Onlangs hoorde ik dat deze realiteit (enkel bestaande op een USB stick in ons hoofd) door onze kosmische vrienden het dodenrijk genoemd wordt en dat wij, ieder voor zich (en al dan niet), bezig zijn om het leven in onszelf weer te doen ontvlammen.
Dit door in-zicht. Door je weer te gaan her-inneren wie je bent van oorspong en dit DAADwerkelijk weer te gaan leven! Echt te gaan leven. Dit vraagt eigen keuzes.

Persoonlijk herken ik in het bovenstaande wel iets ja. Zo eerlijk wil en MOET ik naar mijzelf zijn. Mijn overlevingsmechanisme doofde bijna mijn eigen vlam.
En waar begon mijn mini vlammetje weer te ontbranden? Mogelijk toen ik het foldertje oppakte en besloot een massagecursus te gaan volgen? #eigenkeuze. Was ik wellicht brandend van DAADkracht op het moment dat ik mijn vaste baan vrijwillig losliet om in 2008 mijn eigen praktijk op te starten? #eigenkeuze Of mogelijk in 2012 toen ik na het lezen van de 2 Voyagerboeken zo in paniek raakte dat ik mijzelf terug wilde/moest gaan vinden door met mijzelf de confrontatie aan te gaan tijdens een Vision Quest in noord Frankrijk. Vier dagen zonder eten en zonder tent alleen in het bos. Wel met water. #eigenkeuze.
In ieder geval waren de laatste jaren er eentje van eigen keuzes maken, vanuit het hart en terugkijkende kan ik zeggen dat ik vele wonderlijke, heftige, mooie, confronterende keuzes gemaakt heb om mijzelf weer te her-vinden. Mijn innerlijke vlam weer meer op te doen laaien. Ik omarmde en liet ook weer liefdevol los. Mijn eigen vlam werd en wordt hierdoor steeds krachtiger.

Ik hervond ook mijn stem. Letterlijk. Kwam er achter dat ik volume heb waar de leeuwin in mij, want in Juli jarig, alleen maar van dacht te mogen dromen.
Ik blijk een meer dan krachtige brul te hebben.

En ja mijn taalgebruik kan best wat puntig zijn. Is nog een flink restant overlevingsmechanisme maar daaronder ben ik op een krachtige manier boterzacht, dus voel en heb geen angst als ik een keer fysiek voor jou sta en wat puntig spreek.
Ik zal in datzelfde nu moment hartverwarmend ontroerd zijn jou te ont-moeten!

Gliches dus. Dat ze er zijn doet zich in mijn hologram zien in het contact met dieren in mijn tuin. Hele kleine diertjes in dit geval en ik wil je er een paar met je delen.
Waren ze toeval of vielen ze mij toe? Ik heb er geen oordeel over, mogelijk juist daarom vonden (en vinden) ze plaats.

Ik deel ze als teken van WAARachtigheid. Niet van hoop, maar van kracht. Ze hebben mijn fundament krachtiger gemaakt kan ik achteraf constateren. En ik realiseer me nu dat ze alleen plaats konden vinden doordat ik in mijn nulpunt zat.

1. Vlieg op de ruit in de keuken! Stap maar op mijn vinger zei ik, dan zet ik je in de tuin. Hetgeen hij deed. Rustig wachtend op mijn vinger vloog hij 3 minuten later weg.
2. Ieder voorjaar word ik heerlijk besprongen door hommels die, tijdens mijn zonnebadderen, vooral in mijn nek komen uitrusten. Een heerlijk kriebelend maar oh zo zacht samenzijn in hun frequentie.
3. Kauwtje ligt op fietsbad op zijn rug. Erboven in de lucht en in de bomen eromheen is nog veel tumult. Ik stop. Pak het diertje op. Nog warm. 1 pootje beweegt nog iets. Een stuipje. Oogje dik en koppie vervormd. Een half uur sta ik met hem in mijn handen. Daarop steek ik met fiets over naar de zijkant van de weg, richting struiken en sta nog een 15 minuten met hem in mijn handen. Ik voel beweging terugvloeien in het lijfje. Op het moment dat ik mijn handen open kijkt hij me aan en vliegt de struiken in.
4. Honingbij drijft in de waterbak voor de vogeltjes. Ogenschijnlijk levenloos. Met mijn vinger licht ik hem uit het water. 1 vleugeltje steekt wat uit, de rest is door en door nat. Mijn adem verwarmt hem. Ik kijk, ik neem waar. Geen gedachten. Plots beweegt er iets. Het wordt meer en meer en het diertje lijkt mijn vinger te gaan gebruiken voor evenwicht zodat al het water verwijderd kan gaan worden. Al zijn pootjes lijken nodig voor dit evenwicht. Het wordt letterlijk een SAMENwerking. De door mij aangeboden vinger pakt hij keer op keer om vanuit alle mogelijke posities het water van het kleine lijfje af te schrapen. Het bontjasje op zijn schouders blijkt het meeste werk, maar zodra ook dat droog is….vliegt hij weg.
5. Wesp, gevonden in een sort off washandje met stroeve haardjes (peeling) dat ik niet vaak gebruik. De haakjes van zijn pootjes hebben hem mogelijk vastgezet. Opgerold vind ik hem. Mijn linkerwijsvinger gaat naar hem toe. Iets in mij doet mij mijn duim naar hem toebrengen en ineens komt er een pootje naar die duim toe. Dan meerdere en hij gebruikt mijn duim om zich uit het washandje te trekken. Hierbij kromt en strekt hij zich als het ware uit waarbij zijn kontje met angel mijn duim prikt. Mijn reflex doet hem in de douche vallen. Mijn andere hand is er snel bij en ik zeg hem “ga maar op mijn vinger zitten dan zet ik je in de tuin, maar niet weer prikken”. Hij pakt mijn vinger en wacht rustig tot ik naar beneden gelopen ben, de tuindeur van het slot, de voorhang opengeritst heb….toch een flink aantal minuten en heel veel bewegingen, maar hij zit rustig te wachten en eenmaal in de vrije tuin neemt hij met een mooie vliegbeweging weer bezit van eigen vrijheid.