(fragment) 2. Virussen en exosomen

Virussen (letterlijk ‘vergiften’) werden eind 19de eeuw bedacht op basis van de veronderstelling dat ziekten die niet aan bacteriën kunnen worden toegeschreven, veroorzaakt moeten worden door een microbe die te klein is om onder een normale microscoop te worden waargenomen. De ontwikkeling van de elektronenmicroscoop in de jaren dertig van de vorige eeuw maakte het mogelijk dat microbiologen kleine stipjes in en rond zieke cellen zagen. Ze trokken meteen de conclusie dat deze stipjes virussen waren en de cellen ziek maakten.

Dit was een grote vergissing, want uit onderzoek van de afgelopen decennia is gebleken dat wanneer cellen beginnen af te sterven, ze allerlei deeltjes produceren die niet van ‘virussen’ zijn te onderscheiden; dit kan gebeuren als onderdeel van het normale proces van celdood en -vervanging, of omdat cellen worden beschadigd door toxiciteit. Men denkt dat zulke deeltjes – onder andere bekend als extracellulaire blaasjes en exosomen – functies vervullen zoals het elimineren van ongewenste stoffen en het vervoeren van eiwitten en nucleïnezuren naar andere cellen.

Bacteriën zijn zelfreplicerende organismen. Virussen zijn veel kleiner, en bestaan slechts uit kleine strengen genetisch materiaal (DNA of RNA) in een eiwitcapsule. Deze deeltjes zijn inert, hebben geen stofwisseling, en kunnen niet op eigen kracht bewegen, groeien of zich voortplanten. Het is absurd om te geloven dat zulke deeltjes onze cellen – die intelligente, zeer complexe organismen zijn en een miljoen keer zo groot – kunnen kapen en doden. Zoals een criticus zegt: ‘om aan virussen ook maar enige handeling toe te schrijven is ongeveer hetzelfde als handelingen toe te schrijven aan het afgehakte hoofd van een overledene’!¹

Het medische establishment trakteert ons via de mainstream media op eindeloze angstscenario’s over virale epidemieën, zoals polio, aids, hepatitis C, SARS (severe acute respiratory syndrome), vogelgriep, varkensgriep, ebola, en nu Covid-19 (coronavirus-ziekte).² In de praktijk worden ‘virale infecties’ nooit gediagnosticeerd door het virus rechtstreeks waar te nemen en te isoleren, maar op basis van indirect bewijs, zoals klinische symptomen, antistofniveaus, of DNA- of RNA-fragmenten waarvan wordt aangenomen dat ze deel uitmaken van een virus.

De juiste manier om het bestaan van een virus te bewijzen is door het te isoleren van een gastheercel, d.w.z. het te scheiden van alle andere cellulaire componenten en afvalstoffen. De standaardprocedure daarvoor is om vloeistof van een zieke af te nemen, het te filteren (om alles ter grootte van bacteriën te verwijderen), het in een ultracentrifuge te laten draaien zodat de bestanddelen in verschillende dichtheidsbanden worden gescheiden, en de gezuiverde virusdeeltjes daaruit te halen zodat ze kunnen worden geanalyseerd en de volgorde van hun genen kan worden vastgesteld.

Deze techniek is gebruikt om exosomen te isoleren, en ook twee soorten zogenaamde virussen: bacteriofagen, die bacteriën zouden aanvallen; en ‘gigantische virussen’, die eencellige organismen zoals algen zouden aanvallen. Een alternatieve opvatting is dat deze twee soorten sporen in feite bacteriën en algen helpen door hun genetisch materiaal met hen te delen. Sommige bacteriën en algen lijken onder zeer ongunstige omstandigheden in deze sporen te veranderen, en vervolgens weer naar hun oorspronkelijke vorm terug te keren zodra de normale omstandigheden zijn hersteld.³

Geen enkel virus waarvan wordt aangenomen dat het bij mensen ziekten veroorzaakt, is ooit met behulp van bovenstaande techniek geïsoleerd. In plaats daarvan nemen virologen vloeistof van een zieke af die allerlei verontreinigingen bevat (het virus wordt verondersteld er een van te zijn), en voegen deze vervolgens toe aan een cultuur van menselijke of apencellen die ‘uitgehongerd’ zijn (om de opname van het virus te bevorderen) en die met antibiotica en andere chemicaliën zijn vergiftigd. Als sommige van de cellen vervolgens ziek worden of sterven, dan gaat men ervan uit dat het onzichtbare virus daarvoor verantwoordelijk is – en zegt men dat het is ‘geïsoleerd’!⁴

