Huis dier!

Wat een apart fenomeen. Door het domesticeren onvrijwillig gekooid tot huis dier, wat voelt als een dier dat eigenlijk alleen erkend wordt in/om het huis.
Buiten mag, maar als je de pech hebt in het vakje HOND gezet te zijn, vaak alleen aangelijnd. Dit omdat er niet met elkaar gecommuniceerd wordt want “dieren die snappen toch niet wat ik zeg  joh”.

Het raakt me iedere keer weer mega diep als ik een mens een hond letterlijk voort zie trekken. Snuffelen? Nee plassen/poepen en gelijk weer terug in het huishok ja, want ik moet weg!
En de kat, de kat denkt er het zijne van, Zen als ze is. Die beziet deze realiteit op geheel  eigen wijze.
Wanneer opgesloten in huis probeert ze alle nooduitgangen als de drang van ‘buiten en vrij’ te heftig wordt en zijn er geen open ramen, deuren of kattenluik tja …… menig behang weet de uitkomst. En de dierenarts, die wordt er steenrijk van.

Wat als we deze prachtige, krachtwezens nu eens gaan ‘zien’ als medereizigers en ze met respect gaan behandelen.
“Ik vind het zo gezellig als Ik thuis kom” wordt dan verleden tijd. En wat mij betreft is het is de hoogste tijd voor verleden tijd, want waar zit hier het ‘samen’?
Of erger nog ‘Neem je een nieuwe?’ …. dit nav een overlijden/ontkoppelen.

Ieder wezen heeft ruimte nodig om te kunnen zijn wie hij/zij is! Al het leven verdient ons respect.
Ook de (huis)  hond, kat, goudvis, hamster, paard, parkiet enz en is jouw eigen tijd kostbaar(der)dan doe je het diertje een groot plezier door jouw woonomgeving niet haar nieuwe thuis te laten zijn.

Weg met het ‘aankoopgedrag’ als ware het een gebruiksvoorwerp.

Goed nadenken, goed invoelen, wikken en wegen ingebed in zorgvuldigheid en er voor de volle 100% voor gaan als de keuze van het dier op jou valt en jouw keuze ook ‘ja’ is. Deze volgorde ervaar ik zelf als zeer waardevol.

Samen gouden momenten creëren, hoe mooi is dat!