(door Rineke van den Berg) Lang geleden had Arina een heel heldere droom. Eerst vond ze deze droom een beetje vreemd, maar steeds meer verder in de tijd besefte Arina dat haar droom in deze tijd werkelijkheid aan het worden is. Meer en meer vertrouwde zij er op dat wij zelf de oplossing van alle problematieken zijn. Het gaat er slechts om dat je keuzes durft te maken. Kies je voor angst of voor vrijheid? Aan jou de keuze.
Dit verhaal is in de ik-vorm geschreven. De hoofdpersoon is Arina.

De Droom

Samen met vele schapen stond ik in een weide die stevig omheind was. Onze gemeenschap, de kudde was verre van saamhorig. Er werd steeds meer ruzie gemaakt. Soms over kleine zaken, of grotere kwesties. Soms ging het over de kinderen (de lammetjes) die ondeugend waren, dan weer over de kleur vacht en van welke vader het lam dan wel was. Sommige ruzies en vechtpartijen kwamen echt vanuit het niets, er was vaak geen enkele aanleiding. Zelf deed ik hier niet aan mee. Ik droomde van een mooie wereld die achter het hek zou zijn. Ik keek naar de voorbij drijvende wolken en stelde me voor dat ik ook een wolk was en dat ik vrij zou zijn…echt vrij.

Ook was er een herder die heel goed voor ons zorgde, we hadden geen enkel tekort, behalve saamhorigheid en liefde. Daar kon de herder natuurlijk niets aan doen. Hij deed wat hij geleerd had om schapen te houden.

Op een dag stond ik bij het hek weer weg te dromen, toen er een hele grote marmot aan de andere kant kwam staan. Hij vroeg me; “wat doe je achter dat hek? Zijn jullie gevangenen?” Ik stond met een mond vol tanden en wist even niets te zeggen.

Nadat de marmot weer weg was ging ik met andere schapen praten en hen vragen stellen; “waarom staan we eigenlijk achter een hek? Zijn we gevangenen? Kunnen we er ook voor kiezen om de wijde wereld in te gaan? ”

Geschrokken keken mijn soortgenoten me aan. “Wat zeg jij nu? Ben je wel goed bij je hoofd? Je bent een dromer die de weg kwijt is. Natuurlijk blijven we hier achter het hek, hier is het veilig. De herder beschermt ons tegen allerlei wilde dieren en gevaren die daar zijn. Jij bent altijd een rare geweest en dat zul je altijd blijven,” zei één van de schapen. “Vanaf nu zeggen we niets meer tegen jou, je hoort niet meer bij de kudde. Je moet vanaf nu achteraan staan bij het voederen.”

Mijn hart klopte wild van spanning en ook van schaamte. Ik, die alleen maar een vraag stelde en graag antwoord wilde, werd voor gek verklaard en mocht geen deel meer van de kudde zijn. Ik voelde me vreemd en aan de kant gezet.

De volgende dag zag ik toen ik wakker werd dat het hek van de weide openstond. Bij het hek stond dezelfde grote marmot. Blij huppelde ik naar dit prachtige dier toe. “Hallo” zei ik, “gisteren heb ik over jouw vragen nagedacht, nu heb ik wat vragen. Is er gevaar buiten het hek? Zijn er daar wilde dieren die mij kunnen verwonden of opeten? Hoe is het daar echt? Ben je buiten het hek echt vrij? Of is het beter om binnen het veilige hek te blijven? “

De Marmot lachte vriendelijk en zei; “misschien kun je het eens proberen om een stapje buiten het hek te doen, dan kun je het zelf ervaren. Ik ben een vrij wezen die geen grenzen kent en geen belemmeringen. Samen met andere marmotten hebben we het fijn en voelen ons gelukkig omdat we alles zelf kunnen beslissen en op ieder moment weer opnieuw kunnen voelen wat goed voor ons is.”

Ik stapte één stapje buiten het hek en tegelijkertijd mekkerden er vele ander schapen; meeeehhhhhh “herder…het hek staat open, er ontsnapt een schaap”. Alle schapen waren erg opgewonden en mekkerden mee…meeeeh, ”herder kom snel. Het hek staat open, wij bibberen van angst voor de wilde dieren. Zo komen ze naar binnen en kunnen ons opeten.”

Ik stapte nieuwsgierig uit het hek en voelde het fijne frisgroene gras onder mijn hoefjes. Het leek alsof ik doof geworden was door al dat gemekker. Elke stap die ik zette voelde zo vrij en ik huppelde met grote sprongen vrolijk achter de vriendelijke marmot aan. Wat een feest van de meest heerlijke geuren en kleuren die steeds helderder en intenser leken te worden.

“Kom maar mee” zei de Marmot, ”je bent welkom in ons hol. Jij bent anders dan al die andere schapen, jij hebt het altijd al in je gehad om jouw vrijheid volledig te kunnen ervaren in alles wat je doet en gaat doen. Nooit zal iemand jou als slaaf nog kunnen bestempelen. Ook ben je vrij van kuddegedrag en zul je jouw eigenheid kunnen leven.”

Na een lange reis, ik was niet moe maar juist heel energiek, kwamen we aan bij een grot die verscholen lag onder de meest prachtige struiken met magisch gekleurde bladeren en bloemen.

“Kom maar verder helder schaap. Als jij dat wil mag je jezelf hier thuis voelen. Welkom in de nieuwe wereld.”

Ik werd zo blij en diep gelukkig dat ik er van ging huilen. Er kwamen andere marmotten op me af en ze omhelsden me en fluisterden zachtjes in mijn oren dat ik welkom was omdat ik de keuze had gemaakt om werkelijk vrij te willen zijn. Ik had me nog nooit zo fantastisch gevoeld. Ik jubelde luidkeels…toch was dit geen gemekker, maar een mooie hoge toon van sprankelende muziek die ik hoorde. Wat vreemd. Ik keek naar mijn vacht, maar ook mijn vacht was van wollige krullen veranderd in een zacht grijsbruine glanzende dos met haar. “Ik ben veranderd,” riep ik. “Ben ik ook een marmot geworden?” De andere marmotten lachten vriendelijk, “jouw verschijningsvorm is veranderd zodat je je hier beter thuis kunt voelen, maar van binnen ben je dezelfde als altijd; een prachtig vrij en helder wezen die geen angst kent alleen maar onvoorwaardelijke liefde.”

Toen het donkerder werd, gingen we allemaal naar binnen. Daar wat dieper in de grot lag heerlijk zacht mos. Iedereen kroop tegen elkaar aan. Dat was wel wat wennen voor mij, maar voelde mezelf snel vrij om dat ook te doen. Al snel viel ik in slaap en droomde dat er geen hekken in deze wereld meer waren en dat iedereen vrij was van angst, slavernij en kuddegedrag. In deze nieuwe wereld was er alleen maar vrede en verstonden alle mensen en dieren elkaar. Zelfs de bomen en de planten spraken zichzelf liefdevol uit. Alles was er in overvloed en iedereen was gezond en sterk.

Ze leefden op deze prachtige planeet nog heel lang en zeer gelukkig.

Toen ik uit mijn droom ontwaakte wist ik dat dit werkelijkheid is. Wanneer en hoe wist ik toen nog niet, maar nu zie ik het plaatje van de nieuwe wereld voor me. Heb maar vertrouwen.

Lieve groet Arina

PS: Arina is een fictieve naam die bij het verhaal hoort.

Geschreven: door Rineke van den Berg

 Rineke heeft ook website:  www.sundancer.nl