Vrijheid in Verbinding 7: Bewustzijnsverruimende ervaringen

Een reactie plaatsen

(door Sirpa van der Steen – Ilsink) In 2013 heb ik een bijzonder mens ontmoet. Ik ervaarde een overdracht aan informatie via de ogen. Er kwam bij mij direct zoveel emotie vrij. Het voelde als thuiskomen en tegelijkertijd voelde ik intense heimwee. Een energetische boodschap dat wist ik meteen. Het was een ontmoeting zonder tijd, gedachten, beperkingen en alleen maar ruimte. Vanaf dat ene moment werd ik nog dieper in mijn eigen hartbewustzijnsveld gezet. Alsof de luiken van mijn hart wagenwijd open werden gezet. Vier weken heb ik vanuit mijn hart bewustzijn geleefd. Zonder de beperking van mijn brein. Ik voelde mij zo krachtig en vrij. Na die tijd werd mijn verbinding in relatie tot de ander geconfronteerd met beperkingen. Mijn brein en mijn verhaal gingen aan. Er ontstonden triggers, actie-reactie dynamieken en traumapijn. Mijn aanwezigheid en vrije verbinding met mezelf werden hierdoor verstoord. Waardoor ook de vrije verbinding met de ander verdween. Op dat moment werd ik mij nog meer bewust van de twee aanwezige bewustzijnsvelden. Mijn brein en hart en hun verschillende manieren van waarnemen. Beiden velden liepen door elkaar heen. Welke vooraan stond, nam ik waar. Mijn brein had de neiging de ervaring terug naar mijn persoonlijke verhaal te brengen. Mijn hart was vrij van een verhaal, maar ik voelde wel een hele diepe emotie. Mijn hele lichaam trilde ervan. Het was opeens zo duidelijk. Deze emotie zat heel diep en was helemaal van mij. Het stond zelfs los van de ander. De pijn die ik ervaarde, ging over de verbinding met mij.

Deze blog is een onderdeel van de reeks vrijheid in verbinding. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd er een losstaand verhaal van te maken. Om de volledige context en uitleg mee te krijgen, raad ik je aan de vorige blogs ook te lezen. Ik schrijf deze blog om te delen hoe ik naar bewustzijnsverruiming en onze ervaringen aankijk. We hebben vaak als mensen de neiging om te vergelijken. Doe dat niet want jij hebt jouw eigen verhaal en we zijn allemaal onderweg. Misschien deel je wel mijn zienswijze? Of heb je door het lezen van mijn ervaringen er misschien iets voor jezelf aan? Haal er gewoon uit wat bij jou resoneert en belangrijk is.

In ons volwassen leven hebben we ervaringen. Ervaringen zijn soms prettig, minder fijn of kunnen zelfs heel onprettig zijn. Het zijn ervaringen die voor het verruimen van ons bewustzijn kunnen zorgen. Soms door situaties die ons overkomen, bijvoorbeeld een verlies van iemand of een bijzondere gebeurtenis. Soms ook door situaties die we zelf, vaak onbewust, creëren. Bijvoorbeeld een relatie waarin we de geschiedenis van ons verhaal herhalen of een werkplek waarin we onszelf uiteindelijk tegenkomen bijvoorbeeld bij een burn-out. Hoe verder je van jezelf bent afgedwaald, hoe intenser de (gecreëerde) ervaring soms is. Deze ervaringen zijn vaak symptomen die terug te herleiden zijn naar een diepere oorzaak. Mijn moeder heeft de basis van deze kennis aan mij overgedragen. Al wist zij zelf de kern nog niet helemaal te pakken. Ze was haar hele leven op zoek naar zichzelf, maar bleef telkens in haar breinbewustzijn hangen of onbewust terugvallen. Mijn ervaringen met haar en met mijn gecreëerde persoonlijkheid hebben mij nog nieuwsgieriger gemaakt. Misschien ga je net als ik ook bewust op onderzoek uit door het volgen van bewustzijnsverruimende bijeenkomsten, door je te laten inspireren of door het bewust aangaan van ervaringen die je met jezelf confronteren. Deze manier van naar het leven kijken en op onderzoek te gaan, heeft de verbinding met mijn emoties, lichaam en ware zelf stap voor stap hersteld en mijn bewustzijn verruimd. Voor mij ligt de diepere oorzaak van het afdwalen van ons pad in ons gecreëerde persoonlijkheid. We leven dan uit ons breinbewustzijn en leven onze ware bestemming niet.

Een mooi voorbeeld over een ervaring waarin ik bewust mijn angst ben gaan opzoeken, is door in 2011 weer te gaan paardrijden. Ik was hartstikke bang voor paarden. Maar als ik ze langs het strand zag galopperen, dan kwam er in mij zo’n vrijheidsgevoel vrij. Ik kon dat gevoel niet meer loslaten. In de ontmoeting met het paard heb ik mezelf leren reguleren. Ik leerde vanuit de aanwezige angst en de reacties van mijn lichaam uiteindelijk bij mezelf terug te komen. Mijn autonome zenuwstelsel is gevoelig en er zit een schrikreflex in opgeslagen. Dit projecteerde ik op het paard. Ik was bang om vanuit het niets te worden aangevallen of te worden afgewezen. Daarom hield ik me in eerste instantie terug met de hoop dat het paard naar mij toe zou komen. Waar het paard niets van begreep. Een paard wil vertrouwen ontvangen en als je dat geeft, krijg je vertrouwen terug. Wat vond ik het eng om de eerste stap naar voren te zetten. Soms kan ik er opeens weer een beetje last van hebben. Dan komen er zomaar angst- en controlegedachten op. Als ik me hierin verlies, dan vertel ik mezelf mijn verhaal. Ik word bang en ervaar spanning in mijn lijf. Ik wil dan vluchten maar ervaar dat mijn persoonlijkheid mij hier doorheen wilt drukken.  

