Mijn hele leven is het investeren in vriendschappen, huwelijken en relaties een bezigheid voor mij, die geen fijne resultaten heeft opgeleverd. Er hebben rijen ‘vrienden’ door mijn leven meegelopen, en een aantal daarvan vond een warm huis met bed, bad, vriendelijkheid en veiligheid bij mij onder mijn dak. Het puzzelde mij dan ook de meeste jaren hoe het kan zijn dat al deze ‘vriendschappen’ niet beklijfden. Mensen waren er, en dan waren ze weer weg en het was alsof ze mij nooit hebben gekend, laat staan van mijn gastvrijheid hebben genoten. Ik vond dit altijd zo curieus.
Het ontmantelen van deze puzzel door voortschrijdend in- en doorzicht, heeft mij doen zien dat al deze vriendschappen, huwelijken en relaties waren gebaseerd op al hetgeen ik aan anderen gaf. Heel kort gezegd was ik feitelijk altijd de innerlijk gevoelde gaten en noden van anderen aan het invullen. Dit zien en voelen legde de spreekwoordelijke bal bij mij neer. Waarom was ik altijd aan het geven en aan het zorgen? Waarom voelden mensen zo diep dat ik kon geven wat zij nodig dachten te hebben? Waarom had ik al dat geven en zorgen nodig? Waarom verdwenen al die mensen (en dat zijn er numeriek heel veel) uit mijn leven zodra ze ‘verzadigd’ waren, of zodra ik niet meer vrijelijk gaf wat men van mij wilde? Waarom deed mij het zo’n diep verdriet dat ik iedere keer weer alleen overbleef? Ik leefde domweg het ingevoerde programma om maar niet in en bij mezelf te geraken. Ik was mij niet bewust van mijn eigen innerlijke kracht, en dat dit het enige is waar ik me op moet richten. En datzelfde programma deed mij dat verdriet en die eenzaamheid voelen.
Sinds mijn kindertijd begreep ik niet waarom ik hier ben, waarom alles op aarde gaat zoals het gaat, en waarom mensen zijn zoals ze zijn en doen wat ze doen. Al die vragen en dit raadselachtige leven hebben mij op weg gezet op die lange, intense, wonderlijke en hobbelige reis naar antwoorden op al mijn vragen. Van mijn ‘vrienden’ is niets meer over. Mijn laatste vriendschap heeft mij onlangs gedumpt. Mijn andere kijk op alle wereldse en gevoelszaken, ook al spraken wij daar nauwelijks over, hebben mij het zoveelste etiket opgeleverd, dit keer van complotdenker. De weerstanden waren heftig en akelig. Ook al voelde dit in eerste instantie een beetje verdrietig (‘daar gààn we weer!’ sprak mijn gekwetste persoonlijkheid), tot mijn eigen verbazing voelde ik volledige ‘bevrijding’ van binnen. Een nieuw gevoel voor mij, het innerlijke gevoel dat ik bevrijd was van een enorme klem. Voor de eerste keer in mijn leven ben ik helemaal alleen op de wereld en voel ik heerlijke bevrijding! Het voelt zo zalig en vloeiend en fijn, dat ik er vreugdedansjes van maak. Het stroomt en stroomt en stroomt in mij.
Zoals ik dit nu aanvoel, gaat het wel degelijk ook om de tijdlijn waar wij allen nu in leven. Zo bevrijdend uit de klem van alle illusies, en dit innerlijk voelen, is ronduit heerlijk. Ik barst bijna van binnenuit uit mijn lichaam van vreugdevolle kracht. Eindelijk!
En jullie zijn er natuurlijk ook, mijn lieve dappere medereizigers, die ik koester en waardeer, want jullie leggen dezelfde reis af als ik. Geografisch gezien zitten jullie op afstand, evenwel heb ik nu vaak genoeg ervaren dat ik kwantumfysisch bijeenkomsten kan ervaren ook al ben ik er fysiek niet. Onlangs werd ik zelfs kwantumfysisch bij een bijeenkomst betrokken waarvan ik niet eens wist dat die plaatsvond. Dat is wezenlijke verbinding! En na het lezen van het hier geplaatste manifest van Maya vielen alle kwartjes (de jackpot!) weer eens opnieuw: dit is waar ik voor leef, dit is wie ik ben, dit is mijn familie.