De procedure voor het ‘isoleren’ van het mazelenvirus voor gebruik in vaccins is als volgt.⁵ Was niercellen van apen met trypsine (een enzym van een varken), waardoor de cellen beginnen op te lossen. Voeg ze toe aan een celcultuur die antibiotica bevat, en voeg foetaal runderserum toe (een groeisupplement dat lichaamsvreemd genetisch materiaal bevat en deeltjes die niet te onderscheiden zijn van virussen). Voeg vervolgens een urine-, slijm- of speekselmonster toe van een mazelenpatiënt. Als de cellen tekenen van beschadiging beginnen te vertonen, dan wordt dit aan het mazelenvirus toegeschreven.

Op geen enkel moment wordt het virus feitelijk waargenomen, gezuiverd en gefotografeerd met een elektronenmicroscoop. Er wordt ook geen controle-experiment uitgevoerd om erachter te komen wat er zou gebeuren als dezelfde gifstoffen aan de celcultuur zouden worden toegevoegd maar zonder het monster van menselijk materiaal (en het zogenaamde virus). Tijdens een proces in Duitsland over de vraag of het bestaan van het mazelenvirus ooit is bewezen, gaf dr. Stefan Lanka opdracht aan een onafhankelijk laboratorium om dit controle-experiment uit te voeren. Het toonde aan dat de weefsels in de celcultuur stierven, zelfs als er geen materiaal van een ‘geïnfecteerde’ patiënt aan werd toegevoegd.⁶

Geen zogenaamd ziekteverwekkende virussen zijn ooit met een elektronenmicroscoop waargenomen in mensen of dieren, of in hun lichaamsvloeistoffen zoals bloed en speeksel. Ze zijn alleen gefotografeerd in celculturen waarin beschadigde cellen uit elkaar beginnen te vallen – waarbij allerlei virusachtige deeltjes vrijkomen, waaronder exosomen.

Boven: een exosoom-bevattend blaasje in een cel. Onder: het ‘Covid-19-virus’ in een cel. (odysee.com)

Om te bewijzen dat een virus ziekte veroorzaakt, dienen wetenschappers aan proefdieren zoals muizen of apen vloeistof toe die het virus zou bevatten. Als de dieren ziekteverschijnselen vertonen, dan worden deze aan het virus toegeschreven. Apen worden bijvoorbeeld vastgebonden in een vacuümkamer en ‘met mazelen geïnfecteerde’ vloeistoffen worden in hun luchtpijp en longen gepompt via een slangetje in hun neus; alle weefselschade wordt vervolgens toegeschreven aan het mazelenvirus, in plaats van aan de mishandeling die ze hebben ondergaan.

In 1908 werd een experiment uitgevoerd waarbij het ruggenmerg van een aan polio overleden jongen werd fijngehakt en vermengd met water. Dit mengsel, waarvan werd aangenomen dat het het poliovirus bevatte, werd vervolgens aan twee apen te drinken gegeven, maar ze vertoonden geen ziekteverschijnselen. Vervolgens werd het in hun ledematen geïnjecteerd, maar opnieuw zonder enig effect. Ten slotte werd het rechtstreeks in hun hersenen geïnjecteerd. Dit keer stierf de ene aap onmiddellijk, terwijl de andere langzaam verlamd raakte. Dit grove experiment was de eerste keer dat wetenschappers zogenaamd het poliovirus ‘isoleerden’ en ‘bewezen’ dat het besmettelijk was.⁷

Virologen hebben nog nooit een volledig genoom uit een zogenaamd ziekteverwekkend virus gehaald en vervolgens van begin tot eind gesequenced. Tegenwoordig worden computerprogramma’s gebruikt om duizenden geselecteerde DNA- of RNA-fragmenten die bij patiënten worden aangetroffen, kunstmatig samen te brengen in een compleet ‘viraal’ genoom, door overlappende gebieden te matchen en ontbrekende genen gewoon toe te voegen. Dit staat bekend als een ‘in silico’ (door een computer gemaakt) genoom.

