Dus door je eigen vermogen in te zetten, door te volharden in wat je voelt, door te zeggen wat je voelt en door dat ook echt gewoon aan te geven; wordt jouw bewustzijn zo ontzettend een eigen autoriteit. Het krachtveld en de trillingen komen vrij zodat die parasitaire besmetting, die zich in jouw werkelijkheid bevindt, in jouw -dus ook echt in jouw, ze zitten in onze codes- dat die als het ware uitschakelen en naar een ander veld schuiven omdat jouw eigen autoriteitsveld aan gaat. En op dat veld schakelt de andere intelligentie dan ook over.

Het lijkt een heel complex iets, maar eigenlijk is het een heel eenvoudig iets. Door letterlijk de leiding te nemen en te voelen wat je zou kunnen doen.
En dan kom je dus uit op ‘schroom’, op ‘mag je wel of niet spreken’, ‘mag je jezelf de ruimte geven’.
Ik denk dat we dat allemaal wel kennen. Het is echt een code.
En of je nou wel of geen spreker bent; ook als ik bijvoorbeeld bij groepen ben waar ik zelf niet spreek en ik zit in de zaal, dan voel ik dat het lichaam niet wil praten.
Dan voel ik als iemand zegt, “We hebben ook een gast, Martijn van Staveren is hier aanwezig”, slik… Dan voel ik datgene wat ik nooit heb omdat het script gaat draaien en mijn lichaam wordt dan nerveus. “oh god, nou moet ik wat gaan zeggen”.
Ik voel dus het programma en dat is die code. Die code wil je neersabelen op de grond: en je houdt je mond en je voegt je in de situatie en daar sluit je je bij aan, punt uit. En ga niet voorop het ijs breken wat je wordt verpulverd.
En dat is waar we mee te maken hebben.

MvS

Fragment uit EDU 2021 06