Wanneer ik mezelf weer vanuit mijn hart bewustzijn overeind zet, neem ik alles waar en ben ik eerlijk over de angst naar mezelf. Ik adem dan juist naar de angst en spanning toe in plaats van ervan weg te bewegen. Hierdoor erken en doorvoel ik het. Door mijn aanwezigheid verdwijnen mijn beperkende gedachten en mijn verdichte veld opent zich weer. Hierdoor kom ik opnieuw aan in mijn lijf en ontspan. Als de ontspanning zich verder uitbreidt, kan ik neutraal, gedachteloos genieten en in het nu moment aanwezig zijn. Dan zit ik weer in mijn hart bewustzijn. Als er wat spanning blijft hangen, ben ik eerlijk en echt over wat ik voel. Ik maak me niet meer klein of groot. Door de echtheid blijft het paard rustig en met de groep ontstaat er meer verbinding. Paardrijden is voor mij een mooie oefening om aanwezig te zijn in het nu moment. Een zelfregulerende activiteit. Bewust adem ik naar mijn buik. Het paard voelt mijn vertrouwen, de verbinding en mijn kern. Als ik er met een maniertje en vanuit mijn breinbewustzijn op af zou stappen, zal ze de spanning die eronder zit direct spiegelen. Net zoals andere mensen of omgeving onze aanwezige trilling spiegelen. Alles wat een ander of omgeving (of situatie/ ervaring) aan jou laat zien en het raakt jou, gaat over jou en dus niet over de ander. In de ontmoeting met andere levende wezens ontmoeten wij altijd onszelf. Sinds twee jaar werk ik bij een manege dichtbij het strand. Als we met de paarden op het strand aankomen, ontstaat er een soort van activering en enthousiasme. Als ik het paard de ruimte geef en laat gaan, geef ik me aan haar over. Door mijn overgave en vertrouwen ontstaat er een samenwerking. De kracht die zij geeft, komt tegelijkertijd ook in mij vrij. Ik kan je gewoon niet vertellen hoe dat voelt. Er komt dan zoveel emotie vrij! Precies waar ik zo naar verlangde.

En zo heb ik nog vele ervaringsverhalen. Lees voor meer ervaringsverhalen ook mijn eerste reeks met blogs. Wanneer we dus vanuit onze gecreëerde persoonlijkheid leven, leven we niet ons leven, maar (over)leven we ons aangepaste geprogrammeerde leven. Soms gebeuren er dan dingen in ons leven, ontstaan er situaties (ervaringen of ontmoetingen) die ervoor kunnen zorgen dat we dieper bij onszelf aankomen. We hebben wel zelf de kans te grijpen door ervoor te kiezen. Elke keer krijgen we weer nieuwe kansen aangeboden. Het is altijd aan onszelf welke keuze we maken. Blijven we doen wat we altijd al deden? Maken we keuzes op basis van ons breinbewustzijn? Soms blijven we zo hardnekkig vasthouden dat we onszelf in steeds extremere situaties brengen. Waardoor je het misschien gaat zien dat je in jouw persoonlijke verhaal blijft hangen. Of maken we eerst de weg bij onszelf naar binnen? En maken we keuzes vanuit ons hart bewustzijn? Mijn ervaring is dat als je begint met kiezen door de weg naar binnen te maken en te voelen, dat je vervolgens in hetzelfde thema uitgedaagd blijft. Telkens is de situatie dan weer in een andere ervaring verpakt. Een soort van test of je bij jezelf kunt blijven. Als je bewust op het kantelpunt tussen jouw breinbewustzijn en hart bewustzijn beweegt en steeds meer keuzes begint te maken vanuit jouw doorvoelde authentieke gevoelens. Dan gaat het leven meer op jou reageren. En gaan de dingen meer moeiteloos omdat de keuzes die je maakt meer bij jouw essentie passen. Jouw lichaam is daarbij altijd jouw kompas. Kun je je voorstellen hoe het leven is als je meer naar de innerlijke stem van jouw ware zelf luistert?

Samenvattend betekent het dat het leven jouw ervaringen brengt waarin jij telkens opnieuw een keuze kunt maken hoe jij op die ervaring reageert. Maak je een keuze vanuit jouw breinbewustzijn of vanuit jouw hartbewustzijn? De keuze die jij maakt, bepaalt hoe het leven vervolgens op jou reageert. Elke keer heb je weer een nieuw nu moment. Een nieuwe ervaring en een keuze. Daarom staat het leven ook niet vast. Als je een keuze maakt vanuit je hart, wijk je van jouw geprogrammeerde script af en creëer je een werkelijkheid die vrij is.   <… verder lezen>

