Nadat ik mijn 13-jarige zoon heb uitgezwaaid stap ik om kwart over 7 geduldig haar kamer weer binnen. Ze stommelt net haar bed uit, monter en klaar voor een nieuwe dag, waar ze -luchtig en opgewekt van aard als ze is- vast het beste van zal maken. Even later komt mijn jongste zoon uit eigen beweging tevoorschijn. Hoewel ik hem regelmatig zachtjes, maar met aandrang, ’s ochtends moet wekken uit zijn zoete dromen en slaap der vergetelheid, stapt hij nu fris op me af voor een stevige knuffel.

Bij het opstaan vind ik een briefje op het aanrecht. Mijn jongste dochter heeft het er gisteravond neergelegd, omdat haar telefoon kapot is gegaan en ze deze nu niet als wekker kan gebruiken. Weinig matineus als deze dame is spreidt ze het moment van echt wakker worden doorgaans over minstens een half uur. Volgens afspraak heeft papa haar al eens geroepen om kwart voor 7, de volgende wekmomenten komen voor mijn rekening.

Terwijl ik hem in mijn armen sluit besef ik dieper dan anders hoe rijk ik me voel met al deze momenten. De mogelijkheid om zonder stress of haast ieder van mijn kinderen ’s ochtends te wekken en de aandacht te geven die nodig is om de dag te beginnen is kostbaar.    

Juist in deze tijd, waarin iedereen zoveel móet en we met verplichtingen om de oren geslagen worden, voel ik dat rust en onverdeelde aandacht goud waard zijn.

Oh, ik ken mijn eigen ongeduld en momenten van ontmoediging ook zeker, maar naarmate de hypnose met elke persconferentie weer verder wordt opgeschroefd merk ik dat ik dieper zak in de warme verbinding met mezelf en het leven om me heen. De drang om anderen wakker te maken en de verontwaardiging en frustratie vanwege alle maatregelen zijn weggeëbd.

Ik sus mezelf niet in slaap en ben ook verre van moedeloos, maar voel steeds meer dat het enige dat telt het NU-moment is. Op zich geen nieuws natuurlijk, maar toch was deze waarheid niet eerder zo stevig verankerd in mij. Mijn gedachten halen me gemakkelijk weg uit dit NU, terwijl ik ervaar dat mijn diepste, voelende weten slechts dáár aanwezig is. In dit moment weet ik wat mij te doen staat, omdat ik alleen NU in alle rust naar mijn hart kan luisteren. 

In mijn hart zetelt geduld. Eindeloos geduld. Engelengeduld, zo je wilt. Geduld kent geen haast, geen vaststaande uitkomst, geen afleiding van welke aard ook. Geduld is alleen maar met aandacht aanwezig, in ieder moment en bij al wat is.

Eindeloos geduld is wat ons mensen goddelijk maakt, maar misschien juist daarom wel zo kostbaar en steeds zeldzamer is. Het is het goud dat we in ons dragen, maar dat in deze snelle, slimme wereld meer en meer naar de achtergrond verdrongen wordt.

Wanneer we kijken naar sprookjes zijn het veelal de prinsen en helden met een hart van goud, die de slapende prinsessen wakker kussen. Uit liefde, onverschrokken, vol vertrouwen in zichzelf en vastberaden tonen zij het lef om hen die al heel lang slapen tot leven te wekken. Maar al te vaak is er een barre tocht voor nodig, vol obstakels die hen bijna de adem benemen. Obstakels en beren op de weg die hen stuk voor stuk sterken in hun geloof, kracht en volharding om hun droom waar te maken. Daar waar anderen de moed opgeven tonen zij het geduld om zonder angst allerlei monsters in de ogen te kijken, zich staande te houden en door te gaan.

Dergelijke verhalen getuigen van krachtige mensen die enerzijds een onverwoestbare verbinding met zichzelf hebben, maar tevens gedreven lijken te worden door een onzichtbare kracht. Voor mij is dit de levenskracht, die vaak gesymboliseerd wordt door goud. Denk hierbij aan de gouden stralenkrans (corona), kroon of goudstukken.

Goud bezit niet alleen als edelmetaal, maar ook als trilling of frequentie de hoogste zuiverheid. Het feit dat wij mensen goud in ons DNA dragen geeft ons dezelfde verbinding met het oneindige (gouden) levensveld als de helden uit de verhalen. Het stelt ons in staat om vanuit ons gouden hart leven te brengen, wanneer we met oprechte aandacht en betrokkenheid onze focus richten op die plekken waar het leven verstoord of gestagneerd is.

Is het je bijvoorbeeld al eens opgevallen hoeveel leven en kleur je om je heen of in de natuur ziet, wanneer je écht met aandacht kijkt? Dit is onze (goddelijke) scheppingskracht! Er is niets meer of minder voor nodig dan jezelf terug te brengen naar dit NU-moment en vanuit de verbinding met jezelf je aandacht naar buiten te brengen. Zonder haast, zonder dat er iets móet gebeuren of zichtbaar worden, maar vanuit het diepe weten dat deze gouden kracht ons maakt wie we zijn. Uit eerbied voor al het leven, zonder oordeel en met eindeloos geduld bewegen we samen naar het onafwendbare kantelpunt.

Vanuit het eindeloze NU bereiken we het nulpunt dat door rimpelt en vibreert. Daar waar geen tijd bestaat ontwaakt ieder op zijn eigen tijd.

En het bestaan van dit moment laat me weten dat ik leef.