Het is zo veel, zo veel, zo intens veel.
Het is zo groot, zo groot, zo enorm groot ……….. maar vooral eeuwig zonder de rand van “tijd”.
‘Schijnt’, al vang ik in mij, via mijn hart, al wel flinters op van ‘blijkt‘.
Toen ik ‘het’ voor het eerst hoorde, jaren terug, dat reïncarnatie niet bestaat maar een invoeging van buitenaf is, via boek, docu of therapeut, dat zich (als leven) achterwaarts uitrolt in jouw brein en zo de zogenaamde ervaring doet voelen als “waar”, als waarheid van geleefde herinnering, was ik met stomheid geslagen. Want als ik dit echt durf te beseffen, wat is dan wel waar?
Een vraag van kracht!
Een vraag van durf!
Een vraag van moed!
Alle poten onder mijn tafel waren zich op dat moment dus aan het omvormen tot niets dat meer draagt. Hoe knap gedaan eigenlijk he, mindcontrole. Deze realiteit die zich door ons heen gevouwen heeft en waaraan ons brein zo hecht gekoppeld zit.
Mijn boomtakken zijn eindeloos breed dus ik vlieg even een andere (tak) op ….
De vraag ontpopte via buiten. Durf ik in iets te stappen, waarvan ik niet weet waarin, zonder er met iemand over te spreken, alleen wetende dat ik mijzelf, mijn wezenrijkheid altijd meeneem, waar ik ook ga?
Kort daarna kwam de ervaring inpandig, in mijn lijf dus. Mijn gouden kern waar zich alles maar dan ook alles in/doorheen afspeelt, dit gouden NU blijkt enkelvoud. Er werd hartelijk om gelachen toen ik trachtte dit te delen en al typende moet ik daar weer om lachen want ja woorden, ze schieten zo intens te kort om uit te drukken wat ik voel. Ook ik ja, eindelijk. Gelijk besef ik dat deze woorden die jij nu leest ook al begrenzend werken want ik draai en tol zachtjes om mijn kern heen, kort diverse scenario’s in, als Henny. De spiegel als eerlijk naar mijzelf, het is een must.
Brein-denken. Ik ervoer mijzelf altijd als een soort paranoot die daar bovenin bijna niet te kraken was. Daar bovenin bestond tijd, lineair denken. Agenda. Straks. Morgen. Volgend jaar en vooral gisteren en vroeger toen ik klein was waar oude pijnen van destijds en slacht offer(schap) zich toonden. Interessante spatie in dat woord he!
Tot ik door die bodem begon te zakken…. De gelaagdheid van voelen is bijzonder, wonderschoon en ook best een uitdaging maar oh wat ervaar ik het als rijk en ruim!
Verbondenheidsveld. Wow …. onbenoembaar edoch steeds meer voelbaar. Nooit alleen maar altijd een vorm van samen met het leven in allerlei vormen. “Same Light, different lamps” las ik ooit. Wat een wezenrijkheid. Dankbaar!
Terug naar de vermeende herinnering(en). Wat staat is mijn kern, mijn goud!
Ik koester al wat ik meegemaakt lijk te hebben, mij realiserende dat dit mogelijke invoegingen geweest zijn waarvan er mooie, fijne, leuke, ondersteunende momenten geweest zijn, maar er ook grof geweld was. Fysiek of anders.
Mijn goud, mijn gouden kern.
Nooit niet!
—
p.s. boobytrap of/in the mind – pak je het aan dan pak je het uit en activeer je het zelf in jezelf, dan nestelt het zich in jou als “echt” en reageert jouw cyber biologische lichaam navenant.