Bron De Vrije Kameleon

Sirpa van der Steen – Ilsink

devrijekameleon.nl

Vrijheid in verbinding 3: Mijn innerlijke breingevangenis

Een reactie plaatsen

(door Sirpa van der Steen – Ilsink) Omdat ons ware zelf in relatie tot onze omgeving onvoldoende tot stand komt, hebben we dus een persoonlijkheid gekregen die via het brein met het tekort in de omgeving kan omgaan. Zo ingenieus is ons overleefsysteem. Als volwassenen identificeren we ons daarmee. Omdat onze persoonlijkheid in directe verbinding met onze omgeving is ontstaan, komt die omgeving in het verhaal dat we onszelf ‘vertellen’ vaak terug. We voelen ons van een ander afhankelijk of hebben verwachtingen (hoop). We creëren afstand of willen juist controle (macht). Vervolgens projecteren we ons verhaal en de onprettige (angst) of prettige (liefde) gevoelens die we daarbij ervaren op onze omgeving. ‘Het is jouw schuld dat ik me niet gelukkig voel. Je vindt me pas aardig en lief als ik voor jouw behoeften zorg. Als jij me aandacht geeft, voel ik me goed. Als jij mij waardeert, voel ik me waardevol. Ik trek me terug omdat ik de ander niet vertrouw. Ik mag geen fouten maken, anders word ik afgewezen. Ik neem veel ruimte want de ander geeft het niet. Ik zorg voor mezelf, op de ander kan ik niet rekenen. Als ik mijn kwetsbaarheid laat zien, dan pak je me. Maar ook, ik ben veilig en vertrouw de ander, etc.’  Ook bij een redelijk veilig gehecht mens is het verhaal wat ze zichzelf vertellen in hun brein geautomatiseerd. Het verhaal is vaak een combinatie van automatische gedachten, gevoelens en lichaamssensaties die voortkomen uit het brein. Heel veel mensen zijn zich vaak helemaal niet bewust dat ze een verhaal onbewust in zich meedragen. En al helemaal niet dat ze door hun verhaal vertroebeld de wereld in kijken. Of zelfs door zichzelf telkens weer opnieuw het eigen verhaal te vertellen waardoor de geschiedenis zich herhaalt.

Het is belangrijk ons te realiseren dat projectie van ons verhaal op de ander (situatie of omgeving) een zeer grote verstoring binnen ons menselijke contact is. Dit noemen ze ook wel overdracht. De persoon die de projectie (aanval) ontvangt en daardoor wordt getriggerd, projecteert ook weer zijn of haar verhaal terug (tegenoverdracht). Het houdt ons gevangen in een oneindige loep van projecties (actie-reactie) en herhaling van onze geschiedenissen. Als ik voor echt en open contact ga en de verbinding juist wil bekrachtigen dan kan ik mezelf opnieuw 2 vragen stellen:

  1. Projecteer ik nog mijn verhaal op mijn omgeving?
  2. Ben ik nog gevoelig voor projecties uit mijn omgeving? 

Antwoord op vraag 1

Als ik vanuit mijn persoonlijkheid beweeg, projecteer ik nog mijn verhaal. Weet je nog. Mijn persoonlijkheid loopt met haar verhaal en ‘bril’ door de wereld heen. Bovendien zet ik dan strategieën in die gepaard gaan met projecties van afhankelijkheid en verwachting. Vanuit mijn verhaal heb ik ‘mijn kameleon’ actief gehad. Ik synchroniseerde als vanzelf met de strategie van de ander mee. Ik moest aan alle verwachtingen in mijn buitenwereld voldoen waarbij ik afhankelijkheden, controle, macht en angst voelde. Aan de voorkant (mijn strategie) bewoog ik met de ander mee, maar op de achtergrond speelde mijn angst voor afwijzing altijd mee. Door mij te verbinden met de angst en traumapijn van mijn kleine meisje en mijn strategie onder de loep te nemen, kreeg ik in 2009 de verbinding met mezelf en mijn voelen terug.

Alleen wanneer ik stress ervaar of iets heel erg spannend vind, gaat mijn brein met zijn verhaal automatisch aan. Een mooi voorbeeld over projectie was dat ik altijd bang was voor paarden, omdat ze zo groot en onvoorspelbaar zijn. Ik projecteerde mijn angst voor afwijzing op het paard, hield me terug en hoopte dat het paard signalen zou geven dat ik haar kon vertrouwen. Dit gebeurde niet. Zij keerde zelfs haar kont naar mij toe. Pas toen ik eerlijk mezelf durfde te zijn, door mijn angst in verbinding te brengen en zonder er een strategie overheen te zetten, kwam ze uit haarzelf naar mij toe. Als ik het paard vertrouwen gaf door mijzelf te geven, kreeg ik vertrouwen terug.

Zo werkt het ook met mensen. Als we onszelf zonder strategie en met ons gevoel durven te laten zien, krijgen we dat ook van de ander terug. Het projecteren van ons verhaal zorgt voor zoveel verstoringen. Om nog een voorbeeld te geven als kind durfde ik nooit mijn vinger op te steken. Ik was bang dat ik het niet goed zou doen en zou worden afgewezen. Hierdoor was ik veelal onzichtbaar en hebben anderen mij niet echt kunnen zien. Als ik nu in een groep zit en iets wil zeggen, hoor ik negatieve gedachten en voel ik precies datzelfde gevoel in mijn lijf. Dat wil niet zeggen dat ik dan ook altijd mijn mond houd. Om de eerste keer hardop te spreken, moet ik vaak eerst even een drempel (van al mijn geprogrammeerde lichaamssensaties en afwijzende gedachten) over. Vooral als er veel mensen zijn. Soms komen er wel eens donkere gedachten op over een ander persoon. Meestal lukt het mij die gedachten meteen te stoppen omdat ik dat niet prettig vind.

Antwoord op vraag 2

Hoe zit het dan met projecties (aanvallen) die ik uit mijn omgeving ontvang? Op afwijzing zit nog wel mijn gevoeligheid. Ik loop niet meer waakzaam in de wereld en houd er van tevoren geen rekening meer mee. Alleen wanneer ik dus iets spannend vind, gaat mijn brein aan. Wanneer mijn brein aangaat, maak ik de weg naar binnen, voel ik wat ik voel en lukt het me vaak om mezelf weer te reguleren. Maar bij ‘een aanval’ van afwijzing die ik niet verwacht, kan ik een schrikreactie en bevriezingsrespons ervaren. Met als gevolg dat de angst mijn automatische afwijzende gedachten weer creëert en ik me niet meer uitspreek. Aanval tussen aanhalingstekens omdat de ander vaak geen bewustzijn heeft op zijn automatische strategie.

