Ik lag gisterenavond op bed en werd ineens overvallen door een gedachtenveld over een vroegere vriendin waarmee ik in 2013, na 25 jaar na een periode van veel onrust en gedoe, heb gebroken.
Dat veld was zo sterk dat ik het gewoon vervelend vond. Het zorgde ervoor dat ik verder ergens in werd getrokken, zoals het gaan kijken op haar website, wat ik dus ook deed. Met het gevolg dat het veld natuurlijk sterker werd en er ook andere gedachten uit die tijd naar boven kwamen.
Toen ik me ging afvragen waar dat toch ineens vandaan kwam, besefte ik me dat ik gisteren even op linkedin had gekeken en 2 vrienden van haar voorbij zag komen.
Wat later was ik op zoek naar een foto voor bij een blog die ik had geschreven en kwam ik foto’s van haar en die tijd tegen.
Dat zijn dus de frequenties die waarschijnlijk via beelden gedachtenvelden creëren. Aha! Zo werkt dat dus óók…
Direct besloot ik mijn linkedin-account op te heffen en alle foto’s weg te gooien die maar enigszins bepaalde gedachtenfrequenties kunnen creëren.

Mijn linkedin-account heb ik zojuist opgeheven, weg ermee, want wat moet ik er ook eigenlijk mee? Werk vind ik toch niet interessant en lezen hoe anderen discussiëren over corona of doelen in hun carrière hebben boeien me ook niet.
De foto’s weggooien vind ik nog een stap te ver… Ook apart eigenlijk want waarom zou ik foto’s willen bewaren? Foto’s zijn frequenties die iets met je doen, die een bepaald script wat al is afgedraaid weer aanraken. Nou ja.. daar kun je ook weer heel diep op in gaan duiken wat ik hier nu even niet ga doen.

Maar toch grappig hoe het loskoppelen van zo’n kanaal als LinkedIn voelt, terwijl ik daar eigenlijk helemaal niets mee heb. Ik heb nooit iets gehad met carrière en netwerken. Maar nu ging het zich gedragen als facebook. Alsof ik dan ineens geen contact meer kan hebben met bepaalde mensen die ik toch wel fijn vind.
Grappig ook om te zien dat er dan ook dingen naar boven komen die je toch daar proberen te houden, zoals het delen van mijn blogs. Alsof de wereld mijn blogs perse moet lezen, alsof de mensen iets gaan missen als ze mijn blogs niet lezen. Een soort nep-verantwoordelijkheidsgevoel, of is het het ego wat nog een stukje aanzien nodig heeft?
Anyway, allerlei tentakels die je proberen daar te houden en je 1 voor 1 moet loskoppelen. En dan hebben we het alleen nog maar over een socialmedia-account…