- Dit onderwerp bevat 0 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 10 augustus 2022 at 19:04 door Anna Krasko.
-
Berichten
-
-
Kinderen en Reizen (3 verhaaltjes op een rij)
Nieuwe station in Zeist. Bovenaan de nieuwe lange trap staat een jongen, blonde krullen, misschien twee en half en houdt zijn pa stevig vast bij de hand. Hij is net een mooie gele trein uitgestapt en kijkt een beetje verdwaasd om zich heen. En hij ziet DE TRAP, een uitdaging. Hij wil de uitdaging aan. Hij probeert het duidelijk te maken naar het oor, daar ergens in de hoogte. De hoogte zegt iets terug en voor je het weet…
…
Ik stap uit de metro en loop nu door het zonovergoten plein. Al de mensen eromheen, waar gaan ze naartoe? Wat vertellen ze aan de buurman en buurvrouw, lachend, fronsend. Dat weet ik niet, en dan komt er weer het gevoel van vanochtend – ze weten het, ZIJ WETEN HET, en ze zijn niet van plan om iets te zeggen, te communiceren, hoe graag ik het ook wil… Zij weten het. Ze lachen, maar ze zullen niet met mij praten, niet op de manier dat ik met een buurman of buurvrouw op een zonovergoten plein loop te praten. Plotseling komen er heuse tranen. Hey, wat, waarom? – oppert gezond verstand, maar…
…
Totaal onverwachts zit ze in deze lange lichte kamer en luistert aandachtig naar wat er wordt gezegd. Het lijkt op een briefing, elke woord heeft zijn en haar gewicht en kleur en plek… Maar het is geenszins een “duidelijke uitleg” of “stapsgewijze instructie”. Volop pauzes, waar ze voelt dat ze de bal moet vangen of de juiste vraag moet gaan stellen. Of anders stopt het misschien net zo onverwachts als het begonnen was… En dat wil ze echt niet…
…
En voor je het weet… Pakken de reuzehanden het jongetje op en tillen hem omhoog. “We zijn zo beneden” bromt de stem. Weg – vlie-gen- de- nieu-we- trap-pen van de trap. Onmacht. Pure frustratie wekt het krijsen, voluit, onverbiddelijk. Sterke handen dragen de jongen door de lucht. Voor z’n eigen best wil, we zijn zó benden. Bij de auto. Of wat het ook is. …
…
Gezond verstand doet zo zijn best… één argument na de andere. Hij is bijna buiten adem, gesmolten in de zon, op het plein, ontploffing van een huilbui in slow motion. Een beetje ineenstorting van van alles eromheen á la Inception scene. Maar de “observer” in me merkt op met een kleine lach, dat het toch mijn gezond verstand lukte om het drama naar windkracht 5,5 te brengen. Ze zeggen niet wat je wil horen, so what?..
…
Wat ze begrijpt is dat ze nu een missie krijgt, een rol, in een undercover operatie. Ze heeft zelfs haar eigen codenaam gekregen, waauw. Dit is wat ze ECHT wil. Is het omdat ze zich dan “belangrijk” voelt??? Stop, ze mag haar aandacht niet laten verslappen, de briefing, of het dialoog of wat het ook is, gaat door. De commandant zegt af en toe kort iets tegen andere mensen die bruusk in en uit de kamer stappen om iets te vragen of te laten zien. Ondertussen gaat het merkwaardige dialoog door. Zijn stem klinkt helder met een vleugje vermoeidheid en tegelijkertijd lijkt hij geamuseerd, alsof hij alles, alles doorheeft. En kan hij de lach in zijn ogen niet stilkrijgen.
…
De wereld onderaan de trap verscheen plotseling, bijna net zo plotseling als die bovenaan verdwenen was. De ogen van de jongen gingen open, er was weer lucht en hij kon weer ademen. En daar kwam al met snelle passen het licht van een oneindig lief gezicht…
Anna Krasko
En deze prachtige korte impressie als “feedback” (dank voor het delen!) Joep Beving – Sol and Luna (piano version)
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.