In de afgelopen 2,5 jaar heb ik in de samenleving veel afwijzende projecties gezien. Dit bleek voor mij een mooie stimulans voor een nog dieper zelfonderzoek. Omdat ik weet dat de buitenwereld een spiegel (interne projectie) is van mijn binnenwereld, stelde ik mijzelf de vraag: Waar wijs ik mezelf nog af? Voor iedereen zal het antwoord op de vraag anders zijn over hoe hij of zij de afgelopen tijd de omgeving heeft ervaren en waar hij of zij in is getriggerd.

Tijdens een sessie op zoek naar mijn afwijzing, kreeg ik contact met mijn binnenwereld. Ik zag een grote duivel die op me neerkeek. Hij voelt koud, kil en is donker. Het maakt zich groot, wijst veel van wat ik wil af en gaat op mijn rem staan. Hij is erop gericht mij zo onzichtbaar en stil mogelijk te maken en vertelt mij boodschappen als: ‘Neem geen ruimte in. Kom niet te krachtig over. Stop er maar mee. Je kunt het toch niet. Deel je gevoelens niet. Laat jezelf niet zien. Anderen vinden je teveel of lastig. Maak geen fouten. Houd je terug. Je bent niet belangrijk genoeg. Pas je aan.’ Ik heb dus vooral donkere gedachten over mezelf. Mijn duivel is een innerlijke stem die de verhalen van mijn ouders, hun projecties, maar later ook die van de omgeving in mijn brein (lichaam, gevoelens, gedachten) heeft verinnerlijkt en als spons geabsorbeerd. Anderen noemen het ook wel de innerlijke criticus. Het is een mechanisme uit het brein die door herhaaldelijke gedachten, gevoelens en lichaamssensaties mijn persoonlijkheid in stand houdt en zelfs aandrijft. Mezelf afwijzen was blijkbaar beter dan afgewezen worden.

De aanval van de afwijzende projectie van de ander kan hierdoor op verschillende niveaus (lichaam, emoties en gedachten) inhaken. Waardoor mijn eigen breinverhaal weer gaat draaien. Soms wordt de persoon of situatie door een afwijzende aanval in mijn brein als onveilig opgeslagen. Waardoor ik toch herhaaldelijk waakzaam word. Deze projectie van angst voor afwijzing op de ander, creëert dan juist weer afwijzing. En dan kom je weer uit bij dat ik mijn verhaal projecteer. Of ik nu zelf projecteer of door een ander door een projectie wordt aangevallen, het gaat nooit over de ander. Pas wanneer ik bij mezelf kan blijven, kan ik de projectie laten bij wie het hoort.

Mijn verhaal

Iedereen heeft mijn verhaal (zoektocht naar vrijheid) kunnen lezen. Daar heb ik geschreven over mijn kleine meisje en haar pijn. Een situatie waarin mijn behoeften en gevoelens er niet konden zijn. Waardoor ik mijn lichaam en gevoelens ben gaan verlaten. Als een kameleon vervloeide ik met de gevoelens en behoeften van de ander(en) en gaf precies wat er van mij werd verwacht of nodig was. Ik voelde mij afhankelijk van de buitenwereld en paste mijn gedrag aan. Eerst werd ik daarin extern door verhalen van anderen en het collectief gestuurd. Als klein meisje heb ik mezelf in de verstoringen van anderen laten zuigen en heb ik mijn ware gevoelens en behoeften verlaten. Ik ben mezelf stelselmatig gaan afwijzen met gedachten en gevoelens en dit stuurde mijn persoonlijkheid aan. De hoge spanning die door de situatie vrij kwam in mijn lijf, reguleerde ik door te eten. In de pubertijd werd dit mechanisme uitgebreid met externe aandacht van jongens, lust, roken, drugs en drank. Later ook nog met studeren en werken.

Een paar maanden geleden heb ik tijdens mijn onderzoek mijn verhaal in poppen gekleid. Super gaaf om te doen, maar ook zeer confronterend. Toen ik voelde dat ik ze allemaal gekleid had, zag ik dat ik alle strategieën, die ik in mijn omgeving waarneem, voor mezelf had gekleid. Groot en macht (De Duivel), Klein en hoop (Kleine Meisje), groot en hoop (De redder) en klein en macht (Mijn Straatmeid). De duivel zie ik als de grootste speler en aanjager die mijn oude verhaal via mijn brein, door mijn persoonlijkheid in beweging brengt. Wanneer ik erin vast raak, ervaar ik het als een bewustzijnskaping, een innerlijke breingevangenis. Zie het als een soort van hypnose. Zolang ik mezelf soms nog blijf identificeren met mijn persoonlijkheid, blijf ik gevoelig voor projecties, aanvallen en verstoringen van buiten. Maar die verstoring komt dus eigenlijk altijd van binnenuit. We hebben allemaal onze eigen breingevangenis. Hoe de ‘poppen’ zich in jouw verhaal verhouden, hoe ze eruit zien of hoe jij ze zou noemen, zal anders zijn dan die van mij.

Naast dit alles heeft mijn brein een favoriet probleem die hij telkens opnieuw vastpakt. Wanneer ik mij identificeer met het verhaal dat ‘mijn duivel’ mij influistert, ontstaat er een gevoel van minderwaardigheid. Mijn verhaal en de ‘poppen’ spelen vervolgens hun script. Hierdoor was ik soms dagelijks met mezelf in conflict. Dit overleefmechanisme onderdrukt mijn ware zelf en kracht. Waardoor ik mijn hele leven geregeld een energielek had. Als ik dan terug kom op mijn onderzoek en vraag, waar wijs ik mezelf nog af, dan is deze innerlijke ‘duivelse’ groot-klein dynamiek van mijn persoonlijkheid zeer destructief.