Wetenschappers kibbelen gewoonlijk jarenlang over welke stukjes genetische code bij een bepaald ‘virus’ horen; bij het mazelenvirus duurde dit decennia. Maar in het geval van SARS-CoV-2, het virus dat Covid-19 zou veroorzaken (een ‘nieuwe’ ziekte zonder nieuwe symptomen), was het een kwestie van een paar muisklikken. Daarbij zocht men naar genetische stukjes die vergelijkbaar zijn met die welke zijn geclassificeerd als stukjes van het eerste SARS-coronavirus uit 2003 (dat ook nooit op de juiste manier is geïsoleerd) en vervolgens gaf men een computer de opdracht om ze aan elkaar te plakken.

De oorspronkelijke Chinese versie van het SARS-CoV-2-genoom wordt nu als sjabloon gebruikt door andere laboratoria die op zoek zijn naar het virus. Maar door de diversiteit aan genetische fragmenten in ons lichaam vinden ze nooit een perfecte match, en eventuele verschillen worden dan gehypet als potentieel dodelijke ‘mutaties’. Het is opmerkelijk dat het genoom van SARS-CoV-2 snel zou muteren en in lengte zou variëren van 26 tot 32 duizend basen, terwijl het genoom van elk type bacteriofaag en gigantisch virus, dat wél op de juiste manier is geïsoleerd, altijd exact dezelfde lengte en samenstelling heeft.

Veel wetenschappers en publieke gezondheidsinstanties hebben toegegeven dat SARS-CoV-2 niet is geïsoleerd en gezuiverd.⁸ Een beloning van 1,5 miljoen euro is uitgeloofd voor wie kan bewijzen dat het virus bestaat.⁹ Dit betekent dat geen van de tests voor het virus (of beter gezegd zogenaamde fragmenten van het zogenaamde virus) ooit is gevalideerd. Virologen geven toe dat de tests kunnen reageren op materiaal uit andere bronnen, waaronder andere veronderstelde virussen.

Covid-‘gevallen’ worden voornamelijk gediagnosticeerd met behulp van de PCR (polymerase-kettingreactie) techniek. Elke PCR-cyclus verdubbelt het aantal genetische strengen waarnaar wordt gezocht, dus na 30 cyclussen zijn ze een miljard keer vermenigvuldigd (dit is alleen nodig omdat ze in zulke kleine hoeveelheden aanwezig zijn). De tests gebruiken tussen de 30 en 45 cyclussen, hoewel alles boven de 30 een hoog percentage ‘valse positieven’ oplevert.¹⁰ Op de testkits staat letterlijk de waarschuwing: ‘Alleen voor onderzoeksdoeleinden. Niet gebruiken om een diagnose te stellen.’ Maar de Covid-cult zou niet bestaan zonder het misbruik van PCR, dat zelfs gezonde mensen kan veranderen in ‘bevestigde gevallen’ en dus potentiële ‘oma-killers’.

Om te testen of het denkbeeldige Covid-virus ziekteverwekkend is, voerden onderzoekers een experiment uit waarbij ze een giftige vloeistof uit apencellen die op de kweek waren gezet met menselijk longpus (dat het virus zou bevatten) en schadelijke chemicaliën in de neuzen van transgene muizen brachten. Minder dan de helft van de muizen vertoonde symptomen: de ergste waren gewichtsverlies (geen Covid-symptoom) en ‘een licht borstelige vacht’ (bij mensen nog niet geconstateerd!). Bovendien kwamen de bevindingen van de autopsie bij de transgene muizen niet overeen met die bij Covid-patiënten.¹¹ Toch wordt deze studie geprezen als bewijs dat ‘SARS-CoV-2’ Covid veroorzaakt.

In een ander onderzoek werd vloeistof van een Covid-patiënt onder hoge druk in de luchtpijp van zes makaken gespoten. Dit veroorzaakte enige schade aan hun longen (bedenk dat longontsteking kan worden veroorzaakt door het inademen van braaksel of een schadelijke stof), maar na zes dagen waren de aandoeningen grotendeels verdwenen. Geen van de apen ontwikkelde zichtbare klinische symptomen, behalve dat een aap gedeeltelijk zijn eetlust verloor. De onderzoekers waren blij met dit resultaat omdat het overeenkwam met het feit dat de meeste mensen die positief testen op ‘het virus’ volledig gezond zijn!¹² En zo gaat de zwendel maar door.

