Wat we wel mogen voorstellen, is dat we de kracht die we in onszelf dragen, dat we gaan het uitdragen naar buiten, met elkaar de bevoegdheden terughalen die weggevloeid zijn omdat we even niet wisten, wie we zijn. We zouden met elkaar naar de Tweede Kamer kunnen gaan bij behoorlijk pittige punten waar besluiten worden genomen, kunnen we met elkaar aanwezig zijn op de tribune (we zouden, waarschijnlijk de eerste publiek zijn, die met de ogen dicht zitten), we zouden zo veel kracht en liefde, niet omdat we andere mensen willen veranderen, dat recht hebben we ook niet en dat hoeft ook niet, maar alleen maar representeren in dat veld van de kracht van wie we zijn, en het heeft zo veel effect, dat de mensen, die de besluiten nemen, die worden door dat veld, hun neurologische systeem wordt ontstoord. Ze kunnen dus niet meer denken. En dat kan alleen, dat gebeurt alleen, als je vanuit dat krachtveld jezelf vanuit liefde en respect aanwezig bent, eerst in je eigen lichaam.
Ik heb het heel veel meegemaakt afgelopen jaren met interviews: ik heb heel veel interviews gegeven, die zijn gewoon niet gepubliceerd, omdat de mensen, die de vragen gingen stellen aan mij, die liepen compleet vast, kregen gewoon een mind blow out, boem, weg, gewoon weg en ze konden niet meer terughalen, waarmee ze bezig waren. Dus het brein van hun…, ze raakten in de war, of ze schoten in de angst. Dat is eigenlijk, letterlijk, kracht, ik kijk de mensen aan als Galactic Being en probeer ik om het voorzichtig te doen ook.
Daar zijn wij met elkaar, hier zijn wij, ik ben hier ook, boem. Met elkaar, maar op het moment, dat het te groot wordt ervaren voor de ander, dan schiet de ander in een mogelijk neurologisch angstreactie-patroon en word je het slachtoffer van je lichaam, word je ontmoedigd en klap je dicht …
Ik laat juist zien, hoe de mensen reageren op eigen kracht, niet op mij, want het gebeurt bij jezelf, van binnenuit gaat het aan. En als je dit durft te tonen – nou, jongens, dat zijn dus de referentiepunten, die we met elkaar delen – dat laat onze kwetsbaarheid zien. En dan inspireer je de andere mensen ook, van aha, dat gebeurt dus in mij leven ook dagelijks. Nu snap ik, waarom ze me eigenlijk wegduwt. Het kan zijn, dat het gebeurt. Mensen durven een andere weg, omdat zij zichzelf niet kunnen ervaren.
Wij zijn bezig om in dit veld hier, in de manipulatie, die kracht van buiten, van boven even uitgedrukt maar het is natuurlijk, wat hier gewoon dwars doorheen loopt, om dat in onszelf te voelen. En zodra we de krachten en emotie in onszelf vanuit liefde kunnen ervaren, en we worden dus daadkrachtig en we krijgen autoriteit op basis van onze autonome kracht, en we gaan het uitdragen naar buiten, dan brengen wij zo veel resonantie in beweging, hoeven niet eens meer te spreken, puur het zijn, dan brengen we het naar buiten toe met voorstelling en aandacht, komt het in beweging. Denk aan de planten, die helen, omdat jij met beweging en intentie van hen houdt. Dus het is nodig op deze planeet voortdurend van de anderen te blijven houden, ook al trappen ze je helemaal uit. En ik weet waar ik over spreek, want ik word echt behoorlijk uitgetrapt door mensen, die heel erg geloven in bepaalde patronen, om de eigen kracht niet te voelen. En ik houd toch van de jongens, en ik zeg dat vanuit hier, en ik neem altijd contact met die mensen: Goh, ik merk, dat jij tegen mij aantrapt in een bepaald artikel op Facebook, zou je het leuk vinden (en ik doe het echt hier), zou je het leuk vinden om een keer met elkaar om een minuutje of twee daarover te spreken, zodat we misschien dat stuk, wat we collectief ook doorbreken, in beweging zetten? Want is het niet zo, dat wij als brengers van de kracht van liefde een soort een voorbeeldfunctie hebben vanuit de force en naar onszelf toe, en word altijd afgewezen. Nou niet altijd…
Dat alles wat daar bovenligt, dus alles wat we nu doen, we brengen dat in dit veld hier, in het manipulatieveld, brengen wij de kracht terug door het zelf te zijn, en zodra we dat doen, en dat zijn we aan het doen, vindt dus een ontstoring plaats en vervalt deze realiteit, komt letterlijk te vervallen nadat er de transitie is gekomen – en daar zitten we dus middenin. En dan worden we bewust van de laagjes wat er zich boven, uitgedrukt in boven en beneden, zich boven afspeelt. En die lagen, die gaan wij, natuurlijk, detecteren, we kunnen het waarnemen vanuit het gevoel en visueel en dat integreert zich in het neurologische programma. En dat is dus de 5de, 6de, 7de en 8ste dimensie, zoals in de spirituele wereld over wordt geschreven, als een soort ascentieproces. Maar er is geen ascentieproces, want we zijn al Supreme Beings, het enige is dat ons vermogen gaat aan….
Bron: Martijn van Staveren