We spelen in het gezamenlijke spel, wat in mijn ogen net zo destructief is, allemaal ons eigen script. Voor mijn gevoel ben ik daarom aangekomen bij de volgende fase van mijn bevrijding, de bevrijding uit mijn eigen breingevangenis. Hoe ik naar deze bevrijding kijk, deel ik in de blog dat gaat over ons vrije hart, maar eerst leg ik verbanden met het gezamenlijke spel en onze collectieve traumavelden. Wat er zich in mij afspeelt, zie ik niet alleen bij anderen, maar ook in het collectief. Ik verwacht de volgende blog over ongeveer twee weken. Wil je een notificatie krijgen, schrijf je dan in voor de nieuwsbrief. Je krijgt dan in de mailbox een mailtje met mijn nieuwe blog.

Warme groetjes,

Sirpa

De Vrije Kameleon

devrijekameleon.nl Wil je mijn blog luisteren in plaats lezen, klik dan hier.

Vrijheid in verbinding 2: Ons gecreëerde persoonlijkheid

Een reactie plaatsen

(door Sirpa van der Steen – Ilsink) Mijn hele leven ben ik gefascineerd door hoe het contact tussen mensen werkt. Open en echt contact was mijn eerste blog in deze nieuwe reeks. Het is mijn intentie om dit zuivere contact waar ik over schreef met de ander en met mijzelf echt in de praktijk te brengen. Ik had het voornemen podcasts te maken en op een andere manier mijn informatie over te dragen, maar de afgelopen maanden heeft mijn onderzoek een andere wending genomen. Blijkbaar moest ik me er eerst zelf nog dieper doorheen worstelen. Het voelt of ik tijdens mijn leven telkens weer zelf uit de modder moet kruipen om mezelf van mijn innerlijke verstoringen te bevrijden. Naast alle ‘modderige’ ervaringen gedurende mijn leven ben ik ook vele lezingen, trainingen, opleidingen en samenkomsten gaan volgen om mij te laten inspireren. Wanneer de informatie nog niet tot mijn ervaringen behoort, blijft de kennis vaak op de achtergrond aanwezig totdat ik het zelf begin waar te nemen en te ervaren. Nu het contact met mezelf allemaal meer helder is geworden, lukt het me weer om te schrijven. De komende blogs besteed ik aandacht aan mijn onderzoek naar waar er verstoringen in het contact met mijzelf en met anderen zijn.  

Sinds ik mij kan herinneren is mijn lichaam fijngevoelig en een ontvangstkanaal voor de kleinste verstoringen. Mijn lichaam reageert direct als ik in contact met mensen of een omgeving kom waar er een verstoring aanwezig is of tijdens het onderlinge contact een verstoring plaatsvindt. Er vindt dan een energieverschuiving in mijn lichaam plaats die ik bewust kan waarnemen. Dat ik dit zo sterk voel, zie ik als een kracht. Maar deze kracht is ook mijn valkuil. Door mijn ontwikkeltrauma als kind heb ik op veel verstoringen gereageerd, die ik in het contact met de buitenwereld voelde. Als ik mezelf durfde te zijn, benoemde ik wat ik zag en voelde. Waardoor ik de verstoringen in mijn omgeving kon reguleren of ontwapenen. Als ik mezelf niet durfde te zijn, raakte ik verstrikt in de aanwezige verstoringen. Als een kameleon veranderde ik automatisch van kleur in wat er onuitgesproken van mij werd verwacht of wat er nodig was. Ik vervloeide als vanzelf met de vaak onbewuste gevoelens en behoeften van de ander(en) waardoor ik mezelf (mijn gevoelens en behoeften) heel vaak heb verlaten.

Sinds mijn 18e ben ik actief aan de slag gegaan met het bewust ontdekken van mezelf en hoe de wereld in elkaar steekt. Je hebt hier veel over kunnen lezen in mijn eerdere ervaringsverhalen. Pas vanaf mijn 30e leerde ik mij dieper te verbinden met mijn gevoel. Hierdoor leerde ik mijn gevoel en de gevoelens in de omgeving beter van elkaar te onderscheiden. Waardoor ik mijzelf, mijn talent, maar ook mijn valkuil nog beter heb leren kennen. Mijn talent is dat ik verstoringen kan voelen en mijn valkuil is dat ik er te veel in meega. Ik durfde mijzelf steeds meer te uiten en te laten zien. Dit is een keerpunt in mijn leven geweest. Ik kon mijn denken en voelen beter balanceren. Ook al blijft het in sommige trigger situaties nog steeds een uitdaging mezelf in contact met een ander overeind te houden. Ik ben het afgelopen jaar nog dieper in het thema verstoringen en zelfverlating gedoken en heb voor mijzelf zeer belangrijke ontdekkingen gedaan. Dit onderzoek heb ik tot iets heel praktisch weten te vertalen. Hoe gaaf zou het zijn al jij en ik de communicatie met onszelf en met elkaar kunnen zuiveren en openen.

Deze reeks Vrijheid in verbinding gaat over verstoringen in het contact en de weg naar hoe we onszelf daarvan kunnen bevrijden. In deze blog staat ons gecreëerde persoonlijkheid centraal. Een inleiding die nodig is om de volgende blog over mijn innerlijke breingevangenis te lezen. De daaropvolgende blog gaat over ons vrije hart en de laatste over onze samenkracht.

