Vanaf 1 december zijn mondmaskers of -kapjes in alle openbare ruimtes verplicht, zo luidt de propaganda van de overheid. Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is een boete. Zo gaat dat met verplichtingen en -hoe doorzichtig de hele maskerade inmiddels ook is- het zal er ongetwijfeld vanaf morgen toe leiden dat we nog minder zichtbaar zijn voor elkaar.

Als er iets is dat de afgelopen maanden doorlopend onderwerp van gesprek is geweest, is het natuurlijk wel deze mondmaskerkwestie. Voor- en tegenstanders, de ‘toch-maar-voor-de-zekerheid’ mensen en degenen die in een risicogroep zitten, zijn via de mondmaskers netjes onderverdeeld geraakt in verschillende kampen, afgaand op de vele verhalen om me heen.

Wat uit al deze verhalen naar voren sprong voor mij was het oordeel van waaruit velen spraken over degenen die een andere keuze maakten. Ook ikzelf ben daar lang niet altijd vrij van geweest. Wanneer ik in alle eerlijkheid naar mezelf kijk moet ik vaststellen dat ook ik me van tijd tot tijd verscholen heb achter een masker, dat een werkelijk open verbinding met (gemaskerde) anderen in de weg stond.

Hoe gemakkelijk en veilig is het immers om je te verschuilen achter het masker van een spiritueel, (hoog)gevoelig, bewust, helder, krachtig of empathisch iemand, om maar enkele voorbeelden te noemen?! Hoe vaak hebben velen misschien geen mondmasker opgezet, maar wel een gezichtsuitdrukking of uitstraling aangenomen van ongenaakbaarheid, hooghartigheid, ‘er-boven-staan’ of iets van dien aard, waarmee -hoe subtiel ook- afstand en ongelijkwaardigheid wordt gecreëerd?!

We kunnen ons natuurlijk heel druk blijven maken over die verplichte mondmaskers, maar ik vraag me af in hoeverre we daarmee wezenlijk bijdragen aan de bevrijding ervan. Zolang we maskers blijven dragen die onze ware aard verbergen, maskers die maken dat we bijvoorbeeld aardig en loyaal gevonden worden, maar die ergens ook een mantel der liefde vormen die ons hart omhult met een kunstmatige sluier, zijn we hoe dan ook niet integer, echt en origineel.

Zoals er mondmaskers te koop zijn in allerhande stofjes en patroontjes, zo kent ook onze persoonlijkheid vele patronen, waarachter ons ware gezicht verborgen blijft. ‘Zo ben ik nu eenmaal, dat kan ik niet veranderen’, is een veelgehoord excuus om vooral niet naar binnen te hoeven keren en die vastgeroeste patronen eens onder de loep te nemen. Mijn waarheid is echter dat die patronen niets te maken hebben met onze ware aard, maar de expressie van wie we wezenlijk zijn behoorlijk in de weg staan.

Hoe origineel zijn we eigenlijk? Waar vinden we nog wezenrijkheid in deze realiteit, die één en al kopie, nep en kunstmatigheid is?

De maskers in het straat- en wereldbeeld vormen voor mij een afspiegeling van de maskerade waar we vrijwel allemaal onze rol in hebben. De ontmaskering is echter in volle gang en zal bespoedigd worden naarmate we allen bereid zijn ons ware zelf zichtbaar te maken vanachter de maskers van allerlei makelij.

Laten we beginnen ons hart te ontbloten, zodat we zonder opsmuk of innerlijke censuur dat wat werkelijk in ons leeft tot expressie kunnen brengen. Het ware leven kent een onvoorstelbare rijkdom, waarvan we ieder een puzzelstukje dragen, in welke vorm of hoe vormeloos ook!

Het grauwe masker dat wordt opgetrokken om het ware leven aan ons zicht te onttrekken begint steeds meer gaten te vertonen. Hoe hoger het wordt opgetrokken, hoe dunner en doorzichtiger de stof. Zó doorzichtig dat ons ware gezicht langzaamaan te zien is. Kwetsbaar, maar ook zo prachtig, krachtig, puur, echt, eigen en uniek. Achter ieder laagje dat we in onszelf ontmaskeren schuilt originaliteit. Laag voor laag brengen we samen de puzzel van de originele aarde weer tot leven.