Ravage

Vóór mij ligt er iets, iets in de vorm van een grote vreemde vleugel waar heel veel metalen onderdelen doorheen zijn gestanst. Stel je voor, als een gecrashte motor zou samengeperst raken in een vreemde onaardse, verpletterende zwaartekracht, dan aangevuld zijn met allerlei andere materialen en ingewikkelde onderdelen, sommige zelfs organisch, dan zou het je ongeveer een idee hebben waar ik naar keek.

Ik merkte dat sommige onderdelen leken te werken, konden bewegen. Ik heb aan iets getrokken en er ging een deurtje open. Nou ja, misschien niet helemaal “een deur”, maar ik kon er doorheen kijken naar wat “binnenin” was. Ongelofelijk, er was een echt landschap van een zonovergoten dennenbos waar een zandweg doorheen liep. Ik kon zelfs bosbessenstruiken aan beide kanten ervan zien. De vertrouwde geur van hete dennennaalden… Ik deed het deurtje dicht, het landschap verdween. Wat iS dit ding?

Mijn aandacht werd getrokken door een delicaat gevouwen papier dat ergens aan de flank aangehecht was. Ik herinner me dat we als kinderen kleine waaiers vouwden als het warm was of als we speelden alsof we nobele señora’s waren. Je kon eerst iets op een stuk papier tekenen, het in smalle strepen vouwen als een harmonica en dan weer openvouwen zodat de tekening weer tevoorschijn kwam, zij het een beetje vervormd.

Dit harmonica-achtige papier was dichtgevouwen. Ik opende voorzichtig de plooien ergens in het midden en moest met mijn ogen knipperen. Er stroomde licht uit de plooi. Bij nader inzien leek het een luchtlandschap te zijn met een soort pluizige wolken. Er was geen zon te zien, maar hij was gevuld met licht. Geweldig. Het openen van een andere vouw produceerde een scène die leek op een nachtelijke hemel, behalve dat deze gevuld was met geluid. De lucht, tenminste wat we “de lucht” zouden noemen, trilde een beetje met een hoge, zachte “hummmm” die er gewoon WAS, geen bron die dit geluid produceerde in zicht. Als sterren konden zingen, was het misschien het lied dat ze hadden gezongen…

Het was zo mooi dat toen ik het papier losliet en achteroverleunde, dat ik besefte dat ik buiten adem was… Dit ding bevatte al die prachtige schatten, oceanen, uitgestrekte velden, allerlei soorten bergen… En dat is alleen maar wat je “normaal” op aarde kan zien, er waren veel meer “andere scènes”. De meesten van hen bevatten geen levende wezens, herinnerde ik me plotseling. Vreemd, een opslag van “levensechte decors”? Wat heel echt aanvoelde, compleet met geuren, kleurschakeringen, geritsel en gedonder… En toen wist ik wat het was — een afgebroken, verwoeste stuk werkelijkheid. **