Onze persoonlijkheid in beeld

Onze persoonlijkheid is een product van onze omgeving en niet wie wij in werkelijkheid zijn. Jouw persoonlijkheid is een unieke aanpassing die in relatie met de buitenwereld is ontstaan. Door verschillende ervaringen als kind in relatie tot onze omgeving, in eerste instantie ons gezin van herkomst, maar later ook school, sportvereniging, etc. en de samenleving.

Onze aanpassing aan de buitenwereld bestaat uit strategieën. Mensen maken zich kleiner of groter, oriënteren zich op zichzelf of op de ander. Bijvoorbeeld door de ander ‘liefde’ te geven, hopen ze dat een ander hen ook ‘liefde’ zal geven. De ‘liefde’ staat in hun strategie centraal. Anderen creëren juist angst en dwingen hiermee hun macht af. Mensen maken zich in het contact met hun omgeving soms iets groter of kleiner. We zijn gericht op macht en/of hoop. Niet iedereen ontwikkelt dezelfde strategieën. Ook niet als je in hetzelfde gezin wordt groot gebracht. Welke strategie(ën) je ontwikkelt, hangt af van onze unieke genen en kopieergedrag. Maar ook van de verstoringen die in het gezin van herkomst of familiesysteem tijdens onze ontwikkeling aanwezig waren. Deze persoonlijke strategieën zijn zo verfijnd in relatie tot onze omgeving ontwikkeld dat we ons met onze strategieën zijn gaan identificeren. Als volwassenen denken we dat we onze aanpassing ofwel onze persoonlijkheid zijn.

Hieronder wat uitvergrote voorbeelden van strategieën van ons ego die ik zie als verstoringen. Ons ego is de buitenste beschermlaag van onze persoonlijkheid. Hoe meer stress en angst we ervaren, hoe meer het ego aantrekt. Maar de strategie kun je ook in de kleinste verfijning, maniertjes en vele gezichten van onze persoonlijkheid terug zien. Onderstaande strategieën die als beschermlaag dienen is een vervorming van liefde naar hoop en een vervorming van kracht naar macht. Hoe dit is ontstaan, deel ik na onderstaande voorbeelden.

Groot & Hoop

Binnen de groter makende strategieën heb je ook strategieën die gebruik maken van hoop. Mensen met deze strategie nemen vaak de leiding of geven adviezen. Andere mensen in deze categorie maken zich groter door zich teveel met een ander te bemoeien. Ze willen graag helpen, zorgen, troosten of beschermen. Je bent de redder in nood. Beiden hebben hun oriëntatie op de ander met de verwachting en hoop dat ze er liefde, aandacht, bevestiging en waardering voor terug krijgen.

Klein & Hoop

Mensen met een kleiner makende hoop strategie kunnen zich ten opzichte van de ander te afhankelijk opstellen. Met het idee dat de ander hen geeft waar ze zo sterk naar verlangen, liefde. Weer anderen hanteren juist een strategie om heel flexibel te zijn waardoor ze met de ander gemakkelijk mee bewegen. Ze zijn vaak gericht op samen en bekijken een ander vaak alleen van de positieve kant. Ze zijn dan in feite kritiekloos en willen vooral aardig gevonden worden. De pleasers.

Groot & Macht

Wanneer je een groter makende strategie inzet gericht op macht, heb je jouw focus vooral op jezelf en creëer je afstand. Je hebt bijvoorbeeld de intentie te laten zien hoe goed je bent. Op de ander kun je koud, zonder gevoel, egoïstisch of opschepperig overkomen. Anderen hebben juist weer de neiging regelmatig kritisch en streng te zijn. Mensen met deze strategie leggen vaak een ander hun norm op.

Klein & Macht

Sommige mensen trekken zich juist uit het contact terug, negeren de ander of houden zich stil. Meestal zit onder deze strategie veel wantrouwen naar de buitenwereld. Ze vertrouwen niet op hulp van buitenaf. Anderen zetten juist strategieën in relatie tot de ander in door zich opstandig te gedragen, te rebelleren en of te klagen en verbitterd te zijn.

Verder lezen (en het kan ook naar geluisterd worden) De Vrije Kameleon

over emoties en gevoelens

Een reactie plaatsen

In de jaren 90 woonde ik regelmatig lezingen, bijeenkomsten, bij van Alexander Smit. Hij was Nederlands bekendste advaita leraar. Advaita vedanta is een ‘traditie’ uit India die zich richt op de vraag wie of wat men nu werklijk is. Alexander ontwarde zijn laatste knopen in India dankzij zijn leraar Sri Nisargadatta Maharaj. Ik wil hier alleen zeggen dat er veel valt te zeggen over Alexander, de traditie, en over Dat, maar dat kan je ook allemaal niet doen 🙂 

behalve dat ik zeg: zeer waardevol geweest voor mij.
En o ja, onze ideeën over en definities van bepaalde onderwerpen, zoals hier emoties en gevoelens, hoeven niet samen te vallen met die van elkaar, of van een ander, in dit geval die van Alexander Smit. Maar ik vind het wel ‘delenswaardig’ genoeg, dit fragment van een bijeenkomst. Een bijeenkomst die waarschijnlijk in Baarn was en toen was ik er nog niet bij. Later waren de bijeenkomsten in Amsterdam, maar dit geheel terzijde.

“Alexander gaf onderricht aan iedereen die in deze vraag geïnteresseerd was. Zijn onderricht zat vol humor, en was ontregelend en confronterend waardoor een onmiddelijke diepe herkenning van wat je wezenlijk bent, mogelijk werd.” (Uit de inleiding van het boek Alexander Smit~Geschenk van het Absolute, wat de betekenis is van zijn spirituele naam, Parabrahmadatta.).

