Zwaar liep ik door het bos,
op zoek naar mijzelf,
verdrietig om wat ik kwijt voelde te zijn.
En ineens stond hij daar,
gehavend maar Groots!
Met een bast vol littekens van verwering en ontbering.
Nieuwsgierig ging ik voor hem staan.
Mijn dichtgemetselde hart opende zich zachtjes….
Wow, wat een cadeau!
Ik voelde en voelde en genoot van dat wat ik weer voelen kon.
Toen ik verder wilde lopen riep hij me terug,
het was nog niet klaar.
Vol verwondering keek mijn open hart naar hem.
Op een ander niveau, dat wel.
Langzaam kwam ik zelf weer tervoorschijn. 
De 100 kilo werd letterlijk opgetild.
Ik kon ineens weer ademen zo vrij!
Mensen en honden passeerden.
Zij zagen mij,
in verwondering voor die oude boom,
als in een droom,
in verbinding met wat wij zijn!
Tranen.
Tranen van diepe ontroering liepen over mijn wangen.
“Ga nu maar”… zijn stem klonk zachtjes in mijn hart.
Dank, dank, dank lieve boom.
En mijn hart huppelde weg, met mij erbij.
Magisch!

Henny – 2017