Hoe bereid ik mijzelf fysiek voor op extreme prikkels van buitenaf? Hoe blijf ik dan in focus in en bij mijzelf? Dit vroeg ik mij een aantal jaren geleden af. En ja ik had mijzelf al op eerdere momenten buiten de comfortzone geplaatst, o.a. door mijn Vision Quest in 2012 te doen. Vier dagen in het bos, alleen, zonder tent, zonder voedsel edoch wel met water en een zeiltje gespannen boven het hoofd om bij regen droog te blijven. Ik bleek op een dassenburcht te zitten. Als een sjamaan aan de rand van de stad, zo voelde ik het. Zo ervoer ik mijzelf. Het werd een waanzinnige ervaring waarbij aan het einde ook de DMT rijkelijk vloeide.

Oke dat was toen, maar nu? De iceman kwam de laatste jaren veel in beeld. Een klant mailde me spontaan over de Iceman – workshop die ze gekregen had. Bij Kim hier in Scheveningen is ze toen het ijsblokjesbad ingedoken. De meegezonden foto ondersteunde haar avontuur.

Knap, maar te koud voor mij dacht ik toen. Maar het ging toch knagen. Eenmaal het besluit genomen kon ik mij toch niet inschrijven vanwege een “boobytrap in the mind- virus” en de lockdown die opgelegd werd. De kou trok mijn deur dus voorbij.
Tot 2 weken geleden.
Mail van Kim. Laatste mogelijkheid in Scheveningen voor de zomer. Ik dacht ja en voor ik er erg in had boekte ik. Ships.
Koud nadouchen bleek al een dingetje. De buren hoorden mijn noot-vrije gezang en dachten er het hunne van. Doen ze vaker.

Maar zelfs koud nadouchen went, al is de stap om de warme kraan dicht te draaien iedere keer weer een stap. Een moedige stap.

DE dag begon vroeg. Beetje eng vond ik het wel. Dit ruimtepak, deze avatar van mij heeft zo haar kuren. Ik stemde me goed af. Deed de ademhalingsoefening en sprong op de fiets naar Scheveningen. Het werd een vruchtbare ochtend met mooie info en uitwisselingen. Mijn intentie uitsprekende voelde ik dat het me ging lukken. Dat ik het ook ECHT ging DOEN!
We deden een hele serie ademhalingsoefeningen. Bij de laatste voelde ik de energie van Gaia als een deken om me heen. Zo intens in verbinding kwamen de tranen. Diepe, diepe ontroering. Ik draaide me om op mijn matje om “haar” te kunnen omhelzen en er kwam een kreet. Pure emotie die rijkelijk naar buiten stroomde. Verbinding! Mijn lijf ontspande zich. De aanraking van Kim deed me ook voelen dat ik in de 3-D wereld gedragen werd in mijn keuze.
Het bad. Pjoe, het water met drijvend ijs er in. Een koude die ik nooit zal kunnen beschrijven. Mijn avatar had op de begeleiding vanuit mijn hart zo diep geademd maar was nu volledig dat ritme kwijt. Ging als een jekko te keer in superhoog tempo. Ik zat er” in” en keek er verbaasd naar. Deze ademhaling kwam mij totaal vreemd over. Kim zei me rustig, diep naar je buik ademhalen. Ja dat wist ik wel maar mijn lijf dacht hier anders over. De kou was alomvattend en mijn bloedvatenstelsel in de extremiteiten trok zich dicht om zo mijn organen te kunnen blijven verwarmen. Wat een samenwerking! Beetje jammer dat mijn brein zei dit te ervaren als een extreme pijn. Maar hoe mooi functioneert dit cyberbiologische lichaam toch! Ineens kwam ik, beter gezegd “mijn wezenrijke zelf” weer door. De ademhaling ging de buik weer in. Ik voelde de warmte van mijn organen ook om mijn organen. Heel bijzonder om dit te ervaren. Rust. Niet bewegen …! En dus zei Kim, leg je handen maar op je benen. Wow. De kou was zo intens dat mijn benen aanvoelden als …. ja als wat eigenlijk.
De 2 minuten waren voorbij. Ik zat echter net weer in een diepe, rustige ademhaling en besloot er nog wat tikken bij te pakken. Gewoon, omdat ik dit kon, omdat ik dit kan!
So I did. Eenmaal uit het bad dien je bewegingen te gaan maken om zo het bloed en dus de warmte weer de armen en benen in te geleiden. Ik voelde me top! Rustig. Voldaan. En zo toog ik naar het terras alwaar ik afgesproken had met vriendin Elise. Het bleek al later dan gedacht! We bestelden koffie met gebak want ik had echt wat te vieren vond ik. Genietend zaten we in de zon en vertelde ik haar mijn belevingen.

Er zit een BIJ op je, zei Elise ineens. Ik voelde al wat kriebelen ja. Ze stond op, zo ook de bij, die liep mijn haar in, om mijn hoofd heen, om vervolgens op de andere schouder mijn blikveld in te komen. Hoi! Ik had een groen vest aan maar ze liep richting hand. Hier bleef ze snuffelen, duwen en zoeken. Mijn eerste gedachte was dat ze verdwaald was want het terras had wel wat plantjes maar de bloemen waren toch al wat verwelkt. Ik zet haar anders zo wel in het groen van de duinen, zei ik. Bij het 2^e bakkie koffie besloot ik haar op een plant met bloemetjes te zetten. Nop. De dame liep weg van al dat groen zo verder omhoog mijn hand weer op. Toen kwam er een windvlaag en ineens bevond ze zich 4 meter verderop. Lachend liep ik terug naar ons tafeltje. Zo ook de BIJ. Hoppa, daar was ze weer. Gezellig. Elise pakte wat suiker en maakte suikerwater voor haar op het schoteltje. Daar wilde ze niet aan. Niet op het schoteltje. Dus ik doopte mijn vinger in het suikerwater en drupte wat op mijn vinger waar zij op zat. Now we are talking! Thuisbezorgd is wel zo lekker. Ze dronk er van. Na zeker een half uur waarbij ze nu en dan even wat opvloog, een klein rondje vloog en weer op mij kwam zitten, besloten we weg te gaan. Even op de tafel zodat ik mijn jasje aan kon trekken. Daarna weer op mijn hand. Echter, toen ik een aantal meters verderop het trappetje van het terras afliep, toen vloog ze terug het terras op.
HAAR terras!!!

Ik realiseerde mij de volgende ochtend in de tuin, toen ik weer iets zoemends op mijn huid op bezoek kreeg, dat wij op bezoek waren bij haar. Op haar terras hadden plaatsgenomen en dat ze dit met blijdschap met ons kwam delen. Zo zacht. Zo krachtig. Krachtig zacht.

En zo voel ik mij vandaag ook. Krachtig zacht!

Het ijsblokjesbad. Die keuze maken en het ook doen, was een super bekrachtiging naar mijzelf toe.
Het voelen van Gaia in dit diep proces was een totale verrijking.
Het contact met de prachtige bij in haar eigen gebied tijdens deze zomer voelde als een intens samenzijn.
Ieder vanuit eigen krachtige zachtheid, vanuit autonomie AANwezig in het NU!