Alexander Smit ~ (21 oktober 1948 ~ 20 juni 1998)

B: Wat is eigenlijk: je gevoel?

 A: Je gevoel? Dat is eh… heb je wel eens een gitaar gezien? Als je daar  een snaar aanraakt, dan gaat die kast meetrillen. Dan komt er muziek  uit, mits de snaren een beetje zorgvuldig gestemd zijn natuurlijk. En  dat is gevoel.

B: Mm, alles wat je meemaakt, dat gaat in je gevoel, door je gevoel heen bedoel ik.

 A: Nee, door het lichaam heen. Gevoelens voel je in je lichaam. Er is geen gevoel wat je niet in je lichaam voelt. Het lichaam is het  klankbord waardoor het gevoel heen resoneert. Het is een klankbord, net  als een gitaar, een instrument. Nou er kunnen dus prachtige klanken of gevoel uitkomen, er kunnen ook de meest afgrijselijke klanken uit  voortkomen. Ook hele saaie klanken, new age muziek of zo.

B: En emoties zijn dan ontwikkelingen van het…

A: Emotie is een te hard aangeslagen toon. Waardoor die niet echt meer goed klinkt en dat weet je ook.

B: Is je gevoel een juist klankbord? Altijd of hoeft dat niet?

 A: Niet per definitie. Maar het gevoel.. kijk het aardige van het  gevoel is, dat het dieper gaat dan wat dan ook. Maar er is een heel  groot verschil tussen gevoelens en emoties. Een gevoel is iets  natuurlijks en een emotie is iets kunstmatigs. Ik neem een voorbeeld:  stel, je vriendin maakt het uit of je vrouw gaat weg. Daar kun je twee reacties op hebben. Dat je denkt, nou blij dat ze opgehoepeld is, maar  het kan ook zijn, dat er een diep of naar gevoel wakker wordt in je.  Doorgaans is het de tweede. Nou, daar kan je een paar maanden last van  hebben enzovoort. Dat lijkt mij heel natuurlijk. Maar als je drie jaar  later nog schuimbekkend honden in de fik steekt, omdat je vrouw je  verlaten heeft, dan hebben we te maken met emoties. Dat is uit de hand  gelopen. Je gooit ruiten nog in en zo. En je langspeelplaten, die je  voor je verjaardag hebt gekregen van haar, die vermorzel je nog.  “Hhhgggrrr!”, zeg je dan hè? En het bestek ligt omgebogen in de bakken.  Dan hebben we te maken met emoties. Het is uit de hand gelopen. Begrijpt  U wel?

En dat verschil wil ik wel maken. Maar we weten heel goed  wanneer iets emotioneel is of dat het een gevoel is. Het karakter van  een gevoel is, dat het aanvaardbaar is voor jezelf en je omgeving. Dus als iemand sterft dan zeg je niet: “Ja, hou nou op met je gezeik joh!  Zit niet te janken. Het lichaam, ik bedoel wat is nou het lichaam, ik  bedoel: je hebt dat wijf toch lang genoeg gezien?” Dat zeg je niet! Ja  er zijn mensen die het zeggen, maar dat is niet helemaal lekker hè? Dus dan voel je mee. Dat hoort gewoon bij de mens. Dat is een aanpassing van de gigantische verandering die zich ineens voltrekt. Het is een  aanpassing. Maar als die aanpassing te lang duurt, drie, vier, vijf jaar. Of negen jaar later, je hebt je zoon bijvoorbeeld verloren in een  auto-ongeluk, tien jaar geleden, en je kan geen auto zien of je barst in tranen uit na tien jaar. Dan ben je emotioneel. Dat wil zeggen: je hebt er hinder van. En anderen hebben er hinder van. Maar een gevoel niet. Een gevoel is aanvaardbaar. Begrijpt U dat? Dat is dus het verschil. Zeg nog eens wat. Ga er eens wat dieper op in.

Wat U ook moet begrijpen, pardon hoor dat ik U even onderbreek, wat U ook moet  begrijpen is dat alle gevoelens in serie geschakeld zijn. Dat zal ik U  uitleggen hoe dat zit, het is heel eenvoudig. Bijvoorbeeld de mens kan buitenissig reageren op een situatie en dat lijkt niet in overeenstemming met het gebeuren, wat er gebeurt eigenlijk. Bijvoorbeeld, je bent ineens iets kwijt, iets wat je dierbaar is, een mooi beeldje of zo, een glazen vaas of iets dergelijks, ik kan het me allemaal niet voorstellen maar goed. En ineens is dat ding weg. En dan voel je je ineens ontzettend verdrietig. Buitensporig verdrietig zelfs. Je denkt zelfs: he, hoe kan dat nou. Die vaas is weg en ik voel me zo  verschrikkelijk verdrietig. Laten we zeggen, dat je al zo bewust bent.Want meestal word je meegesleurd in zo’n emotie onderhand en dan ben je al helemaal niet meer in de situatie om echt te kijken. Maar stel dat je dat kunt bekijken, dan zul je zien dat het in serie geschakeld is, dat gevoel met alles wat je al eerder bent kwijtgeraakt. Want je voelt niet  alleen de pijn van die vaas die weg is, je voelt alle pijn van alles wat je is afgenomen tot en met de beer die uit je hand getrokken werd, door een buurjongetje en die hem in het kolenhok verstopt heeft of iets  dergelijks. Ik noem maar iets tragisch uit deze psychotherapiewereld.

