Wat gaan we doen?

7 reacties

Gisterenavond beluisterde ik een opname van de 13e mei en die heeft mijn kracht in mezelf weer aan gezet. Een power die ik niet weg kan duwen en ook niet meer weg laat duwen, door niets en niemand niet.
Die power heb ik altijd in me gehad en gevoeld en vaak heb ik die laten dempen uit angst om anderen te kwetsen, mezelf voor lul te zetten, of terechtwijzingen van anderen.
Ook voel ik regelmatig dat in de brongenotengroepen (om het maar even zo te noemen) het hele gebeuren dempend is want we moeten vooral liefde zijn..
Liefde is een zwaar besmet gebeuren, zeker in de bewuste kringen en ik krijg er kromme tenen van.

Wat ik wil zeggen is dat het nu eens afgelopen moet zijn met alle zoetsappige prietpraat en initiatieven.
Ik kan nu voorbeelden gaan noemen maar men moet zelf maar voelen wat ik hier bedoel.

We weten allemaal dat we een groot hart en een oorspronkelijk bewustzijn hebben. Een bewustzijn dat anders is dan wat hier op aarde gangbaar is. Daar hoeven we het wat mij betreft niet meer over te hebben, en dat hoeven we al helemaal niet te showen ten overstaan van iedereen als Martijn de ruimte biedt om te gaan spreken.
Ik weet dat jij dat hebt, en dat weet ik ook van mijzelf.
Wat hier nodig is, is wat anders. Wat weet ik zelf ook nog niet, daarin ben ik ook nog zoekende. Maar ik weet wel dat het lieflijke softe gedoe het in ieder geval niet is.
Leuk zingen met elkaar, jezelf verliezen in de bloemetjes en de bijtjes, samen zweven met de klankschalen en allerhande andere halleluja toestanden… sorry hoor, maar dat zet hier in deze werkelijkheid géén zoden aan de dijk. Nul.
Dat weten we nu toch onderhand wel? Hoeveel zweefclubjes zijn er al wel niet in deze wereld? En? Is er wat veranderd?
Nee, nada noppes niets!
Dus dat doe je maar als je weer terug bent in de vrije wereld waar je vandaan komt.
We zijn hier nu met een missie en die missie behelst wat anders. Je dient te STAAN met alle power die je in je hebt.
Want, wat ga jij doen als je met een generaal aan tafel zit?
Ga je dan vertellen over je oorspronkelijke kunstwerken? Ga je dan een lied zingen? Ga je vertellen over het mooie diepgaande contact wat je met je hond had of met het paard in de wei?
Of toon je jouw kracht en power en laat je met kracht zien waar jij voor staat?
Wat gaat het worden?

7 gedachtes over “Wat gaan we doen?”

  1. Ibbie

    Overigens herken ik je weerstand tegen het ‘zweverige’ en de ‘zoetsappigheid’ helemaal, maar ik denk dat er bij mijn weerstand dit achterzit: de indruk dat het daarbij blijft. Er is op zich niks mis met lieflijkheid, maar het lijkt al te vaak een schild te zijn waarachter de weigering verborgen zit om de eigen trauma’s, drangen en angsten onder ogen te zien en aan te pakken. Zo van: ‘ik ben lief en licht, ik zit vaak bij Martijn én ik durf te klanken, dus ik ben klaar. Kom maar op met die aliens.’ En dát stoort me enorm, als je ziet dat mensen geen donder veranderd zijn in al die tijd (jaren) dat ze met deze materie bezig zijn – of dus eigenlijk niet bezig zijn, behalve dan met zich te presenteren alsof ze al helemaal klaar zijn.
    En daarbij kan ik natuurlijk meteen opmerken dat het feit dat ik me daaraan stoor, erop wijst dat ik ook nog niet klaar ben. (Ben je trouwens ooit echt ‘klaar’?) Blijkbaar zit daarin nog een actieve trigger in mij.

    • Kim

      Helemaal waar! 🙂
      Het serene is ook mooi maar wordt briljant en krachtig wanneer er power aan toe wordt gevoegd. Zoals met het nr van The Police, every breath you take. Het begint sereen maar knalt vervolgens de pan uit. Het geheel maakt het zeer intens.
      Of de enorme power van een stem zoals die van Lisa Gérard bijvoorbeeld. Dat gaat door merg en been.

      • Anna Krasko

        Het antwoord kan nee zijn of ja zijn, alles hangt van het gesprek af en ook van WIE ik op dat moment ben, hoe ik mijzelf ervaar. En hoe ik daarin, in dat besef van mezelf, kom. Ja, dat is een interessante onderzoek / onderwerp. En hoe een ander in zijn of haar kern komt, daar weet ik niets van.

      • Kim Verhoef

        We zijn geen watjes en we zijn niet zachtzinnig. Ik in ieder geval niet als het er op aan komt. Om even de woorden te gebruiken die Martijn gebruikte: Er moeten rake klappen uitgedeeld worden.
        Een rake klap is voor mij duidelijk zeggen en doen waar het op staat. Dat voel ik al mijn hele leven en zo boor ik al mijn hele leven dwars door alles heen als dat nodig is. En hier in deze werkelijkheid is dat nodig. ZEER nodig.
        Pas als het doorboort is kan er wat mij betreft wat zachtheid komen, maar eerst moeten we ergens doorheen.
        En misschien komt het er wat ongekunsteld uit bij mij omdat mijn lichaam de aardse codes en besmetting bevat en komen er misschien wat pijnlijke bewoordingen uit die als disrespectvol zouden kunnen worden aangemerkt. Maar als ik daar rekening mee moet gaan houden demp ik mezelf en dat is nimmer de bedoeling.