(door Paul Mulliner)
De puzzel van coherentie
“Als een man die zijn hele leven heeft gewijd aan de meest nuchtere wetenschap, aan de studie van materie, kan ik je naar aanleiding van mijn onderzoek naar atomen zoveel zeggen: er is geen materie als zodanig. Alle materie ontstaat en kent bestaan alleen bij de gratie van een kracht die de deeltjes van een atoom in trilling brengt en dit allerkleinste zonnestelsel van het atoom bij elkaar houdt. We moeten aannemen dat achter deze kracht er een bewuste en intelligente geest bestaat. Deze geest is de matrix van alle materie.” Max Planck 1944. Winnaar van de Nobelprijs voor natuurkunde 1918.
Het wetenschappelijk denken is sterk verwijderd van de ideeën die in de observatie van Max Plancks uit 1944 tot uiting kwamen.
In de afgelopen jaren echter, toen onderzoek in de biochemie de verbazingwekkend nauwkeurige en coherente orkestratie van de interacties van eiwitten in levende cellen aan het licht heeft gebracht, rijzen er vragen die moeilijk te beantwoorden zijn binnen de gebruikelijke conceptuele kaders.
Met misschien wel een miljard reacties die per seconde plaatsvinden in een levende cel, moeten eiwit- en enzymmoleculen precies op het juiste moment door de cel bewegen om interactie aan te gaan met andere eiwitten en enzymen.
Deze in tijd gesynchroniseerde activiteit, het nauwkeurig georkestreerde samenkomen van grote aantallen door enzymen gekatalyseerde reacties op precies het juiste moment, wordt niet verklaard in de huidige beschrijvingen van biochemische processen.
Hedendaagse teksten over biochemie beschrijven de meervoudige, door enzymen versnelde reacties van moleculen in de cel als gevolg van willekeurige botsingen of als enzymen en eiwitten die hun eigen bewegingen rond de cel sturen om mee te doen met deze reacties.
Hoe weet een enzymmolecuul waar in een levende cel andere moleculen samenkomen, zodat het een reactie kan faciliteren die de gelijktijdige deelname van meerdere moleculen vereist?
Hoe weten deze meerdere grote moleculen wanneer ze door een levende cel moeten reizen om elkaar precies op bepaalde locaties te ontmoeten?
Hoe kunnen we de waargenomen in tijd gesynchroniseerde coherentie in een levende cel verklaren, die lijkt te functioneren als een georkestreerd geheel, in plaats van als een wirwar van afzonderlijke moleculen die willekeurige botsingen maken?
Misschien kunnen we een antwoord op deze vragen benaderen door wat natuurkunde aan te raken.
Al bijna een eeuw weten onderzoekers in de natuurkunde dat alle ‘materiële dingen’ eigenlijk bestaan uit grote clusters van golfpatronen op kwantumschaal in een kosmisch veld, bij natuurkundigen bekend als het nulpunt-veld of kwantumvacuüm.
Atomen zijn een cluster van driedimensionale dynamische resonantievormen binnen het vacuüm-energieveld, vergelijkbaar met de staande golven die worden gegenereerd binnen hoorbare geluidsfrequenties die we ervaren als muziek.
De moleculen waaruit de levende cellen van ons lichaam bestaan, zijn eigenlijk gelokaliseerde trillingsgolfpatronen binnen één uniform kosmisch veld in plaats van de afzonderlijke materiële objecten waarover we op school hebben geleerd.
Het zijn deze kosmische veldexcitaties (of activeringen) die prachtig gechoreografeerd en georkestreerd lijken te zijn in een coherent proces van precieze interactie met elkaar.
Wanneer we ons realiseren dat ons beeld van afzonderlijke materie-objectmoleculen die met elkaar interageren niet langer past bij wat nu bekend is over natuurkunde en scheikunde, kan er een interessante verschuiving in ons begrip plaatsvinden.
Zodra we moleculen beginnen te zien als gelokaliseerde patronen van golfvervormingen binnen een enkel continu veld, in plaats van als afzonderlijke objecten, wordt het voor ons gemakkelijker te begrijpen hoe coherentie in de biochemie van levende cellen tot stand komt.
We weten al uit de natuurkunde dat dit ene kosmische veld non-lokaliteit vertoont, de onmiddellijke samenhang van elk deel van het veld met elk ander deel.
We zouden kunnen afleiden dat dit vacuümenergie/nulpunt-veld ook een intrinsiek vermogen heeft voor in tijd gesynchroniseerde coherentie, of afstemming.
Deze aantoonbare intrinsieke samenhang kunnen we waarnemen in onderzoek naar het proces van fotosynthese.
Groene planten zijn in staat om de energie die uit zonlicht wordt geoogst veel efficiënter te verwerken dan we zouden verwachten vanwege een schijnbaar vermogen tot niet-lokale coherentie in het vacuüm-energieveld.
Deze niet-lokale coherentie maakt het mogelijk dat alle alternatieve energieoverdrachtsroutes in het fotosynthesesysteem tegelijkertijd bekend zijn en de meest efficiënte worden gebruikt.
Deze ontdekkingen helpen ons het begin te formuleren van een belangrijke verschuiving in ons begrip van de aard van het Heelal en roepen een reeks vragen op, niet alleen over biochemie maar ook over bewustzijn.
Misschien wijzen de non-lokaliteit en het vermogen tot dynamische coherentie die wordt getoond door de vacuümenergie/het nulpunt-veld erop dat het een rol speelt in het bewustzijn?
Het is mogelijk dat één uniform kosmisch veld zichzelf uitdrukt als alle materiële vorm en alle ervaring van die vorm.