Dus als je moeder je ontnomen is als je vier bent, dan geeft dat natuurlijk een forse inprint in een kind. En als dan, als je dan ineens gaat verhuizen op je tiende en je al je vriendjes moet je achterlaten en  je komt in een buurt waar helemaal geen vriendschap te sluiten is. Nou dan heb je het moeilijker, dan ben je wéér wat kwijt. En als je dan vriendjes of vriendinnetjes krijgt als je veertien, vijftien bent, of  tegenwoordig met elf, en je raakt ze kwijt, dan weer. En als je dan gaat  scheiden: weer. Dus je voelt ál die pijn. Want zo werkt dat in dat brein. Ik lijk wel een dichter: de inprinter en het kind en het brein de  pijn. Begrijpt U wat ik bedoel? Zo zit dat. En het werkt voor iedereen. Daarom zeg je ook als je iets overkomt, dan zeg je: dat mij dat nou wéér moet overkomen. Je zegt niet: dat mij dat nou overkomt. Nee je gebruikt het woordje “weer”, wat aangeeft dat het al eerder gebeurd is. Anders hoef je dat woordje niet te gebruiken natuurlijk. Ben ik godverdomme wéér de sleutels kwijt; dat is eerder gebeurd.

Zo  eenvoudig werkt dat. En daar is niks aan te doen, dat moet je heel goed  begrijpen. Daar is niets aan te doen. Als U dat realiseert doet u er ook niets meer aan. Wat een grote zegen voor de mensheid is. Want sommige mensen zeggen wel eens: daar is niets aan te doen, zeggen ze dan. Maar dóe het dan ook niet! Wie? Ga eens verder.

B: Je kan ook onder de indruk komen van iets dat er een positief gevoel over je heen komt.

A: Natuurlijk.

B: En dat kan behoorlijk op je inwerken.

 A: Het lijkt wel een psychotherapie-avond. Kijk, er is een aardig verhaal van een, ik meen dat het de Baron van Münchausen is, daar heb je  wel eens van gehoord? Nou dan gaat het verhaal, dat hij op een nacht op een soort koets door de sneeuw reed. En de man die op de koets zat, die speelde fluit, een fluittoon. Maar doordat het zo verschrikkelijk vroor, bevroren de tonen. Het vroor zó hard, dat de tonen bevroren. Maar de man speelde door, maar op gegeven moment hoorde je niets meer. Dus  op gegeven moment werd het toch wel erg koud en toen zeiden ze: jongens zullen wij eens wat soep gaan eten in de herberg? Ja hoor, zo gezegd zo gedaan. Ze stapten af met die fluit en ze gaan die herberg in, waar het  lekker warm was. De soep werd opgeschept en ineens klonken er tonen. De bevroren noten ontdooiden en begonnen te klinken. Nou, dit is symbolisch, dit verhaal natuurlijk voor de menselijke psyché. Als kind bevriezen we gevoelens en komen we in een situatie waarin warmte is,  liefde dus, dan ontdooien die gevoelens en beginnen te klinken. Dat gaat  weer feest vieren in je lichaam. Begrijpt U? Soms overspoelt het ons dan zo erg, dat we gelijk weer teruglopen naar de vrieskast. Ja? Alles  beter dan iets voelen.

Dus je moet ook, en dat weet ook iedereen  die kookt, je moet nooit snel iets ontdooien want dan brandt het aan en  dat soort dingen. Laat het maar rustig ontdooien. Dus geen haast met al die dingen. Daarom is psychotherapie ook een hele slechte zaak. Men ontdooit alles te snel en dan overspoelt het je en dan willen ze weer terug naar die ijskast, snap je? Op zijn minst naar de koelkast. Dus laat het rustig ontdooien. In een warme, liefdevolle atmosfeer ontdooien alle bevroren gevoelens. Want je hebt ze… ze zijn bevroren geraakt,  denk eraan, jíj hebt ze niet bevroren hoor! Ze zijn bevroren geraakt  door omstandigheden. Dat is de symboliek. Kijk in de psychotherapie word  je vaak verantwoordelijk gesteld voor het feit, dat jij ze bevroren hebt. En zeggen ze: je moet verantwoordelijkheid nemen voor je leven. Ja  maar dat is nou net het hele probleem. Dat ze tegen een alcoholist  zeggen: kom maar terug als je geen alcohol meer drinkt… Als een  alcoholist voor hulp komt, dan komt hij voor hulp en dan is zijn  probleem dat hij teveel alcohol drinkt. En als dan de dokter zegt: nou  het is goed, maar ik heb toch liever dat je eerst ophoudt met drinken, dat we dan met de therapie beginnen. Ja, maar dat is een van de  allergrootste fouten die, tot in de hoogste kringen, álle therapeuten maken, is dat je verantwoordelijk gesteld wordt voor jouw leven, wat je tot nu toe geleid hebt.

Want alles wat er gebeurd is, heb je zo adequaat mogelijk gedaan. Je kon niet beter. En die moraliteit, dus dat jij verantwoordelijk bent daarvoor, is nou juist wat je allang weet en wat je alleen maar gehoord hebt van iedereen altijd. Je hebt je hele leven niets anders gehoord: jij bent verantwoordelijk. Dus er moet eerst een sfeer komen waarin je kunt ontdooien. Langzaam, rustig. Niet met de snijbrander erover. Begrijp je? En dan kunnen al die gevoelens, dat hele scala van gevoelens, wat allemaal bevroren is in ons allemaal, kan dan ontdooien. En dan is het weer goed. Ja? Heb je er wat aan wat ik zeg?

~ Bijeenkomst met Alexander, 7 juni 1990 ~

http://jortus.com/2022/07/02/alexander-smit-over-gevoelens-en-emoties/