Kortom, virologie is een waardeloze maar gevaarlijke pseudowetenschap, gebaseerd op een verkeerde interpretatie van microdeeltjes geproduceerd door dood en stervend weefsel. SARS-CoV-2 is een door de computer gefabriceerde fantasie. En de Covid-19-crisis is volledig door mensen gecreëerd.

Verwijzingen

1. Arthur M. Baker, Exposing the myth of the germ theory, College of Practical Homoeopathy, 2005.
2. Torsten Engelbrecht, Claus Köhnlein, Samantha Bailey en Stefano Scoglio, Virus Mania: How the medical industry continually invents epidemics, making billion-dollar profits at our expense, Books on Demand, 3de ed., 2021.
3. Stefan Lanka, The causes of the corona crisis are clearly identified, 2020.
4. Andrew Kaufman en Tom Cowan, Statement on virus isolation, februari 2021; Stefan Lanka, Dismantling the virus theory, 2015; Stefan Lanka, The virus misconception, Deel 1: ‘The “measles virus” as an example’, Deel 2: ‘The beginning and the end of the corona crisis’, 2020; Janine Roberts, Fear of the Invisible: An investigation of viruses and vaccines, HIV and AIDS, Impact Investigative Media Productions, 2de ed., 2009 (zie Fear of the invisible).
5. Cdc.gov; Mark Hanley, Hamer: A critical look at healthcare, acriticallookat.com, 2018, blz. 28-30.
6. Lanka, ‘The “measles virus” as an example’; learninggnm.com/SBS/documents/virus-trial.html.
7. Thomas Cowan, Vaccines, Autoimmunity, and the Changing Nature of Childhood Illness, Chelsea Green Publishing, 2018, hfst. 9; Roberts, Fear of the Invisible, blz. 45.
8. Engelbrecht e.a., Virus Mania, blz. 473-9; Sam Bailey, The truth about virus isolation, april 2021; Andrew Kaufman,The rooster in the river of rats, 2020.
9. samueleckert.net/isolate-truth-fund.
10. nytimes.com/2020/08/29/health/coronavirus-testing.html; childrenshealthdefense.org/defender/pcr-testing-incorrect-use.
11. L. Bao e.a., ‘The pathogenicity of SARS-CoV-2 in hACE2 transgenic mice’, Nature, deel 583, 2020, blz. 830-3; Andrew Kaufman, Zero evidence that COVID fulfills Koch’s 4 germ theory postulates, september 2020.
12. C. Shan e.a., ‘Infection with novel coronavirus (SARS-CoV-2) causes pneumonia in Rhesus macaques’, Cell Research, deel 30, 2020, blz. 670-7.

3. Ziekte en psyche

Onze gezondheidstoestand wordt bepaald door onze voeding en levensstijl, door de omgeving waarin we leven, door hoe we omgaan met onze levenservaringen, en door onze gedachten, emoties, overtuigingen en verwachtingen. Orgaanstoornissen kunnen niet alleen het gevolg zijn van slechte voeding, giftige stoffen en verwondingen, maar ook van emotioneel en psychisch stressvolle ervaringen. Verschillende soorten conflicten beïnvloeden verschillende hersengebieden, wat resulteert in symptomen in de corresponderende organen of weefsels.¹ Psyche, hersenen en lichaam zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Angst, waaronder angst voor ziektekiemen, is zeer besmettelijk en kan de gezondheid aantasten of zelfs dodelijk zijn. Zo werden in 1853 twee jonge Fransen gebeten door dezelfde hond. De een stierf binnen een maand aan ‘hondsdolheid’, maar de ander wist dit niet omdat hij naar Amerika was vertrokken. Vijftien jaar later keerde hij terug naar Frankrijk en hoorde over de dood van zijn vroegere vriend. Hij ontwikkelde vervolgens zelf symptomen van hondsdolheid en stierf binnen drie weken.²

Afrikaanse artsen schrijven de aids-ziekte soms toe aan het ‘voodoo-dood-syndroom’, een term voor psychisch veroorzaakte ziekten. Een verpleegkundige meldde dat toen een groep ernstig zieke patiënten werd getest en ze ontdekten dat ze negatief waren op het ‘virus’, ze plotseling herstelden en weer helemaal gezond werden.³

