(door Jacqueline Ringoet) Hoewel de sneeuw de scherpste randjes voor het oog wat zachter maakt, draait het systeem waarin we leven in toenemende mate dol.

Het openbare leven, eerder al lamgelegd door de overheid, is verder aan banden gelegd door koning Winter. De ijskoude, bevroren laag levert mooie plaatjes op, maar begint ook al aardig wat scheuren te vertonen. In gesprekjes met mensen van allerlei pluimage hoor ik de hersenen kraken onder de vele vragen die het overheidsbeleid en de onaflatende stroom aan informatie oproepen.

Menselijkerwijs willen we allemaal zo graag begrijpen wat er nu precies gaande is, wat er klopt van alle berichtgeving, wie de good guys of misschien juist de bad guys zijn. Een pasklaar antwoord heb ik niet. Wellicht moeten we het allemaal niet eens meer proberen te begrijpen. Wie doorziet het spel, dat zó briljant gespeeld wordt, immers écht en weet precies wat hem te doen staat? De menselijke logica lijkt al zo lang zoek te zijn!

De man op straat heeft het over het algemeen zwaar. ‘Wat doen we er aan?’, ‘We kunnen het niet veranderen’, ‘We leven maar gewoon door’, zijn veelgehoorde, lijdzaam klinkende uitspraken.

Met gewoon doorleven, hoe aannemelijk ook, blijven we echter stuk voor stuk als tandwieltjes in het grote, ingenieuze radarwerk ons bekende rondje meedraaien. We houden met z’n allen het hele systeem in stand, omdat we ieder moment precies doen wat er van ons verwacht wordt door de designers die ons deze rol in dit geheel hebben toebedeeld.

Raddraaien dan maar? Lekker tegendraads bewegen, zodat er frictie ontstaat en het hele radarwerk tot stilstand komt is natuurlijk ook een optie. De kans is echter groot dat zo’n tegendraads tandwieltje gewoon uit het systeem gehaald wordt en vervangen door een nieuwe.

Constructiever is het misschien om weliswaar mee te bewegen, maar dan wel nét even een ander tandje bij te zetten. Bijna onopvallend breng je zo jezelf ín binnen het systeem, dat door de nét andere tandjes aan jouw wieltje toch anders begint te draaien. Op een andere frequentie zo je wilt, zonder te provoceren of alle aandacht op je te vestigen.

Je zou het bovenstaande voorbeeld kunnen vergelijken met de lineaire (tijd)lijn van oorzaak en gevolg waarop we ons bewegen van verleden naar toekomst. Doordat onze gemoedstoestand nagenoeg volledig gestuurd wordt van buitenaf volgen de daaruit voortvloeiende gedachten en handelingen elkaar op een voorspelbare manier op en houden daarmee het virtuele spel waarin we spelen in stand. Om écht verandering te gaan brengen is het dus zaak ánders te gaan denken en handelen en zeker niet op basis van een voorgeprogrammeerd script.

Het spel wordt pas onvoorspelbaar en dus speels  als we onszelf op basis van onze originele, onbeperkte gevoelswereld inbrengen. Als je beseft dat wij van origine scheppende godswezens zijn kun je je voorstellen dat onze gedachten en handelingen in de kern harmonieus, evenwichtig en krachtig zijn. Ons stralende, gouden hart is als de zon en schijnt haar warme lichtstralen onvoorwaardelijk, daarmee rust en balans brengend waar verstoring en chaos heerst.

Zeker, we moeten vooral dóórleven. Belangrijk is echter dat we niet lijdzaam ons rondje blijven meedraaien als een doorsnee tandwieltje, maar als zonnetjes in het geheel stralend en onwrikbaar de koers gaan veranderen. Zo zijn wíj namelijk de spelbrekers en uiteindelijk de spelbepálers.

Onze hartgedragen aanwezigheid maakt geZONd, is healthy, heilzaam en helend voor al wat leeft.

Het is NU tijd de betovering die de mensheid als in een hypnose al eeuwenlang hetzelfde rondje laat draaien te doorbreken. Wíj zijn de spellbreakers. Spreek slechts één woord en al het leven zal geZONd worden!