Voor ons Mensen, menselijke wezens, welke dingen moeten veranderen in wie we zijn om voor het leven te zorgen?
–Manari Ushigua
Wat is er nodig, wat moet anders? Deze en andere krachtvragen hebben mensen uit inheemse culturen gesteld op de site flourishingdiversity.com (https://flourishingdiversity.com/a-living-invitation-to-respond/ )
Een aantal mensen hebben hun antwoord opgenomen en gedeeld, het is prachtig om naar ze te luisteren. Ze praten over verbinding en volgen van je gevoel, ze praten over hoe alles, alles met elkaar verbonden is, met elkaar communiceert en elkaar kan ondersteunen, als er wijze keuzes in het klein en in het groot gemaakt worden. Ze praten over de rol van kunst en ook van rechtvaardigheid en herziening van bewuste en onbewuste keuzes gebaseerd op materieel gewin en consumentisme.
Deze vraag is voor mij een mooie uitnodiging om naar binnen te gaan, met aandacht ernaar te kijken.
Er was ook nog een inspirerend interview over wat mensen, die al jaren bezig zijn met projecten die natuurbehoud en natuurhoederschap bij inheemse volkeren ondersteunen, als belangrijke punten en uitdagingen zien. Erkenen de heelheid en eenheid van alles wat leeft en loslaten van de achterhaalde illusie van afgescheidenheid, daar uit – de waarde van diversiteit (in soorten, maar ook in menselijke culturen), aandacht, samenwerking en open dialoog.
Hieronder is een fragment uit dit interview, de hele interview is te vinden op de site en in dit document.
Uit interview Biologische en culturele diversiteit omarmen: een interview met dr. Jerome Lewis
Vraag: Kunt u een voorbeeld geven van lokaal geleide natuurbescherming die u hebt gezien en die bijzonder effectief is geweest?
Dr Jerome Lewis: Helaas niet in Centraal-Afrika, maar ik heb op andere plaatsen zeer succesvolle pogingen tot natuurbehoud gezien. Ik heb bijvoorbeeld onlangs een inheems gebied in het Braziliaanse Amazonegebied bezocht, genaamd Apwitxa, waarop de lokale bevolking, de Ashaninka, formeel landrecht hebben verkregen.
Toen ze voor het eerst de titel (landrecht) kregen, was het land zo zwaar beschadigd dat het niet eens geschikt was voor veeweide. Toch hebben ze deze ruimte in 30 jaar getransformeerd tot een van de mooiste diverse bossen die ik ooit heb gezien.
Door middel van een zeer zorgvuldig proces hebben ze inheemse soorten geplant – of herbeplant – maar ook de voedselproductie van het bos verbeterd door bepaalde fruit- en notenbomen te introduceren die bijzonder productieve voedselproducenten zijn voor mens en dier. Het denken dat is besteed aan het koesteren van deze prachtige ruimte is gebaseerd op de wens om harmonieuze relaties te bereiken met de diversiteit van planten en andere soorten die op elkaar inwerken om hun bos gezond te maken en zo hun levensonderhoud en dat van hun kinderen na hen te ondersteunen. Het is een zeer autonoom volk, dus elk huis ligt 50-100 meter van de andere huizen, maar ze hebben ook een diep gevoel voor natuurlijke esthetiek, dus omzoomden ze de paden tussen huizen met een soort palm met een witte, enigszins lichtgevende huid, zodat u bij maanlicht duidelijk kunt zien waar u heen moet. Er was een soort progressief gevoel van de ruimte die zijn vitaliteit in de menselijke gemeenschap ademde, en de menselijke gemeenschap die hun vitaliteit in die ruimte ademde, wat absoluut prachtig was.
Ze hebben nu kwekerijen voor veel van de inheemse planten die ze aan hun buren geven, die ze nu ook zijn gaan planten. Ze nodigen buitenstaanders uit – naburige rubbertappers en andere inheemse groepen – om hen te bezoeken om te leren hoe ze zichzelf hebben georganiseerd om hun territorium te onderhouden, omdat ze redeneren dat hun bos kwetsbaar zal blijven als hun buren hetzelfde doen. Het is echt opmerkelijk wat ze hebben bereikt.
Ashaninka: De Piyako-familie. Afbeelding © Carolina Commandulli
Vraag: En dit wordt allemaal gedaan zonder tussenkomst van westerse NGO’s, helemaal vanaf de basis?