In 2006 werd in Portugal een aflevering van een populaire soap voor tieners uitgezonden, waarin de personages besmet raakten met een levensbedreigend virus en last kregen van huiduitslag, duizeligheid en ademhalingsmoeilijkheden. Kort daarna kregen meer dan 300 Portugese studenten dezelfde symptomen en verschillende scholen moesten sluiten. Na onderzoek werd geconcludeerd dat de symptomen van de studenten werden veroorzaakt door massahysterie door het kijken naar het televisieprogramma.⁴

Een jongeman die bij een klinisch onderzoek betrokken was, probeerde zelfmoord te plegen door een overdosis van het geteste medicijn te nemen. Hij was ervan overtuigd dat hij zou sterven, kreeg ernstige symptomen en belandde zwetend en bevend en met een extreem lage bloeddruk in het ziekenhuis. Het bleek echter dat hij deel uitmaakte van de controlegroep en dat de pillen die hij had ingenomen ongevaarlijke placebo’s waren. Toen de dokter hem dit vertelde, herstelde hij binnen 15 minuten.⁵

Een recente studie van Covid-19 concludeerde: ‘Negatieve informatie die herhaaldelijk via de massamedia wordt verspreid kan de volksgezondheid negatief beïnvloeden in de vorm van nocebo-effecten en massahysterie.’ Dit kan leiden tot fysieke symptomen zoals zwakte, hoofdpijn of een gevoel van verstikking – een verschijnsel dat bekendstaat als massa psychogene ziekte of epidemische hysterie.⁶

Door de huidige obsessie met Covid loopt iedereen die sterft de kans om als ‘Covid-slachtoffer’ te worden bestempeld – niet alleen mensen met een longontsteking, maar zelfs mensen die sterven aan een hartaanval, verkeersongeval of schotwonden. Niettemin laten zelfs de officiële cijfers zien dat de kans om aan of met Covid te sterven uiterst klein is, behalve bij hoogbejaarden. Toch is een intense campagne van sensationele, angstzaaiende propaganda erin geslaagd de meerderheid van de bevolking ervan te overtuigen dat een dodelijk virus snel om zich heen grijpt en dat alleen draconische maatregelen hen kunnen redden.

Overlevingspercentages van Covid-19 per leeftijdsgroep in de Verenigde Staten7
0-17 jaar	99,998%
18-49 jaar	99,95%
50-64 jaar	99,4%
65+ jaar	91%

Lockdowns, gedwongen afzondering, verplichte mondkapjes en beperking van menselijke contacten vormen een ongekende inbreuk op burgerlijke vrijheden. De shutdowns hebben de wereldeconomie verwoest en het leven van vele miljoenen mensen kapotgemaakt.⁸ Maar tientallen onderzoeken hebben aangetoond dat er wereldwijd geen verband blijkt te bestaan tussen strenge lockdown-maatregelen en lagere sterfte- en ziektecijfers.⁹ De meeste ‘Covid’-slachtoffers zijn overleden aan bestaande gezondheidsproblemen, verergerd door angst, paranoia, stress, isolement en wanhoop, in combinatie met giftige medicatie en invasieve beademing, en verschillende vormen van milieu- en elektromagnetische vervuiling.¹⁰

Zoals H.L. Mencken eens zei: ‘Het hele doel van de praktische politiek is om het volk bang te houden (zodat men schreeuwt om in veiligheid te worden gebracht), door een eindeloze reeks schrikbeelden te verspreiden, waarvan de meeste denkbeeldig zijn.’ Onder het voorwendsel van een strijd tegen een ‘killer virus’ proberen donkere krachten een surveillancestaat te vestigen die wordt geregeerd door een medische technocratie. Het goede nieuws is dat hoewel veel mensen nog steeds in de ban van de Covid-manie zijn, anderen juist een bewustwording ervaren; ze trekken het mainstream-groepsdenken en de kiemtheorie-dogma’s in twijfel, en vormen nieuwe netwerken en samenwerkingsverbanden.

Verder lezen (bron): https://www.theosofie.net/onlineliteratuur/artikelenPratt/ziektekiemontmaskerd.html