Het transformeert zichzelf in de vorm van vibratie in de gelokaliseerde veld-activeringen die kenmerkend zijn voor de erdoor geweven orkestratie van de biochemie van levende cellen, terwijl het ook een niet-lokaal bewustzijn van zichzelf heeft.
Dit fundamentele veld, inherent aan het Heelal, heeft zowel een objectief aspect, bekend als het vacuümenergie/nulpuntveld, als een subjectief aspect, bekend als ons bewust-zijn.
Een eeuw geleden brachten de pioniers van de kwantumfysica, velen van hen winnaars van de Nobelprijs voor de natuurkunde, standpunten naar voren die wezen op de heelheid en eenheid van het kosmische veld dat aan alle leven en materie in het Universum ten grondslag ligt.
Hedendaagse wetenschappelijke artikelen lijkt dit diepere perspectief grotendeels te hebben verloren.
“Kwantumfysica onthult dus een fundamentele eenheid van het Universum” Erwin Schrödinger: Nobelprijs voor natuurkunde: 1933
Paul Mulliner 2020
Photo by Philipp Deus on Unsplash
What Living-Cell Biochemistry reveals about the Physics of Consciousness
The puzzle of coherence
“As a man who has devoted his whole life to the most clear headed science, to the study of matter, I can tell you as a result of my research about atoms this much: There is no matter as such. All matter originates and exists only by virtue of a force which brings the particles of an atom to vibration and holds this most minute solar system of the atom together. We must assume behind this force the existence of a conscious and intelligent spirit. This spirit is the matrix of all matter.” Max Planck 1944. Winner of the Nobel Prize in Physics 1918.
Scientific thought has moved sharply away from the ideas expressed in Max Plancks’ 1944 observation.
In the past few years, however, as research in biochemistry has revealed the astonishingly precise and coherent orchestration of the interactions of living-cell proteins, questions are being raised that are difficult to answer within the usual conceptual frameworks.
With perhaps a billion reactions occurring per second in a living cell, protein and enzyme molecules have to move across the cell at precisely the right moment to interact with other proteins and enzymes.
This time-synchronized activity, the precisely orchestrated coming together of large numbers of enzyme catalysed reactions at exactly the right time, isn’t explained in current descriptions of biochemical processes.
Contemporary biochemistry texts describe the multiple, enzyme accelerated reactions of molecules in the cell as a consequence of random collisions or as though enzymes and proteins direct their own movements around the cell to join in with these reactions.
How does an enzyme molecule know where in a living cell other molecules are going to congregate, so it can facilitate a reaction which requires the simultaneous co-participation of multiple molecules?
How do these multiple large molecules know when to travel across a living cell so as to meet up precisely together at particular locations?
How can we explain the observed time-synchronized coherence in a living cell, which seems to function as a orchestrated whole, rather than as a jumble of separate molecules making random collisions?
Perhaps we can approach an answer to these questions by touching on some physics.
For nearly a century, researchers in physics have known that all ‘material stuff’ actually consists of large clusters of quantum-scale wave patterns in a cosmic field, known to physicists as the zero-point field or quantum vacuum.
Atoms are a cluster of three dimensional dynamic resonance-forms within the vacuum-energy field, not unlike the standing waves generated within audible sound frequencies which we experience as music.
The molecules that make up the living cells of our body are actually localized vibrational wave-patterns within a single cosmic field rather than the separate material objects we learned about in school.
It’s these cosmic field-excitations that seem to be exquisitely choreographed and orchestrated into a coherent process of precise interaction with each other.
When we realize our image of separate material-object molecules interacting with each other no longer fits with what is now known about physics and chemistry, an interesting shift in our understanding can occur.
Once we start to see a molecules as localized patterns of wave deformations within a single continuous field, rather than as separate objects, our understanding of the existence of coherence in the biochemistry of living cells becomes easier.
We already know from physics that this single cosmic field exhibits nonlocality, the instantaneous correlation of every part of the field with every other part.
We could speculate that this vacuum energy/zero point field also has an intrinsic capacity for time-synchronized coherence.
We can observe this apparent intrinsic coherence, in research into the process of photosynthesis.
Green plants are able to process the energy harvested from sunlight very much more efficiently than we might expect because of an apparent capacity for nonlocal coherence in the vacuum-energy field.
This nonlocal coherence enables all the alternative energy transfer pathways in the photosynthetic system to be simultaneously known and the most efficient ones used.
These discoveries help us to formulate the beginnings of an important shift in our understanding of the nature of the Universe and raise a series of questions, not just about biochemistry but also about consciousness.
Perhaps the nonlocality and capacity for dynamic coherence shown by the vacuum energy/zero point field point to it having a role in consciousness?
It’s possible that a single cosmic field is expressing itself as all material form and all experience of that form.
It’s vibrationally transforming itself into the localized field excitations characteristic of the interwoven orchestration of living-cell biochemistry while also having a nonlocal awareness of itself.
This fundamental field, intrinsic to the Universe, has both an objective aspect, known as the vacuum energy /zero-point field and a subjective aspect, known as our conscious awareness.
A century ago, the pioneers of quantum physics, many of them winners of the Nobel prize in physics, expressed views that pointed to the wholeness and oneness of the cosmic field underlying all life and matter in the Universe.
Contemporary writing in science seems largely to have lost this deeper perspective.
“ Quantum physics thus reveals a basic oneness of the Universe” Erwin Schrödinger: Nobel prize in Physics : 1933
Paul Mulliner 2020
Photo by Philipp Deus on Unsplash
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.