Dr Jerome Lewis: Ja, de Ashaninka hebben hun eigen zeer duidelijke aanpak. Na generaties slachtoffer te zijn geweest van de geschiedenis, hebben ze de leiding genomen over hun toekomst. Ze hebben voor sommige van hun projecten subsidies aangevraagd en gekregen van verschillende fondsen, maar de visie is absoluut van hen. Ze vroegen bijvoorbeeld het Centrum voor Antropologie van Duurzaamheid om met hen samen te werken om uitwisselingsbezoeken te financieren aan de inheemse Guarani-bevolking, wiens Atlantische bos nu is teruggebracht tot 8% van zijn vroegere omvang en die land verliezen aan uitbreidingen van de agribusiness. De uitwisselingen omvatten zaden, vaardigheden, kennis en netwerken om landrechten veilig te stellen, en ze zijn een groot succes geweest.
Wat voor mij het meest opwindende is aan de benadering van de Ashaninka, is dat het laat zien hoe je kunt ontsnappen aan de beperkingen van je geschiedenis om je de toekomst die je zoekt voor te stellen en vervolgens te realiseren. Om de klimaatverandering hier in het westen aan te pakken, moeten we dringend met dergelijke processen beginnen.
Hun sjamanen leiden regelmatig rituelen met de hele gemeenschap waar ze communiceren met en zingen voor de geesten van de rivier, het bos, vogels of hogere wezens. Ze hebben visioenen in deze ceremonies die hen begeleiden om zich de toekomst voor te stellen. Als een van hen eenmaal zo’n visie heeft, delen ze die met iedereen. Met zo’n overvloedig bos kunnen ze dan gaan zitten om de visie te bespreken – desnoods meerdere dagen of zelfs een week – en beslissen wat ze kunnen doen en welke “best practices” ze moeten gebruiken om die visie te in het echt te realiseren. Hun prestaties zijn ronduit verbluffend.
Vraag: Dus ze zijn erin geslaagd om dat te doen ondanks de talloze bedreigingen waarmee ze worden geconfronteerd – de goudzoekers, stropers – en alle andere krachten waar ze tegenaan kunnen lopen?
Dr Jerome Lewis: Ik denk dat ze het hebben gedaan vanwege die druk en bedreigingen, omdat ze echt een leefbare ruimte willen hebben waar hun kinderen kunnen gedijen, en die leefbare ruimte kennen ze uit het verleden. Ze hebben besloten dat ze die ruimte opnieuw willen creëren, maar op een zeer gevoelige manier. Ze vroegen ons bijvoorbeeld om met hen in zee te gaan omdat ze problemen hadden met overbevissing door stropers in hun rivier. Ze wilden een manier vinden om precies in kaart te brengen waar op hun land deze invallen plaatsvonden, zodat ze druk konden uitoefenen op de lokale politie om actie te ondernemen. Toevallig was het niet erg succesvol, deels omdat de lokale politie geen actie ondernam, maar ook omdat het proces van het in kaart brengen te lang duurde, ze moesten het sneller doen.
Dus vormden ze een groep jonge mannen uit de gemeenschap. Wanneer er invallen plaatsvinden, brengen de Ashaninka hen een bezoek, gewapend met hun bogen en gewone pijlen, en ze filmen ze. Ze vertellen hen dat ze hen filmen, dat ze hebben gezien wat ze doen en dat het land van hen is.
Ze waarschuwen de ‘indringers’ dat als ze hun land niet verlaten, ze de volgende dag terug zullen zijn met hun bogen en gifpijlen. Ze hebben ontdekt dat dit heel effectief werkt om mensen van hun land te krijgen! Ze hebben dus hun eigen oplossingen gevonden in hun eigen context, maar we proberen ze op alle mogelijke manieren te ondersteunen met de kennis die we hebben – waaronder een promovenda, Carolina Comandulli – een lid van de Extreme Citizen Science-onderzoeksgroep, die is geweest die de afgelopen drie jaar bij hen hebben gewoond om hun aanpak te documenteren.
** Dr. Jerome Lewis is lector sociale antropologie aan University College London. Hij heeft een bachelor- en doctoraat in sociale antropologie van de London School of Economics en 25 jaar onderzoekservaring in het werken met pygmeeënjager-verzamelaars en voormalige jager-verzamelaars in het Congobekken.
Cover image: Paul Mulliner 3_5_19
From an interview
Embracing biological and cultural diversity: An interview with Dr Jerome Lewis
Q: Can you give an example of locally-led conservation you have seen that has been particularly effective?
Dr Jerome Lewis: Sadly, not in Central Africa, but I have seen very successful conservation efforts in other places. For example, I recently visited an indigenous territory in the Brazilian Amazon called Apwitxa to which the local people, the Ashaninka, have obtained formal land title.
When they first got the title, the land was so badly damaged that it wasn’t even good for cattle pasture. Yet in 30 years they have transformed this space into one of the most beautifully diverse forests I have ever seen.
