Holy moly wat kunnen kwartjes hard vallen. Als mokerslagen dreunen ze door.

De reis naar binnen maakte ik al gapende want er kwam heel wat spanning uit mijn overactieve hoofd/brein los en daarna kwam de zee van tranen. Een enorme zee van tranen.
Niet van verdriet maar van diepe, diepe geraaktheid. Ik kwam namelijk thuis en omarmde vol wat ik daar zag en wie. Mijn thuis zit in mijn kern, je kunt het ook hier in deze avatar mijn hart noemen, maar het gaat veel en veel dieper. Het beeld wat zich in mij laat voelen en zien is een kern van goud. Puur goud!
 In-zicht en besef deden namelijk alle lagen, metalen muren en afschermingen in 1 klap wegvallen. Naar alle kanten viel de gevangenis, het door mij heen gezette systeem, uiteen.

De scenario’s. De ingevoegde ervaringen waarvan ik me ineens realiseerde dat ik die als herinnering opgeslagen heb en ze zo eigenlijk tijdslijnen zijn gaan vormen die ik tot in den treuren ben gaan lopen en herlopen. Ook net nog. Weg van mijn gouden kern.
Ineens realiseerde ik mij dat ik het NU moment niet ervoer als NU moment maar dat ik al die NU momenten achter elkaar aan het plakken geweest ben.

Zoals hierboven omschreven, terug in mijn gouden kern komende, voel ik nu dat er maar 1 NU moment is! Altijd geweest want onsterfelijk in ZIJN.

Mijn zintuigen, die behoren bij mijn cyberbiologische avatar, zorgen continue voor afleiding en dus wegleiding. Vooral de ogen zijn hier intens dominant in. Ik moet eerlijk tegen mijzelf zijn en toegeven dat ik wel vaak binnenin ben maar meer dan vaak  volg wat mijn ogen mij ogenschijnlijk tonen. Het ene scenario in en het andere weer uit. Dag in dag uit.

Edoch het beeld dat ik net ervaren heb middels het openvallen van mijn kern is intens. En ik kan mijn koffiezetscenariomomentje en mijn sportschoolmomentje wel pakken, maar het is nu aan mij om dit anders te gaan doen. Ook hierin moet ik eerlijk zijn want kan ik dit intense inzicht vasthouden?  
Want mijn vertrekpunt mag dan nu weer terug zijn waar het eigenlijk nooit weggeweest is, maar dat had ik dus niet in de gaten want druk druk druk (de hack!). Hou ik dit vast of zak ik weer weg in de afleiding van wat deze realiteit nu laat zien? En dat is nogal wat in heftigheid….

Ineens besef ik : Is daarom de lente zo favoriet? Ook bij mij. Omdat ik eigenlijk in de spiegel kijk!
Het ontluikende groen voedt de kracht van verbeelding enorm. Levenskracht spuit uit die knoppen die open gaat. Nee niet helpen met opengaat, het mag, nee moet op eigen kracht, dat maakt de bloem sterk! Beresterk. Bloeiende bloesems krijg je er door!

Beresterke bloeiende bloemens die krachtig ieder vanuit de eigen kern the Force deze realiteit in zenden!

En nu ….. koffie en poes Poemetje aaien. Vanuit mijn gouden kern, dat wel! En verder en dieper mijmeren en voelen want “how deep is this rabbit hole?”