Huggen, elkaar een knuffel geven bij binnenkomst en vertrek. Waarom doen we dat eigenlijk? 

Al lange tijd ervaar ik het regelmatig als een onbesproken regel, een soort ritueel.
Ooit is het begonnen en is het uitgegroeid tot een vrijwillig-verplichte handeling.

Let wel, ik ben er niet geheel op tegen, ik geef mensen ook een knuffel maar besef me steeds meer dat ik dat niet bij iedereen zo voel en dat ik het dan doe omdat het een soort verplichte handeling is geworden, omdat dat nou eenmaal de gang van zaken is, omdat dat wordt verwacht.
Een handeling die niet gestoeld is op enige oprechtheid en echt voelen van: JA! ik wil jou even een knuffel geven omdat ik oprecht blij ben je te zien!

Ik heb me al steeds voorgenomen om het vanaf nu alleen te doen als ik dat zo voel, zeker ook omdat ik van oorsprong helemaal geen knuffelaar ben, dus ik ben al meegegaan in die hele hype, zonder me af te vragen waarom. Ik deed wat van me werd verwacht.
Maar toch betrapte ik me erop dat ik steeds weer meeging in dat hele veld van ‘verplichte handeling’. 
Waarom ik dat doe is eigenlijk ook de angst voor het gegeven dat de ander zich misschien afgewezen voelt waardoor er ongemakkelijke momenten ontstaan. Een programma dus. Een programma wat er voor zorgt dat ik niet luister naar mijzelf en mezelf verloochen om de vrede maar te bewaren.
Ook een programma wat we met elkaar hebben gecreerd, want liefde en vriendschap, daar gaat het toch om?
Mijn inziens is dat weer een newage sausje wat er overheen wordt gelegd want onechte knuffels heeft niets met liefde en vriendschap te maken, maar met doen alsof. Ook ben ik niet met iedereen vriendjes.

Nou Ja, het moge duidelijk zijn; Bij deze wil ik dus aangeven dat ik ermee stop. Ik stop met het automatisch onoprechte geknuffel en doe dat alleen nog wanneer ik dat voel.