Een land van ooit te missen in een land van nooit. De roep in mijn hart een echo van thuis, verdriet niet thuis te brengen. Maar de herinnering terug vergeten te zijn, ik bén de echo. Al die tijd slechts een echo te zijn. Ik als reactie, en als de ik wegvalt enkel dat wat reageert en geen enkel kader kent. Wonderen ontstaan als denken ontdooit en daar waar aandacht het leven wakker kust. Uit de illusie van af gescheidenheid ontmoet God enkel God, overal waar God gaat. Het leven te zijn dat alles verbindt in oneindigheid. En dat de wereld schudden kan en dat de mensen diep in slaap gesust het daglicht vrezen. Maar dat dit als waarheid open gaat. Dat deze waarheid altijd in elk moment het bestaansrecht is van mensen. Dat wij mensen de aarde zijn, het leven zijn, het begin zijn en geen einde kennen. Het leven een uiting is van wat de mens ten diepste is, de natuur een expressie van wat de mens ten diepste voelt en de dieren daarin dienstbaarheid wensen, al die tijd niet herkend als God. En dat wij mensen nooit alleen zijn geweest, niet in onze donkerste momenten, dat God altijd daar was. De zachte fluistering van het leven enkel overstemt werd door de echo van het gedachtegoed, maar altijd fluisterde ze zachtjes doch daadkrachtig; ik ben hier, ik ben overal in elk moment. In een andere taal wordt het vergeten zijn herboren, zowel hier als daar, nooit weggeweest. Enkel afgeleid door de de illusie iets anders te zijn, iets anders te moeten, te worden, te leren… Altijd werkwoorden, nooit slechts stilte. In onze vergetelheid en in onze miskenning van de diepte van ons hart hebben wij elkaar miskent, hebben wij het leven miskent. Hebben wij onszelf, de ander en het leven geweld aangedaan, vanuit onbegrip, vanuit onwetendheid, zelfs vanuit liefde. Maar dat ook in die miskenning het hart God heeft herkent. Nu het inzicht diep doordringt in elke cel God te zijn, het leven te zijn, brengt dit verantwoordelijkheid voor al het leven in elk moment. Met ogen van verwondering ontdooit denken en kunnen wonderen ontstaan, blinde ogen brengen met de beste bedoelingen de grootste destructie. En dat niemand schuld draagt, geen mens, geen wezen, niemand. Omdat wij vergeten en besmeurd een illusie leefden en puurheid streefden zonder het weten al die tijd puur te zijn. Dat wij mensen nu in elk moment met eerbied dit weten en het leven kunnen eren, met terugwerkende kracht onszelf en de ander kunnen zien, God die God ontmoet. Met verwondering het denken doen ontdooien zodat de wondere wereld van het land van ooit zich kan openen, zich kan tonen in een land van nooit. Slechts een echo te zijn geweest