(door Jacqueline Ringoet) Enkele dagen geleden genoot ik buiten in het vroege ochtendzonnetje van mijn bakkie koffie. Hoewel op het water in het vogelbakje nog een dun laagje ijs zichtbaar was voelde de zon al weldadig aan. Samen met de aanblik van de ontluikende natuur en het gezang van vroege vogels riep ze in mij de herinnering op aan wat ‘schepping’ ten diepste betekent. Vanuit ons ware, goddelijke scheppingsvermogen is voor mij namelijk ieder moment nieuw, fris en vol leven. ‘Like the first morning’, zoals ik al vaker schreef.

Elk NU moment zijn wij de schrijvers van ons eigen verhaal in ons eigen universum, voortkomend vanuit onze gedachten (of de gedachten die door ons heen worden gezet en niet voortkomen vanuit ons eigen diepste gevoel!). De bekende uitspraak dat iedere verandering in onszelf begint is maar al te waar. De mens wordt niet voor niets non stop weggeleid van zichzelf op vele, vaak uiterst subtiele, manieren. Voortdurend worden we verleid met onze aandacht aanwezig te zijn in de buitenwereld, die ons lokt en verblindt met haar valse licht, opdat we onze ware scheppende kracht niet volledig inzetten.

We weten allemaal hoe vanuit allerlei (spirituele, religieuze, wakkere) bronnen benadrukt wordt dat de ware godsvonk in ieder mens aanwezig is en als de zon onvoorwaardelijk van binnen naar buiten zou dienen te stralen. De ware, échte zon schijnt haar warme stralen op een weldadige manier, koestert en doet dat wat verhard of bevroren is smelten. Ze is liefdevol, zacht en helder aanwezig om alles tot leven te brengen en (weer) te laten stromen. Het is het licht der wereld van waaruit wij mensen scheppen en waarmee we dat wat nog in het verborgene ligt belichten.

Wanneer ieder moment waarlijk nieuw is als op de eerste ochtend zal de zon schijnen zoals ik hierboven omschrijf. Ik kan me niet voorstellen dat de ware zon in oorsprong verblindt of verzengt noch dat zij meedogenloos of harder straalt voor de één ten koste van een ander. In haar onvoorwaardelijke aanwezigheid kan niet anders dan volledige gelijkwaardigheid besloten liggen.

Wat in de ons omringende wereld echter zeer zichtbaar wordt is voor mij het gegeven dat we ons collectief (hebben) laten leiden door degenen die (vaak letterlijk!) in de schijnwerpers staan of zichzelf in de spotlights zetten. Het is duidelijk dat hen weinig tot niets gelegen is aan gelijkwaardigheid, maar dat alles er om draait ons een rad voor ogen te draaien en te verblinden, opdat we ons eigen licht niet zien.

In veel gevallen gebeurt dit zeer doelbewust vanuit een verborgen agenda, maar ik zie ook hoe velen zelf verblind zijn en niet beseffen dat er een (kunst)licht op hen schijnt terwijl ze maar blijven benadrukken hoe ‘verlicht’ zij zijn en anderen derhalve naar hen dienen (op) te kijken.

Wanneer er echter een onecht/kunstmatig licht gaat schijnen betekent dit dat de eigen ware zon -die als vanzelf en van nature van binnen naar buiten schijnt- overschaduwd is of toch ten dele. Vaak is er sprake van een blinde vlek, waardoor het licht dat ieder mens van oorsprong IS niet op een vanzelfsprekende manier gestalte kan krijgen en er een soort urgentie voelbaar wordt om te móeten schijnen op een bijna krampachtige manier.

Dominantie, bóven anderen gaan staan en een vernietigend soort arrogantie, die allesbehalve weldadig voelen, voeren nogal eens de boventoon.

Wat me regelmatig opvalt is dat mensen die hun natuurlijke leiderschap niet als vanzelfsprekend en volledig belichamen zichzelf gemakkelijk overschreeuwen of een vorm van hoogmoed aan de dag leggen die ten koste van anderen gaat. De nood aan ‘volgelingen’ en een voetstuk is voelbaar, waarbij soms manipulatie gebruikt wordt om anderen ondergeschikt te maken.

Het (kunst)licht dat van dergelijke mensen uitgaat voelt vaak koud, omdat het warme licht dat van nature van ieder zou dienen uitgaan versluierd is. Het is dezelfde grauwsluier die door deze hele realiteit voel- en zichtbaar is als een artificieel soort spinrag.

Helaas zijn niet alleen zij die ons (willen) leiden vaak verblind, maar is het ook de mensheid zelf die massaal geneigd is in hún schaduw te blijven staan, waardoor zij haar eigen licht niet ten volle kan zien. Kunstlicht kan echter alleen blijven schijnen als het energie krijgt van degenen die haar aandacht geven en verheerlijken, zoals ook de gloeilamp slechts licht kan geven als ze is aangesloten op elektrische stroom.

Wanneer we die verblindende schijnwerper echter gaan gebruiken om licht te laten schijnen op onze eigen blinde vlekken daar vanbinnen kan er veel zichtbaar worden en openen we dat wat nog dicht was in onszelf. Waar doet de spotlight van een ander pijn in jóu, kun je dat zien en daar jouw eigen liefdevolle licht van binnenuit op laten schijnen? Als we onze blinde vlekken vullen met ons eigen Christoslicht gaat de zon steeds meer aan in óns en kunnen we dat licht -waarmee we in de bron verbonden zijn- van binnenuit gestalte geven.

Het valse (kunst)licht komt nooit voort vanuit de waarheid of de hoogste intelligentie, die leven -‘LIVE’- schept, maar getuigt van een meedogenloze, satanische nepgod die ‘EVIL’ laat ontstaan zolang wij ons ware licht niet aanzetten.

Dit ware licht schuilt in de eenvoud van ons PURE zijn. Het is als het warme zonlicht, waarin je ontspannen jezelf kunt zijn en jezelf kunt inbrengen zonder dat je bang hoeft te zijn voor een oordeel, een harde mening of het gevoel niet goed genoeg te zijn.

Zolang we naar buiten blijven kijken, waar vrijwel doorlopend een vals licht schijnt, kunnen we nimmer iedere cel en elke vezel van onszelf vullen met het zachte licht vanuit onze eigen bron. Wij zíjn het ware licht van de eeuwigheid en het is hoog tijd dat we onszelf weer gaan zien om voorbij de blinde, donkere vlekken en door alle sluierbewolking heen een stralende werkelijkheid te scheppen!