(door David Price)
Wetenschappers hebben ontdekt dat de kleine, moedige daad van samenwerken met een andere persoon, vertrouwen verkiezen boven cynisme, vrijgevigheid boven egoïsme, de hersenen doet oplichten van stille vreugde.
~Natalie Angier
*
De stem van het ego praat vaak met je over overleven, angst, negativiteit en kortstondig succes, dat vaak verband houdt met competitie en gekonkel. De stem van het ego zal je nooit de waarheid vertellen over je huidige situatie… (Het) zal je nooit vrede brengen en alleen als je vrede hebt, ben je verbonden met de waarheid…
Ontkoppel je van je illusionaire staat om de kosmische staat binnen te gaan en zie jezelf dan gereïncarneerd op aarde om een uniek doel te vervullen. In deze staat kun je verbinding maken met de waarheid en zal de stem van het ego vervagen.
—Barbara Rozenkruis
*
…misschien als we de kans hadden om echt
onze ziel te onderzoeken
we zouden zien dat ze dat zijn
eigenlijk helder stralende kopjes
misschien wel elk leven dat we leiden
onze ziel raakt gevuld
met de gloed van alle mensen
die we ons mee hebben
verweven
terwijl wij rondhobbelden
in onze pakken van huid
misschien de zin van
ons bestaan is niet
om iets te bereiken
anders dan een relatie hebben
dansende bekers van stralend licht
die allemaal zijn teruggekeerd naar de bron
met andere soul-kopjes~John Roedel
*
Het meest moedige wat we ooit zullen doen is dragen, in nederigheid, het mysterie van onze eigen realiteit.
– Richard Rohr
*
Deze vergankelijkheid is onze vrijheid
– James Laag
*
Als we in onze moderne samenlevingen strompelen, hopend maar iets vooruit te komen, vergeten we waarom we leven en wat belangrijk is. Ons meten van hoe goed we de tests van onze samenleving doorstaan, is de manier van hoe we waarde voor onszelf en ons leven toekennen of wegnemen – hoe goed we concurreren in het systeem.
Dit is hoe we vergeten te leven, dit is hoe we de draad verliezen van wat het Mysterie betekent waarvan we deel uitmaken. We zijn geplant in een fysiek universum met zijn eeuwenoude fysieke geschiedenis en we ontvangen intense boodschappen uit een onopgelost verleden die via onze eigen fysieke wezens binnenkomen. Deze situatie brengt ons in verwarring en we kunnen ons nauwelijks organiseren voordat het voorbij is.
Is deze vergankelijkheid een valstrik of is het onze vrijheid? Het lijkt mij dat we het risico lopen ons hele leven in een staat van foutief aangenomen identiteit te leven. We weten dingen die niet waar zijn en we houden ons daaraan vast. In onze cultuur leggen we de nadruk op concrete dingen die echter niet zo concreet zijn als we ons voorstellen. De kwantumfysica laat ons weten dat de fysieke wereld niet eens bestaat, behalve als toneeldecor. Maar waarom? Het lijkt duidelijk dat we de reden van onze vergankelijkheid gewoon niet willen zien.
Uit het werk van Tarana Wesley
Zou het kunnen dat het fysieke bestaat, zodat de geest erin kan dansen? Wat als het materiële universum een andere vorm van geest is? Wat als ons vermogen om te zien, horen en proeven eenvoudigweg een manier is om de essentie van het bestaan te concretiseren, duidelijk te maken door het, hoe kort ook, tastbaar te maken?
Maar we missen nog steeds het punt omdat we de fysieke wereld voor “zuivere munt” aannemen, tenminste, dat doen we in ons deel van de wereld. Maar wat doet ertoe aan het einde van ons individuele leven? Ik denk dat het gaat om hoeveel we werkelijk liefhadden, hoe blij we waren, hoe verbonden we waren. Het zal niet uitmaken hoe welgesteld we waren, hoe goed we overleefden volgens onze culturele normen.
Het is vreemd hoe ver een hele cultuur kan afdwalen van de reden waarom het bestaat, maar het is een situatie die iedereen treft die erin opgroeit. We worden uitgedaagd om een grotere reden van het leven te vinden, iets dat verband houdt met vreugde en onderlinge verbondenheid. Een leven vol overlevingsproblemen maakt het moeilijk om een groter doel van onze individuele levens te zien. We hebben een samenleving opgebouwd die het onnodig moeilijk maakt om de bredere context van onze betrokkenheid te zien, maar als we dat niet kunnen zien, vervallen we in een beklemmend denkkader van angst.
Het is ons opdracht om de geestelijke bron van de fysieke wereld te zien.
Uit het werk van Tarana Wesley
Bron: https://davidprice-26453.medium.com/?source=post_page—–ebf002369d46
Art cover: uit het werk van Tarana Wesley