhomme ALGORITMES EN ‘THE HEART OF THE MATTER’ ‹ VLOEIBARE LIEFDE ‹ Reader — WordPress.com