Afgelopen zaterdag ging ik naar Zwaanshoek. Het was weer een fijne dag, al kwam ik er wel ietwat verward vandaan.. Je voelt dat iedereen aan de slag wilt want het is de hoogste tijd en het moment is NU om het startsein te geven aan onze familieleden. We moeten aan de slag en wel NU!

Ik was al weken heerlijk op mijzelf en in mijzelf. Alert op de invasie die door mij heen loopt en die tackelen. Voor mij is dat het enige wat nodig is. Weten dat je hier bent en dat je lichaam vol met archon-codes zit. Dat laatste erkennen en opmerken en niet in meegaan is mijn inziens voldoende. Ook het observeren van wat er zoal gebeurd in de wereld, maar je daar niet in mee laten trekken. Af en toe een fikse uitdaging, maar goed.
Wekelijks in groepen samenkomen en bekrachtigen mag, maar is niet noodzakelijk. Voor mij een hele fijne want ik ben graag op mijzelf of af en toe in een klein groepje of 1 op 1. Dat is altijd al zo geweest, al ver voordat ik überhaupt wist wat hier aan de hand was. Dus dat veranderen en tegen mijn gevoel ingaan is het niet voor mij.

Maar in Zwaanshoek wilde iedereen in de actie en iets doen en wel NU. Dat verwarde mij want ik dacht dat ik al genoeg deed en ook op mijn eigen manier. Dus niet weer in een nieuw regeltje stappen van ‘hoe het moet’.
Martijn vertelde dat wij het startsein moesten geven, alleen was voor mij niet duidelijke wat dat startsein nou eigenlijk was.
Dus toen reisde bij mij de vraag, HOE DAN? Waarop ik opstond en die vraag wederom stelde. ‘Wederom’ omdat ik hem al eens eerder had gesteld.
Onderweg naar huis dacht ik er overna en besefte ik me dat iedereen het op zijn eigen wijze doet en dat er niet 1 regel voor is, dat ik me niet moet laten beïnvloeden door anderen die het anders zien of doen. Dit is mijn pad en ik doe het zoals het voor mij goed voelt. Dus autonoom zijn en niet meegaan in.
Al werd ik thuis wel weer enorm geplaagd door gedachten dat ik mezelf voor lul heb gezet om die vraag te stellen en meer van dat soort ondermijnende gedachten. Aha, archon, daar had je ‘m weer. Wat een pestkop!

Ik sprak er over met iemand die die dag niet is geweest en met iemand die die dag wel is geweest. Daarna ging ik naar bed met een rot gevoel. Een gevoel dat ik het allemaal niet meer snapte en begreep. Een soort ‘nou het zal allemaal wel’.
De volgende ochtend werd ik wakker en was dat gevoel weer weg. Het was weer helder en de pestkop was vertrokken.
In de middag ben ik de opname van 3 dec gaan beluisteren en daarin kreeg ik de bevestiging dat de manier waarop ik het deed de juiste was. Althans voor mij dan. Wellicht is het voor een ander anders, maar voor mij is dit mijn manier.

Hier even het stukje uit de opname:
Vraag: Als wij zo veel mogelijk in die bronkracht zijn, en uit die invasie vandaan zijn, dan is het contact (met onze galactische familie) dus mogelijk?
Martijn: Klopt.
Vraag: Dus wij moeten eigenlijk die opening maken dat zij zich niet hoeven invaseren?
Martijn: Dat is de missie.

Dus in mijn woorden:

Het startsein is dat wij zoveel mogelijk onszelf voelen en zijn. Dus onszelf wie we werkelijk zijn. En dus ook de invasie in onszelf herkennen, opmerken en weten dat dat niet is wie we zijn.
Dat is het startsein voor de samenwerking.
Aangevuld met het toepassen in het dagelijks leven. Dus o.a. in contact met mensen.