Through a very careful process they have been planting – or replanting – indigenous species, but also enhancing the food production of the forest by introducing certain fruit and nut trees that are particularly prolific food producers for people and for animals. The thinking that has gone into nurturing this beautiful space is based on the desire to achieve harmonious relations with the diversity of plants and other species that interact to make their forest healthy, and so support their livelihoods and those of their children after them. They are a very autonomous people, so each house is 50-100 m from the other houses, but they also have a profound sense of natural aesthetics, so they lined the pathways between houses with a type of palm that has a white, slightly luminous skin, so that in moonlight you can clearly see where to go. There was a kind of progressive sense of the space breathing its vitality into the human community, and the human community breathing their vitality into that space, which was absolutely beautiful.
They now have nurseries for many of the indigenous plants that they give to their neighbours, who have now started planting them too. They invite outsiders – neighbouring rubber tappers and other indigenous groups – to visit them to learn about how they’ve organised themselves to support their territory since they reason that unless their neighbours do the same, their forest will remain vulnerable. It really is remarkable what they’ve achieved.
Ashaninka: The Piyako family. Image © Carolina Commandulli
Q: And this is all done without intervention from any Western NGOs, completely from the ground up?
Yes, the Ashaninka have their own very clear approach. After generations of being victims of history they have taken charge of their future. They have applied for and benefitted from grants from various funds for some of their projects, but the vision is absolutely theirs. For instance, they asked the Centre for the Anthropology of Sustainability to collaborate with them to fund exchange visits to the Guarani indigenous people whose Atlantic forest is now reduced to 8% of its former size and who are losing land to agribusiness expansions. The exchanges have included seeds, skills, knowledge and networks to secure land rights, and they have been a great success.
For me, what is most exciting about the Ashaninka’s approach is that it demonstrates how you can escape the constraints of your history to imagine and then realise the future you seek. To address climate change here in the west, we urgently need to begin such processes.
Their shamans lead regular rituals with the whole community where they commune with and sing to the spirits of the river, forest, birds or higher beings. They have visions in these ceremonies that guide them to imagine the future. Once one of them has such a vision, they share it with everyone. With such an abundant forest they can then sit down to hold a meeting to talk over the vision – for several days of even a week if necessary – and decide on what they can do and the best practices they need to employ in order to make that vision real. Their achievements are quite astounding.
Q: So they have managed to do that despite the numerous threats they face – the gold-diggers, poachers – and all the other forces they might be up against?
I think they have done it because of those pressures and threats, because they really want to have a liveable space for their children to thrive in, and that liveable space is one that they know from the past. They’ve decided that they want to recreate that space, but in a very sensitive way. For instance, they asked us to get involved with them because they were having trouble with poachers overfishing in their river. They wanted to find a way to map exactly where on their land these incursions were occurring so that they could put pressure on the local police to take action. As it happens, it wasn’t very successful, partly because the local police didn’t take action, but also because the process of mapping was too long, they needed it to be more immediate.
So they formed a group of young men from the community. When incursions take place, the Ashaninka pay them a visit, armed with their bows and ordinary arrows, and they film them. They tell them that they’re filming them, that they’ve seen what they are doing and that the land belongs to them. They warn the ‘invaders’ that if they don’t leave their land, they will be back the next day with their bows and poison arrows. They’ve found that this works very effectively to get people off their land! So they’ve found their own solutions in their own context, but we try to support them in whatever ways we can with knowledge we have – including a PhD student, Carolina Comandulli – a member of the Extreme Citizen Science research group, who has been living with them for the past three years to document their approach.
** Dr Jerome Lewis is a Reader in Social Anthropology at University College London. He has undergraduate and doctoral degrees in Social Anthropology from the London School of Economics and 25 years of research experience working with Pygmy hunter-gatherers and former hunter-gatherers in the Congo Basin.
As human beings what things would need to change about who we are to be able to care for life?
–Manari Ushigua
Manari’s full question – “My question isn’t for indigenous or non-indigenous. It is a question for all human beings. We need to share and exchange knowledge and understanding. Sure most indigenous people in the Amazon where I come from are forest protectors and they follow the instructions and guidance that they receive from their dreams, they don’t forget their past, their ancestors and they take actions in the present so that there will be a future. In the modern world, humans develop a strong instinct for the material world of wealth and possessions which they see as reality and which is damaging life beyond words. In contrast, we enter dream world and we remember our dreams and base our decisions and actions on them. As human beings what things would need to change about who we are to be able to care for life?”
Source: https://flourishingdiversity.com/a-living-invitation-to-respond/
Cover image: Paul Mulliner 3_5_19
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.